‘Hoi!’
‘Hey!’
‘Hoe gaat het?
‘Goed met jou?’
‘Ja, met mij ook goed.’
‘Mooi zo.’
Zo gaan die gesprekken meestal. Op straat, op msn, aan de telefoon. Je vraagt hoe het gaat met iemand, hoe iemand zich voelt. Maar waarom vraag je daar eigenlijk naar als je nooit het juiste antwoord zult ontvangen? Ja natuurlijk, iemand kan zich goed voelen en dat ook zeggen, maar dat maakt het nog geen juist antwoord. Hoe kun je ooit uitleggen hoe je je werkelijk voelt? Is dat überhaupt mogelijk? Schiet taal als medium op dat punt niet tekort?
Je weet nooit zeker of iemand van je houdt, totdat hij of zij het zegt. En zelfs dan is er nog geen zekerheid, want leugens worden vaak gemaakt. Stel dat jouw geliefde zegt van jou te houden. Weet je dan ook wat dat in houdt, hoe dat voelt? Je geliefde kan vertellen: ‘Als ik aan je denk, moet ik glimlachen. Ik krijg een warm gevoel van binnen wanneer ik je zie. Ik vind het fijn om je te liefkozen.’ Maar de kern van dat gevoel, het houden van, is niet uit te leggen. Het zit al in het woord zelf: gevoelens – voelen. Maar aangezien je gevoelens niet als voorwerpen door kunt geven aan andere personen, ben je niet in staan te ervaren wat een ander voelt.
Het klinkt misschien treurig, om nooit te kunnen achterhalen wat een ander werkelijk voelt. Maar het kan ook spannend, mysterieus of beter zijn. Er valt nog zoveel te ontdekken.