Sommige bloggers krijgen bergen make-up. Ik krijg chocolade. Het leven is mooi.
Het begon zo: ik had een fotoblogje over mijn superinteressante leven gemaakt, waarin natuurlijk ook een foto van chocoladekruidnoten (ik mis jullie, jongens…) stonden. HansDeZwans reageerde met: Als ge mij uw adres door mailt, zal ik u eens echte goede chocolade opsturen. (serieus hè)
Normaal gesproken zou ik daar niet op reageren, maar er stond: (serieus hè). En Hans is niet vaak serieus. Dit was for real. Dus stuurde ik een mailtje met in de titel ‘Kom maar op met die echte, goede chocolade!’ en mijn adres. Natuurlijk met het risico dat er een vies, oud mannetje voor mijn deur zou staan, maar ik denk dat dat net wat teveel moeite is voor Hans om helemaal vanuit Belgenland naar hier te komen.
Ik was het allang vergeten, toen er keihard op de deurbel werd gedrukt. En nog een keer.
‘JAHAAAAAAAAA!’ schreeuwde ik.
Voor de deur stond een man.
…
Van de PostNL.
‘Alsjeblieft.’
‘Huh, maar ik heb niets besteld?’
‘PAK HET NOU MAAR AAN, TRUT.’
Nadat ik de deur in zijn gezicht dicht gegooid had, pakte ik het pakketje uit. Er zat een kaart in. Van Hans. En chocolade. Echte, goede chocolade. Toen ik het proefde, vergat ik voor een ogenblik de chocoladekruidnootjes. En nog een pluspunt: er staan spreuken op de verpakkingen van de chocolaatjes!
Dus lieve mensen, leer van Hans. Dit is hoe je een meisje gelukkig maakt. Bedankt Hans, bedankt! (en nu niet allemaal om chocolade bij hem gaan bedelen he)