Ik heb een keer iets geschreven over Hyves. Hoe belachelijk het was. Dit schreef ik:
Eigenlijk kan iedereen het. Profiel aanmaken (Wel een leuke naam verzinnen natuurlijk! Zoals: l0v3_lAuRaH), foto’s opzetten (waarop jij met je vriendje, vrienden of bekende Nederlander opstaat) en heel, héél veel vrienden toevoegen. Want daar gaat het eigenlijk alleen maar om; hoeveel hyvesvrienden je hebt. Of je ze nou kent of niet, dat maakt eigenlijk niet uit. Als je maar weet dat je er niet bij hoort, als je slechts 120 vriendjes hebt!
Nee, ik zou echt nooit Hyves aanmaken. Drie keer raden wat ik nu heb. Om de foto’s van de Romereis met school te kunnen zien (iemand had die op Hyves gezet), moest ik er wel één aanmaken. En tot op de dag van vandaag bestaat hij. Verslaafd raakte ik eraan. Een krabbel hier, een krabbel daar. Natuurlijk elke dag even een wiewatwaar invullen. Tegenwoordig gebruik ik het amper meer.
Ik was niet zo tegen Facebook, maar wel tegen Twitter. Waar sloeg dat nou op? Waarom zou ik tegen mensen vertellen wat ik vandaag gegeten heb en of ik mijn tanden heb gepoetst. Dat kan toch niemand interesseren?
Maar toen nam ik een blog. En zei het vriendje dat Twitter daarvoor wel handig was. En hij heeft gelijk. Ik geef het toe: ik ben twitter-verslaafd.
Conclusie? In het begin ga ik keihard in tegen dergelijke social media-trends. Maar uiteindelijk ben ik gewoon net zoals de rest. Een kuddedier.