Tag: serie

Dokter wie?

Ik heb mensen om me heen. Echt waar. Ze roepen, ze smeken, ze gillen: ‘Doe het nou! Het is echt leuk, ik beloof het.’

Dit ging over het kijken van de serie Doctor Who. Natuurlijk geloofde ik ze niet. Kom op zeg, het is een sciencefiction-serie en als ik iets niet leuk vind, dan is het scifi wel. Daarnaast scheen het een serie te zijn waarbij de volgorde er eigenlijk niets aan toe doet en er elk seizoen een andere Doctor is. Rare, rare serie.

Nu heb ik dus ook een raar, raar vriendje en hij kijkt dus naar die onzin. Ik heb een aantal vrouwenfilms met hem gekeken en hij was zo enthousiast over de serie (en hij niet alleen) dat ik me wel gedwongen voelde om het te kijken.

Ik heb nu de eerste zes afleveringen van het eerste seizoen gekeken. Mijn gedachten tot dusver:
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Ja, maar dat is ook niet de bedoeling om het geloofwaardig te maken’).
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Jahaaa.’
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Nu weten we het wel.’)
– Jeetje, toch wel een beetje spannend.
– Neeeeee, oh mijn god, ik kan het niet meer aan.
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘…’).

Oftewel: dat wordt de hele winter Doctor Who kijken.

Wie schrijft die blijft (4): webredactrice Monique van Loon

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een romanschrijver of een webredactrice zoals Monique van Loon. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Monique van Loon

Op haar veertiende begon Monique van Loon met de site die nu is uitgegroeid tot één van de grootste Nederlandse websites voor jonge meisjes: Girlscene.nl
‘Het scheelde dat ik één van de eerste was met zo’n site die door een jong meisje werd gerund. Dan heb je al een voorsprong. In die tijd was er nog geen Facebook of Twitter. Het was meer dat meisjes naar anderen mailden of het aan hun vriendinnen vertelden. Ik heb nooit geld uitgegeven aan reclame. Maar omdat het een opvallend verhaal was, kwam ik in de media en zo is de site langzaam groter gegroeid.’
Op haar 22ste is ze met Girlscene gestopt en mede-eigenaar geworden van de culinaire website Culy.nl (leuke website over eten van de makers van Froot.nl en NSMBL.nl).

Wat Marco Borsato en stukjes schrijven met elkaar te maken hebben

Monique denkt vaak na over de lezer. Ze vraagt zich dan af: wie is de lezer, wat wil diegene lezen en hoe kan ik het nog beter maken? Ook vraagt ze constant feedback aan de lezers.
‘Ik heb altijd gezegd: Marco Borsato zingt ook geen liedjes voor zijn fans die niemand mee zingt. Je moet de dingen doen die mensen tof vinden. Zij zijn jouw fans, je publiek, je lezers: zonder hen ben je helemaal niets. Je kunt alleen maar geld verdienen met een site als er bezoekers op zitten. Net zoals dat je alleen cd’s kunt verkopen als je fans hebt. Ik denk ook wel dat dat een deel van het succes is. Je moet altijd blijven terugkoppelen.’

De randactiviteiten

Schrijven voor een website is leuk, maar er zijn ook dingen die je moet doen waar niet veel mensen aan denken.
‘Het is vooral veel regelen, heel veel mailen. Ik ben het meeste van de dag, naast het schrijven, bezig met bellen en mailen. Mensen denken vaak: oh, er staat een artikel online. Maar er gaat veel research aan vooraf, bij de één wat meer dan bij de ander. En je bent met een team, dus heb je veel contact met elkaar. Er zijn meetings, je denkt na over wat je met de site verder wil.’
Bijvoorbeeld een verslag over een restaurant is niet alleen gezellig eten: ‘Het is heel leuk en het eten is ook fijn. Maar je moet erheen, je moet opletten, alles opschrijven en alles fotograferen. Je zit niet relaxed in een restaurant. Ik zit eerst vijf minuten te wachten met mijn bord eten, omdat ik mooie foto’s wil maken uit alle hoeken. Je bent heel erg bezig met: wat is dit, wat proef ik? Je eet anders dan wanneer je gewoon gezellig uit eten gaat.’

Schrijven voor het internet

Bij het schrijven voor internet moet je op een aantal zaken letten. Wie is de doelgroep? Wat wil diegene lezen, niet alleen qua onderwerpen, maar ook op welke manier. Moet het simpel zijn, gebruik je Engelse woorden, moet het lang of moet het kort? Daarnaast is bij Culy.nl ook iets anders belangrijk.
‘Wat wij belangrijk vinden bij Culy is dat het artikelen zijn die je wil delen. Wij leven echt van de links op Twitter en Facebook en dergelijke. Dus als mensen denken: leuk artikel, maar dat ga ik toch echt niet met mijn vrienden delen, dan missen wij een heleboel inkomsten. Bovendien krijgen we door die links veel bezoekers. Dus daar probeer ik altijd op te letten. En bij internet moeten de koppen net iets spannender en net iets korter en met een twist of iets dergelijks, want het is geen krant die je open slaat. Het is echt: klik ik hierop of niet?’

Vrolijk opstaan en vrolijk naar bed gaan

De belangrijkste tip van Monique voor mensen die voor het internet schrijven is dat je het onderwerp waarover je site gaat echt heel leuk moet vinden, anders houd je het niet vol.
‘Het moet echt iets zijn wat jij kan lezen, schrijven en ademen. Waarvan je je moet voorstellen: als ik ermee op sta, word ik er vrolijk van en als ik ermee naar bed ga, word ik er vrolijk van. Daar geloof ik in.’

En ik ben het helemaal met haar eens!

(Als jullie nog suggesties hebben voor mensen die ik kan interviewen, dan hoor ik dat graag! :)

It’s a truth universally acknowledged…

De foto is niet geweldig, ik weet het, maar het gaat erom dat ik hem heb! The Jane Austen collection.

Ik heb een probleem. Een enorm probleem: het tweede seizoen van Downton Abbey (een serie van de BBC voor de mensen die het niet kennen) is afgelopen en het komt pas in september weer terug. Wat ik in de tussentijd met mijn leven moet gaan doen? Geen idee.

Alle verfilmingen van Jane Austen, Jane Eyre en Downton Abbey: ik ben dol op kostuumdrama’s, drie redenen:

1. De mooie kleding.
Ja, duh. Oké, ze moeten soms wel een adembenemend (en dan bedoel ik het vooral letterlijk) korset aan, maar oh, wat een jurken! Is het niet dat jammer dat we die tegenwoordig niet meer dragen?

2. De mannen.
Ja, helemaal makkelijk was het niet, maar hé: alsof het tegenwoordig zo makkelijk is, de band tussen mannen en vrouwen blijft altijd ingewikkeld! Maar in deze tijden kusten mannen nog je hand en ook heel belangrijk: ze keken nog geen voetbal (ze gingen wel op jacht, maar of je daar nou blij mee moet zijn?).

3. De taal.
Niet alleen de manier waarop ze praten, maar aangezien het meestal series van de BBC zijn: het Britse accent natuurlijk.

Maar wat ik me eigenlijk af vraag: zijn het echt alleen vrouwen die dit leuk vinden of zijn er stiekem ook mannen te vinden die naar Pride and Prejudice kijken? Weten jullie het misschien?

En de grote vraag natuurlijk: houden jullie van kostuumdrama’s of vind je het allemaal maar overdreven en saai?

You’re still in the running to become…

Bron

Inmiddels is het tachtigste seizoen van Holland’s Next Top Model (HNTM) al bezig, maar dat weerhoudt mij er niet van om erover te schrijven.

Ik zal het even uitleggen voor de mensen die dit niet kijken. Overigens hoop ik niet dat jullie mening over mij verandert nu jullie weten dat ik dit soort programma’s kijk. Geloof me: diepgaand is het niet, maar je zult er veel plezier om beleven (vooral om de domme uitspraken die sommige mensen doen).

Oké, het concept is zo: een x aantal meisjes (veertien ofzo?) van minimaal 2.10 meter en maatje ikkanjebottenzien worden in een model mansion geplaatst.  In elke aflevering krijgen ze twee opdrachten. De ene opdracht gaat over make-up, kleding, acteren, de catwalk lopen etc. Degene die het het beste heeft gedaan, wint iets van make-up of een ontmoeting met een topmodel (a.k.a. een vierderangs model waar ik nog nooit van heb gehoord). De tweede opdracht is altijd een fotoshoot.

In de tweede of derde aflevering komt de gevreesde make-over. De meisjes beginnen al te janken bij het idee alleen al. Er is altijd wel iemand die kort haar krijgt en óf dat meisje gaat huilen óf juist het meisje dat niet zo moet zeiken, omdat er geen drol aan haar haren is veranderd.

Het is maar zwaar zo’n competitie. Dat begrijp ik wel. Er wordt make-up bij je aan gebracht (pfff, ik word al moe bij het idee alleen!), je moet mooie kleding aan (bah!) en dan ook nog tien minuten een paar foto’s van je laten nemen. Klinkt behoorlijk uitputtend, niet waar?

Zoals ik al zei, zitten die meisjes in een zogeheten model mansion. Nu weten jullie ook wel hoe meisjes onder elkaar zijn: bitches. Er zit elk seizoen minimaal één bitch bij, maar er is ook altijd een verlegen meisje. En natuurlijk het meisje dat ruzie krijgt met de bitch. Stiekem vind ik de bitchfights één van de grappigste onderdelen van HNTM, het gaat meestal ook nergens over.

Overigens moet je de naam van het programma niet al te serieus nemen. Van de meeste topmodels (spreek uit op zijn Engels) hoor je niets meer en als je er wel iets van hoort, dan gaat het vaak niet over modellenwerk…

Dus heb je zin om je verstand op nul te zetten en je flink te ergeren aan zoveel domheid en nutteloosheid: kijk op maandagavond naar RTL 5.

(de titel komt trouwens van Tyra Banks, presentatrice van America’s Next Top Model die bij de beoordeling ALTIJD hetzelfde zegt, waaronder ook: you’re still in the running to become America’s Next Top Model)