Afgelopen zomer heb ik op veel katten gepast om aan mijn kattentaks te komen. Lieve katten, stomme katten, huis-, tuin- en keukenkatten, raskatten, 4 katten tegelijkertijd. En zo maak je nog eens wat mee. Zoals:

– Een kat die normaal naar buiten mag en nu niet en daar heel erg niet blij mee is. Mijn tactiek om te voorkomen dat hij ontsnapte? Eten geven, voordat ik wegging en dan snel wegspurten.
– Een telefoontje met ‘De buren belden dat er een lekkage is, kan NU langsgaan?’ Gelukkig was er geen kat verdronken en dreven de meubels niet, maar het was toch even schrikken.
– Deuren die niet dichtgaan. Deuren die niet opengaan.
– Werken, terwijl er een kat om je heen draalt, is heel gezellig.
– Kots opruimen. Heel veel kots.
– Katten die maar blijven miauwen.
– Een huis op de 24e verdieping waar je uitkijkt over heel Utrecht is behoorlijk cool.
– Heel erg opgeruimde huizen of juist huizen waar de borden niet afgewassen zijn.
– Katten die aan je vastgeplakt zitten.
– Een kat die je niet kan vinden, je wil bijna het baasje bellen volledig in paniek, maar de kat blijkt gewoon lekker onder de lakens te liggen (het was niet zo’n grote kat).
– Katten die al beginnen met eten als jij nog niet klaar bent met het bakje vullen.
– Een kat op schoot is het beste gevoel dat er is.

Oftewel: ik kan het iedereen aanraden, want katten en je hebt weer een onderwerp voor je blog!

En waar jullie misschien het antwoord op hebben.

• Waarom is het ZO ENORM koud?
• En hoe moet ik in godsnaam de winter overleven? Het is nog niet eens winter.
• Waarom liggen chocoladekruidnoten niet het hele jaar door in de winkel?
• Hoe leer ik Molly apporteren?
• En hoe leer ik haar om niet alles te slopen?
• Waarom moeten buren verbouwen?
• En waarom moet bouwmensen altijd harde muziek opzetten en sigaretten roken?
• Waarom wordt het zo vroeg donker?
• Hoe kan ik tien series tegelijkertijd kijken?
• Bij welke aflevering van Expeditie Robinson zijn we inmiddels, aflevering 100 ofzo?
• Vindt Molly me leuk?
• Waarom zijn katten zo dol op schoenen en slippers?
• Ben ik dit jaar braaf geweest of krijg ik niets met kerst?
• Is het al lente?
• Hoe win ik de loterij (zonder mee te doen)?
• Wanneer komt er een nieuw seizoen van The Crown?

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan…

Ik ben niet heel hip. Dat kun je al aflezen aan mijn gebruik van het woord ‘hip’. Maar ook daarnaast: ik weet wel een beetje wat de modetrends zijn, maar ga daar compleet aan voorbij. Het enige waar ik naar kijk in de kledingwinkel is: is het mijn kleur en is het geschikt voor mijn lengte? (Het antwoord hierop is vaak nee)

Bloggen is ook niet hip. Zelfs met vloggen kun je niet aankomen tegenwoordig, je moet op zijn minst een succesvol TikTok-account hebben.

Ik loop hopeloos achter met de straattaal. Ik weet niet precies wat ‘yeet’ betekent en dat is vast ook alweer niet meer hip.

Nooit ben ik eens een early adaptor, eerder behoor ik tot de late majority en af en toe zelfs de laggards.

Soms ben ik per ongeluk hip. Ik heb Squid Game gekeken en nou ja, ik zie er in ieder geval uit alsof ik Gen Z ben. Maar daar houdt het ook wel een beetje bij op.

Maar dat geeft niet. Want diep van binnen ben ik een oude oma die houdt van lezen en ongevraagd advies geven. Verhip.

https://www.instagram.com/p/CVBAITRoT9P/

Waar ging je heen? Valencia
Met wie? Mathijs jwt
Voor hoe lang? Een week
Was je wel eens in Spanje geweest? No, nunca
Wat hebben jullie allemaal gedaan? Eten, strand, musea, the usual dus
Hadden jullie nog een terugkerend woord? Ja, het ironisch gebruik van het verschrikkelijke ‘muy chill’ wat een bepaalde vlogger heel vaak zei in een bepaalde realityserie op een bepaalde zender
Wat viel je het meeste op? Dat er heel veel honden zijn in Valencia en nul katten
Nog meer dingen? Mondkapjes zijn binnen verplicht, maar veel Spanjaarden dragen ze ook buiten (???)
Nog meer dingen? De huizen hebben van dat felle, witte licht in plaats van warm sfeerlicht en dat snappen Mathijs en ik niet
Wat moet je weten als je naar Spanje gaat? Dat de winkels ’s middags dicht zijn en je ’s avonds pas vanaf acht uur kan eten, het is goed om wat Spaans te leren (lang leve Duolingo en Mathijs die Spaans heeft gehad op de middelbare school), je kan fietsen in Valencia, maar ik vond het niet zo fijn (dat het kan, betekent niet dat je het moet doen, want auto’s zijn er niet per se aan gewend en het is nogal druk en vermoeiend), auto’s rijden gewoon door rood als jij niet kordaat oversteekt als je groen licht hebt, tapas is tha best, wc-papier mag je niet altijd doorspoelen vanwege slechte leidingen…
Waar moet ik eten in Valencia? Bij Swagat (Indiaas eten, maar echt een van de lekkerste keren dat ik Indiaas heb gegeten in mijn leven) en bij Malafama (good old tapas). Die zijn allebei wel buiten het centrum.
Hoe is de overgang van zon naar de Nederlandse herfst? Terrible

Zeg het niet tegen mijn vrienden, maar ik heb nieuwe. Ze zijn bij me als in de zon lig in de tuin of als ik fiets naar het huis waar ik op een kat pas. Tijdens wandelingen lopen ze naast me, maar ze laten geen schaduw achter.

Ze heten Marc-Marie en Aaf en ik hoor hun stemmen in mijn hoofd.

Het is ook wel een gekke vriendschap. Ik zeg eigenlijk nooit iets terug. Altijd maar babbelen zij. Ze vertellen me eerst hoe hun week was, maar vragen niet naar de mijne. Daarna praten ze over één onderwerp, iets heel randoms. Fietsen. Beleg. Kapitalisme. Ze geven sterren, maar willen niet weten dat ik vind dat ze veel te veel sterren geven voor honden. Ze bladeren door een roddelblad, ook al schamen ze zich daar een beetje voor. Ze zijn altijd heel eerlijk, zelfs over Bekende Mensen die stom tegen hen doen. Soms hebben ze een suikeroom- of tante, want dat klinkt beter dan #spon. Daarna bespreken ze een probleem van iemand die hen ook in zijn of haar hoofd heeft. Ze bespreken nooit mijn problemen.

Het komt vaak voor dat ik hardop moet lachen en de toevallige voorbijganger op straat me raar aankijkt. Alsof ik alleen ben. Alsof ik gek ben.

Mijn vrienden praten niet alleen tegen mij. Ik wil niet weten hoeveel andere vrienden ze hebben. Soms denk ik zelfs dat we niet echt vrienden zijn, maar dan komen ze weer met een nieuwe update en ben ik verkocht. Ik denk dat ik een beetje verliefd op ze ben, maar ik wil niets op het spel zetten.

Misschien kan ik ze inspiratie bieden voor onderwerpen om over te praten. Zakdoekjes. Cadeaus. Verwarring. Het concept concept.

Ik draag ze dicht bij me, in mijn hand, in mijn hoofd, in mijn broekzak. Ooit zal ik tegen hen praten. En zij zullen luisteren.

https://www.instagram.com/p/CRCbjT1Fv1s/

Gisteren waren Mathijs en ik twee jaar samen. Vorig jaar had ik een boek samengesteld met foto’s, herinneringen, gekke dingen (zoals een setlist voor een ‘optreden’ in mijn studio, omdat we vaak samen liedjes zingen) en eerste berichtjes. Mathijs had een video gemaakt over onze relatie, ondersteund door zijn eigen muziek. Wat zal ik zeggen: we zijn een creatief stel. Dit jaar moest er natuurlijk ook iets moois komen.

‘Wat denk je dat ik ga doen?’ vroeg ik aan hem.
‘Ik denk een speurtocht.’
Shit, hij had mijn idee geraden. Maar gelukkig ben ik goed in toneelspelen.
Ik had ook zijn idee geraden, al mijn lievelingseten maken: misschien kennen we elkaar iets te goed.

Maar die speurtocht dus. Want hoe doe je dat? En dan ook nog eens in tijden van corona, waarin je toch beperkt bent? En waar laat je het in godsnaam eindigen? Mijn tips:

1. Schakel bekenden in
Vanwege corona wilde ik Mathijs niet langs te veel mensen sturen (en ook om de speurtocht niet te lang te maken, want er zou daarna nog iets volgen). Kies de mensen vooral strategisch op de buurt waarin ze wonen. Zo liet ik Mathijs langs mijn oud-buren gaan, want mijn oude huis is natuurlijk een speciale plek voor ons (de plek van onze eerste kus en hét gesprek van jenoemdemejedatemaarhetvoeltalsofikmeerbendanjedate). Hij moest een vraag beantwoorden voor hij van hen een envelop kreeg met de volgende aanwijzing. Maar je hoeft niet altijd fysiek mensen in te schakelen: je kunt je partner ook iemand laten bellen of laat vrienden van jullie een podcast maken/voice message inspreken (ook leuk om later weer terug te luisteren).

2. Geef opdrachten die iets met jullie inside jokes te maken hebben
Zo moest Mathijs een filmpje maken, terwijl hij van de kabelbaan ging (de kabelbaan waar we ook op gingen op onze eerste date). Ook moest hij het spinnenlied zingen, een liedje dat ik altijd zing als ik zijn monobrauw tot een duobrauw pluk om hem af te leiden van de pijn (mannen zijn watjes). Het lied gaat overigens zo: spinnen, spinnen, spinnen / ze zijn buiten / spinnen, spinnen, spinnen / ze zijn binnen / spinnen, spinnen, spinnen / laat ze niet winnen.

3. Geef aanwijzingen op verschillende manieren
Dat kan via enveloppen, maar ook door voice messages of door anderen in te zetten.

4. Laat je partner foto’s maken van de plekken waar hij/zij is geweest
Dat is leuk om later terug te zien en ook handig, want dan weet je waar hij/zij is. Bonustip die ik zelf niet heb toegepast, maar wel handig was: zorg dat je partner zijn/haar livelocatie aanzet, zodat je weet wanneer je zelf naar de laatste bestemming moet vertrekken.

5. Zorg voor een goed einde
Ik liet Mathijs uiteindelijk naar de stad komen voor een high tea, maar je kunt ook denken aan iets actiefs zoals suppen of wat is tegenwoordig in.

En wat we dan in godsnaam volgend jaar weer voor creatiefs moeten verzinnen? Ik weet nog niets. Tips zijn welkom!

Ik heb de hobby op me genomen die velen nu hebben: wandelen.

Als ik vroeger ging wandelen, dan was ik vooral op zoek naar katten om te aaien. Maar echt beslissen dat ik nu een uur ging lopen, nee. Dan nog eerder hardlopen.

Ja oké, ik wandelde met collega’s door een troosteloze buurt, want acht uur in een troosteloos gebouw opgesloten is nog erger (ondanks de naam zijn de Lee Towers niet zo gezellig als je zou denken). Je moet toch wat.

Maar nu, nu doe ik het vrijwillig en zelfs, ja, met plezier. Ik ben nog niet zo zen dat ik niets anders nodig heb. Ik heb ofwel iemand naast me ofwel luister ik naar voice messages van vrienden (hallo Daniëlle) ofwel spreek ik zelf voice messages in. En vooruit, soms luister ik muziek of een podcast. Waar ik eerst verlangde naar minder prikkels kan ik er nu soms geen genoeg van krijgen.

Inmiddels ken ik bijna elk straatje in de buurt. Ik weet in welke huizen katten wonen en zou je bijna kunnen vertellen wat de naam is van het schip dat nu voorbij vaart. Vroeger, je weet wel, toen we alles mochten, sprak ik met vrienden vooral af in cafés. Wcms erbij. Koekje erbij. Drukte. Daarna, toen niet meer alles mocht, sprak ik met ze af in huizen. Nu zien we elkaar vooral buiten, ook in kou, ook in regen, ook in sneeuw, en we lopen. Minder gezellig dan eerst is het niet.

Ik denk dat ik deze hobby gewoon blijf aanhouden, ook als alles weer mag.

Ook even schaamteloos mijn weer langer gegroeide haar showen waar ik blij mee ben

Ongeveer een jaar geleden was een van de mooiste dagen van mijn leven. Nee, het was niet de dag waarop ik een jongen met een snor en een lieve lach ontmoette (sorry, Mathijs), maar een andere liefde die in mijn leven kwam: mijn noise cancelling headphone. Vanaf toen werd mijn leven mooier en… stiller.

In die tijd moest ik nog een aantal dagen per week naar Rotterdam. Dat betekende anderhalf uur heen – bus, trein, metro – en anderhalf uur terug – metro, trein, bus. Dat kost sowieso al veel energie, maar al helemaal als je tieners met boemboemmuziek naast je hebt, mensen die hun liefdesleven op toontje megafoon bespreken of krijsende kinderen. Op blogs las ik over noise cancelling headhpones. Ik begon al weg te dromen over een wereld met rust, totdat ik de prijs zag van die dingen. Laat ik het zo zeggen: je kan er veel boeken van kopen.

Ik geef niet zoveel om merken of status, dus er zijn weinig dingen waar ik veel geld aan uitgeef (‘En chocoladekruidnoten dan?’ ‘Ssst, ik heb het over in een keer veel geld’). Dit zou pijn doen in mijn portemonnee en ik moest er sowieso wel even voor sparen. Soms zag ik mensen met een koptelefoon lopen op straat en dan voelde ik een steek van jaloezie.

Maar na een tijdje werd mijn geduld beloond: ik had genoeg geld gespaard. De eerste keer dat ik de koptelefoon op deed, was een magisch moment. De wereld stond even stil en toen had ik nog niet eens muziek opgezet. Het reizen van en naar werk werd dragelijker, want ik bevond me in mijn eigen wereld van indiemuziek of een random Netflixshow zonder dat ik last had van andere mensen. Toegegeven: niet alles wordt uitgeschakeld. Als mensen heel hard praten, hoor je het er alsnog doorheen, maar wel veel minder hard.

Ook thuis zet ik hem wel eens op. Een buur die aan het boren is? Normaal zou ik me eraan ergeren, maar nu is het zo opgelost. Ik kan gewoon rondlopen in mijn minihuisje, want het is draadloos. Het enige wat ik niet doe, is ermee fietsen. Ik kan natuurlijk dan de noisecancelling uitzetten (het aanzetten is niet heel veilig), maar ik kies dan liever voor oordopjes.

Mocht je willen weten welke ik heb: het is de Bose QuietComfort 35 II. Hij is helaas niet gesponsord, maar als je via het linkje iets bestelt bij Bol.com, krijg ik een pietpeuterig klein bedrag waarmee ik ooit misschien een zakje chocoladekruidnoten kan kopen.

Hoe dan ook, mijn leven is een stuk mooier sinds ik dat ding heb. Ik ben dus gezegend met twee liefdes in mijn leven. En mocht een daarvan ook irritant doen, dan zet ik gewoon de andere op. Opgelost.

Je besluit weer eens een avondje naar de bios te gaan. Maar hoe moet dat eigenlijk? Tante Laura legt het uit.

Stap 1. Koop of reserveer een kaartje. Je kan natuurlijk ook een Cinevillepas hebben (#nosponhelaas), maar ik gok dat je dit stappenplan dan niet nodig hebt.
Stap 2. Check hoe de film heet. Vergeet het. Check het nog een keer. Zeg de verkeerde titel tegen de bioscoopkaartjespersoon die je gelukkig wel begrijpt.
Stap 3. Zeur tegen je bioscoopgenoot dat die kaartjes steeds duurder worden.
Stap 4. Zeur tegen je bioscoopgenoot dat het eten en drinken steeds duurder wordt en check ondertussen even of je meegesmokkelde flesje cola en dropjes nog in je tas zitten.
Stap 5. Draal een beetje in de ruimte, terwijl je wacht tot je de zaal in mag.
Stap 6. Kijk nog even in welke zaal je zit.
Stap 7. Vergeet direct wat er op het kaartje stond en kijk nog een keer in welke zaal je zit.
Stap 8. Ga de zaal binnen. Ren naar een van de bovenste rijen en ga dan in de middelste stoel zitten.
Stap 9. Complimenteer jezelf dat je het beste plekje van iedereen hebt.
Stap 10. Vloek inwendig dat er een lang persoon voor je gaat zitten.
Stap 11. Vloek inwendig dat er iemand naast je komt zitten, terwijl je strategisch een plek naast je vrij had gelaten voor je jas.
Stap 12. Gooi je jas dan maar op de grond.
Stap 13. Praat met je bioscoopgenoot over werk, het weer of de kinderen.
Stap 14. Check of je nog appjes heb en zet je telefoon dan uit.
Stap 15. Kijk stiekem op het mobieltje van degene voor je.
Stap 16. Reclames! Praat met je bioscoopgenoot verder over werk, het weer of de kinderen.
Stap 17. Filmreclames! Bespreek met je bioscoopgenoot welke film jullie wel of niet zouden willen zien.
Stap 18. De film gaat beginnen, houd je mond, ga nog even goed zitten en zorg dat je flesje cola en zakje drop in handbereik staan.
Stap 19. Pak niet de chips aan die je bioscoopgenoot heeft meegenomen (‘Ja, hier betaal je tien euro voor een klein zakkie, dus ik heb bij de Appie een XL-zak gehaald voor de helft van de prijs. Oplichters zijn het, oplichters!’), maar sla die uit zijn of haar handen. Wat je ook doet, eet geen chips in de bioscoop.
Stap 20. Ga een beetje schuin zitten, want je kan de helft niet zien door de lange persoon voor je.
Stap 21. De lange persoon is verschoven, dus nu wat meer naar links.
Stap 22. Pakt hij nou echt zijn telefoon?
Stap 23. Zucht diep.
Stap 24. Probeer je te focussen op de film, niet op de mensen die praten tijdens de film.
Stap 25. Kijk geïrriteerd achterom.
Stap 26. Bedenk waar je die acteur ook alweer van kent.
Stap 27. Kijk weer geïrriteerd achterom en zucht diep.
Stap 28. Besef dat je teveel drop op hebt.
Stap 29. Zet wijsvinger op je lippen en maak een ‘Ssssst’-geluid.
Stap 30. Geniet van de film.
Stap 31. Wat duurt deze film lang.
Stap 32. Zou je nog een appje hebben gekregen van -.
Stap 33. Heeft er nou iemand een scheet gelaten?
Stap 34. De aftiteling, eindelijk.
Stap 35. Recenseer de film met je bioscoopgenoot.
Stap 36. Ga naar huis en zeg tegen je partner/huisgenoten/kinderen/huisdieren dat het altijd leuk is, een avondje naar de bios.

(Eigenlijk vind ik naar de bios gaan wel leuk, behalve als heel veel mensen gaan praten, zoals gisteren tijdens ‘Call me by your name’ en dat er dan iemand ‘HOUD JE MOND OF ANDERS OPDONDEREN’ moet roepen, voordat het stil is, maar goed, dat is niet leuk voor het verhaal)