Q&A, Laura-style: de antwoorden

Jawellll, ik heb jullie originele/rare/gekke vragen beantwoord! Hier staan de antwoorden en op het einde zal ik de winnaar + prijs onthullen.

Anand: lieve Laura, stel, je wordt koningin der tuinkabouters. Hoe ver zou je dan gaan om ervoor te zorgen dat Barack Obama in jouw mooie land op staatsbezoek zou komen?
Oké, dit vereist toelichting. Anand noemt mij altijd een rode tuinkabouter, omdat ik een rode jas heb en voor de rest is het mij ook onduidelijk waarom, want ik ben heel groot. Maar goed, antwoord op de vraag: Barack Obama hoeft niet per se bij mij op staatsbezoek te komen. Het lijkt me nogal onpraktisch: hij is veel te lang om in onze kabouterhuisjes te kunnen staan en hoeveel eten moeten we dan wel niet verzamelen voor hem? Wij tuinkabouters kunnen prima zonder hem, want we hebben immers een geweldige koningin.

Shirley: aan wie zou je stiekem je broertje willen uithuwelijken?
Ik heb niemand persoonlijk op het oog, maar dit zijn de belangrijkste vereisten:
– Ze moet geen Laura heten.
– Ze moet mijn broertje goed behandelen.
– Alhoewel het fijn zou zijn om een bondgenoot te hebben in het ikhaatvoetbal is het toch leuker voor mijn broertje als ze wél van voetbal houdt.
– Ze moet chocolade voor me kopen.
Prima vereisten toch?

Linda: Stel, je zou een fantasiewezen kunnen zijn met superkrachten die de wereld zou kunnen helpen: wat voor wezen zou je dan zijn, hoe zou je eruit zien en wat voor rare krachten zou je (willen) hebben? Mogelijkheden voor rare krachten (los van dat je ook gewoon kan kiezen voor vliegen en spinnenwebben maken en weet-ik-veel, krachten die superhelden hebben) : in een seconde op de maan kunnen zijn en weer teruggaan, zelf pizza’s kunnen toveren voor als je honger hebt, en hulp inschakelen van dwergen :)
Als ik moest kiezen tussen de krachten die jij noemt, dan zou ik kiezen voor hulp inschakelen van dwergen. Die kunnen de wereld dan helpen met rommelige kamers opruimen, waardoor moeders niet boos worden, waardoor ze niet chagrijnig op hun werk verschijnen, waardoor het werk goed gedaan wordt en uiteindelijk komen we dan bij het redden van de wereld.
Maar goed, hoe zou ik eruit zien: prachtig natuurlijk, als een soort van vrouwelijke superman, maar dan met vleugels, want dat is cool. Als kracht zou ik willen hebben dat ik op elk moment chocolade tevoorschijn kan toveren, want daar wordt iedereen blij van, behalve stomme mensen.

Anieke: wat zou je doen als er een schaap voor je deur te vondeling was gelegd met een briefje erbij ‘voor laura, ik kom bij je wonen’
Ik zou tegen het schaap ‘Beeeeeeeeeh’ zeggen en dan zouden we nog lang en gelukkig leven.

Anieke: zou je liever trouwen met je vriendje maar altijd met een ander moeten zijn, of altijd met je vriendje moeten zijn maar trouwen met een ander?
Wat een kutvraag, Anieke! Maar dan zou ik kiezen voor het tweede, want ik ben liever bij mijn vriendje dan bij een ander.

Naomi: wat zou je allemaal doen als je een eendagsvlieg was? En dan letterlijk, dus niet iemand die maar even bekend is, maar echt een vlieg die maar een dag leeft.
Mensen irriteren! Dat is mijn hobby.

Estrella: stel, je zou op Mars gaan wonen, hoe zou je je leven daar voor je zien?
Ik denk dat ik de hele dag bezig zou zijn om het rode stof van mijn kleding te halen. Uiteindelijk geef ik het op en draag ik alleen maar rode kleding en dan ga ik een boekje lezen, terwijl ik aan de rand van een krater zit te bungelen met mijn benen.

Joke: welke vraag maakt jou gelukkig?
Vragen maken mij eigenlijk niet gelukkig, antwoorden (soms) wel.

Rianne: stel: De Voedsel en Waren Autoriteit besluiten na verontrustende berichten van het Voedingscentrum over wat er allemaal aan onrechtmatigheden in verwerkt zit de chocolade-kruidnoot voor eeuwig en altijd uit de schappen te halen, ook bij het Kruitvat. Wat betekent dat voor jou?
Mijn ondergang.

Lenneke: waarom mag ik niets vragen over seks of poep of plas????
Dat is viessssss.

Maudy: stel, je moet een drank maken met alleen hartige ingrediënten en er móét sambal, ketjap manis en shoarma doorheen zitten: wat zou jij van dit drankje maken?
Oh jee, ik houd niet zo van hartig, doe mij maar zoet. Ik zou er chips bij doen, kaasstengels en wat crackertjes.

Maudy: wat vind jij van mensen die kleuren heel moeilijk indelen? (‘aubergine’ en ‘violet’ ipv ‘paars’, dat gedoe.)
Zeikerds.

Maudy: als je moet kiezen, vind je dan dat het menselijke wezen meer op een schildpad lijkt of meer op een konijn?
Ja jeetje, wat lastig. Baby’s lijken meer op een konijn, maar bejaarden meer op schildpadden. Dan kies ik toch de schildpad.

Blauwesokken: wat is je favoriete ontbijt?
Niet havermoutpap, want ik ben geen hipster. Ik eet meestal magere kwark met hagelslag erdoorheen (can’t live without the chocolate).

Blauwesokken: als je een kleur mag zijn, welke kleur zou je dan willen zijn? en waarom?
Blauw, want blauw is awesome, blauw is mijn leven.

Blauwe sokken: wat deed je eergisteren om 14:28?
Voor het gemak ga ik even uit van eergisteren op dit moment (dat is dus 5 april 14:28). Toen was ik waarschijnlijk net klaar met het kijken naar mijn broertjes voetbalwedstrijd en reed ik met mijn moeder terug naar mijn ouders’ huis.

Azure Étoile: wat heb je liever; hetelucht ballonnen of waterballonnen?
Waterballonnennnnnnnn!

Azure Étoile: als er een planeet bestond waar al jouw ‘personalities’ woonden, zou je er dan ook heen gaan?
Nee, mijn personalities zij irritant!

Azure Étoile: als je op een dag wakker zou worden als een sportieve grandma in een landhuis in Engeland, wat zou je dan als eerste doen?
Ik kan me dat helemaal voor me zien, behalve dat ‘sportieve’. Als sportieve grandma zou ik natuurlijk mijn ochtendgymnastiek doen met ‘Nederland in beweging’ op mijn iPad (ben ook een hippe oma).

Het was een lastige keuze, maar uiteindelijk heb ik besloten dat Blauwe Sokken gewonnen heeft en niet alleen, omdat ik van blauw houd. Haar vraag ‘Wat deed jij gisteren om 14:28 uur?’ was te random voor woorden en is daarom de winnaar! Dus BS, binnenkort vind jij chocolade in je brievenbus (tenzij ik het al opgegeten heb).

Fictief interview met mijn trenchcoat

Misschien herinner je je het avontuur met mijn trenchcoat nog wel. Ik was die vervelende regenjas zo zat dat ik koste wat kost een nieuwe jas wilde. Ik had al besloten om de volgende dag naar de stad te gaan, toen ik een klop op mijn deur hoorde.
‘Kom binnen!’ riep ik.
Mijn trenchcoat stak zijn hoofd om de hoek en durfde me bijna niet aan te kijken. Ik schudde mijn hoofd van woede. Wat moest die flapdrol?
‘Laura… Ik wil met je praten.’
Ik legde mijn armen over elkaar en keek de andere kant op, terwijl ik zei: ‘Wat moet je?’
De trenchcoat deed de deur een stukje verder open en ging op mijn bed zitten.
‘Jij interviewt toch dingen?’
Nu keek ik hem wel aan.
‘Ja, dus?’
De trenchcoat frummelde aan zijn riem.
‘Ik zou graag willen dat jij mij interviewt.’
Ik zuchtte. Wat een moeilijk mens zeg.
‘Ja hallo, daar heb ik echt geen tijd voor hoor. Ik heb zoveel spullen die ik nog moet interviewen en daarnaast ook echte mensen, dus dat gaat niet.’
Vanuit mijn bed klonk een gesnik. Ik keek en zag dat de tranen over de wangen van mijn trenchcoat rolden. Wat een aansteller.
‘J-ja maar,’ snikte hij. ‘Ik heb gewoon het idee dat sinds jouw blog over mij je lezers een heel verkeerd beeld hebben van mij. Eerst vonden ze me nog lief en nu kijken ze me niet eens aan, net als jij… Ik wil zo graag mijn kant van het verhaal laten horen.’
Ik keek in de betraande, blauwe ogen van mijn trenchcoat. Wat een lieverd was het toch. Dit is nu al de tweede zomer met hem en stiekem heb ik hem de afgelopen dagen wel gemist.
Dus streek ik met mijn hand over mijn hart, want zo ben ik ook wel.
‘Vertel maar. Ze luisteren.’
Mijn trenchcoat ademde even diep in en begon toen met zijn verhaal.
‘Ik had een rotdag. We moesten vroeg opstaan, omdat jij zo nodig met iemand moest afspreken. Ik bedoel, we waren al een paar keer met de bus gegaan die week en ik ben die route zó zat. En dan die mensen erin. Keihard muziek afspelen, praten over onzinnige dingen. Ik had het gewoon gehad. Nou ja, we zaten dus in die bus en toen kwam er een boemboemjongere binnen. Ik weet niet meer wat ze draaide, Rihanna ofzo, maar ik hield er echt niet van. Haar muziek stond echt op het hoogste volume, heel de bus hoorde het. Mijn trommelvliezen kregen er gewoon last van. Dus verstopte ik me tussen de zijkant van de bus en de stoel, zodat ik het minder goed kon horen. Maar ik heb de laatste tijd teveel snoep gegeten, dus kon ik er niet uit… Gelukkig heb je me uiteindelijk weten te redden, maar lieve Laura, het spijt me zo!’
Hij klemde zich aan me vast en riep: ‘Vergeef het me alsjeblieft!’
Ik gaf hem een kus op de wang.
‘Natuurlijk vergeef ik het je, gekkie. Kom op!’
Ik trok de trenchcoat aan en ging weg. Op naar de bushalte.

De regenjas


Geen hoofd (die had er geen zin in) + awkward fashionpose = ruimte voor verbetering wat betreft mijn fashionblogskills. Maar het gaat om het idee.

Ik heb een jas. Mijn moeder blijft dit maar een regenjas noemen, maar dat is het dus ECHT NIET he. Ik bedoel, elke fashionchick weet toch wel dat dit een heuse trenchcoat is.

Ik ben dol op mijn jas. Hij is blauw en blauw is mijn lievelingskleur. Het is een trenchcoat en trenchcoats zijn awesome, want ze zijn lang, maar niet dusdanig lang dat ik ze niet kan dragen. Ze benadrukken de taille. Ze zijn hip, maar niet te hip zoals color blocking (dat is het combineren van afzichtelijke kleuren met elkaar en het dan een trend noemen). Ja, ik ben er uiterst tevreden over. Of misschien toch niet.

Zoals u ziet, zit er aan mijn geliefde trenchcoat een riem. Dat is erg praktisch, want wat ben je met alleen maar knopen? Niks dus. Maar soms is het best wel warm (‘Hallo, in Nederland?’ ‘Ja, zelfs in Nederland kan het warm zijn. Zelden, maar toch.’).

Het was zo’n sporadische dag dat het warm was en ik liep naar de bushalte. Ik had het bushokje nog niet bereikt of ik kon al in mijn eigen zweet zwemmen, dus deed ik de riem en de knopen van mijn jas los. Dat is heel normaal, dat doe jij ook wel eens. Na vijf smeltende minuten wachten kwam de bus er eindelijk aan (‘Busje komt zo, busje komt zo.’). Ik zei gedag tegen de buschauffeur, checkte in, vond een plaatsje en had een fijn boek om te lezen.  Het ging echt perfect. Ik bedoel, ik zat zelfs op mijn lievelingsplaats, rechts, een beetje vooraan (eigenlijk hoor je als zelfbewuste jongere achteraan te zitten en je mp3speler op de hoogste volume te zetten, maar ik ben dan ook geen zelfbewuste jongere).
De reis verliep dan ook prima. Zeker weten dat ik de metro zou halen als de bus in dit tempo doorging en ik dus op tijd voor mijn afspraak zou zijn.
De bus kwam aan op bestemming. Ik borg mijn boek op en pakte mijn ovchipkaart. Ik wilde opstaan.

Het ging niet.

Mijn riem, de riem van mijn oh zo geliefde trenchcoat, zat tussen de stoel en de zijkant van de bus. Ik kon geen kant meer op. Ik trok aan de riem. Hij gaf niet mee. Ik zette er meer kracht op. Het ging niet. Ik bewoog hem heen en weer, maar hij wilde niet. Ik hoorde de metro aankomen. Met ogen vol angst keek ik naar de buschauffeur. Even twijfelde ik de riem achter te laten, maar dan zou mijn trenchcoat niet meer fashionable voor de dag kunnen komen. Voor de rest van mijn leven zou ik in deze verdomde bus zitten, aan de riem voor altijd.
‘Mijn riem zit vast!’ riep ik.
De buschauffeur stond op om te helpen en… de riem schoot als een wonder los. Ik was vrij.

De metro heb ik niet meer gehaald. Mijn regenjas (tja, ik weet niet of hij de naam trenchcoat nu wel verdiend heeft) doe ik altijd vast wanneer ik in de bus zit. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Volgend jaar koop ik een andere jas.

Wat ik heb geleerd van twee dagen verven


Voor: biggetjesroze. 


Na: Tibet (blauw dus). De rest van mijn kamer is overigens wit. 

Zoals je misschien wel weet, ga ik op kamers. Dat gaat helaas zomaar niet. Er zijn van die pietlutterige dingen die je moet doen, zoals de stufi omzetten naar uitwonende studiefinanciëring (daar heb ik geen problemen mee), meubels kopen en… muren verven.

Dat laatste heb ik twee dagen gedaan samen met meine Mutti und mein Bruder. Ik zal mijn bevindingen aan de hand hiervan met jullie delen, want de wijsheid die ik hierdoor heb opgedaan moet met de hele wereld gedeeld worden.

– Mijn plan B wordt geen carrière als muurschilder. Ook niet plan C of D. Twee dagen schilderen vind ik meer dan genoeg voor de rest van mijn leven. Of zoals mijn broer het zei: ‘Laura heeft een aparte manier van verven.’ Dat is niet handig in die business.
–  Het is moeilijker om wit over een lichtroze muur te verven dan je denkt. En: je krijgt vanzelf een hekel aan de kleur lichtroze (als je dat al niet had).
– De kleur Tibet is blauw (zie foto), niet rood, wat logischer zou zijn. Sowieso is de Gamma geniaal in het bedenken van rare namen voor kleuren (Zo was er ook de kleur ’tandenborstel’. Juist…).
– Ren na afloop snel naar de auto, want je gezicht en haren zitten onder de witte stipjes. Voor je het weet, sta je bekend als ‘de gek van Oegstgeest’.
– Verf geen zwarte tekst op de muur, ook al is het van Winnie de Poeh (de vorige bewoonster moest het overschilderen, maar nu zit er een lichte plek op de muur en overschilderen werkt niet. Oh en ik vind Winnie de Poeh heel leuk hoor, maar lichtroze muren niet). Overigens zie je die plek nu (gelukkig) niet meer zo goed, maar het blijft irritant!
– Het is het beste om die lelijke, oranje sokken aan te trekken, want Nederland is toch al uit het EK en waarom zou je ze anders aantrekken?
– Zelfs de muziek van Frank Sinatra maakt verven niet leuk.

Volgende stap: schoonmaken. Ik ben benieuwd wat dat voor wijze inzichten oplevert.

This is my crib

Vandaag laat ik jullie mijn kamer zien. Gewoon, omdat het kan. Ja, ik heb alleen maar Ikea-meubels met namen als Billy (boekenkast) en Johan (bureau). Máár: ik heb wel groene en blauwe muren.
Hierboven zien jullie mijn deur. Mijn deur is groen en dat vind ik stiekem heel cool. Op mijn deur bevindt zich een poster uit Italië met allemaal ramen erop. Daarnaast ziet u de helft van mijn supercoole Arabische/oosterse spiegel. En eronder, geloof het of niet, een gitaar. Waar ik misschien tien keer op gespeeld heb een poging op heb gedaan om gitaar te spelen, omdat ik te kleine handjes heb.

Dan gaan we nu over naar the master bed (die je half op de foto ziet, ja, dat is het bed dat elk meisje in Nederland heeft en nee, ik weet niet hoe die heet, Jakob, gok ik) where all the magic (slapen) happens.  Het lijkt hier net alsof mijn plafond groen is, maar dat is (helaas?) niet zo. Daarnaast ziet u een poster (dat plaatje had ik op mijn vorige blog), een slinger van zelfgedode glittervlinders (grapje) en een Beatles-canvasding. Een vriendin heeft die speciaal voor mij in Spanje gekocht en de hele busreis vanuit Spanje naar Nederland met haar leven bewaakt, waarvoor nogmaals dank! Ook nog speciaal aandacht voor het stopcontact: ik dank je hartelijk voor je aanwezigheid, want zonder jou zou ik niet tegelijkertijd mijn mobiel op kunnen laden en mijn haar föhnen en computeren.

Dit is mijn plafond. Nu kun je wel zien dat hij wit is. Ook zie je hier mijn lamp. Ik mag dan wel twintig zijn, maar hij komt gewoon van de Ikea-kinderafdeling. En ja, nogmaals, ik mag dan wel twintig zijn, maar ik heb van die lichtgevende sterren op mijn plafond (nog van vroeger). Ze geven alleen geen licht meer.
Ook zie je een dromenvanger en rechts onderaan (dat witte) is de kont van een berenknuffel van de Pandadroom in de Efteling. Jawel, ik heb gewoon het lef om een derrière op mijn blog te zetten!

Zie hier, Johan. Johan, dit zijn mijn lezers, lezers, dit is Johan. Ik wil jullie er ook even op wijzen hoe opgeruimd Johan is voor mijn doen. Op mijn bureau zie je mijn laptop, vijf vlinders (vind ze allemaal en win geen prijs!) en een ezelpapierbewaarderpapiervasthoudermetzijnmondding. De foto in het blauwe fotolijstje heeft in de NRC Next gestaan en is gemaakt door moi. Het is een gebouw in Florence/Firenze en ga me niet vragen welk gebouw, want dat heb ik geprobeerd uit te zoeken, maar is helaas niet gelukt.

Deze foto is eigenlijk niet boeiend, ik wil alleen maar laten zien dat ik een blauwe kachel heb. En dat is cool. Dus.

Nu jullie deze foto zien, denken jullie vast: ‘Ach god, wat heeft dat arme kind weinig boeken!’ Maar maak je geen zorgen hoor, dit zijn niet de enige boeken die ik heb. Er liggen ook nog boeken in de computerkamer van mijn vader en op zolder. Maar mensen die gratis boeken willen doneren, mogen me altijd mailen.

Dat was het, mensen. Mochten jullie ook nog enorm geïnteresseerd zijn in hoe mijn tv eruit ziet, dan moet je vooral hier klikken.
Ik zou ook graag nog mijn vijftien auto’s willen laten zien (Ferrari’s enzo), maar daar is helaas geen tijd meer voor!

Wat zouden we zijn zonder Wikipedia?

Wikipedia. We hebben het allemaal wel eens gebruikt voor onze werkstukken. Jij ook, geef maar toe. Eén tip: zet het niet bij de bronnenvermelding.
‘Goh, dat is een leuke acteur/schrijver/noemmaarop.’ denk ik soms en dan besluit ik hem op te zoeken op Wikipedia. Van zijn naam klik ik op de andere en zo ben ik voor ik het weet bij een pagina over het roodborstje beland. Ik kan er uren mee op doorbrengen. En dat vind ik stiekem nog leuk ook (nee, roodborstjes niet, maar Wikipediapagina’s lezen).
En omdat ik weet dat jullie dat diep van binnen ook leuk vinden, zal ik een aantal tips geven:

– Hmm, een blog. Wat is dat ook eigenlijk?
– Hoe kunnen we zonder hem? De spatiebalk.
– Chocola is lekker.
– Blauw. Gewoon, omdat het mijn lievelingskleur is.
– De beste band ooit, the Beatles.
– Laura. Zo heet ik nu eenmaal.
– Eén van de belangrijkste leestekens: de punt.
– En natuurlijk mag deze niet ontbreken: de Wikipediapagina over Wikipedia!

Kijk jij vaak op Wikipedia?