Laura denkt

We nemen twee mensen. Een vrouw van 31 die introvert is en een man van 29 die extravert is. We laten ze Tinder installeren. We tonen hen foto’s van elkaar en ze swipen naar rechts. We zorgen dat de vrouw van 31 (die toen jonger was) die introvert is de man van 29 (die toen ook jonger was) die extravert is uitnodigen voor een date.

We gaan bijna drie jaar verder in de tijd.

We zien dat deze twee mensen een nieuw huis vinden. We horen de man zeggen: ‘We moeten een housewarming geven!’ We zien de vrouw instemmen. Een paar dagen daarna verschijnt er in menig e-mailbox een nieuwsbrief van de vlog ‘Laura verhuist’. Er staan zinnen in als: ‘Wist je al dat bij je ons een workshop moodboards maken kan volgen voor slechts 1000 euro?’ en ‘Om onze zevende verhuizing te vieren, hebben we besloten een event te organiseren: het move in with us-event.’ en ‘Mocht je niet komen, dan blokkeren we je op onze social media-kanalen’. Oh ja en natuurlijk: ‘Vergeet niet om te liken en te subscriben.’

Daarna zien we vooral veel paniek bij de vrouw. De housewarming is inclusief eten dat zal worden bereid door de man. De man zal ook de boodschappen doen. Toch heeft de vrouw stress. Want hoeveel drank en eten moet er zijn? Is er wel genoeg? En hoeveel mensen komen er eigenlijk?

We gaan door naar de dag zelf. De man is overdag aan het werk, iets wat hij niet handig heeft gepland. De vrouw maakt schoon, ruimt op, de stress blijft maar toenemen. Wat moet ze aan? Komt de man wel op tijd? Zal iedereen het leuk vinden? Ze heeft geen zin meer in de housewarming. Wat een gedoe. Gelukkig komt de man op tijd thuis, maar gaat dan meteen aan de slag met het maken van de hapjes. De man is ook gestrest. De eerste gasten komen te vroeg. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open en biedt wat te drinken aan. Ze schenkt het drinken in, terwijl de man in de keuken staat te zwoegen en terwijl de bel gaat. De vrouw drukt op de zoemer, doet de deur open, wil het gegeven cadeau openmaken en de bel gaat weer. Dit ritueel herhaalt zich meerdere keren.

Maar dan is iedereen er. Vrienden van de man mengen zich met vrienden van de vrouw. Er wordt genoten van het eten. Er wordt gelachen. Er worden erehagen gemaakt van armen als mensen naar de keuken gaan.

Als de housewarming klaar is, zitten de man en de vrouw op de bank. Ze zijn moe, maar voldaan. De stress is vergeten, want de housewarming was een succes. Eigenlijk toch best leuk, zo’n feestje.
‘Zullen we in september een feestje geven voor onze verjaardagen?’ zegt de vrouw, die in juli jarig is als iedereen altijd op vakantie is, tegen de man, die in september jarig is. De man stemt ermee in. Ze denken nog niet aan de stress, alleen aan de gezelligheid en: dat dat het allemaal waard is geweest.

https://www.instagram.com/p/Cc-QVnUI90R/

Het is elf uur en ik fiets naar huis. Van wat? Een café met vrienden, de bioscoop, een borrel op werk. Het begint met het gedicht van Ingmar Heytze: Iedereen moet ergens blijven,/overal behalve hier,/waar alles stroomt. Bij elke fietstocht lees ik weer een regel verder: In beweging ligt de stad/als leegte tussen hier en daar. Altijd eindigend met: Wat is het druk/in al die hoofden!/ Iedereen moet ergens zijn.

Hij heeft gelijk, maar nu is het rustig. Mijn fiets zweeft over het asfalt, ’s avonds fietst het altijd lekkerder dan overdag. Ik hoor de ganzen van Molen de Ster al in de verte. Ik kijk links naar de lichtjes in de grote huizen en ik kijk rechts naar de woonboten, verdwaalde mensen op bankjes langs het water.

Nu komt het Muntgebouw en één van de mooiste uitkijkjes van Utrecht. Over het water waar overdag mensen roeien en ’s zomers mensen zwemmen. Nu is er niemand, behalve de verlichte bruggetjes in de verte. Eerst langs Landhuis in de Stad, waar Mathijs heeft gewerkt en dat nooit verveelt, Park Oog in Al en de Cereolfabriek. Zo dichtbij de stad en toch voelt het buitenaf, een wereld op zich.

In de verte zie ik nu de Dafne Schippersbrug. Ik weet nog steeds niet of ik het erger vind om er van deze kant over te gaan of vanaf Leidsche Rijn. Eindeloos heb ik erover gelopen, alleen, met Mathijs, met vrienden. Zouden mijn voetstappen zichtbaar zijn?

Mijn straat verwelkomt me met bloesembomen, zacht bewegend in de wind. Over een paar dagen zijn ze weg. Overdag staan er rijen auto’s op wacht voor het verkeerslicht. Nu is er stilte.

En elke dag loop ik langs het kanaal. Eerst even een gelezen boek in de minibibliotheek zetten. Spelende kinderen. Jeu de boulebaan. Steeds dezelfde schepen. Langs Soia, langs het woonwagenkamp, het huis met de witte kat. Misschien loop ik nog een stukje verder, als het weer te mooi is om binnen te blijven.

Of ik ga in de tuin zitten, aan de blauwe picknicktafel. Moestuintjes van de Albert Heijn in de tuinbak. Vogeltjes. Straks komt Mathijs thuis en kookt hij voor mij. Misschien halen we een ijsje bij Burano. Of we klappen de bank open tot slaapbank, benen gestrekt, dekentje. Molly slapend in de vensterbank.

Maar eerst de kledingtas langs brengen bij een buurvrouw. Of wandelen met de vriendin die ik al bijna twintig jaar ken. Of fietsen over de Leidseweg, ’s avonds, met de lichtjes, muziek en het gedicht: iedereen moet ergens zijn.

Oh Oog in Al, je was zo, zo, zo fijn.

Het is gebeurd: we zijn verhuisd. Maar daar ging nog wel wat aan vooraf. Bijvoorbeeld:

– Ik wist het al, maar je denkt dat het meevalt en nee, het valt niet mee: verven is enorm kut. Tenminste, ik vind er helemaal niets aan. Toen ik bijna klaar was met het verven van de opbergkamer (ja, we hebben nu een opbergkamer!) viel mijn verfbak en stapte ik ook nog eens in de verf, waardoor ik niet weg kon. Er werd toen besloten dat ik me niet meer op het verven zou richten…
– Ik kan nog steeds niet geloven dat dit ons huis is en hoe groot het is! Het is 84 vierkante meter (wat precies twee keer zo groot is als ons vorige huis) en heeft vier kamers: de woonkamer (de keuken is afgesloten wat ik ook heel fijn vind, want in ons vorige huis bleef de geur van eten altijd zo hangen), de slaapkamer, MIJN werkkamer (ja ja, want Mathijs heeft al een muziekstudio buitenshuis) en de opbergkamer/kattenkamer. Daarnaast zijn de wc en de badkamer van elkaar gescheiden en hebben we een balkon en een berging.
– De woonkamer en de gang (de bovenste helft van de gang) zijn groen, mijn werkkamer en de wc zijn blauw, met dank aan mijn schoonmoeder. Geeft meteen sfeer, vind ik.
– We hadden al spullen naar het huis gebracht, maar op de dag van de verhuizing kom je erachter dat je toch ontiegelijk veel spullen hebt. Eindeloos veel spullen. Geen minimalisme te bekennen bij ons.
– Gelukkig stonden mijn moeder, schoonmoeder, broer, broertje en een vriendin (die ook Laura heet en wat dus heel verwarrend is als iemand ‘Laura’ roept) paraat om alles uit ons oude huis (begane grond) naar het nieuwe huis (trapje, deur, lift, trapje) te brengen.
– Molly hadden we de dag van tevoren al verhuisd en in de opbergkamer/kattenkamer gezet, zodat ze al een beetje kon wennen. Toen ik tijdens het verhuizen even kwam kijken, zat ze helemaal in een hoekje gedrukt, heel zielig. Maar toen iedereen weg was, durfde ze tevoorschijn te komen en inmiddels verkent ze het huis (en loopt ze ons achterna voor aaitjes).
– Ik ga nog een blog schrijven over mijn oude wijk die ik heeeeeel fijn vond. Maar volgens mij gaat het hier ook wel goed komen (ik ga niet zeggen welke wijk in verband met privacy, maar stuur me een berichtje als je het wil weten, misschien kunnen we een keer meeten!). Alles wat we nodig hebben, is dichtbij en sommige dingen zijn nog dichterbij dan eerst (zoals mijn werk). Helaas wonen bijna al mijn vrienden nu wel verder weg, maar goed, van fietsen word je fit.
– Als de één relaxed is en de ander een stresskip, dan kan dat in sommige situaties handig zijn en in andere situaties… iets minder handig.
– Als je vrienden anderhalf jaar geleden confetti hebben laten knallen, dan vind je dat nu terug.

En dan nog een lijstje dingen die ik niet ga missen aan het oude huis (een tweekamerappartement met tuin op de begane grond van een groot rijtjeshuis, de rest van de verdiepingen was ingedeeld in studio’s):
– Het gebrek aan ruimte
– Het delen van een wasmachine en droger (aka: nooit kunnen wassen wanneer jij dat wil)
– Het geluid van die wasmachine en droger die basically achter de deur van ons appartement was)
– Hoe enorm koud het was in de winter in de slaapkamer (en eigenlijk ook in de woonkamer)
– Mensen die ’s nachts thuiskomen en dan vergeten de voordeur zachtjes dicht te doen, waardoor je wakker wordt
– Sowieso de gehorigheid van het huis (heel mooi een jarendertighuis, maar je hoort ALLES)
– De badkamer die tussen de woonkamer en de slaapkamer in zat
– Geen ruimte meer om dingen op te bergen (toen ik er alleen woonde nog wel, maar voeg een Mathijs en een Molly toe en weg is je ruimte)
– Dat etensgeuren zo erg bleven hangen in huis
– Het wonen langs een weg met veel auto’s

Dus, de conclusie is: ik ben blij met dit huis en ja, ik meen het dit keer echt: we gaan voorlopig niet verhuizen.

https://www.instagram.com/p/CbdKGAgo2aM/

Ja jongens, het online zetten van het e-book (enorm veel dank aan de mensen die hem gekocht hebben, laat me weten wat je ervan vond!), moest tussen alle bedrijven door. Er kwam namelijk een nieuw huis tussen.

Voor de trouwe volgers die me dus al elf jaar volgen: ja, dit is de tachtigduizendste verhuizing. Voor de niet zulke trouwe volgers zijn ze hier op een rijtje gezet:

– Van mijn ouders naar Oegstgeest, op kamers (twee jaar gewoond)
– Van Oegstgeest naar Voorschoten, samenwonen in een piepklein tweekamerappartement (een jaar gewoond)
– Relatie uit, dus van Voorschoten naar een studio, die groter was dan het piepkleine tweekamerappartement, in Rotterdam (twee jaar gewoond)
– Vervelende buurman (understatement), dus van studio nin Rotterdam tijdelijk naar een appartement om de hoek met een familielid (een jaar gewoond)
– Na een jaar zoeken van het appartement om de hoek met een familielid naar een studio nauwelijks groter dan mijn kamer in Oegstgeest in de wijk Zuilen in Utrecht (twee jaar)
– Van de microwoning (want zo heet dat nu) in Utrecht naar een tweekamerappartement met tuin in Utrecht (ik schrijf later nog een blog over de serieus geweldige wijk) om na een jaar samen te wonen in datzelfde huis (bijna anderhalf jaar)
– En nu: van een tweekamerappartement met tuin in Utrecht naar een twee keer zo groot vierkamerappartement (!!!) ook in Utrecht, maar in een andere wijk

Je zou bijna denken dat ik van verhuizen houd. Of er op zijn minst verslaafd aan ben. Maar dat is dus niet zo. Er waren wat onvoorziene omstandigheden, zoals die buurman en die relatie die uitging en nu was er vooral een kans.

Want dit tweekamerappartement is leuk, in een goede wijk en met een tuin. Maar met 42 vierkante meter ook krap om een Laura (oké, ik neem niet zoveel ruimte in), een Mathijs en een kat te huizen. Dus ik dacht: weet je wat, laten we ergens in de zomer verhuizen, we kijken alvast (want de woningmarkt is lastig, ook voor huurwoningen), maar we verwachten niets.

Resultaat: Laura zoekt een paar weken op Funda en dergelijke, reageert hier en daar, krijgt een belletje op maandagochtend (‘Er heeft iemand afgezegd, kun je vanmiddag bezichtigen?’), zoekt ondertussen verwoed alle benodigde papieren bij elkaar, gaat bezichtigen, stuurt meteen de papieren en hoort de dag erna: jullie hebben het huis.

En zo geschiedde. Op de één of andere manier vind ik altijd snel een huis (Oegstgeest: gereageerd op één lotingkamer, Voorschoten: drie woningen bekeken, Rotterdam: na twee weken sociale huurwoning, dit huis: eerste en enige bezichtiging en nieuwe huis dus ook), alleen de eerste keer naar Utrecht was heel lastig door beperkt budget + een kat. Ik weet niet wat het is. Waarschijnlijk één van mijn vele gaves.

Maar goed, dat betekent de zoveelste  verhuizing, waar ik weer verslag van zal doen. Je moet toch wat om je blog te vullen hè? Ik had beter vlogger kunnen worden, dan had ik er heel veel spondeals uit kunnen halen. Als verwerkingsproces van dit stressvolle event (verhuizen is een van de meest stressvolle gebeurtenissen…) vertel ik jullie er alles over. Eén voordeel is wel: dit huis is eindelijk groot genoeg, we kunnen er wel even blijven…