blogger Archieven - Laura denkt

I’m a survivor

Je moeder praat er vast wel eens over: van die mensen die vastgeplakt zitten aan hun telefoon en laptop. Je rolt met je ogen, terwijl je nog even dat appje aan een vriendin stuurt en zegt dan, onderwijl Twitter checkende op je laptop: ‘Aansteller. Zo ben ik écht niet.’

Maar dan moet je opeens twaalf dagen (!!!) zonder internet thuis doen. Omdat je verhuisd bent. Alsof dat nog niet genoeg straf is.

Het is al heel erg als je verslaafd bent en je geen internet hebt. Maar stel, stel hè, dat je ook nog een blogger bent. Een blogger met een miljoenenpubliek, fans die gillen om een nieuwe blog, advertorials over autobanden die je nog in moet plannen. Dan is het toch wel extra kut als je niet over banaaneipannenkoekjes kunt bloggen.

Uiteraard kan het nog erger. Je schijnt van die mensen te hebben die community manager zijn, voor hun bijbaan. Iets met Facebook, hier en daar reageren, en vooral ’s avonds en in het weekend werken. Dan heb je toch echt wel een probleem.

Ik schijn dus die persoon te zijn. In die twaalf dagen heb ik duizend keer mijn superzware pauperlaptop (ja sorry, heb geen MacBook) naar de stationshuiskamer op Rotterdam Centraal gesleept. Het is niet eens ver lopen, maar mijn armspieren zijn niet zo ontwikkeld (#fitgirllaura). Op een gegeven moment zag de bediening me al aankomen: ‘Heb je haar weer. Zeker nóg een keer een blogje over Rotterdam typen, djeez.’

Het was ongelooflijk zwaar, zowel voor mij als voor mijn internetbundel. De hoop op wifi die vervolgens voor intense teleurstelling wordt ingeruild. De momenten van inspiratie (‘Ik zou echt een keer moeten bloggen over mijn outfit van de dag.’) die vervliegen. Eindelijk snap ik de lyrics van Destiny’s Child. Maar ik hoop dat ik deze hel nooit meer hoef mee te maken.

Ik ben een schandalig verwende blogger

Sommige bloggers krijgen bergen make-up. Ik krijg chocolade. Het leven is mooi.

Het begon zo: ik had een fotoblogje over mijn superinteressante leven gemaakt, waarin natuurlijk ook een foto van chocoladekruidnoten (ik mis jullie, jongens…) stonden. HansDeZwans reageerde met: Als ge mij uw adres door mailt, zal ik u eens echte goede chocolade opsturen. (serieus hè)

Normaal gesproken zou ik daar niet op reageren, maar er stond: (serieus hè). En Hans is niet vaak serieus. Dit was for real. Dus stuurde ik een mailtje met in de titel ‘Kom maar op met die echte, goede chocolade!’ en mijn adres. Natuurlijk met het risico dat er een vies, oud mannetje voor mijn deur zou staan, maar ik denk dat dat net wat teveel moeite is voor Hans om helemaal vanuit Belgenland naar hier te komen.

Ik was het allang vergeten, toen er keihard op de deurbel werd gedrukt. En nog een keer.
‘JAHAAAAAAAAA!’ schreeuwde ik.
Voor de deur stond een man.

…

Van de PostNL.
‘Alsjeblieft.’
‘Huh, maar ik heb niets besteld?’
‘PAK HET NOU MAAR AAN, TRUT.’
Nadat ik de deur in zijn gezicht dicht gegooid had, pakte ik het pakketje uit. Er zat een kaart in. Van Hans. En chocolade. Echte, goede chocolade. Toen ik het proefde, vergat ik voor een ogenblik de chocoladekruidnootjes. En nog een pluspunt: er staan spreuken op de verpakkingen van de chocolaatjes!

Dus lieve mensen, leer van Hans. Dit is hoe je een meisje gelukkig maakt. Bedankt Hans, bedankt! (en nu niet allemaal om chocolade bij hem gaan bedelen he)

Bloggers: tha bomb of losahs?

Bloggen is dood.
Althans, dat beweren sommige mensen. Dat ik dit nu typ op een BLOG (levend dus, zowel ik als de blog) beweert het tegendeel. Maar het zet me wel aan het denken. Want wat voor status heeft het bloggen eigenlijk?

Wanneer ik zeg dat ik een blog heb, dan vindt iedereen dat eigenlijk wel leuk. Maar misschien ligt dat aan de mensen met wie ik om ga (ik weet niet of de buschauffeur, om maar even iemand te noemen, het erg interessant zou vinden).

Maar wat zijn bloggers nou? Zijn ze tha bomb of losahs (ik zal even straattaal integreren op mijn blog)? Of zijn het een stelletje egocentrische weirdos? Wat is het algemene beeld? Ik denk dat het er ook mee te maken heeft wat voor blog je hebt en met wie je praat. Bij mijn oma maak je echt geen indruk als je zegt dat je een beautyblog hebt, maar bij je vriendinnen waarschijnlijk wel.

Ik heb (nog) geen vervelende reacties gehad over het bloggen an sich, maar ik zou me kunnen voorstellen dat mensen dit zeggen (niet dat ik het er mee eens ben): ‘Waarom zou je dat doen? Wie boeit het nou dat je een gekke bril van je vader hebt gevonden of dat je zo gestoord bent dat je met prullenbakken en andere levenloze dingen praat. En op het internet nog wel! Het internet is gevaarlijk. Iedereen kan het lezen! En het is echt tijdverspilling hoor.’
Als antwoord op deze dialoog met een fictieve tegenstander zou ik geven: ‘Ik doe het, omdat ik het leuk vind. Blijkbaar boeit het mensen wel en als het ze niet boeien, dan kijken ze lekker niet. Het internet kan gevaarlijk zijn, maar je hebt zelf in de hand wat je erop zet. Dikke doei.’)

Dus nu dezelfde vraag aan jou: wat voor status denk je dat het bloggen heeft? Mensen die geen blog hebben: wat voor associaties (positief of negatief) heb jij bij bloggers? Mensen die wel een blog hebben: wat voor reacties krijg je als je vertelt dat je een blog hebt? (positief of negatief)

Het is oh zo fijn om een blogger te zijn

Deze titel mag dan misschien licht sarcastisch overkomen (dat risico loop je als je het sarcasme veelvuldig gebruikt), het is niet zo bedoeld: dit is namelijk een lofrede op het blogger-zijn.

Er zijn bloggers die zeggen: ‘Ik schrijf alleen voor mezelf.’ Zelf beweer ik dat niet (anders zou ik het wel in een schriftje of in een word-document zetten in plaats van op een blog). Natuurlijk schrijf ik óók voor mezelf, anders valt het simpelweg niet vol te houden, maar ik kan niet zeggen dat ik het niet leuk vind om reacties en bezoekers te krijgen.

Er zijn zoveel dingen fijn aan het zijn van een blogger. Je kijkt op een andere manier om je heen (overal zit een blogje in), je oefent je schrijven, je leert andere blogs en mensen kennen (en komt daardoor in contact met mensen of dingen die je anders nooit zou kennen).

Wat is één van de eerste sites waar ik op kijk wanneer ik ’s ochtends mijn laptop aan doe? ‘Oh god, wat is dit moeilijk. Ik heb echt werkelijk geen idee.’ Juist, mijn blog. En het eerste wat ik dan zie, is jullie reacties. En elke dag is er wel een leuke, lieve of grappige reactie, een reactie (of reacties eigenlijk) die me aan het glimlachen maakt. En behalve discipline, perfectionisme en een bepaalde drang zorgen ook die reacties ervoor dat ik het vol houd om elke dag te bloggen.

Binnenkort (24 maart, zet het in je agenda, leukste dag van het jaar!) bestaat mijn blog één jaar. Ik heb dan ook één jaar (tenzij er tussen nu en dan iets gebeurt, bijvoorbeeld dat ik mijn vingers op een dag op miraculeuze wijze kwijt ben geraakt, waardoor ik niet meer kan bloggen) dagelijks geblogd. Ik weet niet hoe lang ik het ga vol houden, maar twee jaar gaat het sowieso niet worden. Volgend collegejaar wordt veeeeel drukker. Maar ga ik dan stoppen met bloggen? Zeker niet!

Dus hier nogmaals een bedankje voor jullie reacties en dat jullie mijn blog lezen, ik vind het echt heel erg leuk en vooral lief :D

En bloggers: wat zijn nog meer fijne dingen aan het blogger-zijn?