Tag: televisie

Wat ik niet snap van de Wereld Draait Door

De gasten in de Wereld Draait Door weten vaak pas in de middag van de uitzending dat ze überhaupt in die uitzending komen. Ze moeten snel snel snel naar Amsterdam, snel snel snel in de make-up en dan, geheel in de stijl van DWDD, snel snel snel in een interviewtje van tien minuten op de tv (en dan snel snel snel van die stoel af voor de volgende gast).

Dat lijkt me op zich al heel veel stress geven, maar daar komt bij dat dit programma door miljoenen mensen wordt bekeken. Ook al zou je het maanden van tevoren weten, het blijft spannend.

En dat is dus wat ik niet snap: hoe kunnen die gasten zo rustig en relaxt praten? Hoe krijgen ze ook maar een woord uit hun strot? Waarom wiebelen ze niet op hun stoel of plukken aan hun haar of bijten hun nagels? Waarom roepen ze niet in grote paniek ‘IK WEET HET NIET!’ uit op een random vraag van Matthijs van Nieuwkerk?

Ik denk dat ik me niet meer zou kunnen bewegen en als ik dat wel kon, dat het oncontroleerbaar zou zijn. Dat ik, die nooit stotter, niet verder kom dan: ‘I-i-i-ik.’. Dat ik per ongeluk in de camera kijk. Of mijn glas omstoot over het nieuwe boek van de schrijver die na mij komt.

Maar nee hoor, alle gasten zijn enorm ontspannen. Alsof ze een pilletje van het één of ander hebben gekregen. Ik was haast zeker van dat laatste totdat ik dinsdag een uitzending zag met kindertjes die heel goed een instrument konden bespelen. Eén jongetje wist niet zo goed wat hij moest antwoorden op de vragen van Matthijs en hield het bijna niet van de zenuwen.

Ik haalde opgelucht adem. Ze bestaan dus toch: zenuwachtige mensen bij de Wereld Draait Door.

En vandaag in Pauw en Witteman: LAURADENKT!!!


Ik ben zo famous.

Afgelopen maandagavond was het zo ver: ik ging met mijn minor naar Pauw en Witteman. Allereerst kregen we een rondleiding in de regiekamers (zie de foto). Als je tv kijkt, denk je er niet over na dat er zoveel mensen achter zitten. Regie, licht, geluid, er is veel voor nodig bij zo’n programma. Daarna moesten we weer naar het café om de tijd te verdoen met celebrity-spotten (althans dat deed ik): ‘Heeft die man een pak aan omdat hij ergens bekend van is of is het een random iemand?’ Daarna bleken we al de studio in te mogen en natuurlijk waren wij weer als laatsten dus kregen wij de slechtste nooitinbeeldplekken. Ik snap het wel dat ik niet zo vaak in beeld was, want dat is natuurlijk heel afleidend, dan denkt iedereen: ‘OH MIJN GOD, LAURADENKT IS OP TV.’
Maar toch.

Het was een bijzondere uitzending, want Rutte en Samsom waren er namelijk. Het is heeeeeel raar om die twee mannen in het echt te zien, nadat je ze zo vaak op tv hebt gezien. En je komt nog eens wat te weten (ik zat achter Samson, vandaar veel dingen over hem):
– Samsom is echt klein (hoor wie het zegt) in vergelijking met de andere heren dan.
– Samsom had een te korte broek aan.
– Samsom had donkerblauwe sokken aan, wat dus matchte met zijn stropdas (wat een fashionista).
– Jeroen Pauw klikt tijdens de uitzending de hele tijd met zijn pen.
– Jeroen Pauw is absurd lang.
– Pauw en Witteman moeten een kleedkamer delen. Matthijs van Nieuwkerk heeft er wel eentje voor zichzelf en die zit twee deuren verder.
– De studio (ook die van De Wereld Draait Door) is écht veel kleiner dan je denkt.
– Ik moest bijna niezen tijdens de uitzending, maar ik kon het inhouden.
– Ik viel ook bijna in slaap, ondanks dat ik koffie had gedronken, vanwege mijn nog steeds durende slaapgebrek.

Ik had gehoopt op een Pfauth-momentje*, maar helaas moesten de mobieltjes uit. Ondanks dat ik niet in beeld was en überhaupt niet als gast aan tafel zat (ik bedoel, dat is toch raar?), was het toch nog een leuke avond!

*Ernst-Jan Pfauth legde met zijn mobieltje een ruzie tussen Paul Witteman en Jan-Peter Balkenende vast, wat in allerlei programma’s kwam en dat heeft er toe geleid dat hij nu een bekende blogger is geworden.

Dankzij dit blogje hoef je nooit meer naar zangtalentenshows te kijken, alvast graag gedaan

httpv://www.youtube.com/watch?v=41_sXF3e0yc

Goh, wie zou er toch winnen? (Let vooral ook op de kneuzerigheid, bijvoorbeeld de manier waarop ze zwaaien naar het publiek.) 

Het was op het schoolplein.
‘Ik ben voor Jim!’
‘Nee joh, hij klinkt echt als een schaap. Jamai is veel beter!’
Ik had geen idee wie Jim noch Jamai was. Acteurs uit GTST ofzo? Nee, het bleken de kandidaten van de eerste Idols te zijn. Nou goed, als iedereen het er toch over had, wilde ik het ook wel zien. Het bleek nog leuk te zijn ook.

Nu, in 2012, zijn er vele zangtalentenshows op tv geweest. Idols, Popstars, the Voice en nog veel meer. Ik zal u even vertellen hoe dat gaat, zodat u nooit meer naar dit soort programma’s hoeft te kijken.

Allereerst zijn er de audities. Er zijn drie categorieën:
– Mensen die bizar slecht kunnen zingen.
– Mensen die redelijk kunnen zingen, maar niet goed genoeg.
– Mensen die bizar goed kunnen zingen.
De audities zijn goed te doen en zelfs leuk te noemen. Maar zodra ze voorbij zijn, raad ik je af om nog verder te kijken.

Want dan komen de liveshows. De zangtalentjes gaan dan live (of het echt live is, is altijd maar de vraag) optreden.
De liveshow begint met eindeloos gepraat (‘Het wordt weer een verrassende show. Waar moeten de kandidaten op letten, stom jurylid?’ etc.). Dan volgt een niet spectaculair en alles behalve verrassend optreden van een zangtalentje. Daarna weer oneindig lang gezeik (‘Wat vind jij ervan, onbekende persoon die een jurylid moet voorstellen? En jij dan, andere zeikerd van een jurylid?’). Elk optreden wordt bovendien onderbroken door reclames. Oh en tijdens de show zelf komt de sponsor (meestal een deodorantmerk) ook uitgebreid aan bod.
Na twee uur is eindelijk iedereen uitgezongen en kan er gestemd worden. Dat is wel een aardige duit (één euro voor een smsje), maar jeetje, stel je voor dat jouw favoriet níet zou doorgaan, dat is toch verschrikkelijk.
Denk je dat het afgelopen is, komt er nog een singoff tussen de twee mensen die het minst populair waren. Na een halfuur is dat gelukkig ook weer afgelopen en heb je je  zaterdagavond weer verspild.

Na de spectaculaire liveshows volgt een spectaculaire finale (het is al weken duidelijk wie er gaat winnen) en zul je helaas een kwalitatief goed tvprogramma moeten volgen (grapje, ik zou er niet één weten op de zaterdagavond) of natuurlijk een boek lezen (‘Wat is dat?’).

Nu niet denken dat je ooit nog iets van de winnaar gaat horen. Het spijt me, maar de smsjes waren zinloos. Jim en Jamai kwamen er nog redelijk goed vanaf en zijn de musicalwereld ingegaan. De rest heeft helaas hun oude baantje als vuilnisprikker of iets dergelijks moeten hervatten.

Apart

Er zijn van die programma’s op tv en die gaan zo:

Stel je voor, je hebt Cindy. Cindy heeft een huis en ach, ze vindt het op zich wel een leuk huis, maar ja, eigenlijk past niets bij elkaar. Ze heeft een paarse bank. De muren zijn geel. En dan hebben we het nog niet over de accessoires. De moeder van Cindy vindt het helemaal niks. Elke keer als ze op bezoek komt (wat gelukkig niet zo vaak is), begint ze erover: ‘Zullen we binnenkort eens naar de Ikea gaan, schat?’
‘Houd nou eens op, mam.’ zucht Cindy.

Maar Cindy’s moeder houdt niet op. ‘Dit kan toch niet langer.’ denkt ze. Maar Cindy wil haar hulp niet aannemen. Wat moet ze dan doen?

Ze krijgt een geniaal idee.

Ze schakelt de hulp van *vulhiereenpresentatorinwaarschijnlijkJohnWilliams* in en op een dag verrassen de camera’s Cindy (juist op een pyjamadag natuurlijk).
‘Cindy.’ zegt de presentator op vastberaden toon met een enthousiaste blik in zijn ogen. ‘Jouw woonkamer krijgt een make-over.’
Cindy gilt, maar het wordt als blijdschap opgevangen. De presentator pakt Cindy’s handen vast en springt op en neer.
‘Ja Cindy, het is echt waar!’

Eén week later. Cindy heeft niet geslapen. Het moment is daar. De presentator doet de deur voor haar open en:
‘Oh mijn god!’ schreeuwt Cindy, maar niet van geluk.
Ze ziet een gouden glittertapijt. Haar muren zijn zilver geverfd. Er staat een enorme stereoset op de plaats waar haar breispullen stonden. Vol ongeloof staart ze de presentator aan.
‘En Cindy, wat vind je ervan?’
Ze kan het nog maar net uit haar strot krijgen.
‘Eh… Ja. Apart.’

Kijken jullie dit soort programma’s?

(Jullie trouwens allemaal een gelukkig nieuw jaar gewenst!)