Tag: jurkje

Gênante momenten zijn er om met je lezers te delen

20130828_095618

Dit jurkje speelt een belangrijke rol. Deze foto is een kwartier voor hét moment genomen.

Gênante momenten zat in mijn leven (in een prullenbak stappen, terwijl ik midden in de aula van een andere middelbare school stond, de wcdeur vergeten op slot te doen en dat er dán juist iemand de deur open doet etc.), maar ik zal er eentje uitlichten. Overigens; ik daag de andere bloggers uit om ook over een gênant moment te schrijven!

Een mooie zomerdag. Zo mooi dat je er je leukste jurkje voor aantrekt. Ik weet niet meer waar ik naartoe op weg was, maar waarschijnlijk iets met liefde, ijsjes en liggen op het gras. Het was de laatste vrije dag voor basisschoolkindjes en daarom had de gemeente Oegstgeest een luchtkussendag georganiseerd (geniaal). Ook was er her en der wat andere plezier in de vorm van circusacts en dergelijke, kwam ik later achter.

Ik fietste er namelijk recht op af. De circusactmensen namen een groot gedeelte van de straat in beslag, dus moest ik via een krap weggetje, omgeven door hekken, mijn weg vervolgen. Een paar verstandelijk beperkte mensen liepen me tegemoet, dus moest ik mijn fiets afstappen, anders kon ik er niet langs.

Ik stapte mijn fiets af. Alle erge momenten gaan in slowmotion, dus dit ook. Mijn tip is alvast deze: stap nooit van je fiets af in de zomer, wanneer je geen panty, maar wel een jurk/rok aanhebt, en er mensen in de buurt zijn.

Mijn jurkje werkte niet mee en zo liet ik per ongeluk (ik zweer!) mijn billen zien aan de mensen die me tegemoet liepen.

Nu is dat niet heel erg, want ik heb niet zo’n kont dat je als tafeltje kunt gebruiken zo groot is hij en ik was deze keer niet van de trap gevallen zoals vorig jaar, toen mijn kont bont en blauw was. Als ik nou mijn voeten ofzo had laten zien, oké, maar nee, dit ging wel.

Maar toen gingen de verstandelijk beperkte mensen lachen. Ze lachten me gewoon uit!

Beschaamd sprong ik op de fiets en fietste zo hard als een wielrenner tijdens de Tour de France op doping. Om de hoek stond ik stil (nadat ik goed om me heen had gekeken of er niemand was). Ik hield me vast aan een paaltje en kwam niet meer bij van het lachen.

Er zijn ergere mensen aan wie je per ongeluk (echt waar!) je je billen kunt laten zien.

Het had zo mooi kunnen zijn

Samen met het vriendje was ik uitgenodigd voor het bruiloftsfeest van een ex-collega van hem. Laten we haar maar Truus noemen. Gewoon, omdat het kan. Het feest was in Amsterdam en dat is natuurlijk heel wat voor twee provinciaaltjes die nooit hun dorp uit komen (dit is niet waar, maar ik moet het verhaal wel een beetje leuk maken natuurlijk). Dus: hoe kon dit niet anders dan helemaal fantastisch gaan worden?
Bovendien: ik had een geweldige jurk.

Wij vrouwen houden van bruiloften en de daarbij behorende feesten. Nee, niet vanwege de taart of de romantiek: we hebben een excuus om ons mooi aan te kleden.
Toevallig had ik een paar maanden geleden (dat was op de baard van Nico-dag, zet het in je agenda voor volgend jaar) een heel mooi jurkje gekocht. Het vriendje en ik liepen een winkel binnen in Rotterdam met allemaal retro-achtige kleding. Meteen werd mijn blik getrokken naar een jurkje en voor ik het wist, vroeg ik aan de winkeleigenaar of hij deze ook in mijn maat had.
‘Ja, het is echt een enig jurkje!’ zei hij, een man die duidelijk op mannen viel én scheel was.
Nu heb ik niets tegen schele mensen, maar ik weet nooit in welk oog ik moet kijken. In ieder geval, hij had het jurkje (‘Hij heeft in de Vogue gestaan, echt enig!’) in mijn maat en een paar minuten later stond ik mezelf te bewonderen in de spiegel.

Zo ook in de spiegel van een hotelkamer in Amsterdam. Mijn haren waren nog nooit zo schoon geweest, het jurkje was kreukvrij en ik had mijn hakken aan, kortom: I was ready to rumble.

Diezelfde dag had ik nog geluncht met studievriendinnen in Leiden. Het gesprek begon met een hysterisch verhaal van Josefien: ‘Ik was gisteren bij een kampvuur en ik stonk helemaal naar de rook!’ Na haar uitgelachen te hebben – het was geen kampvuur, want er waren geen liedjes, geen boomstam én geen marshmallows – gingen we over op andere zaken.
Ik vergat haar verhaal. Totdat ik bij de locatie (een boot aan de kade) van het bruiloftsfeest kwam. Boven de houtblokken zag ik het vuur branden.
Mijn geliefde jurkje en minder geliefde jas stinken nu.

Bedankt he, Truus. Voorlopig geen bruiloftsfeesten meer voor mij.

Het stinkende jurkje.

(Disclaimer: dit is natuurlijk allemaal overdreven geschreven, een jurkje dat stinkt naar de rook is geen ramp ;) En het was een leuk feestje!)