Tag: bloggen

Twijfels

Ik heb dit blogje al drie keer geschreven, maar elke keer kwam ik er niet uit en eerlijk gezegd wil ik hem ook niet publiceren, maar ja. Het zit zo: sinds ik op kamers woon, heb ik het gigantisch druk. Een overzicht:
– Ik doe de minor Journalistiek en Nieuwe Media.
– Daarnaast heb ik één vak van mijn hoofdstudie Literatuurwetenschap en om de week ook een vak met betrekking tot het scriptie schrijven.
– Ik blog dagelijks.
– Eén avond in de week heb ik toneel.
– Ik geef bijles (de huur moet ook betaald worden).
– Eén dag in de week doe ik de dagredactie voor het programma ‘Nieuwsradio’ van omroep Hoeksche Waard en meestal ben ik op zaterdagochtend tussen tien en twaalf ook bij/in de uitzending.
– Ik doe vrijwilligerswerk als taalcoach bij het Rode Kruis.
– Ik schrijf artikelen voor studenten.net.
– Heel af en toe (schiet er nu heel erg bij in) schrijf ik columns voor Whoopsiedaisy.nl.
–  En oh ja: ik heb ook nog een sociaal leven.

Het probleem is: ik vind het allemaal heel leuk, maar elke week heb ik het enorm druk en vraag ik me af hoe het me allemaal weer moet gaan lukken. Dat laatste heb ik vooral bij mijn blog. Had ik voorheen minimaal tien blogjes ingepland, moet ik nu bijna elke dag bedenken wat ik die nacht online ga zetten. Dit heeft niet zozeer met inspiratie als wel met tijd te maken. Ik heb geen tijd om inspiratie te zoeken, veel blogjes te schrijven en vooruit te plannen, dus moet het allemaal vlug, vlug, vlug. Nu denk (hoop) ik niet dat jullie daar heel veel van gemerkt hebben (behalve misschien dat er bij sommige blogjes geen foto’s zitten, omdat ik geen tijd heb om die te maken/zoeken), maar het blijft vervelend.

Ik blog sinds maart 2011 dagelijks en natuurlijk wist ik dat dat niet voor altijd ging lukken (zeker in het tweede semester niet met scriptie en stage en dergelijke), maar het is zo lastig om zoiets op te geven. Voor het grootste gedeelte is dat iets wat in mezelf zit: het voelt een beetje alsof ik faal wanneer ik niet meer dagelijks blog (terwijl dat nergens op slaat, want het is sowieso al knap dat ik het tot nu toe heb volgehouden) en bovendien vind ik het bloggen wel heel erg leuk. Maar ik voel ook een bepaalde druk en ik weet dat jullie het niet zo bedoelen, maar probeer je er maar eens aan te onttrekken! Het is ontzettend leuk als mensen vertellen dat ze uitkijken naar je blogjes en ze lezen bij het ontbijt en dergelijke. Maar het zorgt er ook voor dat ik denk: oh, maar als ik niet dagelijks blog, dan vinden die mensen dat jammer en dat is ook niet leuk.

Ik ben er nog niet over uit wat ik ga doen. Ik zit erover na te denken om één dag in de week als rustdag te houden (dinsdagnacht of woensdagnacht), maar eerlijk is eerlijk: dat wil ik helemaal niet! Maar ik zal toch iets moeten veranderen aan de dingen die ik allemaal doe, want anders gaat het op een gegeven moment niet meer (en stoppen met al die dingen wil ik niet). Maar ik weet het dus niet zeker. Ik zou ook om de dag kunnen bloggen, maar dat wil ik nu al helemaal niet. Maar het zou kunnen dat dat het later wel gaat worden.

Sorry voor de zeikblog, maar het is wel iets waar ik mee zit en ik ben benieuwd wat jullie erover denken. Ik denk dat ik net even dat zetje nodig heb om deze beslissing echt te nemen. Het klinkt misschien heel stom, misschien denk je: ‘Doe het gewoon, lekker boeiend!’ Maar als je iets anderhalf jaar doet en je hebt er zoveel ingestopt (en uit gekregen), dan is dat echt niet makkelijk.  Zoals ik al zei, voelt het toch een beetje als falen.

Maar goed: helemaal stoppen ga ik sowieso niet, daar is bloggen veel te leuk voor!

Wat ik deze week zoal heb gedaan, waardoor ik dit blogje niet vooruit kon schrijven

Op het moment van schrijven is het 14.29 uur op 27 oktober 2012 en ik moet om 16.45 weg. Ik ben pas rond een onbekend tijdstip dat in ieder geval veel later dan 23.45 uur is terug. Ik moet nog een blogje schrijven voor deze dag. Ik heb had geen onderwerp. Maar daarom ga ik jullie vertellen wat voor belangrijks ik gedaan heb deze week, zodat ik geen blogjes vooruit kon schrijven.

– Ik heb geleerd voor een tentamen.
– Ik heb veel gesogd (‘Ge-wat?’ ‘Ge-facebooktendergelijkeinplaatsvanstuderen.’).
– Ik ben op een langere jongen afgelopen alsof ik zijn meerdere was. (‘Pardon?’ ‘Toneelvereniging.’)
– Ik ging naar de eerste bijeenkomst van het schrijversclubje (bij gebrek aan een originele naam) van Literatuurwetenschap en was zwaar geïntimideerd door eerstejaars die al boeken hebben geschreven en KNAW-prijzen hebben gewonnen. Diezelfde eerstejaars vroegen aan mij: ‘Zit jij in de andere werkgroep?’ Mijn antwoord: ‘Eh nee, ik ben derdejaars.’ ‘Oeps…’ Heel raar, want normaal gesproken schatten mensen me altijd veeeeeel ouder.
– Ik heb studenten op straat gevraagd naar de relatie tussen hen en hun mobiele telefoon.
– Ik ben naar een film geweest over een robot die ik nog leuk vond ook (Robot and Frank, ga hem zien!).
– Er is iets geels op mijn wang geschminkt wat een ster moest voorstellen in combinatie met heel veel glitters, in het kader van het thema ‘Welcome to the future’ van een archeologiefeestje.
– Ik heb twee uur geslapen op een dag.
– Ik heb daarna gewinkeld in Leiden, waar ik een winterjas en laarzen heb gevonden (de fashionblogger in mij is weer blij).
– Ik heb apathisch voor me uit gestaard vanwege slaapgebrek.
– Ik ging naar radio Hoeksche Waard, dat weten jullie nog niet, maar ik doe daar sinds kort vrijwilligerswerk voor. Vorige keer heb ik de regie gedaan en deze keer ook een beetje, toen me plotseling gevraagd werd om ook een paar berichtjes voor te lezen. Oftewel: ik heb mijn radiodebuut gehad! (het ging niet helemaal vlekkeloos, maar dat vergeven de luisteraars me vast wel). Volgende week ga ik weer regie doen, die twee weken daarna ga ik samen met iemand presenteren en daarna (1 december): helemaal alleen (enggggg). Daar horen jullie uiteraard nog over!
– Ik heb voor het eerst mijn handschoenen aangedaan, omdat het zo ikgabijnadoodkoud is.
– Ik heb geluncht met Sunny (Birmse inburgeraar voor wie ik taalcoach bij het Rode Kruis ben en nee, zo heet ze niet echt). En ik heb chocoladekruidnoten voor haar gekocht en nu is ze verslaafd. Gemeen ben ik toch. Ik wilde gewoon een lotgenoot.

Het is nu 14.47 uur. En dit is wat er voor 23.45 uur nog moet gebeuren:
– Gebrek aan slaap opheffen (gaat niet lukken).
– De Sinterklaaslolly die je op de foto ziet opeten. Dit is het belangrijkste.
– Als het even kan iets aan de studie.
– Me omkleden voor een Halloweenfeest ’s avonds. Nee, het wordt geen spannend kostuum. Ik doe een blauw jurkje met sterretjes aan en dan zet ik een heksenhoed op en dan vind ik het wel weer goed!
– Eten bij een vriendin.
– Naar het feestje.

‘Maar Laura,’ zul je misschien zeggen. ‘Je kan toch ook gewoon geen blogje plaatsen?’
Dan, beste lezer, is het wel duidelijk dat je me nog niet goed genoeg kent.

Het magische tijdstip van 23:45 uur

Op een dag besloot Laura weer te beginnen met bloggen. Na een paar maanden bedenktijd en proefblogjes schrijven die echter nooit op het wereldwijde web zouden verschijnen, kwam www.lauradenkt.nl (ja, inderdaad, dat is de site waar je nu op zit, wat een toeval!) online. Denk je misschien dat het grootste probleem van een beginnende ex-blogger (ik heb van mijn 12e tot mijn 16e ook een blog gehad) is: waar ga ik het over hebben? Of misschien wel: hoe vaak blog ik? Maar nee, mijn grootste dilemma was: hoe laat zal ik mijn blogjes online laten komen? Want het belangrijkste van de drie R’s is toch wel regelmaat.

Je hebt mensen die om 7:00 uur hun blogjes plaatsen of desnoods 18:00 uur. Maar waarom normaal doen als je ook raar kunt doen? Dus besloot ik om mijn blogjes standaard te laten verschijnen om 23:45 uur, een kwartier voordat er officieel weer een nieuwe dag begint.

Afgelopen borrel bij mijn studententoneelvereniging (KOM IN MEI NAAR DE VOORSTELLING) vroeg er iemand: ‘Laura, hoe kan jij nou blogs online plaatsen als jij hier bent?’
Het antwoord?
‘Magie.’
(de tovenaar die WordPress heet, geeft mij de mogelijkheid om blogjes in te plannen)

Ik zit dus niet elke avond met dichtvallende ogen te wachten tot het 23:45 uur is en ik eindelijk die verdomde blog online kan zetten.

Wat is er nou zo leuk aan dit tijdstip?
– Het is een reminder voor mensen op Twitter dat ze eens naar bed moeten gaan (die verzin ik niet zelf, dat is daadwerkelijk gezegd).
– Mensen die altijd laat naar bed gaan, hebben nog wat te doen op de late avond.
– Anderen lezen mijn blogs bij het ontbijt (wat ik echt een geweldig compliment vind trouwens :D).
– Als ik wakker word, kijk ik altijd uit naar de reacties die ik nog moet lezen.

Het is dus zowel voor de laatopblijvers als de vroegopstaanders een ideaal tijdstip! Oftewel: wederom een voorbeeld van wat voor genie ik ben.

(helaas gaat het ook wel eens mis en word ik wakker met allemaal OHMIJNGODERISGEENNIEUWEBLOGONLINELAURA-tweets, maar daar hebben we het maar niet over)

Je kan over alles schrijven

Ik weet eigenlijk niet eens hoe ik erop kom. Misschien omdat ik aan het afwassen ben. Of ergens een foto van heb gemaakt. Ik bedoel, welke debiel schrijft nou serieus een blogje over duizenddingendoekjes? Nou ja, ik dus. En jullie, stelletje gekkerds, lezen het nog ook. Wat zeg ik: sommigen vinden het zelfs leuk!

Of is het toch niet zo raar? Als je jezelf serieus wil nemen als blogger/schrijver, dan zou je overal over moeten kunnen schrijven. Half lege (‘Nee Laura, half volle.’) flesjes water, het schroefje bij je meubel van je Ikea dat nergens bij past of natuurlijk de zin van het leven.

Geen inspiratie? Kijk eens om je heen! Want waarom zou je over over moeten kunnen schrijven? Omdat overal een verhaal in zit. Stofzuigen an sich is niet interessant, maar het gaat erom wat jij ervan maakt(‘Als ik gestofzuigd heb, dan kan ik de week daarna niet meer lopen van de rugpijn.’ ‘Mijn stofzuiger is niet alleen dol op stof, maar ook op mijn sieraden die her en der verspreid liggen in mijn kamer en nee, dat is niet mijn schuld.’).

Daarnaast bezit je vast een scala aan anekdotes, al dan niet van jezelf. Er zijn boeken, films, televisieprogramma’s, beroemde mensen, niet zo beroemde mensen, (huis-)dieren, studies, baantjes waar je over kunt schrijven.

JE KAN OVER ALLES SCHRIJVEN.

Geeft dat niet een enorme vrijheid? Dus hup, niet meer zeuren dat je geen inspiratie hebt. Gewoon even goed om je heen kijken.

Anderhalf jaar lang dagelijks het gezever van een gek meisje

Jongens, waar zijn die slingers, die ballonnen en die taart? Mijn blog bestaat vandaag anderhalf jaar! Ja ja, al anderhalf jaar is mijn gezever (mooi woord is dat) dagelijks te lezen op de Grote, Boze Wereld van het Internet (oké goed, voor de mensen die dit om 23:45 lezen: pas over een kwartiertje for real)

Een korte samenvatting:
– Eén van de eerste dagen heb ik een blogje over Nico Dijkshoorn geschreven, die hij tweette en tadaaaa, ik kreeg op één dag meer dan 2500 bezoekers. Nee, die zijn niet allemaal blijven hangen. En ja, dit verhaal heb ik al tachtigduizend keer verteld, nou en.
– Ik heb veel gekke dingen gedaan. Onder andere bloemen uitgedeeld in Amsterdam, mensen uitgezwaaid op het station van Leiden, warme chocolademelk uitgedeeld op station Delft en complimenten uitgedeeld in Utrecht. En dat soort dingen gaan hopelijk nog vaker gebeuren. Wie is er in voor nog een gekke/leuke/lieve actie? Mail me! (laura@lauradenkt.nl)
– Ik heb mensen geïnterviewd. Eerst ‘Laura beroept zich’ over verschillende beroepen en daarna ‘Wie schrijft die blijft’ over mensen die voor hun beroep schrijven en dat op uiteenlopende manieren. En geloof het of niet: het waren stuk voor stuk leuke en aardige mensen en dus ook fijne gesprekken!
– Ik heb een stuk of vijftien (geloof ik_) bloggers ontmoet en nou ja, het is werkelijk waar, je zou het bijna niet geloven, maar ook die waren allemaal leuk en aardig.
– Ik heb veel nagedacht.
– Er is een column over mij geschreven door Marjan van den Berg voor de Margriet (ja, die krijgen jullie ook tot in de eeuwigheid te horen, want jeetje, hoe tof is dat?) En ik ben met mijn haar in de krant gekomen, ook indrukwekkend natuurlijk.
– Ik heb heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel leuke reacties gehad en dat is logisch, want ik heb de allerleukste en grappigste bezoekers van de hele wereld (wij zijn ntb, wil jullie nooit meer kwijt, hvvj, Sg@tjUhhS fAnN MuhH).

Zo en nu mogen jullie mij allemaal feliciteren en cadeautjes geven.

Reageren op reacties

Stel, je begint een blog. Eerst zul je misschien wel helemaal geen reacties krijgen, maar na een tijdje stromen ze steeds vaker binnen. Reacties van je vrienden, je oma (als je een hippe oma hebt) en later ook van andere bloggers. En dan is de vraag: wat doe je daar dan mee?

Er zijn bloggers die op elke reactie reageren. Er zijn bloggers die op geen enkele reactie reageren. Ik zal eerst vertellen wat ik daarvan vind (en voel je niet persoonlijk aangevallen, je moet vooral doen wat je zelf wil).

Bloggers die op elke reactie reageren: ik vind het heel aardig dat mensen dat doen, maar op een gegeven moment houdt dat wel op. Ten eerste, omdat het teveel wordt. Niet arrogant bedoeld, maar als ik op elke reactie van jullie moet reageren, dan ben ik wel even bezig. En ten tweede hóef je ook niet op alles te reageren. Als iemand zegt ‘Daar ben ik het mee eens.’, dan heeft het toch geen zin voor mij om iets als ‘Oh mooi!’ te zeggen? Het voegt niets toe en die persoon heeft er ook niet zoveel aan.

Bloggers die op geen enkele reactie reageren: eigenlijk vind ik dit niet zo goed. Ik heb wel eens dat ik op een blog een vraag stel of een opmerking plaats waar ik graag antwoord op zou willen hebben en dat gewoon niet krijg (in het geval dat ik onthouden heb dat ik iets vroeg op een andere blog, want dat gebeurt ook niet altijd, maar ja, ik ben dan ook al 21). Het is eigenlijk, als je het heel zakelijk wil zien, een stukje klantvriendelijkheid. Het laat ook zien dat jij luistert naar je lezer en die waardeert. Goed, retorische vragen en soms niet-serieuze vragen hoef je niet te beantwoorden, maar voor de rest is het toch wel zo fijn.

En wat doe ik zelf? Ik reageer niet op alles, want dat is niet te doen. Maar vragen beantwoord ik wel (en mocht ik dat ooit niet gedaan hebben, dan mag je me slaan) en op andere reacties die ik boeiend of iets dergelijks vind, reageer ik ook.

Waarom ik dit blogje schrijf? Eerlijk gezegd uit ergernis. Er zijn blogs waar gewoon niet gereageerd wordt op reacties en dat vind ik vervelend! Dus lieve bloggers: reageer!

(Oh en voor mensen die zeggen: ja, maar ik doe het niet voor de bezoekers. Dan kun je net zo goed de mogelijkheid tot reageren sluiten!)

Regelmaat, regelmaat en natuurlijk… regelmaat

Er zijn mensen die dagelijks bloggen (rare mensen zijn dat, ken jij ze?), sommigen bloggen drie keer in de week en anderen de ene maand dagelijks om de volgende maand niks te plaatsen.

Even voor de duidelijkheid: je moet het vooral allemaal zelf weten. Ik wil niemand bekritiseren die dit laatste doet, ik geef enkel een paar redenen om wel regelmatig te bloggen. Als je er zelf geen problemen mee hebt, dan is dat natuurlijk oké!

Maar misschien ben jij wel zo’n iemand die de ene keer heel veel plaatst en dan weer niet en denkt: dat wil ik anders hebben. Want eerlijk is eerlijk: ik lees liever een blog die steeds één keer in de week geupdate wordt dan een blog waarvan ik niet weet wanneer er nu weer een blogje online komt (dan moet ik ook vaak de neiging onderdrukken om te mailen met de vraag wanneer er weer iets online komt, omdat ik het zo’n leuke blog vind!).

Regelmaat is niet alleen fijn voor je bezoekers (het is bovendien ook een middel om bezoekers te trekken en te houden: ze weten wat ze kunnen verwachten en hoewel verandering goed is, blijven gewoontes erg fijn), maar ook voor jou. Natuurlijk hoef je niet dagelijks te bloggen (dat doen alleen gekkerds zoals ik), maar stel dat je het houdt op drie keer in de week. In het begin is dat misschien nog lastig: waar moet je in hemelsnaam over bloggen? Maar na een tijdje merk je dat het makkelijker wordt, het wordt een ritme en bovendien kom je erachter dat overal inspiratie in zit.

Wat hier ook een voordeel van is, is dat de kans minder groot is dat je (tijdelijk) stopt met bloggen, omdat je eerst heel veel geblogd hebt en nu niet meer weet waar je in godsnaam over moet vertellen.

Nu zijn er misschien mensen die zeggen: maar ik blog alleen als ik inspiratie heb. Ik denk dat inspiratie geen goddelijke ingeving is waar je op moet wachten, je kunt ook actief naar inspiratie zoeken. Bijvoorbeeld door andere blogs te lezen of gewoon door om je heen te kijken.

En lukt het een keertje niet? Als je een keer heel veel inspiratie hebt en vijf blogjes achter elkaar schrijft, dan hoef je die vijf blogjes niet meteen op je blog te zetten wat je eerst misschien wel deed, maar dan bewaar je die als voorraad voor als het echt echt echt niet meer lukt.

Blog jij regelmatig?

En toen werd de 500 bereikt

Na bijna anderhalf jaar (24 september for real!) heb ik al aardig wat blogjes geschreven. Om precies te zijn 500, dit blogje meegerekend. Soms lees ik eerdere blogjes terug (dat geeft me net zo’n gevoel als wanneer ik fotoboeken van vroeger bekijk). En kijk, ik wil absoluut niet arrogant overkomen (serieus niet), maar ik zou niet bloggen als ik zo slecht zou schrijven dat ik ervan moest huilen. Dus dan lees ik zo’n blogje terug en dan denk ik: goh, dat is best wel leuk geschreven.

Er zijn mensen die mij al vanaf het begin volgen, maar de meesten zijn zo met de tijd gekomen. En omdat die oude blogjes nog steeds leuk zijn (niet allemaal overigens), ga ik ze eens recyclen! Ik durf niet te zeggen wat mijn beste blogjes zijn (the best is yet to come, je weet toch), maar deze vind ik in ieder geval geslaagd (ze zijn op volgorde van oud naar nieuw):

1. De baard van Nico.
Ja, ik heb het er al tachtigduizend keer over gehad, maar het blijft gaaf. Eén van mijn eerste blogjes ging over Nico Dijkshoorn. Dat twitterde ik naar hem en hij retweette het, waardoor er op één dag meer dan 2500 bezoekers op mijn blog kwamen.

2. Ik wil een volkstuintje.
Ach ja, wat een romantische ziel ben (heb) ik toch.

3. Fictief interview: Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden a.ka. Heer Voldemort
Het allereerste fictieve interview. Ja, ik heb een exclusief interview met Voldemort gehad. Lees zelf maar hoe dat ging.

4. Het sms-mysterie: arme Frans.
Helaas is het mysterie tot op de dag van vandaag nog niet opgelost.

5. Zoenen op verjaardagen: was ik maar een man.
Volgens mij één van de meest gelezen blogjes. Helaas zijn de drie zoenen op verjaardagen nog steeds de wereld niet uit geholpen.

6. Flirten: een taal die ik niet machtig ben.

Inmiddels wel weer vrijgezel en nog steeds hetzelfde probleem!

7. Drie veelvoorkomende gedachten bij een meisje.
Alle meisjes vermoorden me waarschijnlijk, omdat ik verteld heb wat ze denken. Nu is het nog wachten op de drie veel voorkomende gedachten van jongens! (en nee, die ga ik niet schrijven, want dat weet ik niet, hoewel ik het misschien wel kan raden…)

8. De brugwup.
We zijn het allemaal geweest. Maar we hebben het ook allemaal overleefd. Gelukkig maar.

9. Laura beroept zich: Wijnand de machinist.
Het allereerste (niet fictieve) interview op mijn blog!

10. Het buikje.
Een veelvoorkomend fenomeen. Helaas.

11. In de maneschijn.
Belachelijk wat voor liedjes we onze kinderen laten zingen.

12. Maar één kusje?!
Het leven van een verliefd tienermeisje is zwaar.

13. Ik en Joseph.
De liefdesgeschiedenis van Joseph Gordon-Levitt en mij.

14. M, S, N.
Ik ben heel blij dat ik al jaren niet meer op MSN zit.

15. Het zijn de kaboutertjes.
We hebben er nog steeds last van.

16. Stapel op Sander!!!
Ik heb een alterego, Ria Romer genaamd. Ze gaat heel beroemd worden, dat kan ik je nu al vertellen.

17. De Nederlander op vakantie.
In dit soort gevallen weiger ik mezelf een Nederlander te noemen.

18. Duckface? BANG!
Als je een belachelijke foto van mij wil zien, moet je hierop klikken.

19. Ik ben niet emo, ik ben mezelf.
Hier nog een debiele foto. Die overigens niet emo is. Ik ben juist heel erg mezelf op die foto.

20. Wie schrijft die blijft: columniste Marjan van den Berg.
Wat gaaf is: Marjan van den Berg interviewen. Wat nog gaver is: Marjan van den Berg die een column over je schrijft in de Margriet. Eén van de hoogtepunten!

21. Niet schrikken van mijn superdupergrote make-upstash!
Mijn allereerste blogje over beauty. Sindsdien is dit een beautyblog, zoals jullie allemaal ongetwijfeld weten.

22. Goedemiddag, u spreekt met Linda van Veen.
Het eerste geluidsfragment op mijn blog. Voor de mensen die nieuwsgierig zijn naar mijn stem.

23. Gedicht: de liefde van mijn leven.
Weer een tragisch liefdesvoorval. Ik schreef er een prachtig gedicht over.

24. Hij is er eindelijk: de FAQ van Laura.
Wil je iets vragen? Eerst dit lezen.

25. Dit is zeer ernstig: één van de meest voorkomende problemen op het station.
Argh, argh en nog eens argh.

En nu? Op naar de 1000 natuurlijk!

Bezoekers van Lauradenkt.nl naar zaal 5 alstublieft

Inmiddels blog ik bijna anderhalf jaar. Het is nooit voorgekomen dat er niemand op een blogje heeft gereageerd, mede doordat het Nico Dijkshoorn-gebeuren al snel kwam. Met de maanden stegen ook de bezoekersaantallen.

Ik hoor jullie al denken: ‘Oeeeeh, zou ze vertellen hoeveel bezoekers ze per dag heeft?’
Helaas. Ik hoop dat jullie nog wel doorlezen nu. Ik kan wel verklappen dat het er sowieso meer dan 100 unieke bezoekers zijn per dag en sowieso minder dan 1000 per dag (dat dacht iemand namelijk, maar dat haal ik echt niet haha).

Soms denk ik wel eens na (heel soms maar). Dan kijk ik naar de bezoekersaantallen en dan denk ik: hoe is het mogelijk? Wie zijn al die mensen? Natuurlijk, van een groot deel weet ik het. Familie, vrienden, (vage) kennissen, bloggers. Maar hoe zit het met de rest? Wie zijn die onbekenden die toch mijn blog volgen, hoe zijn ze op mijn blog gekomen en waarom lezen ze het? Natuurlijk zijn er ook veel mensen die via Google of dergelijke komen, maar ik weet zeker dat er ook een aantal lurkers (zo heten mensen die wel op je blog kijken, maar nooit reageren, maar dat is niet erg, jullie zijn sowieso lief dat jullie op mijn blog kijken!) tussen zitten. Wie zijn die mensen? Hoe oud zijn ze? Wat zijn hun dromen?

Stel je voor dat je al die mensen die jouw blog bezoeken in een zaal zou zetten en voor je zou zien. Hoe raar is dat? Natuurlijk is het een heel gaaf gevoel dat zoveel mensen je blog lezen, maar aan de andere kant: het maakt je ook kwetsbaar. Nu blog ik niet zo heel persoonlijk, maar wat als je dat wel doet? Wie leest er allemaal over jouw problemen, liefdes en kinderen?

En als ik dan zo nadenk, denk ik op een gegeven moment ook: stop maar even met denken, Laura. Anders word ik misschien nog gekker dan ik al ben haha.

(en natuurlijk iedereen heel erg bedankt die ooit mijn blog heeft bezocht, heeeeeel lief :D Love you, smak, smak, ntb, wil jullie nooit meer kwijt, wij zijn forevah)

Waar ik in hemelsnaam de tijd en inspiratie vandaan haal


De notitieboekjes voor mijn blog. Mijn redders in nood.

Bij het blogje van een paar dagen geleden over mijn schrijfactiviteiten kwam één reactie vaak naar voren: Laura, waar haal je in hemelsnaam de tijd en inspiratie vandaan?

Dat zal ik jullie uiteraard vertellen.

Dagelijks verschijnt er een blogje en daarnaast schrijf ik dus ook drie a vijf stukjes voor andere websites. Dat laatste doe ik nog niet zo lang, maar ik denk dat het net zoals met mijn blog is: het is niet makkelijk in het begin, maar het moet een ritme worden. Als iets in je systeem zit, dan zul je het moetenmoetenmoetengevoel minder hebben (althans, dat heb ik) en gaat het steeds beter. Inspiratie is niet iets waar je passief mee om moet gaan, dat wil zeggen (iets wat veel mensen denken en ik snap het hoor, daar niet van): zitten en wachten tot er iets komt. Je moet er iets actiefs van maken. Hoe doe je dat? Maak een wandeling of doe een huishoudelijk klusje, want daar hoef je niet bij na te denken en dan komen juist de ideeën. Lees boeken of andere blogs. En vooral: schrijf je ideeën meteen op! Je hoeft er niet gelijk een blogje over te schrijven, maar dan kun je het later nog gebruiken.

Dan de tijd. Waar haal ik de tijd vandaan? Allereerst heb ik nu bijna vakantie, maar voorheen had ik maar twee dagen college in de week. Dat betekende niet dat ik de rest van de week niets hoefde te doen, maar wel dat ik mijn eigen tijd in kon delen. En het ligt er maar net aan waar je prioriteiten liggen. De één besteedt veel tijd aan televisiekijken (iets wat ik zelf weinig doe), de ander schrijft. Maar wat vooral belangrijk is natuurlijk is dat je er tijd voor vrijmaakt. Een bepaald tijdstip of een bepaalde dag ervoor uitzoeken kan handig zijn (bijvoorbeeld de luie pyjamazondag, ideaal!).

En het allerbelangrijkste natuurlijk: ik doe het, omdat ik het leuk vind en omdat ik het wil. Als dat niet het geval is, dan wordt het al heel moeilijk natuurlijk haha.

En hoe zit het dan met jullie? Waar halen jullie de tijd en inspiratie vandaan om te bloggen/schrijven/creatief bezig te zijn?