Manon zou je mijn museumnachtmaatje kunnen noemen. We begonnen een paar jaar geleden in Rotterdam. Het was fantastisch, want we bezochten zo een stuk of vijf musea. Intellectueler kon niet.
Dit jaar gingen we weer. Reizen met een watertaxi, luisteren naar optredens in de bibliotheek en eh… ja, drie musea. Dat kon beter, maar hé, een gevalletje van toevallige vermoeidheid.
Afgelopen weekend gingen we voor de verandering eens naar de museumnacht in Leiden. Manon was alleen naar Volkenkunde geweest in het verleden, dus dat moest allemaal wel goed gaan. We gingen naar Volkenkunde (want die blijft leuk) en bekeken daarna het Lakenhal.
Je kan het al raden: daar blijf het bij. Twee musea. Terwijl je van acht tot één uur ’s avonds van alles kunt bekijken. Maar wij, oude dametjes, waren moe. We dronken nog wat (ik een cola, Manon een thee, sufheid ten top) en gingen daarna naar huis. Om tóch nog tot één uur in bed door te praten.
Zucht.