Categorie: Overig

Bloggen mag dan wel dood zijn, maar ik heb nog steeds fijn contact met mensen die ik ken door het bloggen (en zoals je ziet, blog ik zelf nog steeds). Een van die mensen is Elske. Ik heb geen idee hoe lang we elkaar al kennen, maar meer dan 10 jaar is het sowieso. Elske en ik hebben allebei een droom. Mijn droom is schrijven en haar droom is fotograferen. Hoe mooi is het als je dat samen kunt brengen?

Ik wilde namelijk nieuwe foto’s. Je ziet de nieuwe foto’s al boven en rechts op mijn blog, maar daarvoor stonden er foto’s die al jaren oud waren en niet meer representatief. Ook voor mijn freelance werk is het handig om recente foto’s te hebben die laten zien wat voor persoon ik ben.

En laat Elske nou precies de stijl hebben waarvan ik houd. Het is dromerig, speels en lief. Ik was van tevoren een beetje zenuwachtig, maar ze stelde me heel erg gerust en al snel was ik er niet mee bezig dat ik aan het poseren was. We hadden de perfecte dag uitgekozen met de mooiste blaadjes in de bomen en bijna geen regen.

De foto’s zijn precies geworden zoals ik had gehoopt, want ze laten precies zien wie ik ben. Een speelse dromer die van lezen, schrijven en chocoladekruidnoten houdt. Dus bedankt Elske, je hebt het geweldig gedaan!

Waar ging je naar toe: Oxford
Met wie: Rosa
Waarom: ze was een paar weken in Engeland en vroeg of ik zin had om een paar dagen aan te haken
Hoe was het weer: de ene helft regen, de andere helft droog
Wat heb je gegeten: vooral heel veel scones
Wat viel je op: ik wist het al, maar Britten zijn zoveel beleefder dan Nederlanders, het is een verademing
Wat vind je zo leuk aan Engeland: alles
Heb je nog tips: ga naar The Rose voor scones
Was er nog iets wat tegenviel: 10 jaar geleden was ik ook in Oxford en ging ik naar Alice’s Shop (een winkel met allemaal Alice in Wonderland-dingen), maar die was veel kleiner en minder leuk dan in mijn herinnering
Ben je nog Nederlanders tegengekomen: één Nederlandse influencer in de trein en wat verdwaalde boomers in Oxford zelf
Hoe is het om weer in Nederland te zijn: koud
Heb je nog iets opgepikt uit Oxford: nieuwe oorbellen en een verkoudheid
Gezondheid! Bedankt

Iets meer dan 5 jaar geleden kwam ik te wonen in Utrecht. Ik heb nog nooit, op Oud-Beijerland na, zo lang in één woonplaats gewoond. Ik ben van plan die jaren nog heel wat uit te breiden, want dit is waar ik wil blijven. Daar dragen meerdere dingen aan bij, zoals mijn werk, dat veel vrienden van me hier wonen en dat het in het midden van het land is. Maar als ik de stad zelf niet boeiend zou vinden, was ik hier natuurlijk alsnog niet gebleven.

Utrecht is klein, maar fijn. Het noemt zich een stad, ja oké, ik ken niet iedereen, maar ik weet wie er bij Broese werkt en in welke buurt Maarten van Rossem woont. Utrecht is niet moeilijk om van te houden. Je loopt één keer door de binnenstad (maar niet op zaterdag, want Utrecht is oud, dus er is weinig ruimte) en je bent al verliefd. De grachten, de werfkelders, de mensen.

Utrecht heeft de Domtoren, die nog heel even ingepakt blijft. Het bijbehorende Domplein, waar mijn herinneringen liggen aan diploma-uitreikingen, drankjes bij Lebowski en toneelspelen bij de theaterschool. De Oudegracht die eindeloos doorloopt. Gedichten van Ingmar Heytze verspreid over muren.

Hoeveel mensen heb ik hier inmiddels al ontmoet? Vrienden, kennissen, collega’s, buren, mensen met wie ik intensief toneel speel voor een paar dagen, weken, maanden en dan nooit meer zie. Toch ontdek ik elke keer weer meer. Ik moet nog steeds naar het Sonneborgh Museum en ik heb de Dom nog steeds niet beklommen. Maar dat geeft niet. Want dit is waar ik wil blijven. En er valt nog genoeg te beleven.

Soms heb ik moeite met schrijven. Mijn overtuigingen over mezelf belemmeren me dan: kan ik het eigenlijk wel? Zit iemand erop te wachten? Ik ben deze blog begonnen, omdat ik meer wilde schrijven, beter wilde worden. Dan moet je jezelf niet in de weg zitten.

En als je jezelf dan even niet meer in de weg zit, merk je dat inspiratie overal zit. Een vrouw vertelt over die keer dat ze een auto vol mandarijnen had, om te verkopen voor de Roparun. Je ziet een boom en langs de stam klimt een plant naar boven. Of je loopt op straat en iemand zegt: ‘Zijn ze leeg geworden?’ Je schrijft het op, wie weet kun je er ooit nog eens een blog over schrijven.

En je beseft ook: iedereen gaat ergens doorheen, heeft een verborgen pijn. Maar wij horen alleen de snauw of zien een verbeten gezicht. Hoeveel makkelijker zou het zijn als we wisten wat daarachter zit? Zodat we elkaar beter kunnen begrijpen en helpen. En hoe waardevol zijn verhalen daarvoor.

Dus ja, in alles zit een verhaal. Je moet hem er alleen wel zelf uithalen.

Elke maandagavond na pianoles ging ik met mijn moeder naar de bibliotheek, want dat was in hetzelfde gebouw. Ik nam standaard 6 boeken (dat was de maximale hoeveelheid) mee en leverde 6 boeken weer in. Vooral de boeken van Laura Ingalls Wilder (what’s in a name) heb ik stukgelezen.

In Leiden had ik ook een abonnement en in Rotterdam ging ik af en toe ook, maar daarna bleef het lang stil op boekenleengebied. Ik kocht boeken of haalde ze uit de minibibliotheken die je tegenwoordig overal hebt (I love it). Maar met de Boekenweek dit jaar dacht ik opeens: waarom niet? Ik neem weer een abonnement! (er was ook een actie, dus dat scheelde)

Ik woon op 1 minuut afstand van een bibliotheek en het voelt net weer als toen. Deze bibliotheek ziet er zelfs een beetje uit als die van vroeger (een beetje ouderwets dus) en het is klein, maar fijn. Als ik nu een interessant boek tegenkom, hoef ik niet na te denken of ik hem ga kopen, maar reserveer ik hem gewoon. Ik zit niet meer op hetzelfde niveau van vroeger, als volwassene moet je wel eens werken, maar 1 boek in de week lees ik toch zeker wel uit.

En: ik vind het heerlijk.

https://www.instagram.com/p/CfHSmx2ILUc/

Waar gingen jullie naar toe: Schotland, om precies te zijn Edinburgh en Glasgow
Waarom Schotland: omdat we daar allebei nog niet geweest waren
Hoe lang: een week
Hoe heb je je voorbereid: Outlander kijken
Het was zeker kloteweer: nee zeker niet, het heeft maar één keer geregend en voor de rest was het rond de 18 graden
Wtf…: ja, dat is altijd als ik het Verenigd Koninkrijk ben
Wat viel als eerste op toen jullie in Edinburgh waren: dat er binnen vijf minuten twee mensen random vielen en dat Mathijs een uur later ook viel en dat ik zelf ook een paar keer gestruikeld ben en allemaal vanuit het niets, dus gevaarlijke stad
Wat viel nog meer op in Schotland: dat het de buschauffeur geen fuck boeit of je incheckt of niet
En viel er nog iets anders op: dit wist ik op zich al, maar er zijn heel veel tweedehandswinkels die gekoppeld zijn aan een speciaal doel (bijvoorbeeld pet care)
Wat is het leukste dat jullie hebben gekocht: een eend met een paraplu die een jasje aan heeft met kikkers op
Omg, hoe kitsch: I know binnenkort te zien op de Insta #nospon
Hebben jullie haggis op: ja, Mathijs heeft het besteld en ik heb een hapje genomen. Ik vond het niet te vreten, Mathijs wel. Daarnaast hebben we ook de klassiekers Irn Bru (megazoet), Buckfast wine (wijn met cafeïne, smaakt net zo heftig als het smaakt) en Tunnocks Tea Cake op (geef mij maar een chocoladezoen).
Wat kun je aanraden in Edinburgh: The Stand Comedy Club (zit trouwens ook in Glasgow) en op woensdagavond naar Captains Bar voor live folkmuziek (iedereen mag een liedje spelen, dus jij ook als je dat wil)
Wat kun je aanraden in Glasgow: de vintage winkel Mr Ben Retro Clothing en Inn Deep om te drinken (waar je ook 1/3 pint kunt bestellen wat heel handig is als je klein en snel droeloe bent)
Hoe is het om weer terug in Nederland te zijn: warm
Is de volgende vakantie al gepland: alleen in ons hoofd
Waar gaat die waarschijnlijk plaatsvinden: Italia (tips welkom)!

https://www.instagram.com/p/CeT9jKsoxF2/

• Het is grappig hoe snel je eraan went dat je in een ander huis woont. Niet dat je je er meteen thuis voelt, tenminste, ik niet, maar wel dat ik bijna niet meer terugdenk aan het oude huis.
• Ik ga nog een keer een blog aan Molly wijden, maar ik kan alvast vertellen dat het nieuwe huis haar heel goed doet. Zo achtervolgt ze ons van kamer tot kamer, wat in het oude huis niet echt kon (omdat er daar maar twee kamers waren).
• Nu er zoveel meer muren zijn, voelt het ook nog wat leeg. Maar dat betekent ook dat er van alles te bedenken is om aan de muur te hangen. Zo wil ik in de gang (de muur is daar lichtgroen aan de bovenkant en wit aan de onderkant) allemaal soorten bloemenschilderijtjes hangen. Maar dan moet je die wel eerst vinden…
• Na twee weken hadden we al de eerste borrel met buren, dus niet alle gezichten zijn onbekend en er is zelfs al een appgroepje met katteneigenaars ontstaan.
• Sommige dingen (of nou ja, vooral vrienden) wonen opeens veel verder, maar andere delen van de stad zijn soms heel dichtbij of zelfs op loopafstand. Zo is mijn werk nu tien minuten fietsen in plaats van vijftien en kan ik kruipend naar sommige horeca.
• Het belangrijkste hebben we al ontdekt in de buurt: de ijssalon.
• Natuurlijk volgde er een housewarming. Een uur voordat het begint, denk je: WAAROM hebben we dit gedaan? Maar tijdens en daarna denk je: dit was heel leuk! Het was ook de eerste keer (door corona) dat onze vrienden elkaar ontmoeten en dat mixte erg goed.
• Het verven van de voegen in de wc kost heeeeeeel veel tijd. Ik heb eindeloze afleveringen van Marc-Marie en Aaf vinden iets geluisterd, terwijl ik dat deed. Nu de badkamer en de keuken nog…
• Met lichtgroene muren en oudroze rolgordijnen in de woonkamer is vintage/cottagecore duidelijk de stijl waar we voor gaan.
• Conclusie: het bevalt me hier wel!

Laatst had ik een timemanagementcursus op werk. Focus was natuurlijk een van de onderdelen die we bespraken.
‘Hoe zit het met muziek tijdens het werken?’ vroeg ik.
De timemanagementguru antwoordde dat muziek daar heel goed bij kan helpen, maar wel alleen instrumentale muziek.

Hmm. Daar was ik het niet mee eens. Goed, het ligt eraan wat voor werk het is. Zelf schrijf ik namelijk het lekkerst, zowel voor werk als privé, met muziek op. Maar wel mijn eigen muziek (en vooral geen radio) en dan muziek die ik heel goed ken. Ik heb een afspeellijst op Spotify die bestaat uit 795 nummers (en 52 uur en 38 minuten duurt) die ‘Relax’ heet. Mathijs noemt het vooral mijn depri liedjes-lijst, maar voor mij zijn het langzamere nummers waar ik heel goed op kan schrijven. Overigens heb ik ook een lijst die ‘Random’ heet met iets meer uptempo-nummers die ik gebruik als ik hard moet fietsen, omdat ik anders te laat kom…

Maar goed, muziek dus. Naast mijn depri liedjes ga ik ook goed op pianomuziek. Want de piano is het mooiste instrument. Bij Nederlandse muziek ga ik te veel op de tekst letten, techno trek ik niet en ambient is zeg maar niet echt mijn ding. In stilte schrijven is theoretisch zeker een optie, maar doe mij maar muziek. Met mijn noise cancelling headphone op. Precies zoals ik deze blog nu aan het typen ben dus.

Het dekentje op mijn benen zie je niet op de camera. Ook de kat die naast me slaapt op het tapijt ligt daar ongezien. Af en toe zie je een man met een snor verschijnen op de achtergrond. Als hij vertrekt, doe ik snel ook mijn video uit, zodat ik hem gedag kan kussen.

Straks, tijdens de lunch, ga ik wandelen, met een voice message van een vriendin op, langs het water. Misschien ligt er weer een leuk boek in de minibibliotheek. En even kijken of die lieve kat in dat huis op de hoek voor het raam ligt.

Daarna zet ik mijn favoriete muziek op en begin ik te schrijven aan een artikel. Af en toe beantwoord ik een binnenkomend berichtje via Slack. En aan het einde van de dag bel ik met mijn favoriete collega, zodat we kunnen bijpraten.

Als de werkdag echt voorbij is, klap ik mijn laptop dicht en pak ik een boek. De man met de snor is aan het koken en de kat ligt in de vensterbank naar vogeltjes in de tuin te kijken.

Misschien is dat thuiswerken toch zo slecht niet.