La vita è bella

httpv://www.youtube.com/watch?v=pysuUJhOnv4

De Italiaanse Roberto komt samen met zijn vrouw (die hij echter daarna niet meer ziet, omdat de mannen en vrouwen gescheiden zijn) en zijn zoontje Giosué in een concentratiekamp terecht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Roberto probeert zijn zoon te beschermen door te doen alsof het allemaal een spel is. Iedereen moet proberen zoveel mogelijk punten te krijgen en degene die duizend punten heeft, is de winnaar en krijgt als prijs een tank cadeau.

Er is veel ophef geweest over deze film. Sommige mensen vonden het cru om te doen alsof het allemaal een spelletje was. Deze mensen hebben het, vind ik, niet goed begrepen. Natuurlijk was het geen spelletje, maar deze film laat zien hoe groot de liefde van ouders voor hun kinderen is, dat ze alles zullen doen om hen te beschermen.

Ik moet zeggen, het is een hele indrukwekkende film. Een film waar je zeker nog over na zult denken, nadat je hem gezien hebt. Maar, hoe raar dit ook klinkt, er zit ook humor in. Zo krijg je te zien hoe Roberto zijn vrouw heeft geprobeerd te veroveren en dat doet hij op een grappige manier.

Wel kijken: als je geïnteresseerd bent in de Tweede Wereldoorlog.
Niet kijken: als je een lichte film wil zien.

Leukste quote (misschien is het een beetje wrang om het leukste quote te noemen, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen):

Giosué: ‘No Jews or Dogs allowed. Why do all the shops say, no Jews or Dogs allowed?
Roberto: ‘Oh that. No allowed-signs are the latest trend! The other day, I was in a shop with my friend the kangaroo, but their sign said, no Kangaroos allowed, and I said to my friend: well, what can we do? They don’t allow kangaroos.’
Giosué: ‘Why doesn’t our shop have not allowed-sign?’
Roberto: ‘Well, tomorrow, we’ll put one up. We won’t let in anything we don’t like. What don’t you like?’
Giosué: ‘Spiders.’
Roberto: ‘Good. I don’t like Visigoths. Tomorrow, we’ll get a sign: no spiders or Visigoths allowed.’

Maus

Vroeger las ik de Donald Duck (en ook een tijdje de Katrien, kent iemand dat nog?) en af en toe lees ik de stripjes in de krant, maar daar blijft het eigenlijk wel bij.
Totdat ik voor mijn studie ‘Maus’ moest lezen. Nu is dit eigenlijk geen strip, maar een graphic novel: een strip met literaire ambities, zoals mij is geleerd. Dit is dus andere koek dan het stripje van S1ngle die elke dag in de krant staat.

Het is één van mijn favoriete literaire werken die ik dit jaar heb moeten lezen voor mijn studie (literatuurwetenschap). Het gaat over de striptekenaar Art Spiegelman die het verhaal van zijn vader Vladek, die Auschwitz heeft overleefd, probeert te verstrippen. De joden worden afgebeeld als muizen, de Duitsers als katten (inderdaad, een kat- en muisspel). Vladek is echter de makkelijkste niet om mee te praten en Art vindt het erg moeilijk om zijn verhaal weer te geven.

Het bestaat uit twee delen. Je kan ze in principe apart lezen, maar ik kan je aanraden om ze gewoon allebei te lezen.

Als je niet van lezen houdt of een keer een ander soort literair werk wilt lezen of geïnteresseerd bent in de Tweede Wereldoorlog: lees dit dan. Het zal zeker indruk op je maken.