Ik lag heerlijk te dromen over chocoladekruidnootjes of Joseph Gordon-Levitt of iets dergelijks. Met de armen van een leuke jongen om me heen (nee, niet Joseph Gordon-Levitt, deze is zelfs nog leuker!) bevond ik me in zalig dromenland. Maar niet voor lang.
In één klap was ik wakker. Nee, niet omdat mijn vriendje me weer eens sloeg in zijn slaap. Ik hoorde het verschrikkelijkste geluid ooit. Dit geluid betekende dat het zes uur ’s ochtends of iets dergelijks was, in ieder geval veel te vroeg om in wakkere staat te verkeren.
Het geluid was… broem broem broem.
Ja mensen, een snorfiets. Zo’n ding voor luie mensen. Luie mensen zoals de krantenbezorger in Oegstgeest. Om zes uur ’s ochtends hoor je dan dit: broem broem. Stilte. Broem broem. Stilte. Broem broem etc. Nee, hij is niet te beroerd om op een onchristelijk tijdstip kranten te bezorgen voor een hongerloontje, maar om daarbij ook even de beentjes bewegen? Dat is te veel gevraagd.
Ik zie ze niet alleen op dat soort tijdstippen, maar eigenlijk altijd en overal. Mensen op snorfietsen die me inhalen bij het fietsen en dan met een smalend lachje op me neerkijken. Het zijn vaak scholieren, maar nog vaker dikke mensen. Dat is het ironische: zijn ze dik, omdat ze niet meer fietsen of waren ze al dik en zijn ze van nature lui? In ieder geval kunnen ze wel wat beweging gebruiken.
Om maar niet te spreken van het milieu… (dat heb je goed gezien, dat ga ik niet doen)