Vorige week was ik het gelukkigste meisje op aarde. Waarom? Omdat we twee potten Ben & Jerry’s hadden gewonnen bij de Postcodeloterij. Twee potten, die zich nu in mijn maag bevinden (nee, niet de potten zelf, de inhoud natuurlijk).
Elk vrouwelijk wezen op aarde (en heel veel mannelijke wezens) kennen dit goddelijke goedje wel. Want nee, dit is niet zomaar ijs. Dit ijs is heilig. Na één hapje hiervan wil je nooit meer een Magnum of een Raketje. Dit is een levenslange verslaving.
Ik denk dan ook dat niemand zoveel vrienden heeft als Ben en Jerry. Deze twee Amerikanen hebben elkaar ontmoet tijdens de gymles (hoe ironisch, calorieën verbranden in plaats van opnemen!) en zijn de grootste genieën die momenteel op aarde rondlopen. Ik vraag me serieus af waarom ze nog niet heilig verklaard zijn door de paus. En waarom hebben ze nog geen Nobelprijs gewonnen?
Toch heb ik nog een aantal eisen. Waarom is Ben & Jerry’s zo duur (iets van vijf euro voor een grote pot, twee euro voor een kleine)? En what’s up met dat houten lepeltje bij een kleine pot? Dat eet niet lekker en ik ben bang voor splinters in mijn tong. En dan vooral dit: waarom zijn er niet meer Ben & Jerry’s winkels? Er was er één op de lijnbaan in Rotterdam, maar die is weggehaald. Ja mensen, weggehaald. Hoe kan zo’n winkel nou weggehaald worden? Doe dan eens één van die tientallen H&M’s dicht.
Maar één hapje doet me dit alles vergeten. Ik waan me dan in de hemel en dromenland tegelijk. Dus hierbij, lieve Ben en Jerry: heel erg bedankt!