Tag: verhuizen

Goedemorgen/middag/avond en leuk dat je kijkt naar weer een nieuwe verhuisblog. In deze declutterblog vertel ik je hoe ik tachtigduizend vuilniszakken vol troep weggooide en evenveel dozen vulde met spullen. Ik wilde natuurlijk het liefst een decluttervlóg voor jullie maken, maar helaas kan ik het SD-kaartje van mijn camera echt nergens vinden…

Ik ben geen minimalist. Helaas, want dat is wel een trend tegenwoordig. Blijkbaar kun je in 28 vierkante meter heel veel troep verzamelen. Boeken, tijdschriften, kleding, kaarsenhouders, make-up (wat verbazingwekkend is voor iemand die heel weinig make-up draagt), elastiekjes en god, wat eigenlijk niet? Ik dacht dat ik nu toch echt niet zoveel had als toen ik nog groter woonde, maar je kunt verrassend veel kwijt in een microwoning. Ik zie nu trouwens ook dat ik mijn eigen advies om NOOIT MEER te verhuizen ook in de wind heb geslagen…

Maar goed, opruimen en inpakken dus. Voortvarend besloot ik al voordat ik wist dat ik het huis had (ja, ik ben blijkbaar helderziend) om te beginnen met opruimen. Sieraden van de middelbare school (!!! dat is dus al minimaal 10 jaar geleden !!!) gingen de deur uit en ik besloot eindelijk eens wat tijdschriften te lezen, zodat ik die daarna in de minibibliotheek kon leggen. Als je eenmaal begonnen bent (maar ja, dat is het moeilijkste gedeelte), dan gaat het ook behoorlijk goed. Het enige wat je moet doen, is je voorstellen dat je al die dingen in een doos moet doen om naar een ander huis te dragen. Visualisatie heet dat. Zo heb ik natuurlijk ook mijn huis gevonden, door the law of attraction. Gewoon denken aan wat je wil en je krijgt het. Vroeger heette dat The Secret, maar we doen gewoon alsof het iets nieuws is.

Vuilniszak na vuilniszak gooide ik weg. De minibibliotheek brak bijna uit zijn voegen door alle boeken en tijdschriften die ik daar neerlegde (criterium: als ik het boek al gelezen heb en het niet leuk genoeg vind om nog een keer te lezen, moet het weg). Daarna was het tijd voor stap 2: inpakken.

Het leek me handig om alvast in te pakken, voordat ik de sleutels kreeg. Dan kan ik namelijk op die dag al heel wat dozen naar het nieuwe huis brengen en hoef ik die tijd niet te gebruiken voor het inpakken. Dat is natuurlijk een leuk idee, maar niet als je in een kabouterhuisje woont. Momenteel ben ik niet in staat om me van mijn bureau naar mijn bed te verplaatsen, laat staan dat ik iets van kleding uit mijn kasten kan pakken. Gelukkig is er ook geen hittegolf ofzo, want dat zou de boel pas echt onaangenaam maken.

Laat ik deze blog eindigen met een paar learnings. Gewoon gratis. Wil je meer tips? Volg dan mijn Instagramcursus. Nu voor maar 500 euro per week!

– Boeken zijn zwaarder dan je denkt.
– Platen zijn zwaarder dan je denkt.
– Inpakken duurt langer dan je denkt.
– Je kunt minder dozen op elkaar stapelen dan je denkt.
– Als alles in dozen is, raak je meer kwijt dan je denkt.

Bedankt voor het lezen, lieve volgers en tot de volgende verhuisblog waarin ik de sleutels heb ontvangen en een sneak peak geef in mijn paleis!

Jullie moet intens veel medelijden hebben met mijn familie, vrienden en lover: het enige waar ik tegenwoordig over kan praten, is verhuizen. Gelukkig is dit onderwerp wel hip onder influencers (like and subscribe), dus kan ik jullie er wel mee vervelen. Zoals het een echte influencer betaamt, heb ik dan ook een pakkende titel bedacht die niet eens onwaar is! Ik neem jullie mee in hoe alles begon.

Je hebt een relatie en je wil wat: jawel, rekeningen delen, ruzie maken over de afwas en struikelen over elkaars spullen. Nu wil het toeval dat ik, hoewel zelf een influencer, niet met een influencer samen ben. Ja, ik ben gegaan voor een Gewone Nederlander. Dat is niet goed voor de views, maar wel goed voor mij. Het houdt me nuchter, beide beentjes op de grond. Nu werkt mijn Gewone Nederlander in twee sectoren die niet heel goed samengaan met corona: de theaterwereld en de horeca. Het was dus wel een leuk idee om te sparen voor een villa, maar in de praktijk betekende dat het nog zo’n duizend jaar zou duren.

Ik ben ongeduldig. Heel ongeduldig. Ik kan nog net wachten in de rij voor de kassa, maar dat is het ook wel. Daarnaast wilde ik gewoon graag weg uit mijn minihuis. Ondanks dat ik zelf mini ben, ontgroeide het me toch en leek het me wel leuk om een buitenruimte te hebben. En een kat. En uiteindelijk dus een huisgenoot die me kust en voor me kookt.

Dus hakte ik op een dag de knoop door: ik zou alvast zoeken naar een huis waar mijn lover later op zijn tijd in kon trekken. Dat is ook goed voor mijn YouTubekanaal, want dan heb je twee onderwerpen die je uit kunt smeren: het verhuizen en het samenwonen. Ka-ching.

Ik maakte mijn plannen kenbaar aan de wereld en ging op zoek. Toevallig had mijn buurmeisje (die van de krant) al iets gevonden. Dat was trouwens ook een motivatie, want ik zou hier nooit een betere buurvrouw/man kunnen krijgen dan iemand die ook Laura heette. Mijn buurmeisje gaf me tips en ik begon als een gek op huizen te reageren.

Al snel was het raak: ik kreeg een bezichtiging. Het huis leek me leuk, maar hoewel ik mijn wens voor een toekomstige kat had uitgesproken in mijn reactie, stond er wel bij dat huisdieren niet toegestaan waren. Ik besloot om te gaan, maar geen hoop te hebben.

Maar dan ga je het huis bezichtigen en denk je: ja, ja, ik zie dit wel voor me. Het huis heeft twee kamers, is in een van de beste wijken van Utrecht en… heeft een tuin. Je vraagt aan de makelaar of een kat is toegestaan en jawel, dat mag.

Na de bezichtiging moet je, als je geïnteresseerd bent, een motivatie schrijven. Hoe groot is de kans dat je het eerste huis krijgt dat je bezichtigd hebt? Je schrijft een motivatie en hoort maar niets. Iemand anders zal het vast gekregen hebben.

Maar op een gegeven moment zit je in het Julianapark met je beste vriendin. Terwijl jullie aan het praten zijn, word je her en der bijna aangevallen door kippen en hanen, want zo gaat dat daar. De telefoon gaat. Een onbekend nummer, maar je hebt zo’n gevoel. Het is de makelaar en jawel, je hebt het huis!

Doe een duimpje omhoog, laat een reactie achter in de comments en stay tuned voor het volgende deel van mijn verhuisblogs!!1!1!!

Kijk, ik wist al dat verhuizen geen feest was. Mensen zeggen niet voor niets dat verhuizingen een van de meest stressvolle gebeurtenissen zijn. Maar deze verhuizing, damn. Laat ik het zo stellen: ik heb weer een paar nieuwe dingen geleerd over verhuizen.

– Ik dacht dat ik een jaar geleden tijdens mijn vorige verhuizing al heel veel weggegooid had. En dat klopt ook wel. Maar blijkbaar heb ik alsnog heel veel spullen, ook al heb ik nu weer aardig wat weggegooid. Ik weet niet of het minimalisme in me zit.
– Over gebrek aan minimalisme gesproken: waarom houd ik van lezen? Boeken zijn zoooo zwaar.
– Trek voor alles langer uit. Dus ook al zegt de IKEA dat ze binnen twee of drie dagen kunnen bezorgen, ga uit van langer. Anders kan het zomaar voor komen dat je nog een paar dagen zonder meubels zit.
– In een leeg huis zitten is geen pretje. Op een luchtbedje slapen ook niet (ik ben niet echt het type voor kamperen) en vuilniszakken voor je ramen in plaats van gordijnen? Die vallen er altijd midden in de nacht af.
– Katten zijn leuk, maar niet als je moet verhuizen.
– Als je huis niet zo groot is en er komen gordijnmannen, Ikeamannen of vriezermannen over de vloer, dan is dat enorm ongemakkelijk, want waar moet je in godsnaam heen en wat moet je doen???
– Het maakt niet uit dat je drie maanden geleden al internet hebt aangevraagd. Je hebt het nog steeds niet (iets met glasvezel en bedrijven die niet communiceren…). Dat is een probleem als je vanuit huis werkt ja.
– Ik heb geen gevoel voor richting (dit wist ik al). Dat is erg onhandig als je in een deels nieuwe stad gaat wonen.
– Ik zal de komende vijftig jaar hier moeten blijven wonen, want verhuizen is de hel.

Twee jaar geleden kwam ik in Rotterdam te wonen, nadat mijn relatie uitging en ik snel iets anders moest vinden, omdat we ook samenwoonden. Na twee weken (!!!) vond ik een studio in Blijdorp, dankzij de wijsheid om me op mijn achttiende in te schrijven voor sociale huurwoningen in Rotterdam en ik dus genoeg wachttijd had.

Hoewel ik me k u t voelde (liefdesverdriet, we’ve all been there), leek het in eerste instantie perfect. Het gebouw waarin ik woonde was mooi (jaren dertig, glas in lood!), ik had een studio van veertig vierkante meter dat dankzij huurtoeslag betaalbaar was, dichtbij het station en het centrum. Maar perfectie bestaat duidelijk niet.

Na een paar maanden trilde mijn vloer. De buurman had zijn muziek zo hard opstaan dat ik zelfs niet normaal meer kon nadenken. Dat is niet handig als je moet studeren en (thuis) werken, dus belde ik aan. Drie gangsterachtige jongens stonden voor me. Ze begrepen niet waarom ik vroeg of de muziek zachter mocht, maar uiteindelijk werd het rustig.

Fast forward, anderhalf jaar later. Bijna elke dag hoor ik hiphopmuziek, boem, boem boem. De buurman heeft een of andere dure geluidsbox, waardoor het gedreun extra hard te horen is. Overdag zit ik met oordopjes in. Af en toe bel ik aan, omdat ik er niet van kan slapen. De buurman begrijpt het niet (‘Het is vrijdagavond, half een ’s nachts, je bent jong, waarom ga je niet uit?’), maar zet hem vaak wel zachter. Ik probeer er maar mee te leven, maar echt bevorderend voor mijn woongenot is het niet.

Het is nacht en het is weer raak. Ik ben het zat en stijf van de adrenaline bel ik aan. Ik vraag aan de buurman of de muziek zachter mag, omdat je geen overlast mag veroorzaken na tien uur ’s avonds (dat had de huismeester mij verteld, maar later bleek dat je gewoon nooit overlast mag veroorzaken, op welk tijdstip dan ook). Hij is het er niet mee eens.
‘Zal ik anders de politie bellen?’ vraag ik.
Hij bedreigt me, zegt dat zijn vrienden van de straat me dan op zullen zoeken.

De volgende ochtend besef ik pas wat er is gebeurd. Vanaf dat moment voel ik me niet meer veilig in mijn huis en in het gebouw. Ik stel de woonstichting op de hoogte en het duurt eindeloos lang, voordat er iets gebeurt. Ik moet eerst een bemiddelingsgesprek beginnen (met behulp van een bemiddelingsbureau) en als dat niet lukt, wordt het een rechtszaak.

Terwijl ik wacht tot het individuele bemiddelingsgesprek wordt ingepland, word ik jarig. Het duurt lang, voordat ik in slaap val, want ik hoor alleen maar boem boem boem. Aanbellen of de politie bellen durf ik niet meer na de bedreiging. Ook de volgende nacht en die erna slaap ik slecht door de muziek. Wanneer de muziek ophoudt, kan ik alsnog niet slapen, omdat ik bang en verdrietig ben. Er is niets wat ik kan doen (politie bellen zou vanwege de bedreiging mijn allerallerlaatste optie zijn, overigens waren ze wel op de hoogte, maar zijn ze niet langsgegaan, omdat ik dat (nog) niet wilde) en ondertussen ben ik zo ontzettend moe, maar moet ik wel van alles doen. Sindsdien heb ik niet meer thuis geslapen.

Een paar dagen later ontvang ik een brief van de woonstichting. Er is een geweldincident geweest in het gebouw (wat precies wordt niet duidelijk) en dat staat niet op zichzelf. Zelf heb ik ook dingen gemerkt, zoals zwervers die in het trappenhuis bij mij om de hoek lagen en alles vervuilden daar, mensen die vechten in de gang, onbekende mensen in het gebouw. En het is de druppel. Ik ben niet veilig in mijn eigen huis noch in het gebouw. Ik was ondertussen al dringend op zoek naar een huis in Utrecht, maar het ging me niet lukken om zo snel aan een huis te komen met mijn inkomen en kat (Dikkie is heel lief, maar met dit soort dingen maakt ze het echt veel moeilijker). Gelukkig kon ik in een andere woning in Rotterdam met huisgenoot waar ik tijdelijk verblijf, totdat ik iets nieuws heb gevonden in Utrecht. Overigens kwamen er op de dag dat ik ging verhuizen nog een paar agenten met stormram het gebouw binnen en stonden er militairen voor de voordeur. Never a dull moment, zullen we maar zeggen.

De afgelopen maanden waren dus behoorlijk klote. Ik wist hiervoor niet hoeveel invloed buren kunnen hebben op je leven en hoe erg het is om je onveilig te voelen in je eigen huis en gebouw. Gelukkig woon ik er niet meer.

Dikkie vindt verhuizen ook superleuk.

Nou jongens, ik ben verhuisd! Ein-de-lijk. Nog niet naar Utrecht, maar met een tussenstap naar een tijdelijke woning in Rotterdam inclusief huisgenoot. De reden waarom ga ik pas vertellen als ik mijn sleutel ingeleverd, niet om meer views te generen (ben geen YouTuber), maar vanwege veiligheid.

Nu moeten jullie weten dat ik vijf jaar op mezelf woon. Eerst ben ik op kamers gegaan in Oegstgeest (stiekem wil ik ooit terug en niet alleen vanwege de literaire referentie), toen gaan samenwonen in Voorschoten, vervolgens naar een studio in Rotterdam gegaan, omdat die relatie uitging en nu dus weer met een huisgenoot in Rotterdam (niet op kamers, want geen student). Allemaal in de zomer om de een of andere reden (niet per se een goed idee, want WARM). Mijn familie is me wel aardig zat, want die hebben me steeds geholpen. Zo verhuis je nooit in 21 jaar en zo verhuis je in 5 jaar tachtigduizend keer. En als ik iets gevonden heb in Utrecht dus weer. God sta ons bij.

Mijn nieuwe huis is redelijk vlakbij mijn oude huis en veel spullen gaan weg (vrijwel al mijn meubels, behalve de kledingkast en boekenkast #prioriteiten), dus ik dacht dat het wel mee zou vallen deze keer. Er hoefde ook geen nieuwe vloer gelegd of muren geverfd te worden en veel spullen gaan naar mijn ouders, omdat het niet past in mijn nieuwe kamer.

BOY, I WAS WRONG.

Dat niet alles in je nieuwe huis past, betekent dat je veel weg moet gooien. Nu ging dat nog wel goed, want man, ik heb nog nooit zoveel weggegooid. Mijn moeder was supertrots op me. Ik gooide zelfs dingen weg waarvan zij zoiets had van: is niet nodig. We zijn tachtigduizend keer naar de vuilniscontainer gegaan en hebben nu allebei enorme spierballen. Ik ben er wel achtergekomen dat ik een enorme hoarder ben (mijn vrienden denken nu: what’s new?): duizend speldjes, zakdoekjes, zeeppompjes, elastiekjes, lippenstiften (ik heb nooit lippenstift op???) etc. Onder het mom van: was in de aanbieding/is altijd handig/ik kan nergens een speldje of elastiekje vinden/misschien doe ik ooit lippenstift op. En dan boeken. Mijn god. Leuk hoor lezen, maar wat zijn die dingen zwaar. Ik heb twee boekenkasten en er gaat er maar eentje mee. Dat betekent dat de rest naar mijn ouders gaat, maar denk maar niet dat je dan een makkie hebt. Ik ben nu al bang voor de dag dat ik al die boeken naar Utrecht moet verhuizen.

Dan was er ook nog iets met een busje dat niet in de garage paste, een kat die ik opeens niet meer kon vinden in het nieuwe huis en een kledingkast die scheef stond, maar laten we daar maar niet over beginnen.

Dus hier mijn tip van de dag: ga niet verhuizen, DOE HET NIET. En als je het wel doet, zorg dan dat je eerst een minimalist bent. En zorg dat je ook minimalistische hobby’s hebt. Of een abonnement op de bieb. Steek die gratis tip maar in je zak.