Inmiddels blog ik bijna anderhalf jaar. Het is nooit voorgekomen dat er niemand op een blogje heeft gereageerd, mede doordat het Nico Dijkshoorn-gebeuren al snel kwam. Met de maanden stegen ook de bezoekersaantallen.
Ik hoor jullie al denken: ‘Oeeeeh, zou ze vertellen hoeveel bezoekers ze per dag heeft?’
Helaas. Ik hoop dat jullie nog wel doorlezen nu. Ik kan wel verklappen dat het er sowieso meer dan 100 unieke bezoekers zijn per dag en sowieso minder dan 1000 per dag (dat dacht iemand namelijk, maar dat haal ik echt niet haha).
Soms denk ik wel eens na (heel soms maar). Dan kijk ik naar de bezoekersaantallen en dan denk ik: hoe is het mogelijk? Wie zijn al die mensen? Natuurlijk, van een groot deel weet ik het. Familie, vrienden, (vage) kennissen, bloggers. Maar hoe zit het met de rest? Wie zijn die onbekenden die toch mijn blog volgen, hoe zijn ze op mijn blog gekomen en waarom lezen ze het? Natuurlijk zijn er ook veel mensen die via Google of dergelijke komen, maar ik weet zeker dat er ook een aantal lurkers (zo heten mensen die wel op je blog kijken, maar nooit reageren, maar dat is niet erg, jullie zijn sowieso lief dat jullie op mijn blog kijken!) tussen zitten. Wie zijn die mensen? Hoe oud zijn ze? Wat zijn hun dromen?
Stel je voor dat je al die mensen die jouw blog bezoeken in een zaal zou zetten en voor je zou zien. Hoe raar is dat? Natuurlijk is het een heel gaaf gevoel dat zoveel mensen je blog lezen, maar aan de andere kant: het maakt je ook kwetsbaar. Nu blog ik niet zo heel persoonlijk, maar wat als je dat wel doet? Wie leest er allemaal over jouw problemen, liefdes en kinderen?
En als ik dan zo nadenk, denk ik op een gegeven moment ook: stop maar even met denken, Laura. Anders word ik misschien nog gekker dan ik al ben haha.
(en natuurlijk iedereen heel erg bedankt die ooit mijn blog heeft bezocht, heeeeeel lief :D Love you, smak, smak, ntb, wil jullie nooit meer kwijt, wij zijn forevah)