Vaak Soms word ik gek van mezelf. Dat gebeurt meestal als ik in mijn agenda kijk. Hij staat zo volgeschreven dat er niets meer tussen past en dat komt omdat ik alles heb volgepland. Ja, ik ben er zo één.
Ik ben namelijk ambitieus. Perfectionistisch. Onzeker. Een stresskip. Enthousiast. Initiatiefnemend. Een pleaser. Combineer dat, roer het even goed door voor een paar jaar en je hebt een burn-out gemaakt.
Het erge is dat ik het zelf door heb. Ik kijk in mijn agenda en denk: ‘Kappen nou, Laura. Nu even niet.’ Maar dat is lastig. Op maandag werk ik, op dinsdag t/m vrijdag heb ik college en ik werk bijna elk weekend. Niet met tegenzin, want ik vind het allemaal leuk, maar dat is het probleem: het is leuk en het is veel en ik kan geen nee zeggen. En oh ja, ik vind een sociaal leven ook leuk, dus spreek ik tussendoor met allerlei mensen af, mijn vriend wil ook wel eens aandacht en ik blog en slapen en eten schijnt ook te moeten gebeuren.
Ik word onrustig van een dag niets doen (kan me niet meer herinneren wanneer ik dat voor het laatst heb gedaan overigens), maar ook van de chaos. Ik moet zoveel van mezelf. Ik moet goed zijn in mijn studie, ik moet een leuke vriendin (zowel vriendschappelijk als in de liefde) zijn, een fijn dochter, een goed, gezond, perfect persoon.
Newsflash: perfectie bestaat niet. Dat wist ik al, maar toch blijf ik er vrolijk (soms minder vrolijk) mee doorgaan. Ik maak mezelf kapot waar ik zelf bij ben.
Maar nu heb ik laatst een afspraak afgezegd. Ik doe dat nooit, ook al heb ik er geen zin in of eigenlijk geen tijd voor, want beloofd is beloofd. Maar wat luchtte dat op. Een beetje ruimte, een beetje lucht. Misschien kom ik er toch wel.
Ik hoop het.