Al mijn hele leven heb ik te maken met een merkwaardig verschijnsel, maar eigenlijk is het me pas de laatste jaren echt opgevallen. Waar ik het over heb? Er wordt absurd veel naar me geknipoogd.
Nee, ik bedoel daar niet mee dat ik heel veel sjans heb. De mensen die naar mij knipogen, vallen vooral in de categorie julliehaddenmijnouderskunnenzijn, zowel mannelijk als vrouwelijk. Zelden is het de sjans-knipoog, soms de wijvormensameneenbondknipoog, maar heel vaak gewoon de iksnapnietwatjeermeebedoeltknipoog (dus dat ik niet snap wat ermee bedoeld wordt, de persoon die de knipoog geeft natuurlijk wel). Het is nogal verwarrend.
En wat al helemaal lastig is: hoe moet ik er in godsnaam op reageren? Meestal lach ik maar niet-begrijpend. Of kijk ik achterom om zeker te weten dat het voor mij bedoeld was. Wat ik in ieder geval nooit doe, is terug knipogen. Want, hoewel er vaak een knipoog aan mij geschonken wordt: het is een zeldzaamheid dat ik het doe. Waarom zou ik ook? Eerlijk, heel eerlijk, gezegd vind ik de knipoog een beetje ouderwets. Ik glimlach liever. (de glimlach is de nieuwe knipoog!)
Maar het raadsel is niet opgelost: want waarom knipogen mensen zo vaak naar mij? Zie ik er knipoogwaardig uit? Vinden ze me een schattig en een beetje naïef meisje met van die bolle wangen waarin je lekker kunt knijpen? Of zijn ze juist ondersteboven van mijn enorme intellect *ahum* en denken ze: die Laura, die snapt dat wel, daarom geef ik haar een knipoog.
Ik weet het niet. Zijn er misschien soortgenoten onder jullie? En zo ja: weet jij het antwoord op mijn vraag? En als niemand dat weet, weet iemand dan wel hoe ik er op moet reageren?
Ach, het wordt maar weer eens duidelijk. Het leven zit vol met raadsels.
;)