Sorry, ik weet geen leuke titel voor deze blog

https://www.instagram.com/p/BUhmuIxBUrR/?taken-by=lauradenktwel

Ik deed bijvoorbeeld lekker literair in de bieb.

Ik ga jullie niet vervelen met een ‘ik weet niet waar ik over moet bloggen of nou ja, ik heb wel duizend concepten staan, maar ik heb geen zin om daaraan te werken’-opmerking (oeps toch gedaan), maar ik dacht: ik ga eens vertellen waar ik zo ongeveer mee bezig ben deze dagen. Ik kan niet garanderen dat het erg interessant is.

– Work, work, work. Zoals jullie misschien weten, doe ik iets met social media (lekker vaag houden, zo kom je interessant over, je kan natuurlijk ook gewoon op mijn LinkedIn kijken als je nieuwsgierig bent) en dat doe ik vanuit huis. Dat betekent vooral dat ik zit weg te zweten achter mijn bureau (iets met een oud huis en plat dak en bovenste verdieping en kleine kiepramen en volle zon op de ramen en de hel), terwijl ik de kat aai.
– Vrijdag heb ik weer een voorstelling. Dit keer hebben we een festival en omdat ik zo geweldig ben, speel ik in twee van de drie stukken. Het ene stuk is een reprise en het andere is in het Engels en gebaseerd op de mythe over Helena. Ik speel onder andere Zeus, dus ik ben content (op zijn Nederlands, niet op zijn Engels).
– Een minimalist zal ik nooit worden met mijn tachtigduizend boeken (en kleren en haarelastiekjes), maar ik wilde even hip zijn en die challenge doen dat je honderd dingen weggooit. Het is me gewoon gelukt en ik ben nog niet eens klaar (is dat een goed of een slecht teken). Ik heb zelfs een paar boeken weggedaan. De literatuurwetenschapper in me huilt (al waren de boeken die ik heb weggedaan niet echt literatuur te noemen), maar Marie Kondo mag trots op me zijn.
– Lindy Hop zat vol, daarom ben ik begonnen met Tranky Doo, een solo jazz dance choreografie in dezelfde stijl. Het is best moeilijk, maar ook heel leuk en ik zou het zeker meer willen doen. Laatste danste ik zo enthousiast dat de zool van mijn schoen eraf viel, ik bedoel maar (is dat een goed of een slecht teken).
– Ik ben Chinees aan het leren voor straks in Taiwan. Misschien denk je: waar slaat dat op, je bent daar maar twee weken. Maar het lijkt me zo raar om in een land te zijn waar je echt geen drol van de taal snapt (maar echt geen drol) en bovendien is het leuk om nieuwe talen te leren en zo een doel te hebben. En ik kan met Enya oefenen. Wist je bijvoorbeeld dat je het Chinese woord voor kat uitspreekt als ‘mau’? Ik vind dat persoonlijk hilarisch, maar wie ben ik.

Nou, ik hoop dat dit genoeg was om een beetje voyeuristisch genoegdoening bij jullie naar boven te brengen en anders kunnen jullie altijd vragen stellen die ik niet ga beantwoorden. Bedankt voor het kijken, vergeet niet te reageren, laat een reactie achter in de comments (ik vind het altijd zo dom als mensen dat zeggen) en doe een duimpje omhoog!

Laat me je de stad tonen, waarvan ik ben gaan houden


Weglopen voor de paparazzi, een dagtaak voor mij.

De bel ging. Opeens kwam het besef binnen: ik heb mijn adres gegeven aan iemand die ik niet in het echt ken en ik ga de hele dag met haar spenderen. Het voelde als een Tinderdate. Wat als ze een vies, oud mannetje was? Of gewoon ontiegelijk saai?

Mylène bleek gewoon hetzelfde te zijn als op haar blog: lief, leuk, beetje gek. Op haar blog had ze een oproep gedaan aan mensen om hun stad aan haar te laten zien. Ik ben de vervelendste niet, dus ik wilde haar mijn Rotterdam wel showen. En zo geschiedde.

Uiteraard heb ik haar alleen de dingen laten zien die ík leuk vond. Zoals Mylène al goed omschreef, betekent dat vooral boeken, eten en de bioscoop. Ik zal jullie de route vertellen, ook al dacht mijn reisgenoot dat dat niet boeiend zou zijn, maar ze weet duidelijk niet hoe fabulous ik ben:

– De Statensingel. Hier kun je lekker op het gras zitten en naar de mooie, oude huizen aan de overkant staren. Of mensen zien die hun konijn uitlaten. Alles kan in Rotterdam. Ondertussen wees iemand me erop dat heel de stad mijn ondergoed kon zien, aangezien mijn jurkje was blijven haken achter mijn tas. Ik foeterde Mylène uit en eiste dat ze mijn achterkant in de gaten hield.

Rotterdam is niet romantisch/heeft geen tijd voor flauwekul/is niet vatbaar voor suggesties/luistert niet naar slap gelul/’t Is niet camera-gevoelig/lijkt niet mooier dan het is/Het ligt vierkant hoog en hoekig/gekanteld in het tegenlicht/Rotterdam is geen illusie/door de camera gewekt/Rotterdam is niet te filmen/Rotterdam is vééls te ècht

– Proveniersstraat: hier kun je het gedicht Rotown Magic vinden van Jules Deelder, maar ook een kruispunt met allemaal leuke zaakjes zoals Booon (om te lunchen).
– Altijd in de Buurt op het Weena. Hier hebben ze heel lekkere American pancakes, waar Mylène duizend foto’s van maakte, zodat het koud werd en ik al mijn pancakes naar haar hoofd gooide, echt zonde.


Dit was ongeveer 192 foto’s voor het pannenkoekenincident. 

– Lopen langs de beelden bij de Westersingel. Ik fiets hier altijd langs, dus dan heb ik geen tijd om de beelden echt te bekijken en dat is maar goed ook, want sommigen zijn echt disturbing.


Hipsteralarm is ringing.

– Nieuwe Binnenweg, een van mijn favoriete straten. Hier zit bijvoorbeeld Rotown (om uit te gaan), Koekela (voor taart en koekjes) en de Leeszaal (voor gratis boeken). In een zijstraat (Gouvernestraat) zit Kino, een natte droom van een bioscoop voor alle hipsters. Weer kwam er iemand naar me toe om te melden dat de hele wereld kan zien wat voor kleur ondergoed ik aan had. Ik sloeg Mylène met een gratis boek uit de Leeszaal om de oren en dreigde om een vervelende blog over haar te schrijven. De rest van de trip bleef ze naar mijn derrière kijken, wat me zenuwachtig maakte. Dit was toch niet echt een Tinderdate?


In mijn natuurlijke habitat. Ben er niet helemaal gerust op dat er zoveel foto’s van me gemaakt worden. Wat gaat ze daar in godsnaam mee doen, boven haar bed hangen?

– Uiteraard moesten we even naar Cinerama, een ouderwetse bioscoop die al duizend keer gesloopt zou worden, maar gelukkig is dat nooit gebeurd. In de volksmond (aka door mijn broer) ook wel Cinedrama genoemd.


Jammer dat ik er niet in mag. GET OUT. Lekker verwelkomend hoor.

– We pakten de metro naar Wilhelminaplein, waar we plotseling een andere uitgang namen en ik compleet in de war was. Ik wist wel dat we minimaal een keer moesten verdwalen, want ik heb het ruimtelijk inzicht van een legoblokje. Maar het kwam allemaal goed.
– Even spieken bij LantarenVenster. Nog een bioscoop, jawel. Deze bios was ooit hip, maar inmiddels hebben alle gepensioneerden het ook ontdekt en is de gemiddelde leeftijd van de bezoekers 95+.
– We dronken wat bij hotel New York, waar heel erg vroegah de boot naar Amerika ging (de naam verraadt het al enigszins). Ik had eigenlijk zin om de rest van mijn leven te blijven zitten, want volgens Mylènes mobiel hadden we al  7,7 kilometer gelopen en dat vond ik wel genoeg voor de rest van de maand. Maar natuurlijk moest zij weer zo nodig foto’s maken. Ik heb gedreigd haar camera af te pakken en voor vijftig euro op Marktplaats te zetten. Dat mocht helaas niet. Wel voor honderd euro.


Waarom doen we alsof fotografen cool zijn, terwijl ze heel creepy foto’s maken van random mensen? Stop deze overlast!

– Uiteraard moesten we naar de Fenix Food Factory, want Mylène woont in Utrecht en ik wilde laten zien dat Rotterdam echt wel kan concurreren met Uutje op het gebied van hipsterigheid.


Even laten zien wie de baas is.

– Het Deliplein wilde ik haar ook niet onthouden, want daar zit Kopi Soesoe (inclusief huiskat) en de Ouwehoer (inclusief schilderijen van naakte vrouwen).


Katendrecht was vroeger de buurt waar de dames van plezier rondhingen. Nu zijn er vooral hipsters van plezier.

– Als laatste bezienswaardigheid bezochten we metrostation Rijnhaven. Mylène was zo ontroerd dat ze niet kon ophouden met huilen.

Bovenstaande foto’s zijn dus allemaal van die huilie (Mylène Sopacua), maar ik snap het wel als jullie niet geloven dat ik echt met haar was. Ik bedoel, is er ook maar een foto waar ze zelf op staat? Nee. Nog nooit van een selfie gehoord en dat noemt zichzelf dan fotograaf.

Op Rotterdam Centraal namen we weer afscheid. Ik zei tegen Mylène dat ik het erg gezellig vond, maar dat ik het meer als iets vriendschappelijks zie. Het lag niet aan haar, het lag aan mij. Ik hoopte dat we nog Facebookvrienden kunnen blijven. Ze rende huilend weg. Jankebalk.

(Trouwens, ik zou graag weer met bloggers/lezers willen afspreken, want dat is gewoon leuk. Dus als je dat leuk lijkt, misschien in combinatie met een gekke actie zoals dat ik een paar jaar geleden wel eens warme chocolademelk heb uitgedeeld tijdens de winter op station Delft, let me know)

Terug naar mijn eigen land

https://www.instagram.com/p/BOErSuCADtC/?taken-by=lauradenktwel

Tijdens de eerste halfjaarlijkse cursus die ik volgde, leerde ik Enya kennen. Enya heet niet echt zo, dat is haar Engelse naam. Aziaten hebben namelijk dusdanig moeilijke namen (het kostte me twee maanden om Enya’s echte naam uit mijn hoofd te leren) dat ze eenmaal in Europa een zelfverzonnen naam aannemen. Enya dus. Zoals die zangeres uit Ierland.

Vrijwel meteen klikte het. Ik maakte gemene grapjes en Enya lachte erom. Ik liet haar kennismaken met bitterballen en wraps (Ik: ‘Do you want to eat wraps?’ Enya: *maakt rapbewegingen* ‘Like a rap?’). Zij deed de ene slimme opmerking (Crucial waar ze cruel bedoelde: ‘I think it’s crucial that people eat rabbits.’) na de andere (‘I think we’re all gonna die someday.’).

Inmiddels zijn we begonnen aan de tweede halfjaarlijkse cursus en zijn we al duizend keer naar de bios geweest, want ik heb haar een Cinevillepas aangesmeerd (Cineville, sponsor me please #nosponyet). Dat was allemaal leuk en aardig, maar opeens raakte het besef me als een dreun: Enya komt uit Taiwan. En daar gaat ze weer naar terug. Zonder mij. Wiens leven moet ik dan zuur maken?

‘Come with me!’ zei Enya wel eens. En dat begon ik steeds serieuzer te nemen. Nog langer Enya treiteren, een land ontdekken met een local (ben even aan het oefenen met mijn taalgebruik, want jullie snappen dat ik nu een travelblogger wordt: laurareist.nl) en dan ook nog terug naar mijn roots: ik ben namelijk twee keer in mijn leven voor een Aziaat uitgemaakt (ik ben wel erg wit en blond voor een Aziaat, maar details) en bovendien zijn de mensen in Taiwan gemiddeld 1.55 meter. Drie keer raden hoe lang ik ben.

Dus, mijn volk, nog een paar maanden en dan kom ik eraan!

Watch out for the wasp

Ik dacht dat ik in die zes jaar al mijn trauma’s wel al had verteld. Maar vandaag werd ik weer herinnerd aan een ervan en bleek dat ik er nog nooit uitgebreid over geschreven had. Waarschijnlijk, omdat ik me ervoor schaam.

Het zit zo: het is allemaal mijn moeders schuld. Elke keer als zij een wesp ziet, begint ze te gillen, haar armen om zich heen te maaien (ja, dat werkt averechts, maar vertel dat maar aan de gek) en rent ze keihard weg. Dat heb ik overgenomen. Een keer tijdens vakantie in Italië stootte ik bijna tegen een ober met allemaal gevulde glazen op zijn dienblad aan, omdat er een wesp in de cola zat. De blik die ik toen toegeworpen kreeg, zie ik soms nog steeds voorbij komen in mijn nachtmerries. Ik weet dat je niet doodgaat van een wesp, tenzij ze in je keel zitten of je er allergisch voor bent, maar DAT GELUID. En die GROOTTE. En die ANGEL.

Ooit zat ik achterop bij mijn moeder op de fiets. Er vloog een bij om me heen. Ik ging maaien met mijn armen, want ik ben een flapdrol. De bij stak mij.
‘Mamaaaaaaa,’ gilde ik. ‘Ik ben gestoken.’
Mijn moeder zei dat ik echt heus eerlijk waar niet gestoken was.
Bij thuiskomst bleek het wel zo te zijn. Ik ben dit verraad nooit meer te boven gekomen.

Tegenwoordig, als ik niet in de aanwezigheid van mijn familie ben, gedraag ik me als de coole queen die ik ben. Oh, een wesp? Lekker boeiend. Van binnen schreeuw ik.

Zo zat ik vandaag te netflixen, terwijl ik een mail typte naar een vriendin, op het Ellegirlforum keek en zocht welke films er morgen allemaal draaien. Minding my own business, je weet toch. Opeens hoorde ik het. Dé zoem. Ik had nog de naïeve illusie dat het een dikke bromvlieg was, maar nee hoor. Het immense zwartgele beest had zich genesteld op mijn raam en had het dikke prima naar zijn zin. Ik gilde. De kat keek me meewarig aan. Mijn ouders kon ik niet bereiken, dus appte ik noodlijn 2: mijn broertje. Met zijn hulp (doe je rolluik naar beneden, dan gaan ze naar het licht aka het raam toe) deed ik een poging om het Kwaad weg te krijgen. De kat sprong van het bed en ik gilde van deze onverwachte beweging. Nu is ze bang voor me. Heel mijn leven verpest door een zo’n kutinsect.

Na tientallen doodsbange minuten verdween de wesp uit zicht door het raam. Uitgeput viel ik neer op bed. Morgen ga ik een hor kopen. En een huisgenoot, die wespen weg kan jagen en voor me kookt. Hopelijk to not be continued.

Live Love Laura #1: VLOGGEN GAAT FOUT

Goedemorgeeeeeeeen!

Wat leuk dat jullie naar mijn allereerste vlog kijken. Vanaf vandaag geef ik jullie een blikje in mijn leven. Zoooo spannend!!! Ik ben echt superlui, want ik heb tot half acht uitgeslapen, hihi, gekke ik. Maar nu ga ik snel opstaan, want ik moet ontbijt klaarmaken. Wat denken jullie, zal ik vandaag havermoutpap met goji bessen maken, banaaneipannenkoekjes of een acai bowl? Laat het weten in de comments! Ik zet mijn camera even uit en eet een chocoladereep. Zo’n echte, met calorieën en boter. Pff, wat voelt dat goed.

Goed, even mijn make-up doen. Ik gebruik hiervoor ZZ Cream. Ik gebruik ongeveer het halve bakje, want dan kan ik pan zien en dat is mijn favorite. Zo, nu is het tijd voor de outfit of the day. Ik heb dit mooie roze bomberjack aan, die heb ik #gekregen. Zoooo cute en fluffy! Daaronder heb ik een crop top, zodat jullie mijn abs goed kunnen zien. Ik ben niet voor niets een fitgirl en girlboss hihi.

Ik ga nu een verhaal van vijf minuten afsteken, terwijl ik achter mijn bureau zit, want allerlei effecten en shots maken is echt teveel werk en vloggen is al veel te zwaar. Ik ga ook echt geen drone kopen, dat kost geld. Wacht, ik ga gewoon tien keer in deze vlog zeggen dat ik heeeeeeel graag een drone wil, maar niet weet welke precies. Beter krijg ik er dan eentje. Goed, ik ga een verhaal vertellen. Dit verhaal gaat over een moeilijke periode over mijn leven, namelijk die ene keer (oké, het is me inmiddels al vijftig keer overkomen) dat ik het SD-kaartje van mijn camera in de Uber liet liggen.

Van mijn mediabureau moet ik andere vloggers laten zien, dus ik doe nu net alsof ik al jaren besties ben met iemand die ik niet ken en eigenlijk ook niet zo aardig vind. We doen een of andere challenge zoals elkaar opmaken, terwijl we een blinddoek hebben, hahaha, zo hilarisch #bffs.

Ik probeer een leuk shot van mijn kat te maken, maar ze werkt niet mee. Kutbeest. Alles voor de views, maar dat begrijpt die kutkat blijkbaar niet. Heb ik haar voor niks gekocht. Hm, misschien kan ik een jankfilmpje opnemen met HUISDIER NEMEN GAAT FOUT en zeggen dat het echt niet meer ging. Oooh of een winactie, dat een van mijn fans haar kan winnen. Zoveel opties #lovemylife.

Aan het einde van de dag ben ik mijn geld aan het tellen, maar dat mag er niet in van mijn mediabureau. Ik heb alleen een probleem, want ik heb nu negen minuten materiaal, maar ik moet over de tien minuten heen, want dan krijg ik extra reclame, dus meer moneyssss. What to do? #lifeissohard

Ik besluit dan maar met doen alsof ik zooooo blij met mijn fans (Laulautjes zoals ik jullie liefkozend noem), ook al vind ik dertienjarigen die me stalken eigenlijk best eng. Natuurlijk vraag ik of jullie een reactie willen achterlaten in de comments, abonneren op mijn kanaal en doe een duimpje omhoog. Zoals een goede vlogger eindig ik met een cliffhanger. Ik zoom in op een pakketje en zeg: volgende keer laat ik jullie zien wat er in dit pakketje zit, een unboxing video! Dit pakketje is van Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando, Zalando.’ Het beeld beweegt heen en weer en langzaam raken mijn kijkers in trance. Dodelijk vermoeid zet ik de camera uit en ga slapen op een bedje van honderdeurobiljetten. Morgen weer allemaal pakketjes openen, complimenten ontvangen en mijn geld tellen. Het leven van een vlogger is zwaar.

De kunst van het aaien

https://www.instagram.com/p/BSbhJI3BS6O/

Laatst was ik op de verjaardag van Lianne. Zoals het een echte kattenliefhebber betaamt, verdween ik na een tijdje naar de slaapkamer samen met Liannes vriend… Om de kat te aaien. Ja, jullie dachten nu een scoop te lezen en hoewel Liannes vriend straalverliefd op me werd toen hij deze foto van me zag, heeft hij uiteindelijk toch voor Lianne gekozen, omdat haar blog een groter bereik heeft. Begrijpelijk.

In ieder geval, we hadden het over katten aaien. Want dat is nog een kunst op zich die niet veel mensen verstaan. Ik heb het gezien in het kattencafé in Amsterdam, waar een kat lekker lag te tukken op zijn rug en iemand vol met haar hand op de buik ging om te aaien. Je kunt wel raden dat die hand er niet goed vanaf kwam.

Waarschijnlijk denken mensen dat katten hetzelfde als honden zijn, wat duidelijk niet zo is, want katten zijn leuker. Een ‘kwispelende’ staart bij een kat is geen goed teken, het tegenovergestelde juist. En als een kat op zijn rug ligt en zijn lieve, harige buikje aan je toont, is dat geen hint om dat buikje ook aan te raken. Die is namelijk erg gevoelig en alleen als ze zich heeeel erg vertrouwd voelen (mij is het na een jaar gelukt bij Dikkie) kun je voorzichtig eroverheen aaien.

Dus hier een paar tips, opdat je niet verminkt wordt door kattenklauwtjes:
– Maak een vuist van je hand of steek je vinger uit en laat de kat daaraan ruiken.
– Als de kat niet wegrent, omdat je stinkt, dan kun je voorzichtig beginnen met aaien. Begin altijd bovenaan de kop of eventueel achter de oortje.
– Aai de kat niet herhaaldelijk languit over het lijf (dus van de kop naar de staart). Een keertje kan misschien wel, dat doe ik ook wel eens, maar als je dat herhaaldelijk doet, gaat ze waarschijnlijk uithalen.
– Staar de kat niet aan, dat voelt bedreigend voor hem.
– Aai niet op het stukje vlak voor de staart.
– Sommige katten vinden het ook lekker als je ze onder de kin aait, maar sowieso is bovenop de kop en achter de oren favoriet.

Gefeliciteerd, u heeft succesvol een kat geaaid. De volgende stap is om vrienden met een kat te vinden die jarig zijn de komende tijd. Werken aan je social skills is niet nodig, je kunt gewoon de kat aaien tijdens de feestjes en ondertussen de chips opeten. Veel plezier!

You’ll never dance alone

https://www.instagram.com/p/BTexOEHhjJr/?taken-by=lauradenktwel

Oké, beeld je even in: een meisje van een jaar of zes, zich schuil houdend achter haar moeders benen wanneer onbekenden (en soms zelfs bekenden) tegen haar praten.

Flash forward, twintig jaar later. Het meisje wordt nu door kinderen ‘mevrouw’ genoemd, maar moet nog steeds haar ID laten zien als ze alcohol koopt. Vanavond gaat ze naar een Lindy Hop-workshop (swingdans uit de jaren twintig) met een vriendin, alleen is de vriendin ziek. Ze heeft twee opties: zielig thuis zitten op zaterdagavond of haar angst overwinnen en in haar eentje gaan. Het filmpje hierboven verraadt al waarvoor ze koos.

Je hebt het misschien al door, slimmerik die je er bent, maar ik ben dus dat meisje. Vroeger vond ik a-l-l-e-s eng. Vooral nieuwe dingen. Maar op een gegeven moment kwam ik erachter dat het juist heel goed is om enge dingen te doen, want dan zijn ze uiteindelijk niet meer eng en soms zelfs leuk.

Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om nieuwe mensen te ontmoeten. Dus ging ik mensen interviewen voor mijn blog. Inmiddels heb ik via mijn blog al zoveel mensen ontmoet dat ik niet meer zenuwachtig ben als ik een nieuw persoon ontmoet.

Inmiddels stel ik mezelf regelmatig als doel om iets engs te doen. Toneelspelen bijvoorbeeld. Elke repetitie moet ik weer over een drempel, maar als ik het eenmaal gedaan heb, krijg ik er enorm veel energie van. Of ik ga in mijn eentje naar levend stratego. Of ik loop door de stad heen en roep keihard ’tantra seks’ op het Schouwburgplein (dat was tijdens het oefenen van het script voor Omdat het kan, waarvoor we al lopende door de drukke stad onze tekst moesten opzeggen).

Ik zal nooit een spontaan, extravert persoon worden die zonder knoop in de maag naar nieuwe dingen gaat. Maar als je kijkt naar wat voor stappen ik heb genomen sinds mijn kindertijd als verlegen, schuilende meisje ben ik heel trots op mezelf.

Dus ja: ik denk dat ik op Lindy Hop-les ga.

Laura’s liefdesletteren: stap voor stap

Ik wil vaker fictie schrijven en daarom heb ik dit onderdeel in het leven geroepen. Verhaaltjes over – je raadt het al – liefde. Omdat liefde fijn is. En stom. En raar. En bijzonder. Allemaal tegelijk.

***

Al tien jaar lang nam ze de bus naar het gemeentegebouw waar ze werkte. Het was slechts vijf minuten lopen naar de halte, maar vaak voelde het als vijftig. De terugweg was altijd erger, want ze kon niet wachten om thuis te zijn. Schoenen uit, bovenste knoop van haar nette broek los, restje spaghetti in de magnetron. Vaak keek ze ’s avonds series van vroeger, geen puf om achter vriendinnen aan te bellen of ze een keer tijd voor haar wilden vrijmaken.
In de winter was het donker als ze naar huis liep en keek ze stiekem naar binnen. Gezinnen etend rond de tafel, een ouder stel wachtend op het niets in hun leunstoelen. Vaak voelde ze de steek van jaloezie, die ze probeerde te negeren. Ze kon alles doen wat ze wilde. Ze deed het alleen niet.
Het viel haar op als de heg van het huis op de hoek gesnoeid was. Of als de schommels scheef hingen. Ze vroeg zich af waarom de klinkers nog niet uitgehold waren van haar schoenen die daar tien jaar lang, dag in dag uit, overheen liepen. Had ze zo weinig effect op de wereld dat ze zelfs dit niet voor elkaar kon krijgen? Alleen ontkenning hielp haar vooruit.

Laura op WhatsApp

https://www.instagram.com/p/7UjyiyqOEC/?taken-by=lauradenktwel

Ooit was ik zwaar tegen WhatsApp, maar zoals al mijn principes gooide ik ook die overboord (alhoewel ik nog steeds nooit gerookt heb, dus laten we dat vooral zo houden). Nu kan ik me geen leven meer zonder voorstellen. Hoe moet ik anders contact houden met vrienden, via e-mail? Wow, superouderwets. En zoals iedereen heb ook ik zo mijn gewoonten op deze app. Ik zou willen zeggen ‘kijk maar mee’, maar ik vind het superstom als bloggers dat zeggen, dus kijk maar niet mee.

– Ik doe vaak alsof ik boos ben op Whatsapp en dat uit zich in HEEL VEEL HOOFDLETTERS EN BOZE SMILEYS :@ :@ :@ :@.
– Goed typen kost tijd. Ik heb geen tijd. En geen zin. Inmiddels zijn mijn vrienden getraind in het ontcijferen van alle typefouten. Zo typ ik automatisch ‘njet’ in plaats van ‘niet’, maar dat krijg je als je er Oost-Europees uit ziet.
– Ik ga niet alles in een bericht typen, want het is leuker om twintig berichten met één zin of woord te sturen.
– Voice messages zijn geweldig. Ik spreek ze ook schaamteloos in op straat en dan gaat het vaak ook over schaamteloze dingen: ‘Jaaaa even over Boer zoekt Vrouw, maar hoorde je wat ze zei? Dat hij het tweede cadeau op de citytrip zou krijgen, ze is echt oversekst oh my god.’
– Ik app vaak random lyrics naar mijn broertje en hij naar mij. Zoals: Schreeuw. Schreeuw. Schreeuw het maar uit. Dit zijn de dingen waar ik zonder kan. Kom op, ik praat tegen je. Kom op. Of: Ik ben echt niet te beroerd voor een extra bordje voer. Maar Edwin zijn broer die doet echt veel te stoer. Fok jullie allemaal, de helft is van mij.
– Mijn favoriete smiley is de lachende drol.
– Mijn groepsgesprekken hebben namen als ‘LTW is lauw’ (met vrienden van mijn bachelor Literatuurwetenschap), ‘Filosofieslet’ (met vrienden van mijn master Filosofie), ‘OKÉ OKÉ OKE’ en ‘stelletje treurwilgen’.
– Ook heb ik om de een of andere reden twee groepsgesprekken met mijn broer en mijn broertje. De een heet ‘jong en lui’, omdat onze ouders ons ‘jongelui’ noemen en de andere ‘kinderen van ’t hele land’, omdat mijn moeder ons zo noemt.
– Ik heb de blauwe vinkjes aanstaan, ook al zorgt dat soms voor frustratie #confrolfreak.
– Ik weet nog steeds niet hoe je gifs via Android moet versturen en dat is heel irritant, want gifs zijn mijn leven en een van mijn vele talenten.
– Zelden geef ik het grote hartje (die krijg je als je alleen een hartje doet, voor de rest geen tekst of andere smileys), maar áls ik het doe, moet je er heel blij mee zijn.
– Ik kan niet tegen veranderingen op WhatsApp (of andere media). Zoals die Snapchatachtige tijdelijke status die er nu is. Doe gewoon niet oké.

Omdat het kan.

Zoals jullie misschien wel weten, zit ik bij een studententoneelvereniging (RISK in Rotterdam). Ik had meegedaan aan het eerste halfjaarlijkse project, maar die was in het Engels. Dat is niet erg, want altijd goed om dat te oefenen en dat ging eigenlijk prima, maar toch is het lastiger om te spelen in een taal die niet de jouwe is. Toen ik hoorde dat de stagiair, Sander, een stuk wilde opvoeren, deed ik eigenlijk alleen mee aan de open repetitie onder het mom van ‘even kijken wat het is’, maar zonder de intentie om zelf mee te doen. Ik merkte echter hoe leuk het was om weer in het Nederlands te spelen en bovendien was het idee van het stuk geweldig (‘De Twintigers’ van Don Duyns voor de geïnteresseerden), dus besloot ik mee te doen.

Het stuk gaat over mijn generatie, dus de twintigers. Alleen speelt het zich af in de jaren negentig, waardoor we het een en ander aan hebben moeten passen (maar het is verrassend om te zien hoeveel er nog klopte met meer dan twintig jaar terug). De titel is nu ‘Omdat het kan’ en de samenvatting/teaser is als volgt: Wij twintigers. Wij zitten vol idealen, maar zijn te lui om ernaar te streven. Wij willen indruk maken, maar zijn eigenlijk doodsbang. Wij zoeken echte vriendschap, maar praten vooral over onszelf. Wij: de generatie zonder ruggengraat. De generatie die haar dagen doorbrengt met Netflixen en slapen. Gewoon. Omdat het kan.

Het is een fragmentarisch stuk, dus zijn er weinig terugkerende personages en je gaat van de ene ‘wtf’ naar de andere. Ik wil natuurlijk niet teveel verklappen, maar denk aan de pseudo-intellectueel die denkt dat hij heel filosofisch bezig is (‘De vraag is het antwoord, maar het antwoord is de vraag niet…’) en een verpleegster die HEEL ERG gelukkig is. Oh en de Pokémon theme song speelt ook een rol.

We zijn nog druk bezig met repeteren, maar jongens, ik vind het zo leuk. Het is een stuk dat helemaal bij me past, maar wat me ook uit mijn comfort zone haalt. Elke keer na een repetitie (niet alleen voor dit project, maar ook bij de halfjaarlijkse groep) besef ik weer dat ik energie krijg van dit soort dingen en dat het belangrijk is om dingen te doen die ik eng vind, want dat brengt me echt zoveel moois.

Dus mocht je denken: ik wil die famous Laura denkt wel eens zien shinen of houd je van gratis, kom dan vooral kijken! Dan beloof ik dat ik geen tien euro voor een handtekening zal vragen.