Je ziet het al op de spandoeken boven de wegen: binnenkort beginnen de scholen weer! Lucky bastards zoals ik hebben nog een aantal weken vakantie, maar zo niet de middelbare scholieren. En zoals elk jaar zijn ze er nu ook weer: de brugwuppen.
Trillend op hun beentjes staan ze in de hal van hun nieuwe school, die zoveel groter lijkt dan de oude, vertrouwde basisschool. Hun aanblik lokt reacties uit als: ‘Waar gaat die tas met dat jongetje naar toe?’ en: ‘Ze worden elk jaar kleiner!’ In hun rugzak, volgestouwd met al hun boeken, bevindt zich een broodtrommeltje, met liefde klaargemaakt door hun moeder. Met pijn in mijn hart kijk ik naar ze. Ach gossie (ik zou zo graag in hun wangetjes willen knijpen), wat zijn ze nog onschuldig. Nog zo naïef over de harde wereld van de middelbare school.
Zo zijn we allemaal geweest. Ik weet nog wel dat ik heel erg mijn best deed om mijn moeder over te halen een Eastpak voor me te kopen (gelukt!) en geen Kipling (want dat is niet cool). Ik weet nog dat alle meisjes in de klas na één week mijn naam al kenden en ik die van hen niet. Dat ik bang was dat ik geen vrienden zou maken (is toch gelukt, check). En dan die leraren, het leken allemaal wel duivels die rechtstreeks uit de hel kwamen!
Maar het gaat over. Op een gegeven moment kom je erachter dat je toch echt wel het sociale vermogen hebt om vrienden te maken. En die leraren? Die blijken ook gewoon mensen te zijn (ja, echt waar!).
Dus als jullie één dezer dagen zo’n brugwup zien, doe dan een beetje lief tegen hem of haar. Geef ze een snoepje, aai ze over hun bolletje en vertel ze dat het allemaal goed komt.
En zeg er dan maar niet bij dat het eerste jaar het ergst is.