Tag: Laura

Een unicum

Mensen, die foto die jullie hierboven zien, is een unicum. Twee redenen:
1. Het is een foto van mezelf. Ja echt waar, ik ben het, de enige echte Laura (met ‘enige’ bedoel ik uiteraard niet dat er maar één Laura is, maar dat ik schattig ben *ahum*). En dat is een zeldzaamheid op mijn blog, want ik zet niet zo graag foto’s van mezelf erop.
2. Het is een foto van mezelf met make-up op. Nee, niet schrikken: je bent niet per ongeluk op een beautyblog gekomen.  Dit is waarschijnlijk eenmalig.

Ik heb namelijk (bijna) nooit make-up op. Misschien vraag je me of ik wel echt een meisje ben, maar op mijn identiteitskaart staat van wel, dus daar ga ik maar vanuit. Ik heb hoogstens, echt hoogstens, soms mascara op. Zeg maar twee keer per jaar ongeveer. Ik weet wat foundation is (dat spul waar sommige meisjes veel te gretig mee aan de slag gaan, zodat ze een extra dikke huidlaag hebben gecreeërd), colourblocking is mij ook niet geheel onbekend (al is dat eigenlijk meer op kledinggebied, maar het kan ook met make-up) en jawel, ik ken zelfs merken als MAC (nee, niet die van de grote, gele M) en Inglot. Maar het ook gebruiken? Nee.

Ten eerste weet ik niet zo goed hoe het moet. En als je niet oefent, dan leer je dat ook niet. Daarnaast ben ik gewoon enorm lui. Met moeite borstel ik elke dag mijn haar (wat een inspanning is dat zeg), laat staan dat ik elke dag een half uur aan mijn gezicht moet friemelen. Daar zou ik dan ook een half uur eerder voor op moeten staan en dat is niet zo goed voor mijn humeur en dus ook niet voor de mensen om mij heen.

Eén reden waarom ik het wel zou (moeten) doen: zodat ik er niet meer als een tienjarig kindje uit zie. Maar dat kan me ’s ochtends ook niet heel erg interesseren. Ik vind het weer dan belangrijker.

Dus vandaar, voor de eerste en misschien wel laatste keer een foto van mij met make-up. Natuurlijk is dit niet my everyday-look als ik make-up zou dragen, want het was voor het eindexamengala (en ik heb het geeneens zelf gedaan, maar laten doen). Maar alsnog heb ik gewoon geen zin om make-up op te doen.

Dus sorry, meisjes en jongens, dit wordt geen beautyblog. Daarvoor moeten jullie naar Lauramake-upt.nl

(Dit is overigens niet bedoeld als kritiek naar beautyblogs, want die lees ik ook en graag, maar zelf draag ik dus geen make-up. Dit klinkt best wel tegenstrijdig eigenlijk, maar goed. Jullie begrijpen me wel. Hoop ik.) 

Haar naam is Laura

‘Hoe heet jij?’
‘Laura.’
*zingt* ‘Haar naam is Laura, een hele lieve meid.’

Dit overkomt mij helaas te vaak. Ik zal het Jan Smit nooit vergeven dat hij mijn naam heeft gekozen voor dit liedje. Als er  iemand een liedje over de naam ‘Laura’ maakt, laat het dan Coldplay zijn. Maar dit Volendamse kattengejank hoef ik niet te horen.
Mijn allerliefste broertje heeft een keer een variant op de tekst gemaakt: ‘Al haar vrienden die zijn aardig, maar voor Laura geldt dat niet.’
Ja, we hebben een hele goede broeder-zusterband, dat is duidelijk.

Gelukkig is Jantje Smit niet de enige die een liedje heeft gemaakt met de titel ‘Laura.’ The Wombats hebben het liedje ‘Party in a forest (where’s Laura?)’. Geen hoopgevende titel. En hoewel ik the Wombats een leuke band vind, is dit liedje wat minder. Ook ‘Laura’ van de Scissor Sisters valt tegen. Maar ze hebben ook een liedje met de titel ‘Paul McCartney’ geschreven, dus ik ben in goed gezelschap.

Er is iets met de naam Laura. Hier in de buurt wonen vier Laura’s. Ik zat samen met twee andere Laura’s in de klas. Ik kan zo drie bloggers noemen die ook Laura heten. Ik ben nooit de enige Laura in iemands telefoonlijst. Jawel, de naam Laura is populair. Naar mijn gevoel heet de halve wereld zo.

Nee, ik haat mijn ouders niet, omdat ze me Laura hebben genoemd. Ik vind het eigenlijk wel een mooie naam. Het had veel erger gekund (Grietje, Bo, Apple om er maar een paar te noemen).

Maar elke persoon die in het vervolg ‘Haar naam is Laura’ zingt, als ik mijn naam noem, krijgt een pak slaag. Wees gewaarschuwd.

Ben jij blij met jouw naam?

Wat zouden we zijn zonder Wikipedia?

Wikipedia. We hebben het allemaal wel eens gebruikt voor onze werkstukken. Jij ook, geef maar toe. Eén tip: zet het niet bij de bronnenvermelding.
‘Goh, dat is een leuke acteur/schrijver/noemmaarop.’ denk ik soms en dan besluit ik hem op te zoeken op Wikipedia. Van zijn naam klik ik op de andere en zo ben ik voor ik het weet bij een pagina over het roodborstje beland. Ik kan er uren mee op doorbrengen. En dat vind ik stiekem nog leuk ook (nee, roodborstjes niet, maar Wikipediapagina’s lezen).
En omdat ik weet dat jullie dat diep van binnen ook leuk vinden, zal ik een aantal tips geven:

– Hmm, een blog. Wat is dat ook eigenlijk?
– Hoe kunnen we zonder hem? De spatiebalk.
– Chocola is lekker.
– Blauw. Gewoon, omdat het mijn lievelingskleur is.
– De beste band ooit, the Beatles.
– Laura. Zo heet ik nu eenmaal.
– Eén van de belangrijkste leestekens: de punt.
– En natuurlijk mag deze niet ontbreken: de Wikipediapagina over Wikipedia!

Kijk jij vaak op Wikipedia?