De laatste tijd krijg ik steeds vaker opmerkingen als: ‘Wat vindt Jeroen er eigenlijk van dat je hem neerzet als een lulletje lampekatoen?’
Zelfs mijn moeder zei ‘Arme jongen.’, nadat ze dit stukje had gelezen. En omdat ik gek word van het gezeur, hier dan de echte, ekte, echte waarheid.
Beloofd.
Jeroen is geen lulletje lampekatoen. In tegendeel. Als je hem voor het eerst ziet, denk je dat het een arrogante lul is met een bekakt accent en uitzonderlijk mooie krullen. Als wij in gezelschap zijn, is het enige dat we doen tegen elkaar bitchen, terwijl we elkaar ondertussen stiekem kusjes geven. Het is wel eens voorgekomen dat ik voor hém heb gekookt (een halve keer, maar toch). Ik moet zelfs bekennen dat ik wel eens naar zijn verhalen luister (ook al zijn ze niet interessant).
Ik laat mijn blogs over hem altijd eerst lezen. Bij de blog over Berlijn was híj zelfs degene die met het laatste stukje kwam (dit stukje dus: Waar wil Laura trouwens heen de volgende vakantie: Engeland Waar wil Jeroen heen de volgende vakantie: daar heeft hij niets over te zeggen.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het komt minimaal één keer per week voor dat Jeroen vraagt of ik wil stofzuigen en dat ik het dan ook nog doe. Met tegenzin, dat wel. Ik strijk zijn overhemden. Ik heb zelfs een keer ‘Gezondheid!’ gezegd toen hij moest niezen.
Dus maak je geen zorgen, deze jongen kan mijn neiging tot dictatorschap echt wel aan. Hij is immers zelf net zo erg.
(maar uiteindelijk blijf IK wel de baas, wat hij ook doet of zegt)