Vorige week moest ik op mijn stage het boek De kat van de Dalai Lama door David Michie uitsturen. Op de cover stond een enorm schattige kat, dus het leek me wel leuk om te lezen. En het bleek nog leuker dan verwacht!
Op een luchtige manier en vanuit de ogen van de kat van de Dalai Lama wordt verteld over het boeddhisme. Ik weet daar niet veel van, dus de onderwerpen in het boeken kunnen vast veel dieper worden uitgelicht, maar toch heeft het me iets gebracht. Geen dingen die ik niet al wist, maar meer een extra schijnwerper op wat goed kan zijn.
Ten eerste: we denken teveel aan onszelf, soms zelfs zo veel dat we er ziek van worden. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Maar zo hoort het niet. In plaats van je alleen maar op jezelf te focussen, kun je je beter richten op anderen. Wat kan je doen, zodat anderen gelukkig worden of inzichten krijgen die kunnen leiden tot geluk? En dan niet als beweegreden om extra karmapunten te scoren, maar vanuit een gevoel van barmhartigheid.
Dat is één stap die kan leiden tot geluk, maar ook dit: mensen, omstandigheden en dingen maken ons niet gelukkig, maar wel hoe wij daarover denken. Je kan alles hebben wat je wilde en tóch niet gelukkig zijn. En dat komt doordat je mensen, omstandigheden en dingen (hoe triviaal die ook zijn) invloed laat zijn op je humeur.
Ik zal niet opeens altijd supergelukkig en behulpzaam en barmhartig zijn, maar toch is dit boek een stap in de goede richting. Wat een kat toch niet kan betekenen…