Deze is niet representatief voor mijn huidige haarkleur, maar ik ben te lui om een nieuwe foto te nemen en het verandert toch elke week door wassen en zonlicht enzo, dus lekker boeiend!
Mijn natuurlijke haarkleur heeft zich, behalve als ik uitgroei heb, al jaren (en dan bedoel ik echt jaren, sinds mijn elfde ofzo) niet laten zien. Verfde ik mijn donkerblonde haar eerst blond en daarna bruinroodblondachtighetverschiltelkeweekzowat. Als je je haar verft, dan krijg je veel vragen. Namelijk deze:
Als mensen je nog niet zo goed kennen: ‘Is je haar nou geverfd of-?’
Wat ik zeg: ‘Ja.’
Zij (het zijn altijd vrouwen): ‘Oh nou, het past wel bij je hoor, ziet er natuurlijk uit!’
Wat ik denk: Als het er zo natuurlijk uit zag, dan zou je niet hoeven vragen of het geverfd was.
Als mensen je wel al kennen en je bent weer naar de kapper geweest om het opnieuw te laten verven: ‘Heb je je haar geverfd?’
Wat ik zeg: ‘Ja.’
Wat ik zou willen zeggen: Wat?! Nee? Ik werd vandaag wakker en opeens was mijn haar donkerder geworden!
Mannen die horen dat ik mijn haar heb geverfd: ‘Huh? Is je haar geverfd?’
Wat ik denk: Zo typisch dat mannen het nooit zien.
Random mensen: ‘Waarom verf je je haar?’
Wat ik zou willen zeggen: ‘Vanwege interne psychische processen waardoor ik mijn eigen haarkleur niet kan accepteren.’
Wat ik echt zeg: ‘Vind ik leuk.’
Die vragen zijn al vermoeiend, maar nog erger is het verven zelf. Of nee, de periode eraan vooraf. Want je krijgt namelijk uitgroei. Er is dan niemand meer (behalve mannen dan, want die zien toch niets) die je kan overtuigen dat je echt echt echt van jezelf rood haar hebt. En dan ga je naar de kapper en moet je er eerst een uur belachelijk uit zien (thank God heb ik een thuiskapper, dus dat bespaart me gênante ontmoetingen met bekenden in de kapperszaak) en de week erna stinkt je haar nog naar verf.
Terwijl je het zelf alweer vergeten bent, kom je die week mensen tegen.
‘Heb je je haar geverfd?’ vragen ze.
‘Ja.’ antwoord ik.
‘Oh.’ zeggen ze dan. ‘Ik vond je vorige kleur leuker.’