mannen Archieven - Laura denkt

Tinder Trouble

Sinds ik vrijgezel ben, heb ik een andere functie gekregen bij mijn (vooral bezette) vrienden. De functie van verhalenverteller. Ze smullen van mijn date-avonturen, gruwelen bij vieze openingszinnen en troosten als ik weer eens een sukkel heb ontmoet.
‘Je moet erover bloggen!’ zei een van hen.

Iets hield me tegen, maar ik weet niet precies wat. Misschien schaamde ik me ervoor. Of wilde ik al die jongens niet te kijk zetten. Maar nu ik op het punt sta om voor de duizendste keer Tinder te verwijderen (en te herinstalleren), zal ik toch een paar observaties doen:

– Mannen vinden het belangrijk om hun lengte te vernoemen. Let wel: alleen als ze bóven de 1.80m zijn.
– ‘Ik zal niet vertellen dat we elkaar op Tinder ontmoet hebben.’ is een bio die vaak voorkomt. Als jij te laf bent om dat te zeggen, dan wil ik je überhaupt niet ontmoeten, gast.
– Foto’s van halfnaakte mannen, mannen op exotische plaatsen en afgeknipte (ex)vriendinnen zijn overvloedig. Maakt geen indruk op me.
– Originaliteit voert geen hoogtij op Tinder. Het lijkt soms net MSN: ‘Hey.’ ‘Hoi.’ ‘Hoe gaat het?’ ‘Goed met jou?’ ‘Met mij ook goed. Nog wat gedaan in het weekend?’ etc.
– Vertrouw het niet als ze maar één foto hebben.
– Het is awkward om bekenden tegen te komen.
– Het is nog awkwarder als je een match met ze hebt.
– Niet iedereen gaat voor een one night stand. Sommige mannen doen zelfs de deur voor je open tijdens een date. Ja ja.
– Superlikes zijn voor sukkels en het zijn ook alleen de sulletjes die ze aan je geven. Helaas.
– Zelf geef ik wel vaak superlikes weg, maar dat is altijd per ongeluk en vaak als ik ze juist naar links wil swipen. Oeps.
– Ik heb ‘bloggen’ in mijn bio staan (nee, niet alleen dat). Soms vragen ze naar mijn blog en geef ik de url. Dat is nog eens een goede manier van marketing kan ik je vertellen en je bereikt zo ook een moeilijke doelgroep #tipvandedag #blogbaas.
– Ze zijn daarna wel bang dat ik over ze ga bloggen.
– Maar ik zou zeggen: doe gewoon leuk en je hoeft je geen zorgen te maken.
– Tenzij we gaan trouwen, dat mag de hele wereld weten.

Oftewel: verwacht voorlopig maar niet een uitnodiging voor mijn bruiloft.

‘Heb je een man?’

Laatst was ik aan het fietsen in Leiden. Naast mij kwam een oude man fietsen: ‘Mag ik je wat vragen?’
Ik ben de gemeenste niet (oké soms wel), dus zei ik: ‘Ja hoor.’
‘Heb je een man?’
Verbijsterd keek ik de man aan, riep op een hoog toontje ‘Ja, die heb ik.’ en fietste zo snel mogelijk weg. De oude man gooide me nog een ‘Sorry hoor!’ achterna, maar ik keek niet meer achterom.

Dit is slechts één van vele incidenten. Trek maar eens een kort rokje aan als vrouw. Nee, niet omdat je een hoer bent of omdat je verkracht wil worden, maar omdat het leuk staat. Of ga hardlopen in je korte broekje. Tel de opmerkingen maar. Nu heb ik nog geluk dat ik geen topmodel ben of borsten van hier tot Tokio heb, moet je dan eens kijken wat je allemaal oproept. En niet eens expres.

Mannen beseffen dit niet. Mannen zijn degene die kijken, vrouwen worden bekeken. Als je een blanke, westerse man bent (liefst nog jong ook), heb je het geweldig. Discrimineren is misschien iets wat je doet, maar wat je zelden overkomt (corrigeer me als ik het fout heb). Beter dan jou zijn kun je niet.

Er zijn ook van die mannen die denken dat het wel meevalt met hoe vrouwen worden behandeld. We zijn toch gelijk? Ze mogen toch stemmen en werken? Dan rol ik met mijn ogen naar die gekke man. Kijk in de reclames (de reclames van de Hunkemoller lijken zich meer op mannen dan op vrouwen te richten, terwijl die eersten het vaak niet kopen), kijk in je boeken, kijk om je heen. Haal die schellen van je ogen.

Het is een lastig gegeven. Want er moet verschil zijn. Er moet een hiërarchie zijn, anders raken we het overzicht kwijt. Ook biologisch gezien zit het ons niet mee: de man doet vijf minuten zijn werk en de vrouw is vervolgens negen maanden zwanger en moet baren. Huilen als man? Watje, wordt er dan geroepen.

De oplossing weet ik dus niet zo goed. Maar wat ik wel weet, is dat ik er soms gek van word.

Ik ben voor Chocovember

Deze maand is verschrikkelijk. Nee, niet omdat het steeds kouder wordt. Nee, niet vanwege de cadeautjesstress. Het gaat me om Movember.

Ja, Movember is voor het goede doel, maar oh wat heeft dat veel consequenties. Daar kun je iets veel beters voor verzinnen: mannen die de hele maand shirtloos moeten rondlopen (maar dan alleen die met een goed lichaam), elke dag van november chocolade eten (chocovember) of heel november dagelijks een liefdesverklaring geven aan je lover.

Maar als man je gezichtsbeharing laten staan? Dat is echt belachelijk. Je hebt vrouwen, veel vrouwen, die daar wel van houden. Ze zien niet in dat dat harig gedoe daar op zijn mooie gezichtje een stofnest met bacteriën en de spaghetti van vorige week is. Dat zoiets prikt (zeker die driedagenbaardjes) tijdens het zoenen. Dat je floepiewoepiedoepie zo op een Neanderthaler lijkt.

Mijn vriendje heeft één keer zijn baard en snor laten staan, toen ik tien dagen op vakantie was. Gelukkig schoor hij het af, voordat ik terug kwam, want anders hadden jullie dat kleffe stukje van een week geleden niet kunnen lezen.

Dus mannen, kap met Movember en doe met mij mee aan Chocovember!

Mannen en douchegel

Mijn vriendje is ~~heel erg~~ een beetje gek. Hij roept naar poezen ~~ik ook~~ en hij klapt zijn boterhammen dubbel in plaats van twee boterhammen doormidden te snijden. Maar het raarste is toch wel zijn gebruik van douchegel.

Je zou het niet zeggen, maar mannen geven heel erg om hun verzorging. Hun deobus spuiten ze half leeg en hetzelfde geldt voor de douchegel. Ze zijn bang dat ze niet schoon worden als ze slechts één hand vol douchegel gebruiken. Dat is dus waarom ik elke week naar de drogisterij moet.

Weet je wat het ook is met mannendouchegel? Het heeft altijd een gek kleurtje. Het is paars, oranje of blauw. Die blauwe van mijn vriendje was ook met mint-geur. Het ruikt alsof je jezelf wast met tandpasta. Dat is niet oké.

Mannen zijn niet zo slim, dat weten we allemaal. Want waar kwam ik nou achter? Ik zag in de douche van mijn vriendje alleen maar oranje/paarse/blauwe douchegel staan. Geen shampoo.
Er begon me iets te dagen.
‘Lieverd,’ zei ik. ‘Gebruik jij soms je douchegel als shampoo?’
Hij keek me verbaasd aan.
‘Waar heb je het over?’

Die jongen weet dus niet het verschil tussen douchegel en shampoo. Hij vraagt na drie keer nog steeds wat waar voor is én hij heeft nog geen shampoo gekocht.

Nu ben ik heel erg bang dat hij de blauwe mint-douchegel ooit als tandpasta gaat gebruiken.

(lang leve twee-in-één-douchegelshampoodingen, drie keer raden wat ik hem binnenkort cadeau ga doen)

De horror van de duizendzakkenkortebroek

Inspiratie dankzij Rianne.

Dit is een willekeurige korte broek uit mijn broertjes kast. Op het eerste gezicht denk je misschien: daar is niets mis mee. Maar dat is er dus wel. Er is heel veel mis mee.

Alle Nederlandse mannen dragen deze broeken. Soms matchen vader en zoon zelfs (geen grapjes, dat heb ik een keer gezien). Op vakantie pik je de Nederlanders er niet uit door pittige kapsels of luidruchtig gezeur (‘WHY YOU NOT TALK ENGLISH?’ Jeetje, ze kenne nie eens Engels praten hiero), maar door die duizendzakkenkortebroek.

Naast dat het er niet uit ziet, later hierover meer, snap ik het ook niet. Mannen nemen nooit tassen mee (sporadisch een rugzak). Ze hebben aan twee broek- en twee kontzakken genoeg (sleutels, portemonnee en klaars is Kees). Maar bij een korte broek hebben ze opeens wel duizend zakken nodig? Whyyyyyy? En dan ook nog op de meest onlogische plaatsen. Want als je iets zwaars in die zakken onderaan je korte broek doet, zakt hij van je kont af!

En het ziet er gewoon niet leuk uit. Allemaal van die rare uitstekels. Het maakt de behaarde mannenbeen er niet bepaald charmanter op.

Daarom eis ik dat de duizendzakkenkortebroek uit het Nederlandse straatbeeld verdwijnt. Maar wees gerust, mannen: de korte broek zónder al die extra zakken wordt nog wel geaccepteerd.

Het lot van de man

De winkelstraten staan er vol mee. Lamlendig, met de schouders omlaag en blik op oneindig: mannen. Ze zijn meegesleurd door vrouwen, vriendinnen of moeders. Onder het mom van ‘Je hebt nieuwe broeken nodig!’ gingen ze mee, maar nu komen ze erachter dat dat eigenlijk betekent: ‘We kopen een paar broeken voor jou en dan gaan we tientallen winkels af voor mij.’
Ze sjokken achter de luid babbelende vrouwen aan, ploffen uitgeput op krukjes in de paskamers, slepen vele plastic tasjes achter zich aan en zeggen tachtigduizend keer achter elkaar: ‘Leuk, schat.’, ook al maakt het haar nog dikker dan ze al is.
Als je ze ziet, wil je ze graag uit hun lijden verlossen en naar het dichtstbijzijnde café met bier en voetbal sturen, maar die is natuurlijk nergens te bekennen tussen de H&M’ en Vero Moda’s.
Na uren de ene winkel in en de andere winkel uit en dan toch weer die eerste winkel in te zijn gegaan, stelt de vrouw voor om wat te drinken. He zo gezellig, met een gebakje en koffie, lieverd. Ze praat en praat en praat.
‘Hallo, luister je wel?’
‘Huh, wat?’
‘Ik vroeg waar je aan zat te denken.’
Shit, denkt hij.
‘Niets.’
‘Wat nou niets? Je kan toch niet aan niets denken?!’
Hij voelt al aan waar dit naar zal leiden (ze zijn al bijna twintig jaar getrouwd), dus zegt hij, een wilde gok: ‘Wilde je niet toch nog dat ene jurkje passen?’
Enthousiast springt ze op.
‘Goed idee!’
En hij weet: het shoppen is nog lang niet over.

Kleding is moeilijk te begrijpen voor sommigen

Ik heb een jasje (of colbert, hoe je het ook wil noemen). Een heel leuk jasje, al zeg ik het zelf. Als ik hem aantrek, krijg ik complimenten van vrouwen en modebewuste mannen (die laatsten zijn zeldzaam).

Maar er zijn ook nog gewone mannen in deze wereld. Gewone mannen valt het niet op dat ik iets nieuws aan heb, behalve bij dit jasje. Ze kijken ernaar, doen een stapje dichterbij, bekijken het nauwkeuriger. Ik zie het onbegrip in hun ogen verschijnen. Ze wijzen naar de broche gespeld op de linkerkant (die zat al bij het jasje, niet dat ik hem zelf erop heb gedaan).
‘Wat is dat?’
Ze hebben werkelijk geen idee. Eén keer antwoordde ik: ‘Ja, ik heb op een Engelse kostschool gezeten.’ en heel even werd dat geloofd.

Maar meestal reageer ik zuchtend.
‘Snap je dat echt niet? Esthetiek, jongen, esthetiek!’
Maar die mannen weten niet wat esthetiek is, denken alleen in termen van lekkere billen en voorgevels.

Ook hieruit wordt maar weer duidelijk: vrouwen kleden zich niet voor de mannen (want dan zouden ze niets aanhebben), want mannen begrijpen er he-le-maal niets van.

Het Buikje

In Nederland doet zich een raar fenomeen voor: het Buikje.

Het Buikje is een man tussen de twintig en vijfendertig. Hij heeft geen vriendin, maar wil dat wel heel graag. Tegen zijn vrienden zegt hij: ‘Omdat ze dan het huishouden kan doen hahaha.’, maar diep van binnen is hij wel een romanticus die zo graag met een vrouw wil knuffelen. Stiekem vindt hij vrouwen een beetje eng en begrijpen doet hij ze al helemaal niet.

Het Buikje heeft een saai peperenzoutkapsel en te lange nagels met van die zwarte randjes. Vroeger was hij het sulletje van de klas en nu in het ‘volwassen’ leven… is hij het eigenlijk nog steeds.

Het Buikje heeft een – u raadt het misschien al – buikje. Maar het punt is: hij ontkent het. Als hij in de spiegel kijkt, ziet hij een jonge god met een sixpack wanneer je op hen ligt. Ondertussen kan hij niet afblijven van de Marsjes en de bitterballen. En de grootste boosdoener: bier. Stiekem houdt hij niet zo van bier, maar hij doet toch maar mee met zijn vrienden.

En kijk, lieve Buikjes, een buikje is zo erg nog niet. Lekker zacht, net een kussentje. Krijg je tenminste niet zo’n semi-blokjespatroon op je buik, zoals bij mannen met een sixpack. Maar kijk: zo’n buikje hoeft niet prominent in beeld. En dat is juist wat jullie verkeerd doen.

Want wat doet het Buikje? Die trekt een T-shirt aan. Met een grappig (volgens hem dan) tekstje erop (zoals op bovenstaand plaatje). Eén maat te klein. Goh, dan gaat het toch wel erg opvallen dat je een Buikje bent/hebt.

Lief Buikje, die T-shirts zijn niet grappig en niet alleen omdat ik niks van Star Wars weet. Je behoort nu tot de Grote Mensen, dus kleed je alsjeblieft ook zo.

Dan wil ik wel met je knuffelen.