Het leven is zwaar

Ik word wakker van mijn mens dat met een blikje rammelt.
‘Tijgertje, eten!’
Ik open één oog en besluit dat het niet de moeite waard is om die andere ook te openen. Het mens blijft echter maar doorgaan.
‘Hmm, lekker vis. Dat is goed voor je.’
Eet het dan zelf op, mens. Nee, het is nog lang niet tijd om op te staan, wat mij betreft. Ik denk aan mijn to do-list van vandaag. Een flinke wasbeurt, staren naar Witje van de overkant (ik ben zo jaloers op haar vacht) en vanavond de hele tijd geaaid worden. Ik word moe bij het idee alleen al. Misschien kan ik de dag beter beginnen met nog een dutje. Ik voel mijn oogleden zwaarder worden, mijn droom over snoepjes is al bijna in zicht, totdat ik plotseling twee armen om mijn lijf voel.
‘Poesjeeeee!’
Oh god, het andere mens is ook wakker. Agressief aait hij over mijn kop en ik voel mijn haren overeind gaan.
‘Afblijven!’ snauw ik.
‘Ja, poesje,’ zegt het mens, op dat vreselijk zoetsappige toontje van hem. ‘Wie is er een lief poesje?’
Nou, ik in ieder geval niet. Ik zet mijn nagels in zijn hand en gelukkig laat hij me los. Goed, waar was ik gebleven? Oh ja, een dutje. Maar het mens laat me niet met rust, hij houdt het muisjesspeeltje voor mijn neus (alsof ik het verschil niet kan zien met een echte muis) en pakt zelfs een kartonnen doos voor me. Dat domme wezen begrijpt niet dat het pas over een uur of drie kartonnendoostijd is.
‘Ja, jij wil wel geaaid worden he?’
Eh nee. Zoveel dommigheid kan ik niet aan. Er zit niets anders op. Ik wring me  met moeite door het luikje (iets teveel snoepjes gegeten de laatste tijd) ‘Poesje, waar ga je nou heen?’ en voorlopig kom ik niet meer terug (oké, ook omdat ik bang ben dat ik niet meer terug door het kattenluikje kan door die extra snoepjes). Sniffend laat ik mijn mens achter. Tijd voor wat rust.

Bloggers hebben het zo makkelijk nog niet

blogblogblog

Denk je dat jij een moeilijk leven hebt? Ga dan maar eens bloggen! Want je krijgt er gratis en voor niets een hoop problemen bij. Ik zal er een aantal (niet teveel, anders kan je het niet aan) opnoemen:

– Je moet gaan nadenken over een lay-out. Html, colourblocking (doen vooral veel fashionbloggers aan), widgets, het hoort er allemaal bij. Of je kan natuurlijk een gratis wordpresstheme kiezen, maar wie doet dat nou? (ik)

– Je raakt er verslaafd aan. Elke minuut refresh je wel tien keer, want er zou zomaar weer iemand gereageerd kunnen hebben. Na een paar dagen niet bloggen beginnen je handen te trillen, verschijnt er zweet op je voorhoofd en word je heel HEEL chagrijnig. In Nederland zijn er nog geen afkickklinieken op dit gebied, maar het zou wel een bijzonder goed idee zijn.

– Je moet steeds zorgen voor content. Dus dan toch maar ruzie maken met je man, want dan heb je tenminste iets om over te bloggen. Toch maar gaan naar die Huishoudbeurs. Toch maar een wandelende tak kopen om daar heel je blog aan te kunnen wijden.

– Je kan niet zonder die kick. Elke keer als je een blogje hebt geplaatst, er reacties komen en de bezoekersaantallen stijgen, krijg je een shot adrealine. Oh wacht, nee, we bloggen alleen maar voor onszelf toch? Ja, nee, echt waar, daarom zetten we het openbaar op internet. (natuurlijk moet je wel in eerste instantie voor jezelf bloggen, anders houd je het niet vol, maar je kan mij niet wijsmaken dat je het álleen maar voor jezelf doet en dat je het niet leuk vindt om reacties te krijgen!) Je wil steeds vaker bloggen en vaker en vaker en vaker en dan… heb je geen inspiratie meer.

– Je moet elke dag weer een fashionable outfit aantrekken en een nieuwe make-uplook verzinnen voor je OOTD* en EOTD/FOTD(?)*. Zucht.

– Dat je denkt: YES, EEN BLOGONDERWERP! Heb je er al eerder over geschreven.

– Je moet al die tachtigduizend reacties en mailtjes en tweets en Facebookberichtjes die je krijgt lezen. Vermoeiend!

– En je moet natuurlijk ook je Twitter, mailaccount en Facebookpagina bijhouden. Bijvoorbeeld met berichtjes over hoe zwaar bloggen wel niet is.

Het is ongelooflijk dat er nog mensen zijn die bloggen met al die stress en druk en al dat gedoe. Topmensen zijn het, kanjers, helden! Ik zeg: schouderklopje voor ons.

*Outfit Of The Day en Eye Of The Day of heet het Face Of The Day?