Een half jaar geleden heb ik mijn rijbewijs gehaald (in twee keer). Applausje voor mezelf! Maar voordat ik de rij-examinator vol ongeloof aanstaarde, had ik al heel wat tijd gespendeerd met rijlessen.
Voor de mensen die nog moeten beginnen, een waarschuwing: het is niet leuk (vind ik althans). In het begin nog wel. Alles is nieuw. Je komt erachter dat er zoiets bestaat als een koppeling. Je voelt je de koning te rijk als je voor het eerst zelf achter het stuur zit. De eerste keer op de snelweg vind je jezelf heel erg stoer.
Daarna begint het echte werk pas. Invoegen, straatje keren, anticiperen. En niet te vergeten optrekken zonder de auto af te laten slaan. Want als er één ding beschamender is dan met je fiets vallen midden op het schoolplein dan is het dat wel. Het gebeurt natuurlijk altijd als het verkeerslicht op groen gaat en er een hele rij auto’s achter je staan. Door de paniek trillen je handen en krijg je de auto niet gestart. Je rij-instructeur wordt ongeduldig en begint tegen je te schreeuwen dat je op moet schieten. Uiteindelijk krijg je de auto gestart en schokkend rijd je weg. Pfff. Ook weer overleefd.
Een andere frustratie is dat jij niet de enige bent die achttien is en rijlessen heeft. Klasgenoten, vrienden, kennissen. Na elke rijles raak je gefrustreerder en weet je zeker dat je nooit, maar dan ook echt nooit, je rijbewijs zult halen. Je bent als eerste begonnen, maar de mensen om je heen halen stuk voor stuk na tien rijlessen in één keer hun rij-examen.
‘Nu jij nog!’ roepen ze lachend.
Je lacht als een boer met kiespijn.
Na vele rijlesfrustraties heb ik toch mijn rijbewijs gehaald. Ik heb nog geen paaltje omver gereden en er heeft niemand naar me getoeterd. Dus als jij nu rijlessen hebt of er nog aan moet beginnen: het is niet altijd leuk, maar het is me toch gelukt.
Nu jij nog ;-)