En dat, lieve mensen, moet nou een kapoentje voorstellen. Ja, naast blogger ben ik ook een befaamd kunstenares.
Vies-en-lekkertje, verstoppertje, tikkertje: ik heb het allemaal gedaan toen ik klein was. Daarnaast was er nog een activiteit populair in mijn buurt: kapoentjes zoeken.
Het schijnt dat niet iedereen weet wat een kapoentje is, dus dat zal ik hierbij uitleggen: een kapoentje is een lieveheersbeestje, een rode welteverstaan (al lees ik op Wikipedia dat een kapoen ook een gecastreerde haan kan zijn…).
In het speeltuintje vlakbij mijn straat stonden bosjes. Bij de zoektocht naar kapoentjes moest je daarin kijken, want daar zaten ze meestal. De gele lieveheersbeestjes moest je niet hebben (‘Die zijn giftig!’ ‘Nou, ik was niet van plan ze op te eten hoor.’). Als je er dan eindelijk eentje had gevonden, liet je ze eerst op je handje lopen (en als er dan vervolgens iets geels op zat, wist je dat ze op je hand hadden geplast ‘Ieeeeeeeeeuw!’) en daarna deed je ze in een bakje met een paar blaadjes van het bosje.
Eigenlijk best zielig.
Wat er leuk aan was? Geen idee.
Woonde ik in een hele rare, sadistische buurt of hebben jullie dit ook wel eens gedaan?