blog Archieven - Laura denkt

De wonderen zijn de wereld nog niet uit: Lauradenkt.nl bestaat zes jaar!!!

Bloggen schijnt al heel lang dood te zijn (en toch zijn er nog oneindig veel mommyblogs) en daar zeuren we dan ook graag over met zijn allen. Op onze blog, wat heel ironisch is. Want bloggen leeft dus gewoon, jongens, nog steeds. Het is alleen steeds een ander soort blog dat met name leeft. Nu is het de mindstyle, hiervoor de lifestyle, daarvoor de foodblogger en als we even helemaal teruggaan naar iets wat voor lange tijd helemaal hip was: de persoonlijke blog. Maar dat is nu niet meer zo trendy en daarom denken al die bloggers dat het dood is, waardoor ze er zelf ook mee kappen en nou ja, dan wordt het een soort van selffulfilling prophecy. WAAR IK WEIGER AAN MEE TE DOEN. IK BEN GEEN MOORDENAAR.

Goed, dat gezegd hebbende: die van mij bestaat dus zes jaar vandaag. Het doet me eigenlijk vooral beseffen dat ik al pijnlijk lang studeer, aangezien ik begon met bloggen tijdens mijn eerste jaar van de bachelor Literatuurwetenschap. Maar ik ben echt bijna klaar met mijn s-woord, beloofd.

Beginnen met deze blog was mijn beste beslissing ooit, zelfs beter dan mijn beslissing om een Cinevillepas te kopen. Ik heb er zoveel leuke mensen door leren kennen, gekke dingen meegemaakt en het heeft me van de straat gehouden. Dat er nog maar vele jaren mogen komen.

LONG LIVE THE BLOG!

Mijn blog bestaat vijf jaar en dat was ik echt niet vergeten hoor

Oké, laten we even doen alsof het nog 24 maart is of dat jullie niet weten dat het eigenlijk gisteren was dat mijn blog vijf jaar bestond in plaats van vandaag. Ja? Oké, gaan we dan.

Vijf jaar geleden begon ik deze blog (vanaf mijn 12e had ik wel een andere blog, maar dat was meer een mengelmoes van alle leraren zijn stom, kijk mij diepzinnig zijn en andere saaie blogjes). Weet je niet hoeveel er kan veranderen in vijf jaar? Nou, heeeeeel veel dus, want vijf jaar geleden:

– Begon ik met deze blog op aanraden van mijn ex-vriend die ik toen ‘het vriendje’ noemde. Inmiddels is er alweer een andere ex-vriend en allerlei dates tussengekomen en ben ik dus single (hopelijk leest Joseph Gordon-Levitt dit).
– Zat ik in het eerste jaar van mijn bachelor Literatuurwetenschap. Totaal geen gedachten of angst over wat ik daarna zou doen, wel af en toe een paar vragen. Nu zit ik aan het einde van de master Wijsbegeerte en moet ik huilen als iemand vraagt hoe ik daar mijn geld mee ga verdienen.
– Woonde ik thuis in een niet nader te benoemen dorp bij mijn ouders, nog lang niet met plannen om uit huis te gaan. Nu woon ik in Rotterdam, een heuse stad, in mijn eigen studio met de leukste kat van de wereld, Dikkie. In de tussentijd heb ik op kamers en samengewoond, dus het enige wat nog mist in het rijtje is wonen in een echt huis met hypotheek.
– Werd ik meteen heel fanatiek met bloggen. Na het succes van mijn blog over Nico Dijkshoorn had ik de smaak te pakken en blogde ik anderhalf jaar lang elke dag. Nu ben ik al blij als ik één keer in de week iets heb en dat red ik meestal al niet.

Er kan dus veel veranderen in vijf jaar. Geen zorgen, de komende vijf jaar bloggen maak ik ook nog wel vol. Misschien ben ik dan wel echt famous. Of getrouwd met een nog famouser persoon. Of rijk. Of moeder. Of heb ik een écht huis met een hypotheek en dat soort enge dingen. Of allemaal tegelijkertijd.

We gaan het zien. Spreek jullie over vijf jaar weer.

Alle tijd

Ik heb nu alle tijd om te bloggen. Maar ik doe het niet, want ik weet niet waarover. Ik weet echter wel waarover ik NIET wil bloggen:

– Wat er leuk is aan de zomer.
– Het weer.
– Dankbaarheidslijstjes #blessed.
– Mijn outfit of the day dat bestaat uit een broek van de H&M, schoenen van de Primark en een top van Vero Moda en een statementketting van Boohoo (of verkopen ze daar geen kettingen?). Uiteraard wel nét de verkeerde kleur en maat, maar inclusief poses die er er ‘naturel’ uitzien.
– Vijf tips voor series die iedereen al kent en iedereen al noemt.
– Een recept voor banaanei-pannenkoekjes.
– Iets positiefs over havermout.
– Tien tips om gelukkig te worden (kijk naar de kleine dingen, maak dankbaarheidslijstjes!).
– Hoe mijn week eruit zag (dat kan ik je nu alvast zeggen: warm).
– Een DIY over hoe je een poster op moet hangen.
– Maandverband, een foto op canvas of auto-onderdelen, omdat ik ervoor betaald kreeg.
– Een recept voor pasta pesto.
– Een shoplog over wat ik bij de Action heb gekocht.
– Dat ik wanderlust heb, want ik houd zoveeeeeeel van traveling en locals ontmoeten(en dan stiekem een weekendje naar de plaatselijke camping gaan, waar de locals je opa en oma zijn).
– Een tag over iets wat niemand boeit, maar ik hou ervan om over mezelf te praten.
– Mijn essentials voor het bloggen (en dan onder andere de goedkoopste camera van Canon noemen).

Shit, heb ik het toch gedaan.

Je bent pas echt famous als er college over je blog wordt gegeven in het buitenland

Dus jouw blog staat in een tijdschrift? Schattig. En wat aandoenlijk dat je bij De Wereld Draait Door mocht aanschuiven. Je moet toch ergens beginnen hè? Tja, je hebt famous en je hebt famous. Het is wel duidelijk welke ik ben ;)

Kijk, het zit zo. Na mijn eindexamenjaar deed ik een paar weken een Engelse taalcursus in Bournemouth. Niet, omdat mijn Engels zo slecht was, maar voor de leuk en het avontuur. Daar ontmoette ik verschillende mensen in de klas, waaronder Sophie uit Zwitserland. Je weet wel hoe dat gaat: je voegt elkaar toe op Facebook, maar daarna spreek je elkaar nooit meer.

Groot was mijn verbazing dan ook toen ze me een Facebookbericht stuurde en mijn mond viel al helemaal open, nadat ik had gelezen wat ze vertelde:

Hey Laura! My linguistics prof in Zurich showed your blog yesterday at the lecture! It was about the polite form of talking to family members. (…) He brought up your blog, showed a few slides with some of your texts. He said he recommended that blog to everyone, because it is very good. So you see, even in Switzerland, you are known!

Ten eerste: hoe ONTZETTEND AWESOME is het dat mijn blog wordt besproken op de universiteit. In Zwitserland. Ik bedoel, hoe is dat mogelijk? En oké, dan is het mogelijk, maar hoe toevallig is het dan dat een klasgenoot van die Engelse cursus dat college bijwoonde (en wist dat het mijn blog was)?

Eén woord: flabbergasted.

Uiteraard heb ik meteen naar de desbetreffende docent gemaild, want hier wilde ik wel meer van weten en ik wilde bovendien de sheets zien om te kijken wat er gezegd werd. En wat blijkt? In augustus komt hij naar Leiden, of all places.

Het lijkt me wel duidelijk: toeval bestaat niet en geen enkele Nederlandse blogger is zo famous als ik.

Blog confessions

– Ik vind mommyblogs echt HEEL leuk. Seriously. (En nee, ik ben niet zwanger zoals de rest van blogwereld) Vooral van mensen die er op een originele, grappige manier over schrijven zoals Des en Dionne (die laatste gaat me killen, omdat ik haar blog een mommyblog noem).
– Ik lees beautyblogs. Ik draag alleen mascara. Ja.
– Meestal schrijf ik de blog op de dag zelf, terwijl ik vroeger altijd vooruit blogde.
– ~~Ik heb er over nagedacht om (nog) minder te gaan bloggen, maar ik kan niet zonder pressure.~~ Dit gedeelte van de blog schreef ik al vooruit en nu klopt het niet meer, want ik ben mijn ritme een beetje kwijt.
– Ik hartje hartje hartje de omnibloggers, ook al brengen ze ultieme bitcherigheid bij me naar boven (ja, ik kan nog gemener zijn dan je dacht dat ik al was).
– Eén van mijn hobby’s is bloggers ontmoeten. Oké nee, dat nou ook weer niet, maar ik heb er op zijn minst al tachtigduizend ontmoet (ja, dit is een hint).
– Ik vind je blog minder leuk als er veel (spel)fouten in staan.
– Vlogs vind ik vervelend. Ik vind lezen fijner dan naar een filmpje kijken en veel vlogs zijn van iemand die alleen maar achter zijn/haar bureau zit te lullen.
– I don’t care about your outfit of the day/eyelook of the day/whatever of the day.
– Ik zou immens veel tijd over hebben zonder het bloggen en het lezen van blogs. Maar hé, het houdt me van de straat.

Foto’s, de kleur groen en de liefde

Hoi.

Hoi, ik zit op een bankje en er zijn allemaal enge mensen, maar ik doe net alsof ik ze niet zie.

Was da nou?

Ik was wel een beetje zenuwachtig. Op de foto gezet worden vind ik namelijk niet zo leuk, want onzekerheid en no way, zie ik er echt zo uit? Bah. Maar enge dingen moet je juist doen, dus toen Tamarah op haar blog schreef dat ze bepaalde dingen qua fotografie wilde uitproberen en hiervoor mensen zocht, reageerde ik.

Lachen joh.

We spraken af in Utrecht op een hele mooie dag. We begonnen in een parkje (Lepelenburg) vlakbij de universiteit, wat vol enge mensen bleek te zitten. Daarna vervolgden we al kronkelend ons weg door Utrecht, vol vallende kastanjes (het was nogal gevaarlijk), mooie gebouwen en… de tuin van de Dom.

Haha, ik zit op Hogwarts.

Het leek net alsof we in een scene van Harry Potter waren gestapt gecombineerd met een romantische film. Terwijl Tamarah de één na de andere foto schoot, zagen we vanuit ons ooghoek een verliefd stelletje zitten. Zo verliefd als pubers, maar ze waren rond de zeventig. De liefde straalde er vanaf.
‘Maak een foto!’ beval ik Tamarah en zoals het een goede slaaf betaamt, luisterde ze.
Het bleek een liefdesverhaal te zijn zoals je in het programma Hello Goodbye tegenkomt. Veertig jaar geleden waren ze geliefden, maar raakten elkaar uit het oog, trouwden beiden, verloren allebei hun partner en nu zagen ze elkaar weer voor het eerst.

*pinkt een traantje weg*

Omg, weer een kastanje die in het water valt. Ik lach maar, maar eigenlijk vind ik het doodeng.

‘Ah, wat asociaal! Heeft ze een fotoshoot, is ze gewoon aan het lezen.’

Never not reading.

Goed, genoeg over hen, laten we over mij praten. Ik verliet Tamarah ook enigszins zenuwachtig achter op het perron van Utrecht Centraal, want hoe zouden de foto’s worden? Maar ik werd niet teleurgesteld. Hoewel ik bij sommige foto’s wel denk: omg, ben ik echt zo dik? (ik blijf een vrouw hè) denk ik vooral: oh, ik wist niet dat ik er ook zo leuk uit kon zien.

Just chillin’.

Wanneer komen die chocoladekruidnootjes nou?

Oeps.

Ik ben zelfs zó blij met de foto’s dat ik ze in mijn bloglay-out heb gebruikt, zoals jullie kunnen zien. Met een beetje verdriet neem ik afscheid van de foto’s door Naomi die ik nog steeds heel leuk vind, maar het uiterlijk van mijn blog wel verdient wel een update na een jaar of twee.

Dus Tamarah, heel erg bedankt, het was super!

Ah, daar zijn de chocoladekruidnootjes!

Ik ben blij.

Geen grapjes: ik ben echt famous

Jullie werden vast gek van de bubbel waarin ik leefde, zowel op social media als in het echt: het idee dat ik beroemd zou zijn. Ik strooide de #famous overal om me heen en het was niet voor niets, want ja, mensen: zondag ben ik voor het eerst herkend.

Ik had mezelf voorgenomen om erover bloggen als dat voor het eerst zou gebeuren, maar helaas ging het niet zoals ik dacht.

Dit dacht ik:

‘Ben jij soms Laura van Lauradenkt.nl?’
Met een mix van verrassing en een vleugje bescheidenheid kijk ik op. Ik zie er stralend uit, in mijn mooiste jurkje, net gekapte haren en slanke lijn.
‘Ja,’ antwoord ik. ‘Dat klopt.’
Meteen verschijnt er een brede glimlach op het gezicht van mijn fan.
‘Oh, wat leuk zeg! Ik volg je al jáááren en je schrijft superleuk en je bent geweldig en wanneer ga je een boek uitgeven? Mijn vader is een uitgever, die wil het wel doen hoor.’
Ik zet mijn handtekening, we maken een foto en dat was dan mijn eerste moment of fame.

Het ging zo:

‘Ben jij Laura?’
Als een domme koe staar ik haar aan.
‘Eh ja, wie ben jij?’
Er zit een gat in mijn panty, mijn haar is verwaaid en ik ben nog nooit zo dik geweest.
‘Ik ben Ilse.’
Ilse, Ilse. Welke van de duizenden Ilse’s die bloggen? (ja en jij maar denken dat er zoveel bloggende Laura’s zijn) (oké goed, het zijn twee Ilse’s en ik noemde natuurlijk net de verkeerde).
Ik probeer net zo over te komen als op mijn blog, leuk, grappig, gevat, slim (‘Zo, jij bent arrogant.’ ‘Dat wist je toch al?’), maar ik stotter en stamel en zeg de ene stomme uitspraak na de andere. Tot overmaat van ramp ken ik de blog van de jongen met wie ze naar Manuscripta was niet (nog steeds niet, ik ben de url vergeten) en verval ik dus maar in een awkward stilte.
‘Ehm ja, we gaan maar weer verder,’ zegt Ilse en ik doe een halfslachtige poging tot zwaaien.

Dat ging niet helemaal als verwacht.

Maar het heeft me er niet van weerhouden om de hele dag rond te bazuinen dat ik werd herkend*.

(*Ik was bang dat niemand me zou herkennen of dat het zo was van: ‘Oh, ben jij Laura denkt? Huh, je ziet er helemaal niet zo uit als op je foto, je bent veel lelijker, dikker en stommer in het echt.)

Ik mag mezelf eindelijk een echte blogger noemen

Hongerrrrr.

Goed, ik eet nog steeds geen havermout. Met instagram heb ik sinds januari niets gedaan. Eyeliner opdoen lukt ook niet. Maar ik eet nu wel minstens één keer in de week risotto.

Ja, risotto. Het lievelingsmaaltje van een bepaalde beautyblogger. Gadverdamme, dacht ik. Wat ziet dat er smerig uit. Eigenlijk net zo vies als havermout en dat beloofde niet veel goeds. Maar mijn moeder (‘Wat? Zelfs je moeder heeft het eerder gegeten dan jij?!’) had het gegeten en vond het heerlijk.

Ik kwam er gewoon niet onderuit.

Mijn vriend kookte (ja, sorry hoor, denk je dat ik het zelf ga doen?) en we proefden… Mijn leven had opeens weer zin weet je. Ik huilde tranen van geluk.

Sindsdien eten we het dus elke week. Maar ik ga nog níet zo ver dat ik het op Instagram zet. (‘Wacht maar, Laura, wacht maar.’)

Blogobsessie

Ik zal er maar eerlijk voor uit komen: ik ben best wel lang best wel erg obsessed geweest met mijn blog. Het is niets iets wat bloggers snel durven op te biechten(net zo min dat ze durven te zeggen dat ze níet alleen voor zichzelf bloggen), maar hé, daarom moet het juist gezegd worden.

Ik blogde elke dag en wilde steeds een bepaald minimum halen. Minimaal zoveel reacties en bezoekers, want anders was het niet goed genoeg voor mij. Bovendien moesten mijn blogs origineel zijn mét foto en het liefst ook grappig doch diepgaand. Doodvermoeiend.

Vorig jaar ging ik stage lopen en moest ik het toch echt noodgedwongen loslaten. Niet meer dagelijks bloggen, tss, wat een loser was ik. Niet dat ik andere mensen die minder dan dat bloggen losers vind, maar van mezelf kon ik het niet hebben. Perfectie moest ik bereiken en niet minder dan dat.

Maar met dat niet meer dagelijks bloggen kwam ook het niet meer dagelijks checken van de statistieken. Ik had geen tijd om op heel veel andere blogs te reageren en daardoor haalde ik ook mijn eigen quotum aan reacties niet. Eerst vond ik het ronduit kut, maar nu?

Ik heb geen tijd meer om zo erg naar perfectie te streven op het gebied van mijn blog en ook de zin niet. Ik dwing mezelf nog wel met het om de dag bloggen (kan het toch niet laten) en nou ja, het is jammer als er niet zoveel reacties zijn op een blog, maar so be it.

En ik moet zeggen: het voelt een stuk beter.

#won’tstoppromoting

Blijft een awesome tekening door Tamarah.

Na deze blog vol twijfels die toch wel die ene kant opgingen, hebben jullie me helemaal weten te overtuigen. Ik besloot een Facebookpagina voor mijn blog aan te maken. Natuurlijk zette ik dat meteen op Twitter, want je bent narcistisch of je bent het niet. En nu blog ik er ook nog eens over, kan het nog erger?

Ja, want stiekem genoot ik er wel van toen ik mijn Facebookvrienden uitnodigden om de pagina te liken en mensen dat ook meteen deden. Ik steeg bijna op, zo groot was de egoboost. Terwijl ik in mijn handen stond te wrijven, bedacht ik met wat en hoe vaak (zo veel mogelijk natuurlijk) mijn likende mensen (niet te verwarren met likkende) zou spammen.

Er is alleen één probleem. Mijn blogposts worden niet automatisch op de Facebookpagina geplaatst. Wel op mijn persoonlijke Facebook, via de bloglovin’-app, maar c’est ca. En ja, ik heb al heel Google uitgeplozen om het wel voor elkaar te krijgen, maar deze dombo lukt het niet.

Wie biedt de helpende hand? En oh ja, was ik even vergeten in mijn opwinding: je kunt mijn superdupergeweldige helemaal zelfgemaakte narcistische Facebookpagina hier vinden.

(voor elke like krijg je een denkbeeldig kusje op je wang of een denkbeeldige chocoladekruidnoot als je dat liever hebt)