Ik was faliekant tegen Instagram. Instagram is voor hipsters en dat ben ik wel niet. Bovendien houd ik niet van havermoutpap. Maar ja, toen kwam die challenge van Dionne en je kon taart winnen. Taart is awesome. Bovendien waren de opdrachten ook awesome, dus maakte ik Instagram aan en deed mee.
En won. Want duh.
Ik had dus Instagram, maar ik deed er niets mee. Ja, af en toe de havermoutpapfoto’s en selfies van anderen bekijken als ik me verveelde. Maar nooit voelde ik de behoefte om zelf een foto van mijn eten te maken (en nog steeds niet).
Dan de knipoog-smiley. Daar had ik dikke haat aan (lees hier). Want mensen gebruiken hem vaak zo bitchy. En ik kan niet tegen bitchy, ook al ben ik zelf ook bitchy. No way dus dat ik de knipoog-smiley gebruikte, tenzij de ander hem bitchy gebruiken, want je krijgt wat je verdient.
Maar ja, toen kreeg ik een nieuwe bijbaan waarbij ik social media moest bijhouden. Je reageert op mensen en daar hoort soms ook een knipoog-smiley bij. Ik gebruikte hem minstens tien keer tijdens één shift. Dat is meer dan ik normaal in een jaar doe.
Bij die social media hoort behalve Twitter en Facebook ook Instagram. Ik nam laatst het werk van een collega over die op kantoor zit en toen moest ik dus ook grams, want zo noemen ze dat (kan er nog niet aan wennen) plaatsen.
Je raadt al waar dit naar toe gaat: elke ;) die ik typte en elke gram die ik plaatste, zorgde voor meer sympathie en plezier.
Dus hierbij hef ik de boycot op: ik ga de knipoog-smiley weer gebruiken (maar niet bitchy) en ik ga na het schrijven van deze blog weer een Instagramfoto plaatsen (@lauradenktwel).
Principes zijn er om overboord te gooien.