Ik zou willen dat ik het vooroordeel kon ontkrachten, maar helaas dames: ik heb geen richtingsgevoel.
Ik moet wel eens naar een onbekende plek voor het één of ander (sollicitatiegesprekken, interviews etc.). Dat is oké, dat gebeurt wel eens in het leven. Er tegenin gaan heeft geen zin.
Goed, wat doe je dan? Je zoekt de route uit. Ja, eerst bus nummer zoveel en dan met de metro en dan zus en zo. Het adres zit vlak naast dat ene gebouwtje. Oké. Moet goed komen.
Ik zorg ervoor dat ik er minstens een kwartier van tevoren ben. Volgens de planning dan.
Bus gehaald, metro ook. ‘Wat ben ik toch goed.’ denk ik. Op naar nummer 20. Nummer 20. Waar is nummer 20? Oh wacht, daar is nummer 1. Dan zou toch aan de overkant nummer 2 moeten zijn, maar, huh, daar is nummer 2 helemaal niet. Wacht, ik loop gewoon even door. Is dit eigenlijk wel de goede straat? Ik zie dat gebouwtje helemaal niet. Nog 10 minuten. Shitterdeshit. Jeetje, wat is het warm, ik zweet me kapot. Oké, dit is nummer 19. Waar is nummer 20 dan? Is dat het gebouwtje? Ja ja! Oh nee. Toch niet. Ik ga het vragen. Waar is iedereen als je iets wil vragen? Oooh, er komt iemand aanfietsen.
‘Meneer, meneer!’
Jeetje fietst die snel.
Vijf minuten. Sssssssshit. Waar is die f-ing nummer 20? Ik haat dit! Ik ga nooit meer solliciteren! Ik blijf voor altijd thuis! Alles is stom! Waarom heb ik ook niet op Google streetview gekeken?
‘Oh oh, mevrouw? Mag ik wat vragen? Weet u waar nummer 20 is?’
De mevrouw wijst volkomen logische richting op en kijkt me nog even meewarrig aan.
‘Bedankt!’
Ik ren de longen uit mijn lijf naar nummer 20. Ik heb het gered.
Volgende keer ga ik dus echt niet meer verdwalen.