Dus ik was jarig. En ik ging naar Walibi. Met een hele leuke en knappe en lieve en niet zo klef Laura jongen. Van te voren had ik gepocht: ja, in Disney ben ik in de Space Mountain gegaan en die is superdupereng (dat is wel waar), dus ik durf alles, ALLES ZEG IK JE.
We gingen in de eerste achtbaan. Ik weet niet hoe hij heette (hij was wit en ging over de kop). We stonden in de rij. Ik dacht: shit. Na jaren wachten gingen we in dat ding. Ik dacht: ik wil niet. En daar gingen we. Mijn hoofd ging van zijn heen en weer en mijn benen (die zaten los) gingen van heen en weer en vooral mijn gillen ging van hoog naar nog hoger. Uiteindelijk was het voorbij, stond ik ietwat trillerig weer met beide benen op de grond en dacht ik: shit, was dit niet het pretpark dat alleen maar uit achtbanen bestond?
Daarna gingen we in de houten achtbaan. Die ging niet over de kop. Maar wel hard naar beneden. En die stang bij mijn heupen brak bijna diezelfde heupen, zodat ik nooit meer kinderen zou kunnen baren en dat allemaal vanwege een achtbaan. Bovendien had ik een jurkje met een strik op de achterkant aan en meisjes: doe nooit een jurkje met een strik op de achterkant aan als je naar een pretpark gaat.
We gingen nog in een ding, waarbij je op de kop hangt en dat hij dan gewoon leuk nog een paar seconden zo blijft hangen. En die doorging. En doorging. En doorging.
Eigenlijk was de enige attractie die ik niet eng vond de zweefmolen.
Met veel kusjes en ijsjes heb ik het toch doorstaan, maar in de Goliath (!!!!!!!) ben ik niet meer gegaan. Nee jongens, ik ben heel erg stoer als het om achtbanen gaat. Ik durf er echt wel in. Maar alleen als ze binnen zijn en ik van tevoren niet kan zien wat er gaat gebeuren…
(Maar ondanks mijn gebrek aan lef was het wel een hele leuke dag :D)
