Hoe lang is het geleden dat ik voor een middelbare scholier werd aangezien: waarschijnlijk één seconde geleden.
Hoe lang is het geleden dat ik daadwerkelijk een middelbare scholier was: 3,5 jaar.
Mijn vriend loopt stage op een middelbare school. Moet hij zelf weten uiteraard. Ik moet er wel eens naar toe, want uitslapen is belangrijk en dan kom ik de sleutel van zijn huis (van zijn ouders) brengen.
En elke keer ben ik doodsbang.
Ik mag dan wel tweeëntwintig (!!!) zijn, maar ik zie er eigenlijk nog steeds uit als zestien. Twaalf, als ik een t-shirt met Minnie Mouse-print aantrek. In supermarkten moeten ze bij mensen onder de vijfentwintig jaar de ID checken als ze alcohol kopen. Ik moet dus mijn hele leven lang mijn ID laten zien.
Elke keer als ik dus die middelbare school binnenloop, kijk ik angstvallig om me heen, klaar voor elke aanval. Tegelijkertijd probeer ik zo nonchalant mogelijk te lopen, als een echte, heuse volwassene. Ik zie de vragen in hun ogen: ‘Moet jij niet naar je les? ‘Weet jij het huiswerk voor wiskunde?’ ‘Haha, brugwup!’
Ik weet al hoe het zal gaan. Ze omringen me met hun vragen, drukken me in een hoek, terwijl in in paniek gil: ‘Ik heb mijn bachelor al hoor!’
Wat een opluchting als ik bij het kantoor van mijn vriend ben beland. Ik geef hem een kus (‘Hé, staat daar nou een leraar met een leerling te zoenen?’) en knuffel hem.
Totdat ik besef: ik moet die school ook nog uit.