Een tijdje geleden las ik een goede tip op MissLipgloss.nl. Draag geen parfum als je naar een begrafenis of een crematie gaat.
Geur en herinnering zijn namelijk aan elkaar verbonden. De geur van pannenkoeken kan je terugbrengen naar je jeugd, toen je bij je oma op bezoek ging.
Laatst was ik op Leiden Centraal en toen rook ik een ondefinieerbare geur: met een klap was ik weer terug in Engeland (daar heb vorig jaar twee weken in een gastgezin gezeten). En niets is zo fijn als de geur van je geliefde in je kleren ruiken.
Iedereen heeft een eigen geur. Alleen kan je het zelf niet ruiken. Raar is dat eigenlijk. Dat je zelf niet weet hoe je ruikt. Sommige mensen hebben een sterke lichaamsgeur. Heb ik dat ook? Ik zou het niet weten.
En bovendien heeft geur ook effect op het oordeel dat je over iemand hebt. Een jongen die naar zweet stinkt, zal je minder aantrekkelijk vinden (ik in ieder geval wel). Bij iemand die teveel parfum op heeft, kom ik niet graag in de buurt.
Er zijn mensen die niet kunnen ruiken. Ik besef nu eigenlijk pas hoeveel je dan mist. Geur geeft een extra dimensie, aan situaties en aan mensen. Bovendien smaakt eten veel beter als je kan ruiken (denk maar even terug aan alle verkoudheden die je hebt opgelopen).
Geur en herinnering zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Zoals Helen Keller (nee, ik weet ook niet wie dat is) het zei: ‘Smell is a potent wizard that transports you across thousands of miles and all the years you have lived.’
Welke geur roept bij jou een herinnering op?