Categorie: Persoonlijk

Waar ging je naar toe: Antwerpen.
Met wie: met mijn nieuwe lover (ja ja, dit is een soft launch).
Waarom: omdat het kan.
Was het leuk: ja!
Heb je aanraders: jazeker, Msemen voor Marokkaanse streetfood, De Pottekijker en De Mezzanine voor avondeten, Kaffeenini voor warme dranken en lunch, Tram 3 en jazzcafé De Muze voor een drankje.
Hebben jullie ook nog iets cultureels gedaan: ja, we zijn naar het Rockoxhuis gegaan, waar mijn vriend zijn favoriete schilderij bekeek (De Spreekwoorden van Brueghel) en ik vooral grappige stories maakte.
Heb je nog andere aan- of afraders: het kattencafé is een afrader (ziet er niet supergezellig uit en is te klein voor de hoeveelheid katten die er zijn), wat wel een aanrader is is Little Shop of Hoarders, een winkel met allemaal gekke spullen, waaronder lp’s. Sowieso kun je je geluk niet op als je van platen houdt, want er zijn ongeveer duizend platenzaken in Antwerpen.
Wat is het leukste dat jullie hebben gekocht: een beeldje van Jezus die slaapt
Was het alleen maar gezellig of was het ook een relatietest: nou ja, het is wel duidelijk dat ik op tijd moet eten, omdat er anders een mogelijkheid tot hangriness is
Maar dat heeft je lover overleefd: ternauwernood
Is het voor herhaling vatbaar: jazeker!

September, 2022. Ik wilde al een tijdje een cursus kleinkunst volgen, maar ik durfde niet. Want dan moet je ook zingen (ik kan niet zo goed zingen) en wat als het niet leuk is? Maar het was leuk! En ik kan dan misschien niet zo goed zingen, maar ik heb wel mijn angst overwonnen (een liedje zingen voor een groep mensen) en een hoop geleerd.

September, 2023. Ik twijfel over het volgen van Kleinkunst 2. Want ik vind stand-up comedy niet leuk (wat een van de onderdelen is), maar ja, de rest wel. Dus wel of niet doen? Ik besluit het toch te doen en kom in de groep met Marieke. Marieke en ik klikken meteen en tijdens het optreden dat we aan het einde van de cursus hebben spelen we dan ook een scène samen.

April, 2024. ‘Oh kijk, je kunt je aanmelden voor Gluren bij de Buren,’ zeg ik tegen Marieke. ‘Zullen we meedoen?’ We hebben nog niets aan materiaal, verzinnen een tekstje en een naam (Hoogteverschil, omdat Marieke 1.80m is en ik 1.55m) en… we mogen meedoen!

30 juni, 2024. Dan gaan we optreden. Gluren bij de Buren is een festival waarbij door het hele land heen in allerlei tuinen muzikanten, theatersportverenigingen en wij dus optreden. Wij gaan optreden als kleinkunstduo met verschillende sketches en dat mogen we in een supermooie tuin doen in een moestuinencomplex. Het is superspannend, maar ook superleuk en mocht je het leuk vinden om te komen: je vindt hier meer informatie.

Waar ging je naar toe: Liverpool
Met wie: mijn ouders, broer en broertje
Waarom: het was een cadeau aan mijn vader die van The Beatles houdt (ik houd toevallig ook van The Beatles)
Hebben jullie ze nog gezien: nee, ze waren niet thuis
Wat hebben jullie wel gezien: het museum over The Beatles of course, de haven, het museum over Liverpool (geen aanrader, behalve voor grappige Insta stories), allerlei pubs en restaurants en winkels en elkaar natuurlijk
Kon je de mensen verstaan: dat viel me reuze mee ja!
Heb je scones gegeten: uiteraard en ze waren heerlijk
Het was zeker slecht weer: nou, ook dat viel enorm mee, het heeft maar één dag geregend en soms was er zelfs een zonnetje!
Maar zo’n havenstad is natuurlijk niet echt mooi: nou, wel dus blijkbaar. Ik heb veel mooie gebouwen gezien, moet ik zeggen
Wat wordt het volgende tripje: dat is nog onbekend

P.S. Mocht je denken: huh, de lay-out is opeens helemaal anders? Dat klopt! Blijkbaar was mijn WordPress theme van 2011 (!!!) en dat ging niet helemaal goed. Dus nu heb ik tijdelijk dit, maar ik ga nog op zoek naar iets beters (tips zijn welkom)

Als er één ding is waar ik op kan varen in het leven dan is het dat ik heel goed voel wat ik wil. Soms kost het misschien wat meer tijd, zoals toen ik weg wilde uit Rotterdam: moest ik in Leiden of in Utrecht gaan wonen? Uit de plus- en minnenberekening kwam Utrecht duidelijk als winnaar naar voren, maar mijn gevoel wist het nog niet. Ik liet het even gaan en uiteindelijk voelde ik ook sterk: ik wil naar Utrecht. En zo geschiedde, het bleek de juiste keuze.

En nu woon ik al vijf jaar in Utrecht, weer in mijn eentje zoals in het begin, en voel ik: ik wil niet verhuizen. Ik ben al zo vaak verhuisd in mijn leven, nergens (behalve bij mijn ouders) heb ik langer dan twee jaar gewoond. Dat is heel onrustig. Natuurlijk heb ik me steeds weer de nieuwe buurt eigen gemaakt: mijn buren leren kennen, weten waar de katten wonen, welke minibibliotheek waar staat en hoe ver de supermarkt lopen is. Ik kan dat. Maar ik wil het niet.

En waar zou ik naar toe moeten? Ik sta niet lang genoeg ingeschreven voor een sociale huurwoning en ik verdien met mijn drie dagen in de week niet genoeg voor een particuliere huurwoning (3,5 keer de huur verdienen als eis is daar geen uitzondering). Dit huis voelde al heel snel na de breuk aan als míjn huis. Het is gevuld met mijn spullen, precies zoals ik het wil. De kleuren op de muren maken me rustig. Ik speel op mijn piano van vroeger, toen ik nog kind was. De kast staat vol met mijn boeken, sommige heb ik al gelezen en andere nog niet. Ik weet precies hoeveel kilometer een rondje in het park is, naar welke buren ik toe kan als ik mijn sleutel kwijt ben en hoe lang ik erover doe om naar het centrum te gaan. Ik wil hier niet weg.

Dus ik ga niet weg. Ik ben niet het type voor een huisgenoot, dus ik ga het huis niet delen. Dat is financieel niet makkelijk (de huren zijn nogal hoog in Utrecht) en daar zijn tijdelijke oplossingen voor, maar hoe moet dat op de langere termijn? De oplossing zit hem in het freelancen wat ik naast drie dagen werken doe. Ik kan wel bang zijn om mezelf te promoten, maar nu moet ik wel, dus dit is wat ik kan: ik kan je helpen met schrijven, redigeren, het geven van workshops (over schrijven, maar als je een keer iets anders wil doen, dan kan ik ook een leuke workshops theaterimprovisatie geven of poëzie analyseren), bloggen, interviews, websiteteksten en vast nog wel meer. Je mag me altijd een mailtje sturen.

Oftewel: help mij door jou te laten helpen en zo maken we het rondje compleet. En kan ik hopelijk eens een keer langer dan twee jaar ergens blijven wonen!

Laatste selfies met Molly.

Molly was heel angstig toen mijn ex en ik haar kozen. Of toen ik haar koos. Haar zusje was veel speelser en ik dacht: dat komt wel goed, ik kies voor Molly, die heeft ons nodig. In het begin vond ze alles eng: geaaid worden, het geluid van een filmpje op de laptop. Eigenlijk elke vorm van beweging en geluid. Maar ik ontdekte al snel de weg naar haar hart: spelen. Hoe vaak heb ik gespeeld met de hengel met de veer? Eindeloze keren. En zo maakte ze steeds stapjes, ook letterlijk. Kopjes geven. Miauwen. Spinnen. Eén voor één. We noemden haar Molly, maar vaak zei ik ook Mollebolleke of het minder eerbiedige Snolly. Of lieve, kleine Molly.

Van een bange kat naar een aanhankelijke kat. Altijd over je heen lopen als je op de bank zat, je begroeten als je thuiskwam en als ze aandacht wilde terwijl ik achter mijn bureau zat, tikte ze met een zacht pootje op mijn been. Dat laatste is het allerliefste wat een kat ooit heeft gedaan, vind ik.

En nu, nu ben ik een blog aan het schrijven over mijn lieve kat die hier niet meer is. Als ik wakker word en de slaapkamerdeur open doe, komt ze niet op bed. Ik hoef haar geen eten te geven. Het huis wordt minder snel vies. Ze kijkt niet meer uit het raam. Elke keer als ik vanuit de lift naar mijn voordeur loop, vergeet ik het even. Dan denk ik: Molly ligt op me te wachten. Maar Molly is in een ander huis.

Veel mensen snappen het niet. Is er geen manier waarop het toch kan? Weet je het zeker? Of ze zeggen dat ze dat zelf nooit over hun hart zouden verdragen, hun kat aan een ander geven. Maar dan ben je geen goed kattenbaasje: het welzijn van de kat gaat altijd voorop, ook al betekent dat heel veel verdriet voor jou. Ik had egoïstisch kunnen zijn, haar bij me houden, zodat ik minder alleen ben en altijd een warm lijfje op mijn schoot, iets dat op me wacht. Maar hoe zou ik dat kunnen doen wetende dat ik haar vacht niet goed kan bijhouden in mijn eentje en dat ze meer, veel meer aandacht nodig heeft dan ik kan geven? Met een schuldgevoel elke keer als ik lang van huis ben. En als er één ding is waar ik aan vast kan houden, is het wel dat ik altijd heel goed weet wat ik wil in mijn leven. En in dit geval is dat het allerbeste voor Molly.

En als je eenmaal beseft dat dit niet het allerbeste is, is het heel moeilijk. Er loopt een beestje rond in huis en je weet dat die niet kan blijven. Het beestje neemt jouw spanning over. “Ze krabt nooit,” zeg je tegen haar nieuwe baasjes en nog geen vijf minuten krabt ze je. Want je bent bezig de allerliefste kat van de wereld voor te stellen aan haar nieuwe baasjes, iets wat je nooit gedacht had te hoeven doen. En het is zo moeilijk. En dat voelt ze.

Ik heb de beste baasjes gevonden die ze maar kon krijgen en voor minder had ik het zeker niet gedaan. Het zijn mensen die net zoveel verstand hebben van katten als ik en met veel liefde en geduld. Ik heb nog nooit zo hard gehuild bij vreemden als toen zij Molly op kwamen halen. Alle laatste keren: laatste keer op schoot, laatste keer spelen, laatste keer eten geven. Ik was er heel bewust mee bezig. Ik heb overal filmpjes van gemaakt zoals mijn etensritueel met haar: eerst een paar brokjes één voor één op de gang gooien (ze rende al, voordat ik ze gooide, want ze wist dat dat eraan kwam) en dan de rest in het bakje doen. Haar lieve, zachte buikje. Hoe hoog ze kon springen. Ik heb zoveel foto’s, maar Molly heb ik niet meer.

Molly is nu in een groot huis met alle ruimte. Ze is voor het eerst van haar leven een trap opgegaan en ze krijgt een tuin waarin ze van alles kan ontdekken. Ze heeft veel mensen die haar aandacht geven, zoveel meer dan ik ooit in mijn eentje had kunnen doen. En ze doet het zo goed. Al het vertrouwen, het geduld en de liefde die ik haar de afgelopen jaren heb gegeven, hebben hun vruchten afgeworpen. Ik ben zo trots op haar. En ik mis haar zo.

Maandag ben ik 32 jaar geworden en, ik zal het licht uitdrukken, dat was niet mijn leukste verjaardag ooit. Sommige lezers volgen me al heel lang en hebben van alles met me meegemaakt: relatiebreuken, verhuizingen, afscheid van een kat. En nu is dat allemaal weer aan de hand.

Ik ga niet elk saillant detail vertellen (de lurkers denken: hè jammer), maar Mathijs heeft het uitgemaakt en dat was onverwachts voor mij. Ik ben daar uiteraard heel verdrietig over. Zoiets heeft ook nog andere gevolgen: ik kan een tijdje van mijn spaargeld in dit huis blijven wonen, maar het is eigenlijk niet te betalen in mijn eentje. Ik zal dus op een gegeven moment moeten verhuizen (mocht je iets weten: ik ben op zoek naar minimaal 40 vierkante meter met één slaapkamer in een fijne wijk in Utrecht en mijn budget is 1000 euro exclusief), wat ik ook heel moeilijk vind. Het wordt mijn zooooooooveelste verhuizing en sinds ik uit huis ben, heb ik nog nergens langer dan twee jaar gewoond. Dat geeft onrust en verhuizen, terwijl je dat niet wil, is echt niet fijn.

En dan Molly. Mijn lieve, kleine Molly. Ze is zo gegroeid in de afgelopen paar jaar van schuwe kat naar een speelse, aanhankelijke poes. Zij heeft hier natuurlijk ook niet om gevraagd. Ik heb dit eerder meegemaakt met mijn kat Dikkie en ik weet dat ik in mijn eentje niet goed genoeg voor haar kan zorgen. Ik weet niet waar ik terecht kom (of dat groot genoeg is), ik kan haar niet in mijn eentje kammen (ze moet heel vaak gekamd worden) en ik weet dat ik er niet genoeg ga zijn, terwijl ze veel aandacht nodig heeft. Het is heel erg verdrietig, maar dit is beter voor haar. Dus mocht je een fijn huis voor haar weten (met meerdere personen, geen jonge kinderen, geen andere huisdieren, mensen die veel van katten weten en geduldig zijn), hoor ik het graag. Ondertussen ga ik natuurlijk ook rondkijken of ik een fijne plek voor haar kan vinden.

Dus lieve lezer, beter kan ik het niet maken. Leuker ook niet. Zelfs niet makkelijker. Alle tips en adviezen zijn welkom, want het is nogal wat. En bedankt voor het lezen.

 

Waar ging je naar toe: Berlijn
Met wie: Mathijs
Waarom: daar wonen vrienden van Mathijs
Hoe ging het met je Duits: op zich gut, heb gewoon Duits gepraat, maar ik verstond zelf lang niet alles
Wat heb je daar eigenlijk gedaan: vooral veel vintage geshopt (Berlijn is vintage heaven), maar ook gewandeld, lekker gegeten en naar een museum geweest
Heb je nog iets geleerd over Duitsers: ja sicher
Wat dan: dat je niet in hoeft te checken in de tram en metro (je moet uiteraard wel een kaartje hebben)
Nog meer: ik was even vergeten dat wcms hier niet zo lekker is, omdat ze in Duitsland suikervrije slagroom gebruiken (whyyyyyy)
Is er nog meer: ja, roken is veel normaler hier. Het gebeurt soms zelf binnen. Als fervente hater van roken was dat… wennen.
Zou er nog meer zijn: ja, als je wil afrekenen in een restaurant, is het not done om naar de kassa te lopen, je moet echt wachten totdat ze naar je toekomen
Heb je nog iets over jezelf geleerd: neem rust, voordat je een weekendje weggaat, want tijdens een weekendje weg krijg je niet genoeg rust
Bedankt voor dit verslag en alle wijze lessen: kein Problem

Ik had het al een aantal blogs geleden verteld, maar sinds een paar maanden heb ik een nieuwe baan. Jullie willen natuurlijk weten hoe en wat en goed nieuws: dat ga ik nu vertellen.

Bij mijn vorige werk had ik het idee dat ik niet alles mezelf kon halen wat erin zat. Maar wat paste dan wel bij mij? Ik kwam er zelf niet uit en besloot met een coach te praten. Zij liet me dromen (‘Wat als alles mogelijk is?’) en daarna bekeken we wat realistisch was.

Mijn droom is: schrijven, dingen maken, verhalen verzinnen op tachtigduizend verschillende manieren. Ik houd van mensen interviewen, verhalen schrijven, toneelspelen, inspiratie zoeken, liedteksten maken, dromen. Het liefst zou ik allemaal verschillende projecten doen, sommige projecten met andere mensen, sommige alleen.

Maar de huur moet ook betaald worden. En ik heb het gevoel dat ik nog veel kan leren van werken bij een organisatie in plaats van volledig als freelancer aan de slag te gaan. Mathijs doet dat wel (hij is freelance als componist, vooral in het theater, en als kok) en dat is niet altijd makkelijk. Maar het past heel goed bij hem: hij vindt altijd wel iets om te doen, ook in moeilijke tijden zoals tijdens de lockdown, toen het niet bepaald de beste tijd was voor hem met gesloten theaters en restaurants.

Maar wat betekende mijn droom dan realistisch gezien? Voorheen werkte ik vier dagen. Mijn coach vroeg me om uit te rekenen hoeveel ik moest verdienen om met drie dagen werken rond te komen. Daarnaast maakte ik een lijst met harde eisen die ik had voor een baan:

– Het salaris moest dus genoeg zijn om (comfortabel) van rond te kunnen komen
– In Utrecht of omgeving
– Drie dagen in de week
– Vrij op woensdag (omdat Mathijs onregelmatig werkt, houden we deze dag in ieder geval altijd vrij om leuke dingen te doen)
– Mogelijkheid om deels thuis te werken

Wat ik belangrijk vond in een baan:
– Creativiteit
– Vrijheid/autonomie
– Vertrouwen
– Mogelijkheid tot experimenteren
– Een goede werk/privé-balans
– Blijven leren
– Een organisatie waar je iets goeds doet voor de omgeving

Ik achtte de kans dat zo’n baan bestond niet groot. Er zijn niet veel banen voor drie dagen, laat staan banen voor drie dagen die voldoen aan deze eisen. Maar toch heb ik hem gevonden! Ik werk nu op vijftien minuten fietsen van mijn werk, drie dagen in de week, ben vrij op woensdag (en vrijdag!), kan tijds- en plaatsonafhankelijk werken, doe een opleiding (voor communicatieprofessional B). Het is afwisselend werk waar ik vertrouwen krijg en mijn creativiteit kan gebruiken, die iets goeds doet voor de omgeving. Ik werk namelijk bij de Omgevingsdienst regio Utrecht. Zelf had ik hiervoor nog nooit van een omgevingsdienst gehoord, maar kort gezegd: de Omgevingsdienst regio Utrecht geeft vergunningen af, controleert de naleving en werkt aan een veilige, gezonde en duurzame leefomgeving.

En daarnaast? Ik ben nog nooit zo creatief geweest. Zo ben ik bezig met:

– Toneel. Ik heb afgelopen maanden twee cursussen gevolgd( Fysiek Acteren II en Kleinkunst/Cabaret I aan de Theaterschool Utrecht) en ga komende maanden repeteren voor een toneelstuk.
– Het maken van een korte film samen met Mathijs en twee anderen.
– Het maken van liedjes met Mathijs.
– Een ander toneelstuk in een bijzondere vorm (over al deze dingen zal ik later nog bloggen).

Het idee was dat ik naast die drie dagen kon beginnen met freelancen. Ik moest eerst nog even wennen aan mijn nieuwe baan, maar nu heb ik ruimte voor korte/kleine opdrachten. Dus even schaamteloze zelfpromotie: mocht je iets voor me in de aanbieding hebben wat te maken heeft met tekstschrijven, redigeren, workshops toneel/schrijven geven of iets anders creatiefs, dan weet je me te vinden!

Ik ben in ieder geval heel blij dat ik deze stap heb gezet. De eerste keer dat mijn coach erover begon, vond ik het een onredelijk idee. Alsof dat ooit ging lukken. En wat denken andere mensen daar wel niet van? Maar het is mijn leven en ik merkte al heel snel dat mijn leven nu veel leuker is. Ik leer heel veel bij mijn nieuwe baan, waar mensen me waarderen voor wie ik ben. En ik kan helemaal los in de rest van de tijd met mijn creativiteit. Het is zonde om het bij dromen te laten.*

*Niet iedereen kan het zich veroorloven om drie dagen te gaan werken. Ik ben me er heel goed van bewust dat ik geprivilegieerd ben dat ik dit kan doen.

Ja, het is weer zover: ik ben tachtigduizenddingen en nog een beetje aan het doen. Bijvoorbeeld dit:

– Ik heb sinds drie maanden een nieuwe baan bij de Omgevingsdienst regio Utrecht. Daar zal ik later nog een volledige blog aan wijden, want jullie vragen je wellicht af wat dat is, een omgevingsdienst (en één van mijn taken is om de zichtbaarheid van de omgevingsdienst te vergroten, dus dit lijkt me een goed startpunt). Ik werk daar drie dagen in de week en leer ontzettend veel. En sinds een paar weken leer ik nog veel meer, want ik ben begonnen met een opleiding, maar dat lezen jullie dus in die blog!
– Het plan was om zoals altijd één toneelcursus te doen. Maar goed, dan doe je een cursus fysiek acteren en is de groep heel fijn en de docent heel goed en zeggen mensen: ‘Waarom komt er geen fysiek acteren II?’ En dan zegt de theaterschool: ‘Als er genoeg mensen meedoen, vinden wij het helemaal prima.’ Er kwamen genoeg mensen, maar ik had me ondertussen ook al ingeschreven voor een cursus Kleinkunst/Cabaret 1. Iets wat ik stiekem doodeng vond, maar toch heel graag wilde doen. En zo doe je opeens twee cursussen in de week (ook hier zal ik vast een keer apart over bloggen).
– Sommige dingen moeten gewoon gebeuren. Via mijn vorige werk had ik een coach met wie ik goed klikte. Haar man had hulp nodig met een idee, ik bood die hulp en dat klikte ook. En toen dacht ik opeens: wacht eens even. Dit zijn mensen met creatieve talenten en Mathijs en ik ook. Waarom gaan we niet eens iets met zijn vieren maken? Zo gezegd, zo gedaan: we zitten nu in het maakproces, maar ik kan jullie alvast vertellen dat we een korte animatiefilm gaan maken en dat ik daar ontzettend veel zin in heb. Je raadt het al: hier ga ik ook over bloggen in de toekomst.
– Mathijs zie ik ook wel eens, ja echt. Omdat hij onregelmatig werkt, is woensdag onze datedag. Dat kan iets simpels zijn als wandelen of naar de film gaan, het maakt eigenlijk niet uit wat, als we maar samen zijn.
– Vrienden heb ik ook nog. Oude vrienden, nieuwe vrienden, soon to be vrienden. Aan sociaal contact in ieder geval geen gebrek.
– En nu zou ik nog talloze dingen op kunnen noemen. Familie natuurlijk of de boekenclub of spelen met Molly of Netflixen, want dat doe ik uiteraard ook.

Oftewel: ik heb veel blogs, maar ze zitten allemaal nog in mijn hoofd.

https://www.instagram.com/p/Ck59x6nIk0k/

Waar gingen jullie naar toe: Brugge
Zijn jullie niet net terug van het Gardameer: ja, een paar weken, maar we wilden graag nog een nachtje naar Brugge.
Waarom: we zouden in april 2020 gaan, maar nou ja, je snapt wel wat daar is gebeurd. Toen hadden we het een tijdje daarna weer geboekt, maar ging het weer niet door vanwege dezelfde reden. Dus hadden we het nog tegoed.
Hoe was het: het gezelschap (Mathijs) was leuk, Brugge zelf is mooi, maar ook erg toeristisch.
Hoezo wist je dat niet: de enige keer dat ik er was, gingen we er met school naar toe en in mijn beleving was het toen niet druk en toeristisch.
Oké, heb je wel aanraders: ja hoor. Eten bij Cézar en wcms drinken bij The Old Chocolate House.
Heb je ook afraders: Kaffee Kamiel. Heel lang wachten op niet zo lekker eten en te weinig personeel voor zo’n grote zaak.
Heb je nog andere tips: ga niet op 11 november, want dat is het Wapenstilstand.
Viel je nog iets op: op alle menu’s staat ‘groentjes’ in plaats van ‘groenten’ en daar krijg ik heel erg jeuk van.
Waar gaat de volgende trip naar toe: Berlijn.
Is dat ook over een paar weken: nee, dat is nog onbepaald.
Oké: oké.