Tag: blog

Je kan over alles schrijven

Ik weet eigenlijk niet eens hoe ik erop kom. Misschien omdat ik aan het afwassen ben. Of ergens een foto van heb gemaakt. Ik bedoel, welke debiel schrijft nou serieus een blogje over duizenddingendoekjes? Nou ja, ik dus. En jullie, stelletje gekkerds, lezen het nog ook. Wat zeg ik: sommigen vinden het zelfs leuk!

Of is het toch niet zo raar? Als je jezelf serieus wil nemen als blogger/schrijver, dan zou je overal over moeten kunnen schrijven. Half lege (‘Nee Laura, half volle.’) flesjes water, het schroefje bij je meubel van je Ikea dat nergens bij past of natuurlijk de zin van het leven.

Geen inspiratie? Kijk eens om je heen! Want waarom zou je over over moeten kunnen schrijven? Omdat overal een verhaal in zit. Stofzuigen an sich is niet interessant, maar het gaat erom wat jij ervan maakt(‘Als ik gestofzuigd heb, dan kan ik de week daarna niet meer lopen van de rugpijn.’ ‘Mijn stofzuiger is niet alleen dol op stof, maar ook op mijn sieraden die her en der verspreid liggen in mijn kamer en nee, dat is niet mijn schuld.’).

Daarnaast bezit je vast een scala aan anekdotes, al dan niet van jezelf. Er zijn boeken, films, televisieprogramma’s, beroemde mensen, niet zo beroemde mensen, (huis-)dieren, studies, baantjes waar je over kunt schrijven.

JE KAN OVER ALLES SCHRIJVEN.

Geeft dat niet een enorme vrijheid? Dus hup, niet meer zeuren dat je geen inspiratie hebt. Gewoon even goed om je heen kijken.

Anderhalf jaar lang dagelijks het gezever van een gek meisje

Jongens, waar zijn die slingers, die ballonnen en die taart? Mijn blog bestaat vandaag anderhalf jaar! Ja ja, al anderhalf jaar is mijn gezever (mooi woord is dat) dagelijks te lezen op de Grote, Boze Wereld van het Internet (oké goed, voor de mensen die dit om 23:45 lezen: pas over een kwartiertje for real)

Een korte samenvatting:
– Eén van de eerste dagen heb ik een blogje over Nico Dijkshoorn geschreven, die hij tweette en tadaaaa, ik kreeg op één dag meer dan 2500 bezoekers. Nee, die zijn niet allemaal blijven hangen. En ja, dit verhaal heb ik al tachtigduizend keer verteld, nou en.
– Ik heb veel gekke dingen gedaan. Onder andere bloemen uitgedeeld in Amsterdam, mensen uitgezwaaid op het station van Leiden, warme chocolademelk uitgedeeld op station Delft en complimenten uitgedeeld in Utrecht. En dat soort dingen gaan hopelijk nog vaker gebeuren. Wie is er in voor nog een gekke/leuke/lieve actie? Mail me! (laura@lauradenkt.nl)
– Ik heb mensen geïnterviewd. Eerst ‘Laura beroept zich’ over verschillende beroepen en daarna ‘Wie schrijft die blijft’ over mensen die voor hun beroep schrijven en dat op uiteenlopende manieren. En geloof het of niet: het waren stuk voor stuk leuke en aardige mensen en dus ook fijne gesprekken!
– Ik heb een stuk of vijftien (geloof ik_) bloggers ontmoet en nou ja, het is werkelijk waar, je zou het bijna niet geloven, maar ook die waren allemaal leuk en aardig.
– Ik heb veel nagedacht.
– Er is een column over mij geschreven door Marjan van den Berg voor de Margriet (ja, die krijgen jullie ook tot in de eeuwigheid te horen, want jeetje, hoe tof is dat?) En ik ben met mijn haar in de krant gekomen, ook indrukwekkend natuurlijk.
– Ik heb heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel leuke reacties gehad en dat is logisch, want ik heb de allerleukste en grappigste bezoekers van de hele wereld (wij zijn ntb, wil jullie nooit meer kwijt, hvvj, Sg@tjUhhS fAnN MuhH).

Zo en nu mogen jullie mij allemaal feliciteren en cadeautjes geven.

Reageren op reacties

Stel, je begint een blog. Eerst zul je misschien wel helemaal geen reacties krijgen, maar na een tijdje stromen ze steeds vaker binnen. Reacties van je vrienden, je oma (als je een hippe oma hebt) en later ook van andere bloggers. En dan is de vraag: wat doe je daar dan mee?

Er zijn bloggers die op elke reactie reageren. Er zijn bloggers die op geen enkele reactie reageren. Ik zal eerst vertellen wat ik daarvan vind (en voel je niet persoonlijk aangevallen, je moet vooral doen wat je zelf wil).

Bloggers die op elke reactie reageren: ik vind het heel aardig dat mensen dat doen, maar op een gegeven moment houdt dat wel op. Ten eerste, omdat het teveel wordt. Niet arrogant bedoeld, maar als ik op elke reactie van jullie moet reageren, dan ben ik wel even bezig. En ten tweede hóef je ook niet op alles te reageren. Als iemand zegt ‘Daar ben ik het mee eens.’, dan heeft het toch geen zin voor mij om iets als ‘Oh mooi!’ te zeggen? Het voegt niets toe en die persoon heeft er ook niet zoveel aan.

Bloggers die op geen enkele reactie reageren: eigenlijk vind ik dit niet zo goed. Ik heb wel eens dat ik op een blog een vraag stel of een opmerking plaats waar ik graag antwoord op zou willen hebben en dat gewoon niet krijg (in het geval dat ik onthouden heb dat ik iets vroeg op een andere blog, want dat gebeurt ook niet altijd, maar ja, ik ben dan ook al 21). Het is eigenlijk, als je het heel zakelijk wil zien, een stukje klantvriendelijkheid. Het laat ook zien dat jij luistert naar je lezer en die waardeert. Goed, retorische vragen en soms niet-serieuze vragen hoef je niet te beantwoorden, maar voor de rest is het toch wel zo fijn.

En wat doe ik zelf? Ik reageer niet op alles, want dat is niet te doen. Maar vragen beantwoord ik wel (en mocht ik dat ooit niet gedaan hebben, dan mag je me slaan) en op andere reacties die ik boeiend of iets dergelijks vind, reageer ik ook.

Waarom ik dit blogje schrijf? Eerlijk gezegd uit ergernis. Er zijn blogs waar gewoon niet gereageerd wordt op reacties en dat vind ik vervelend! Dus lieve bloggers: reageer!

(Oh en voor mensen die zeggen: ja, maar ik doe het niet voor de bezoekers. Dan kun je net zo goed de mogelijkheid tot reageren sluiten!)

Regelmaat, regelmaat en natuurlijk… regelmaat

Er zijn mensen die dagelijks bloggen (rare mensen zijn dat, ken jij ze?), sommigen bloggen drie keer in de week en anderen de ene maand dagelijks om de volgende maand niks te plaatsen.

Even voor de duidelijkheid: je moet het vooral allemaal zelf weten. Ik wil niemand bekritiseren die dit laatste doet, ik geef enkel een paar redenen om wel regelmatig te bloggen. Als je er zelf geen problemen mee hebt, dan is dat natuurlijk oké!

Maar misschien ben jij wel zo’n iemand die de ene keer heel veel plaatst en dan weer niet en denkt: dat wil ik anders hebben. Want eerlijk is eerlijk: ik lees liever een blog die steeds één keer in de week geupdate wordt dan een blog waarvan ik niet weet wanneer er nu weer een blogje online komt (dan moet ik ook vaak de neiging onderdrukken om te mailen met de vraag wanneer er weer iets online komt, omdat ik het zo’n leuke blog vind!).

Regelmaat is niet alleen fijn voor je bezoekers (het is bovendien ook een middel om bezoekers te trekken en te houden: ze weten wat ze kunnen verwachten en hoewel verandering goed is, blijven gewoontes erg fijn), maar ook voor jou. Natuurlijk hoef je niet dagelijks te bloggen (dat doen alleen gekkerds zoals ik), maar stel dat je het houdt op drie keer in de week. In het begin is dat misschien nog lastig: waar moet je in hemelsnaam over bloggen? Maar na een tijdje merk je dat het makkelijker wordt, het wordt een ritme en bovendien kom je erachter dat overal inspiratie in zit.

Wat hier ook een voordeel van is, is dat de kans minder groot is dat je (tijdelijk) stopt met bloggen, omdat je eerst heel veel geblogd hebt en nu niet meer weet waar je in godsnaam over moet vertellen.

Nu zijn er misschien mensen die zeggen: maar ik blog alleen als ik inspiratie heb. Ik denk dat inspiratie geen goddelijke ingeving is waar je op moet wachten, je kunt ook actief naar inspiratie zoeken. Bijvoorbeeld door andere blogs te lezen of gewoon door om je heen te kijken.

En lukt het een keertje niet? Als je een keer heel veel inspiratie hebt en vijf blogjes achter elkaar schrijft, dan hoef je die vijf blogjes niet meteen op je blog te zetten wat je eerst misschien wel deed, maar dan bewaar je die als voorraad voor als het echt echt echt niet meer lukt.

Blog jij regelmatig?

Bezoekers van Lauradenkt.nl naar zaal 5 alstublieft

Inmiddels blog ik bijna anderhalf jaar. Het is nooit voorgekomen dat er niemand op een blogje heeft gereageerd, mede doordat het Nico Dijkshoorn-gebeuren al snel kwam. Met de maanden stegen ook de bezoekersaantallen.

Ik hoor jullie al denken: ‘Oeeeeh, zou ze vertellen hoeveel bezoekers ze per dag heeft?’
Helaas. Ik hoop dat jullie nog wel doorlezen nu. Ik kan wel verklappen dat het er sowieso meer dan 100 unieke bezoekers zijn per dag en sowieso minder dan 1000 per dag (dat dacht iemand namelijk, maar dat haal ik echt niet haha).

Soms denk ik wel eens na (heel soms maar). Dan kijk ik naar de bezoekersaantallen en dan denk ik: hoe is het mogelijk? Wie zijn al die mensen? Natuurlijk, van een groot deel weet ik het. Familie, vrienden, (vage) kennissen, bloggers. Maar hoe zit het met de rest? Wie zijn die onbekenden die toch mijn blog volgen, hoe zijn ze op mijn blog gekomen en waarom lezen ze het? Natuurlijk zijn er ook veel mensen die via Google of dergelijke komen, maar ik weet zeker dat er ook een aantal lurkers (zo heten mensen die wel op je blog kijken, maar nooit reageren, maar dat is niet erg, jullie zijn sowieso lief dat jullie op mijn blog kijken!) tussen zitten. Wie zijn die mensen? Hoe oud zijn ze? Wat zijn hun dromen?

Stel je voor dat je al die mensen die jouw blog bezoeken in een zaal zou zetten en voor je zou zien. Hoe raar is dat? Natuurlijk is het een heel gaaf gevoel dat zoveel mensen je blog lezen, maar aan de andere kant: het maakt je ook kwetsbaar. Nu blog ik niet zo heel persoonlijk, maar wat als je dat wel doet? Wie leest er allemaal over jouw problemen, liefdes en kinderen?

En als ik dan zo nadenk, denk ik op een gegeven moment ook: stop maar even met denken, Laura. Anders word ik misschien nog gekker dan ik al ben haha.

(en natuurlijk iedereen heel erg bedankt die ooit mijn blog heeft bezocht, heeeeeel lief :D Love you, smak, smak, ntb, wil jullie nooit meer kwijt, wij zijn forevah)

Bloggers: tha bomb of losahs?

Bloggen is dood.
Althans, dat beweren sommige mensen. Dat ik dit nu typ op een BLOG (levend dus, zowel ik als de blog) beweert het tegendeel. Maar het zet me wel aan het denken. Want wat voor status heeft het bloggen eigenlijk?

Wanneer ik zeg dat ik een blog heb, dan vindt iedereen dat eigenlijk wel leuk. Maar misschien ligt dat aan de mensen met wie ik om ga (ik weet niet of de buschauffeur, om maar even iemand te noemen, het erg interessant zou vinden).

Maar wat zijn bloggers nou? Zijn ze tha bomb of losahs (ik zal even straattaal integreren op mijn blog)? Of zijn het een stelletje egocentrische weirdos? Wat is het algemene beeld? Ik denk dat het er ook mee te maken heeft wat voor blog je hebt en met wie je praat. Bij mijn oma maak je echt geen indruk als je zegt dat je een beautyblog hebt, maar bij je vriendinnen waarschijnlijk wel.

Ik heb (nog) geen vervelende reacties gehad over het bloggen an sich, maar ik zou me kunnen voorstellen dat mensen dit zeggen (niet dat ik het er mee eens ben): ‘Waarom zou je dat doen? Wie boeit het nou dat je een gekke bril van je vader hebt gevonden of dat je zo gestoord bent dat je met prullenbakken en andere levenloze dingen praat. En op het internet nog wel! Het internet is gevaarlijk. Iedereen kan het lezen! En het is echt tijdverspilling hoor.’
Als antwoord op deze dialoog met een fictieve tegenstander zou ik geven: ‘Ik doe het, omdat ik het leuk vind. Blijkbaar boeit het mensen wel en als het ze niet boeien, dan kijken ze lekker niet. Het internet kan gevaarlijk zijn, maar je hebt zelf in de hand wat je erop zet. Dikke doei.’)

Dus nu dezelfde vraag aan jou: wat voor status denk je dat het bloggen heeft? Mensen die geen blog hebben: wat voor associaties (positief of negatief) heb jij bij bloggers? Mensen die wel een blog hebben: wat voor reacties krijg je als je vertelt dat je een blog hebt? (positief of negatief)

Tien weetjes over mijn blog (deel twee)

En deel één kun je hier vinden.

1. Er staan tot nu toe 416 blogjes op mijn blog, deze meegerekend.

2. Ik sta in de top 200 van Nederlandse blogs (volgens BlogLovin’ dus). Dat vind ik best een prestatie voor een niet-beautyblog (aangezien ongeveer 90% van de top 200 dat dus wel is en van de top 300 waarschijnlijk ook en misschien ook wel van de top 400).

3. Momenteel heb ik 53 concepten staan, maar een stuk of tien daarvan zijn blogjes die ik daadwerkelijk goed genoeg vind om op mijn blog te zetten. De rest is meestal niet afgemaakt of gewoon superduperslecht.

4. Als ik links in een blogje zet, dan zet ik in het concept *klik* (dus zonder de link). Dat komt omdat ik te lui ben om de link er meteen in te zetten en zo vergeet ik het (meestal) niet.

5. Meestal heb ik muziek op als ik een blogje schrijf. Wat voor muziek verschilt. Nu luister ik bijvoorbeeld Rise van Eddie Vedder.

6. De vorige keer zei ik dat ik een nieuwe lay-out wilde en dat ik die zelf wilde maken. Haha, wat ben ik toch grappig/naïef. Uiteindelijk is het me niet gelukt om op een bepaalde wijze aan Artisteer te komen en ben ik simpelweg te lui. Maar zo erg vind ik het eigenlijk niet, ik ben op zich wel tevreden met deze lay-out. Hij is wel erg wit, maar dat heb ik liever dan een drukke lay-out eerlijk gezegd.

7. Een vriendin van mij noemde mijn blog soms ‘edgy’, oftewel: op het randje en dat vond ze leuk. Ik had er eigenlijk niet zo over nagedacht en het ook niet zo bedoeld, maar ik denk wel dat ze gelijk heeft. Natuurlijk met mijn meer column-achtige blogjes waar ik vaak gebruik maak van overdrijvingen en stereotypes en sommige dingen die ik over bloggen zeg. Soms zijn er mensen die dat niet door hebben of denken dat ik dat niet weet (ik weet dat ik dat doe, maar je moet het allemaal met een flinke korrel zout nemen) en dat levert soms misverstanden op. Dat is dan weer het nadeel, maar ik blijf gewoon doorgaan!

8. Dit is niet mijn eerste blog. Van mijn twaalfde tot mijn zestiende ongeveer had ik ook een blog. Die was veel meer persoonlijk (en slechter geschreven haha) en ik was er ook minder fanatiek mee bezig dan nu. Het ging over saaie dingen zoals school.

9.  Ik weet niet precies hoeveel, maar ik heb sowieso al meer dan vijf bloggers in het echt ontmoet en ik kan jullie vertellen: in real life zijn ze net zo leuk! :)

10. Ik denk dat ik columns en interviews het leukste vind om te schrijven. En op de interviews ben ik het meest trots, want dat is echt veel werk en heeft wel wat discipline nodig.

Laura doet alle tags

Normaal doe ik niet aan tags. Maar ik word wel getagd. Dat, lieve mensen, is niet meer nodig. Ik zal even snel alle tags (dat zijn een soort blog-vragenlijstjes die je aan andere bloggers moet doorgeven, een soort kettingbrief online) doen, zodat jullie me niet meer hoeven te taggen (‘Wat lief van je, Laura.’ ‘Ach, zo ben ik.’).

De what’s in my bag-tag.

Een hoop troep (zie foto hierboven).

De let’s get VERY personal-tag.

Laten we het even niet doen.

De eleven questions-tag.

Elf vragen, tja, dat is wel erg veel hoor. Ik weet niet of ik daar wel tijd voor heb.

Hoe nep ben jij-tag.

Heel erg nep. Niets is echt aan mij. Stiekem ben ik een vieze man van 75 uit Maastricht.

My boyfriend does my make-up-tag.

Welke ‘boyfriend’? En welke make-up?

Als ik een … was, was ik een …-tag.

Als ik een Laura was, was ik een Laura. Lekker makkelijk.

Mijn alfabet-tag.

Abcdefghijklmnopqrstuvwxyz. Ik denk niet dat die van jou anders zal zijn en anders ga ik toch erg twijfelen aan je scholing.

Wat heb je liever-tag.

Ja, ik heb heel veel liever.

Ben jij een echte beautyfreak-tag.

Duidelijk wel ja. Je hoeft alleen maar naar mijn blog te kijken om daarachter te komen. Beetje een onzinnige vraag hoor!

Your mobile phone-tag.

Die heb ik ja.

Show your screen-tag.

Mijn ‘screen’ wil graag privé blijven.

‘Laura, is het nou echt nodig om deze tags belachelijk te maken?’
Ik zal jullie even mijn mening over tags verkondigen. Ik vind het lief als mensen mij taggen, maar ik vul ze nooit in. Waarom niet? Omdat ik het onorginieel vind. Natuurlijk heb ik niet altijd originele blogjes, maar er is een bepaalde grens. Bovendien zijn de meeste van die tags ook niet leuk, vind ik. Als jij het wel leuk vindt, moet je er vooral mee door gaan, natuurlijk :) Maar tag mij niet, want dat heeft geen zin en bovendien heb ik ze nu toch al allemaal gedaan!

Wat vinden jullie van tags?

Wat mijn tags over mij en mijn blog zeggen

Ik heb tags. Ja heus, geloof me maar! En niet een stuk of twee, nee eerder ehm ja, een stuk of 1050 (eigenlijk meer). Dit, lieve lezer, kan natuurlijk echt niet. Tags zijn goed (Google is er dol op), maar 1050? Is dat niet iets teveel van het goede? En wat is eigenlijk je niche, Laura? Waarom heb je een blog als het over van alles en nog wat gaat en je niet één overkoepelend onderwerp hebt zoals: opgezette honden, deurknoppen of desnoods haarelastiekjes? Dan zou je ook niet zoveel tags hebben.

Goed, dat was wel weer genoeg kritiek voor vandaag. Laten we maar naar de tags zelf kijken. Want dat is me toch wat. Ik ben blij dat ze in ieder geval relevanter zijn dan de zoektermen die ik krijg. Maar ja, ík ben dan ook degene die deze voortreffelijke tags (‘Ahum, Laura.’) verzint.

Wat meteen opvalt, is dat ik van dingen met de letter L houd, maar hoe kan dat ook anders als je Laura heet? Het meest voorkomende onderwerp op mijn blog is de brief Nu kan dat wel kloppen, want ik heb de afgelopen tijd iets van zestig brieven ofzo geschreven. En ik mag dan wel op de universiteit zitten, maar blijkbaar geeft de middelbare school (die goede, oude tijd, snik) me meer inspiratie.

En oh, wat is mijn blog zelf-reflectief, eigenlijk is het een meta-blog (een blog over bloggen), want kijk eens hoe groot het woord ‘bloggen’ daar staat! Tevens houd ik van uitdagingen, boeken, films, liefde, liedjes en geef ik enorm veel tips. Ik heb veel vragen en de trein komt ook wel eens langs.

Het enige familielid dat er tussen staat, is mijn broertje en dat is nota bene degene die mijn blog niet leest. En tóch houd ik van hem (dit leest hij ook niet, dus dat kan ik best zeggen).

Goed, nu weten jullie eindelijk waar mijn blog over gaat (pfff en dat na meer dan een jaar!). Toch nog handig, die tags.

Wie schrijft die blijft (2): beautyblogger Vera


Bron: veracamilla.nl

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een columniste of een beautyblogger als Vera. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Vera Camilla Lucker

Waarschijnlijk kennen jullie haar al: Vera Camilla Lucker. Een twintigjarig meisje dat haar geld verdient met haar beautyblog.
Vera deed een grafische opleiding, maar miste het schrijven. Daarom startte ze een blog op web-log.nl, over make-up. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer bezoekers en wilde ze het serieuzer aanpakken. Daarom kocht ze een eigen domein: veracamilla.nl en na een tijdje besloot ze ook fulltime te bloggen: ‘Mijn opleiding verliep niet goed. Ik moest opeens blijven zitten, terwijl ik hard werkte en goede cijfers haalde. Dus toen dacht ik: ik stop ermee en kijk wel wat ik in de toekomst ga doen. De aankomende jaren wil ik blijven bloggen. In de toekomst wil ik misschien voor de radio of de televisie gaan werken.’

Cijfers, geen hoofden

Vera probeert zoveel mogelijk vooruit te plannen, maar dat lukt niet altijd. Meestal schrijft ze twee dagen vooruit, zodat ze zich het kan veroorloven als er wat gebeurt (zoals ziekte) om er even tussenuit te gaan.
Soms denkt ze erover na wie haar blog allemaal lezen: ‘Wat wel moeilijk is: als ik naar mijn statistieken kijk, zie ik cijfers, geen hoofden. Daarom vind ik het heel leuk als lezeressen me aanspreken, want dan krijg ik er een beter beeld van. Maar het blijft gissen, want bijvoorbeeld oudere lezeressen zijn minder betrokken.’

Onbegrip

Wanneer Vera vertelt dat ze haar geld verdient met bloggen, reageren mensen altijd positief, maar echt begrijpen doen ze het niet. Ze snappen niet hoe je er geld mee kunt verdienen (dat gebeurt overigens via advertenties).
Ook krijgt ze wel eens te maken met vooroordelen: ‘Mensen denken dat het het eigenlijk alleen maar leuk is, lekker gratis make-up krijgen, een beetje filmpjes maken. Het is hartstikke leuk, maar niet alleen maar leuk. Je hebt wel verplichtingen en je moet ook zorgen dat het geld binnen komt.’
Ook zijn er randactiviteiten waar mensen niet zo snel aan denken: ‘Alle mails beantwoorden van lezeressen, maar ook van persbedrijven. Reacties lezen en beantwoorden. Daar ben ik echt veel tijd aan kwijt. En als ik pakketjes krijg, dan moet ik de persinformatie erover lezen en producten op de foto zetten, die foto’s bewerken. Het is niet dat je het even neer legt, klik, en klaar is het. En natuurlijk ook perspresentaties en dergelijke. Dat zijn ook allemaal dingen die veel tijd in beslag nemen, zodat je niet kan bloggen. Er blijft altijd wel onbegrip, dat mensen het niet snappen. Maar dat begrijp ik ook, dat je het gewoon echt moet doen om het te begrijpen.’

Origineel… of niet?

Wat ik vaak merk, is dat beautybloggers over hetzelfde schrijven. Wat vindt Vera daar eigenlijk van?
‘Ik denk dat het heel  goed is dat juist meerdere blogs erover reviewen, omdat je dan meer meningen hebt om te vergelijken. Dan kun je een betere keuze maken of je een product wil kopen, vooral als het iets duurders is of echt iets innovatiefs. Maar als ik al op vijf andere blogs een review heb gelezen over een product, schrijf ik er niets meer over. Daar hebben bezoekers ook geen zin in. Maar ik vind het zelf ook prettig om meerdere reviews te lezen als ik een product wil kopen. Dus ja, ik vind wel dat dat kan.’
Momenteel zijn blogjes waarbij er een kijkje in het leven een blogger (de week van, iPhone-foto’s etc.) populair. Vera vindt dat ook leuk, maar probeert er dan een eigen draai aan te geven.
‘Ik heb bijvoorbeeld een blogje gemaakt over foto’s van mijn verslavingen. Dan is het toch een persoonlijke kijkje, maar dan anders verpakt.’

Momenteel is Vera één van de grootste beautybloggers van Nederland. Wat ze in de toekomst gaat doen, is dus niet helemaal zeker, maar wie weet zien we haar wel op tv verschijnen!

Ik heb Vera ook nog gevraagd een stukje te schrijven over dit onderwerp en dit is wat ze geschreven heeft:

‘Full-time bloggen is best wel iets bijzonders. Je hebt er geen diploma voor nodig, maar het is maar voor een klein aantal van de honderden bloggers in Nederland weggelegd. En wat ga je dan in de toekomst doen? Je kunt toch niet voor eeuwig blijven bloggen? Ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg: ik weet het niet. Vind ik dat erg? Nee. Mijn beautyblog veracamilla.nl is een droom die is uitgekomen. Een droom die is uitgekomen, maar die soms nog steeds een beetje op een droom lijkt. Is dit echt? Ik knijp mezelf nog regelmatig.  

Ik heb ontzettend veel van mijn blog geleerd. Ik ben beter door gaan schrijven, fotograferen, communiceren. Ik vond het interview met Laura leuk en ik had het gevoel dat ze mij ook echt snapte. Dank daarvoor!’

Ik vond het leuk om Vera te interviewen. Het is interessant om te zien dat je geld kunt verdienen met een beautyblog, alleen beseffen veel mensen niet dat het niet alleen maar leuk is. Hopelijk biedt het interview je een ander perspectief op beautyblogs, ik ben er in ieder geval wel anders over gaan denken!