Ik heb een angst en die komt soms uit een donker hoekje gekropen als ik bezig ben met een blog. Deze angst gaat zo: op een dag word ik wakker. Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten, er lijkt niets aan de hand te zijn. Ik stap mijn bed uit en ja, ik ben zelfs vrolijk. Het eerste wat ik doe, is de computer starten. Ik ben namelijk wakker geworden met een leuk idee voor een blogje. Word opent zich. Een wit vlak verschijnt op mijn beeldscherm. Ik wil gaan typen, maar mijn vingers blokkeren. Wat moet ik eigenlijk zeggen? Met welk woord moet ik beginnen? Ik typ een paar woorden, maar het slaat nergens op. Ik druk op de backspace-knop. Ook de pogingen daarna mislukken.
En dan, met een klap, besef ik het: ik ben de woorden kwijt. Van de één op de andere dag kan ik niet meer schrijven. Ik heb opeens net zoveel schrijftalent als de buurman. En dat is niet zoveel, dat kan ik je wel vertellen.
Mijn dromen zijn weg, want er is geen enkele kans meer dat ik ze kan vervullen. Ik stop met mijn studie en ga bij de Albert Heijn werken. Vijfenveertig jaar lang denk ik aan wat er van mij had kunnen worden als deze catastrofale omslag mij niet had getroffen. Met elke piep van de scanner voel ik een steek in mijn hart. Na mijn pensioen kijk ik veel televisie. Kruiswoordpuzzels durf ik niet aan. Ik doe niet aan boodschappenlijstjes, want ik ben bang voor de pen op het papier. Elke dag als ik opsta, hoop ik dat ik weer de oude ben. Maar dat zal nooit gebeuren…
Gelukkig kan aanleg/talent nooit op de één of andere dag verdwijnen. Het is dus geen realistische angst, maar toch ben ik er soms bang voor.
Welke angst heb jij die eigenlijk niet realistisch is?