Nietsvermoedend liep ik station Leiden Centraal uit. Dat doe ik wel vaker. Vier keer per week om precies te zijn. Tot zover niets aan het handje. Ik zag hem niet. Tegenwoordig kun je ze ook niet meer herkennen, want ze dragen geen felgekleurde jasjes meer met het logo erop. Ik liep recht in de val.
‘Mag ik je wat vragen?’
Shit, ik had sneller moeten lopen.
‘Nee..’ zei ik en ik wilde al doorlopen, maar –
‘Ik wil maar dertig seconden met je praten, maar dertig seconden!’
Het punt is dat ik niet bot kan zijn. Dus ik stopte.
‘Ik ga je niet versieren ofzo.’
Nee, dat moest er nog eens bijkomen.
‘Je wilt zeker geld?’ zei ik.
Misschien kan ik toch wel bot zijn.
‘Nee, ik heb gewoon een vraagje.’
Ja ja.
‘Ben je een dieren- of een kinderliefhebber?’
‘Allebei niet.’
Hij keek me geschokt aan, maar herstelde zich vlug.
‘Maar geen dierenhater toch?’
‘Nee, zo ver gaat het nou ook weer niet.’
‘Wist je dat make-up op dieren wordt getest?’
‘Ja, ik vind het wel erg, maar het is niet alsof ik die producten daardoor niet koop.’
‘Oké, maar wist je dat daar jaarlijks een half miljoen dieren voor worden gebruikt?’
Hij ging nog even door met zijn blabla-verhaal. Blijkbaar kon hij mijn gedachten lezen.
‘Ik ben een vrijwilliger hoor, ik werk normaal bij de ABN Amro als hypotheek adviseur.’
Ik gok dat hij er ongeveer tien euro per uur voor krijgt en nog vijf euro extra voor elke persoon die hij strikt.
‘Ik neem aan dat je een student bent?’
‘Ja.’
‘Als je nou elke dag twintig cent geeft, dan –‘
Ik liet hem niet uitpraten, op een gegeven moment bereikt je geduld een bepaalde grens.
‘Nee, sorry.’
Voordat ik me kon omdraaien, had hij alweer het volgende slachtoffer te pakken.
‘Mag ik je wat vragen?’
Volgende keer neem ik een sluiproute.
Categorie: Persoonlijk
De baard van Nico II
Hoe krijg je binnen een dag meer dan 2500 bezoekers op je weblog?
Je schrijft over je ontmoeting met de baard van Nico Dijkshoorn en twittert dat naar hem. Hij stuurt een tweet terug:
@lauradenkt Tsja, de baard… Vrijheidssymbool van de man die er eindelijk niet representatief meer uit hoeft te zien. Goed geschreven!!
En hij retweet je. Gevolg: meer dan 2500 bezoekers, mensen die je retweeten en followen en een big smile op je gezicht voor de rest van de dag.
Ik wil iedereen die het gelezen heeft heel erg bedanken, ik had het echt niet verwacht. Morgen komt er weer een nieuw stukje online!
De baard van Nico
Het vriendje en ik liepen door Rotterdam. Dat doen we wel vaker, daar is niets geks aan. We liepen een boekenwinkel in, Van Gennep om precies te zijn. Ook dat is niet gek, want daar studeer je literatuurwetenschap voor. We zeiden gedag tegen de eigenaresse en stonden nog wat te praten, totdat: The Voice. Te herkennen uit duizenden. Het een beetje nasale stemgeluid van Nico Dijkshoorn klonk in onze oren. We haastten ons de trap op en hoorden een aantal verhaaltjes aan die te maken hadden met gehaktballetjes van de Ikea en draadjesvlees (had Nico Dijkshoorn honger?). Daarna ontstond een rij voor het signeren. Wij haastten ons naar beneden om een boek van Nico te kopen (nee, we zijn echt je grootste fans, maar we waren vergeten dat je een nieuw boek had geschreven, ja, echt!) en toen weer naar boven om in de rij te staan. Door de lange mensen (of ik ben gewoon klein) kon ik hem niet zien, maar af en toe hoorde ik The Voice wel. Minuten gingen voorbij. De mensen voor mij gaven hem een groen t-shirt met ‘Ich liebe Rotterdam’ erop. Ze vroegen wat hij ging doen.
‘Naar huis, naar mijn vrouw,’ zei Nico.
Wij waren aan de beurt.
Ik ging zitten, gaf hem een hand en toen viel het me op: de baard van Nico. Nu moet je weten, dat is niet zomaar een baardje van drie dagen. Nee, deze baard heeft weken kweken gekost. Deze baard heeft waarschijnlijk Valentijnsdag meegemaakt, misschien zelfs nog de sneeuw in Nederland. Dit was duidelijk een serieuze baard.
Ik heb niets tegen baarden, laat dat even duidelijk zijn. Maar terwijl Nico een Klaasje opschreef in mijn pasgekochte boek, kon ik alleen maar naar dat grijze bedeksel rond zijn kin kijken.
Tekst in boek: Laura, zo jong en dan al precies de goede boeken kopen. Jaloers, ik.
Klaas reed in sloten. Bleef hij liggen, in wielerkleding tot wij hem vonden. En dan maar schelden. Uniek in die tijd!
Ik dacht aan zijn vrouw, die hij straks zou zien. Hij zou haar een kus op de mond geven. Ik hoor haar zuchten.
‘Wanneer ga je je weer scheren, schat?’
Ik heb niets tegen baarden. Maar baarden prikken. Ze zorgen voor rode uitslag rond de mond bij het kussen. Baarden zijn als de doornen van een roos. Ze beletten je om de roos te plukken.
Zoenen is fijn, het is goed voor je relatie. In baarden blijven restjes Zweedse gehaktballen en draadjesvlees hangen. Beste Nico, doe je vrouw een plezier. Alsjeblieft.
Ik liep de boekenwinkel uit en gaf het baardloze vriendje een zoen.
‘Stond hem wel goed hè, die baard?’ zei hij.
Kleine Dingen kwam hard aan. Toch handig dat ik dat boek van Nico Dijkshoorn heb gekocht.