Het begon in Deventer, in een restaurant waarin ik samen met mijn tegenwoordig ex-vriendje zat. Van mijn 13e tot mijn 16e had ik een blog gehad (het ging over mijn niet zo boeiende leven als vwo-scholier op web streepje log en hij is zelfs een keer in een boek genoemd, maar dat is een ander verhaal die ik ooit wel zal vertellen) en toevallig hadden we het er nu over.
‘Ik ga echt nooit meer een blog nemen!’ zei ik.
Misschien heb je hem al door, maar ik heb me dus niet aan mijn woorden gehouden.
De reden dat ik het niet wilde, was omdat mijn vorige blog erg persoonlijk was. Maar dat hoeft natuurlijk niet altijd, merkte mijn ex-vriendje op, en dat is waar. Binnen een paar minuten veranderde ik van mening en begon ik er serieus over na te denken. Ik zou een blog beginnen. Niet bij web streepje log, maar gewoon met .nl erachter.
Toen begon het uitzoeken. Verstand had ik er niet van en als ik het ene probleem met wordpress.org had opgelost, dan kwam er weer een nieuwe. Maar 24 maart was het er dan eindelijk: www.lauradenkt.nl, mijn eigen blog!
Ik wilde het rustig aanpakken. Drie keer in de week wat plaatsen. En toen stapte ik met mijn ex-vriendje een boekenwinkel in Rotterdam in. En daar was Nico Dijkshoorn, aan het voordragen. Nico had (heeft) een baard. En daar schreef ik een blogje over. En ik tweette het naar hem. Een seconde later had ik al spijt: mijn god, wat had ik gedaan?
Maar toen kwamen ze: de bezoekers. Waarom? Nico Dijkshoorn had me geretweet en teruggestuurd dat hij het goed geschreven vond! Het resultaat? Meer dan 2500 unieke bezoekers op één dag.
Tja en wat doe je dan? Dan ga je die dag erna weer een blogje schrijven. En die dag erna ook. En voor je het weet, blog je dagelijks.
Nu moeten jullie niet denken dat die 2500 bezoekers allemaal zijn blijven hangen (ik kom er niet eens bij in de buurt). Maar in dit jaar zijn de bezoekers wel flink omhoog gegaan en de reacties ook. Bedankt daarvoor!
Als ik erover na denk, is er best wel veel gebeurd. Ik heb zoveel leuke blogs ontdekt in dit jaar en sommige bloggers heb ik ook ontmoet. Ik heb gekke dingen gedaan, mensen geïnterviewd en vooral veel geglimlacht vanwege de lieve reacties. Wat ook leuk is, is dat ik het idee heb dat ik nu onderdeel ben van een soort community, de blogcommunity.
En nu? Nu ga ik gewoon weer door. Dagelijks bloggen zo lang het kan (dus volgend collegejaar waarschijnlijk niet, omdat het dan drukker wordt, maar ik blijf bloggen, dat sowieso!), verder met ‘wie schrijft die blijft’, brieven schrijven, fictieve interviews houden. Ik ga nog meer bloggers ontmoeten, nog meer gekke dingen doen.
Oftewel: ik ben blij dat ik niet naar mezelf heb geluisterd. Bloggen heeft bijna alleen maar goede dingen gebracht en ik ben blij dat ik er weer mee ben begonnen!
(Het is dat dit allemaal online is en ik niet zoveel geld heb, maar anders had ik jullie allemaal een glaasje Jip en Janneke-champagne aangeboden! Oh en geef het maar toe: je hebt keihard zitten janken om dit supersentimentele stukje. Tja, ik heb je gewaarschuwd.)