Literatuur en poëzie Archieven

Is er een verschil tussen extravert en introvert schrijven?

Op werk hebben we een coach, wat ik echt een topidee vind en iedereen aanraad, en met die coach (hallo Lieneke, ik weet dat je dit leest!) heb ik een favoriet onderwerp: introversie. Ja ja, ik weet dat sommige mensen een hekel hebben aan die labels, maar sinds ik me erin verdiep, begrijp ik mezelf (en de mensen om me heen) toch een heel stuk beter. Nee, niemand is 100% introvert of extravert (dan zou je namelijk in het gekkenhuis belanden) en ja, je bent een heel uniek persoon blabla. Maar het is niet zomaar verzonnen, sterker nog, het is in je hersenen aan te tonen: introverten maken meer dopamine aan en hebben daarom minder externe prikkels nodig. Krijgen ze te veel, dan raken ze overprikkeld. Extraverten maken minder dopamine aan en gaan daarom goed op al die prikkels. Bovendien is een introvert meer gericht op zijn of haar binnenwereld en een extravert meer op de buitenwereld.

Ik zie het verschil heel goed tussen Mathijs en mij. Ik kan soms gek worden van een bepaalde geur, gepiep van het alarm in een winkel of het licht in de slaapkamer. Maar hij gaat goed op harde muziek en groepen mensen.

Oké, maar wat heeft dat allemaal met schrijven te maken? Nou, eigenlijk zie ik daarin ook een verschil tussen ons. Ik schrijf in mijn eentje, vaak wel met muziek op (maar dan wel muziek die ik al ken, zodat ik er niet door afgeleid raak), maar ik heb niemand nodig. Mathijs maakt muziek en dat doet hij wel eens in zijn eentje, maar het liefst werkt hij met mensen samen, zodat ze elkaar kunnen inspireren.

Ik ging nadenken over dat schrijven. Zou het dan ook zo zijn dat er meer introverte dan extraverte schrijvers zijn, vroeg ik aan Lieneke. Ik kwam eigenlijk zelf al op een antwoord, die ik graag bij jullie wil toetsen: niet per se, het zijn alleen verschillende soorten schrijvers. Zo moest ik denken aan Jan Siebelink. Ik heb stage gelopen bij het Letterkundig Museum waar we aan een tentoonstelling over hem werkten. Ik las boeken en interviews en kwam erachter: hij verzint eigenlijk niets zelf. Alles wat hij schrijft, komt of uit zijn eigen leven of uit de geschiedenis. Hij gaf dat ook gewoon toe en dat is natuurlijk prima. Maar dan denk ik aan een schrijver als Roald Dahl: oempa loempa’s bestaan niet (nee, echt niet) en zijn verhalen voor volwassenen zijn eh nou hopelijk ook niet echt gebeurd. Het komt allemaal uit zijn fantasie.

En dan denk ik aan mezelf. Natuurlijk schrijf ik wel eens over iets uit mijn eigen leven (bijvoorbeeld dit stukje dat eigenlijk over mijn oma ging), maar ik kan ook gekke, magisch-realistische verhalen schrijven of vanuit personages schrijven die niet eens in de buurt komen van mijn eigen persoon.

Ik besloot het te vragen aan een collega, Hannah, een extravert (hoewel zij niet van labels houdt). We doen hetzelfde werk, want we zijn allebei tekstschrijvers (Hannah wel meer gericht op lange teksten en ik meer op social media). Ik legde mijn theorie uit aan haar en ze dacht na. “Ik heb eigenlijk ook niet zoveel fantasie,” zei ze. “Ik ben wel creatief, maar haal mijn inspiratie vooral uit door te observeren.” Ik vroeg of ze wel eens fantasy had geschreven, maar daar is ze inderdaad nooit aan begonnen. Zou mijn theorie dan kloppen? Baseer je je als extraverte schrijver meer op wat je meemaakt of geschiedenissen en heb je als introverte schrijver meer fantasie?

Ik weet het niet, maar ik ben benieuwd wat jullie denken!

Bloggen en boeken zijn niet dood

Ja ja, ik weet dat vloggen hip is en TikTok of desnoods Instagram, in ieder geval alles wat niet bloggen is. Laat staan boeken. Dit wil echter niet betekenen dat deze twee media niet meer bestaan en nog beter: ze worden tegenwoordig gecombineerd.

Want waar eerst de influencers begonnen met boekendeals (wat niet betekent dat ze ook allemaal het boek zelf geschreven hebben) zijn nu eindelijk de bloggers aan de beurt. En niet zomaar bloggers, nee, toevallig hele leuke.

Lianne Keemink – Dingen anders doen

Laten we beginnen met het eerste boek dat ik heb gelezen: die van Lianne. Zij begon de trend, want dit is alweer haar tweede boek. Ik mocht zelfs bij de boekenpresentatie van het eerste boek zijn, maar de tweede kwam in coronatijd uit. Het gaat over het aanleren van gewoontes en is in Lianne-stijl geschreven: grappig, goed te begrijpen en overzichtelijk. Daarnaast heeft ze speciaal voor de bijzondere tijd waarin we leven een gratis thuis-variant gemaakt. Mijn eerste gewoonte werd hierna een feit: het lezen van boeken geschreven door bloggers.

Des Blelis – Ik ben er (ook) nog

Want Des bracht namelijk ook een boek uit, helemaal zelf. Hoewel het gaat over haar moederschap en ik alleen moeder ben van half-dode vetplantjes vond ik het interessant om te lezen. Ik lees haar blog al jaren en had daardoor het idee dat ik wel wat wist over haar kinderen en haar, maar door dit boek heb ik toch een andere kant gezien. Lief, eerlijk en ontroerend!

Lisa van Campenhout – Bijna echt

En dan Lisa. Al maanden las ik haar blogs over haar boek, de toewijding, de lange dagen. En nu kon ik het dan eindelijk lezen! Het is een young adult, een genre wat ik eigenlijk al een tijdje niet meer gelezen heb, over een meisje dat niet meer onzichtbaar wil zijn en zichzelf daarom een andere identiteit aanmeet. Van begin tot eind blijft het spannend en wil je eigenlijk niet stoppen met lezen.

Dus lieve lezers, bloggen is niet dood, boeken zijn niet dood. Lang leve bloggers die boeken schrijven! (en ga bovenstaande boeken lezen)

Laura’s tiplijst

Ja hallo, hier ben ik weer en gelijk met een paar steengoede tips. You’re welcome.

Boek: C. Buddingh – Mijn katten en ik
Kattenboeken zijn natuurlijk sowieso top. Maar góed geschreven boeken met humor over katten: perfectie. Dat is dit dunne boeken vol geweldige citaten, zoals deze: Katten, je kan je voor ze inspannen zoveel je wilt, ze doen toch precies wat hen goeddunkt. En gelukkig maar ook, anders zouden ze een – overigens nog steeds zeer superieur – soort honden worden.

Documentaire: Ask Dr. Ruth
Ruth Westheimer is 1.40 meter lang (nog kleinere dan ik!!!) en ze is geweldig. Deze documentaire is na RBG (ook kijken, is geweldig) wederom een bewijs dat kleine vrouwen geweldig zijn. Maar goed, dat wisten jullie al, want jullie lezen mijn blog. Dr. Ruth is een Amerikaanse sekstherapeute die daar veel op radio en tv is. Maar in deze documentaire kom je erachter dat ze een zwaar verleden heeft: ze komt oorspronkelijk uit Duitsland en heeft haar ouders verloren door de Holocaust. In deze documentaire praat ze hierover en ook over haar carrière met als belangrijkste les: communiceren is het allerbelangrijkste als het gaat om seks.

Album: Lucky Fonz III – Multimens
Oh Lucky Fonz III is zo leuk. Hij is een beetje gek, een beetje chaotisch en heel lief (dat laatste vermoed ik alleen maar, maar ik heb veel mensenkennis jwt). Dit album is dat ook. Het gaat van techno tot singersongwriter tot hiphop. Love it. Favorieten: In De Loop Der Jaren, App Me.

Podcast: Echt Gebeurd
Bedacht door Paulien Cornelisse en Micha Wertheim. Hierin vertellen mensen in ongeveer een kwartier over iets wat ze echt overkomen is. Dat kan van alles zijn. Ook zijn er mensen die voorlezen uit hun jeugddagboek wat echt hilarisch is. Ook heel leuk om zelf een keer bij te zijn in Toomler!

YouTube: Frank James
Zoals veel mensen ben ik redelijk geobsedeerd door de Myers-Briggs Type Indicator (INFP speaking). 16 types is natuurlijk veel te beperkt voor alle mensen, maar toch is het redelijk herkenbaar (ik heb bijna alleen maar INFP’s en INFJ’s als vrienden!!!!!). Frank James doet de 16 types na, bijvoorbeeld hoe ze zijn op kantoor of bij de dokter. Hilarisch en pijnlijk herkenbaar (‘Hey, I’ve been waiting here for about five days now, I think you guys might have overlooked me. Just checking in.’)

Serie: Victoria
Te zien op NPO Start (toen ik erachter kwam dat dit maar een paar euro per maand kost, heb ik meteen een abonnement genomen en mijn leven is nu zoveel beter #nosponhelaas). Ik moest er wel even inkomen, maar man, ben ik dol op kostuumdrama’s en al helemaal als ze gebaseerd zijn op de geschiedenis. Een aflevering kijken en dan op internet zoeken wat er allemaal klopt of niet. Deze serie gaat over de vroege periode van Queen Victoria en het is heerlijk.

Zo, nu kunnen jullie weer even vooruit! Mocht je tips voor mij hebben, dan ontvang ik die natuurlijk ook graag.

De Nacht van de Poëzie, vrijwilligen en vele ontmoetingen

https://www.instagram.com/p/BoWjj2qimcJ/?taken-by=lauradenktwel

Nadat ik naar het Waanzin festival was geweest (en mocht livebloggen!!!), had ik de smaak van de culturele festivals wel te pakken. Dus hop, ik schreef me in als vrijwilliger voor de Nacht van de Poëzie in Tivoli, Utrecht en was er helemaal klaar voor.

Alleen… ik kon daar eenmaal aangekomen de envelop met mijn naam niet vinden.
‘Oh, hier is ‘ie!’ zei een meisje aan wie ik me helemaal niet had voorgesteld.
Verbijsterd keek ik haar aan. Ze legde uit dat ze mijn blog kende en een enorm fan was (dat laatste weet ik niet meer zeker, maar zal ongetwijfeld zo zijn, want nou ja, duh). Jenneke heette ze. Ik herkende haar naam van reacties, want je hebt alles aan je fans te danken, dus zorg dat je weet wie ze zijn. Het enige vervelende is: je komt ze o-ver-al tegen. Ik wilde gewoon een rustig avondje zonder al die heisa. Maar nee hoor, ze weten me altijd te vinden. Gelukkig stond Jenneke op een andere shift ingedeeld en kon ik rustig programmaboekjes uit gaan delen bij de ingang.

Je raadt het al. Ik kwam Karlijn wéér tegen. Helaas ben ik heel erg professioneel en moest ik dus wel aardig tegen haar doen, maar het begint nu echt wel vervelend te worden. Ook zag ik Mariska en haar vriend, maar die wisten me om te kopen door te beloven dat ik altijd hun katten mocht aaien.

Het hield niet op. Ik kwam mijn lerares Nederlands tegen (op de een of andere manier zijn er overal waar je bent mensen uit de Hoeksche Waard en zoveel mensen wonen daar nou ook weer niet), een oud-collega van mijn stage bij de uitgeverij en iemand van theatersport. Geen moment rust heb ik gehad.

Gelukkig kon ik tussendoor nog Judith Herzberg, Ted van Lieshout, Willeke Alberti (jawel) en the Tallest Man on Earth bekijken. Eenmaal in de Grote Zaal met het donkere licht kon ik me gelukkig verschuilen in de anonimiteit.

(oftewel: ik heb een superleuke avond gehad, veel fijne mensen gesproken en mooie poëzie opgesnoven. Utrecht blijkt toch ook gewoon een dorp te zijn)

De poëzie van halve herkenning

Het leven kan raar lopen. Via Facebook werd ik benaderd om de social media voor Poetry International te doen (Instagram Stories en Twitter). Als je een cultuurbarbaar bent en niet weet wat dat is: dat is een poëziefestival dat elk jaar in Rotterdam komt. Deze kans liet ik natuurlijk niet liggen, ook al betekende het dat ik een paar dagen non stop moest werken (overdag voor mijn werk als community manager, ’s avonds voor Poetry). Tegen de tijd dat het afgelopen was, was ik KAPUTTI. Dat kunt u wel begrijpen. Overigens wil ik hier niemand mee aanpraten dat ze non stop moeten werken, absoluut niet, maar dit was een kans die ik niet wilde laten liggen.

Ik heb ervan genoten. Wat zijn er toch mooie gedichten en mensen op de wereld. Ik heb alle talen langs horen komen, veel geleerd (wisten jullie dat Rotterdam de meeste kunst in de publieke ruimte heeft van alle steden in Europa?) en allerlei nieuwe mensen ontmoet. Zelfs op het dak van Kino staan, terwijl Nora Gomringer voordroeg (bioscoop in Roffa) was geweldig, ondanks dat het kei- en keihard regende.

Helaas begon de eerste avond al de paniek toen bleek dat Instagram Stories het niet deed. Ik heb het hele internet geplozen, maar geen enkele oplossing werkte. Er was een paar dagen dat hij het wel deed en gelukkig kon ik wel live gaan en natuurlijk verslag doen via Twitter. Dat was echter niet het ergste, want op de donderdag kwam ik Karlijn tegen.

Ik zie Karlijn de laatste tijd overal. Ik was bij een avond van Dit Zijn De Schrijvers (weer de social media aan het doen), waar zij ook bleek te zijn. Ook tijdens Thinking Planet, waar ik vrijwilligerswerk deed, bleek ik niet veilig voor haar te zijn en stond ze daar boeken te verkopen (voor Savannah Bay). Ik dacht dat ik die laatste weken in Rotterdam nog wel zorgeloos over straat kon gaan, maar natuurlijk stond Karlijn daar weer in de foyer van theater Rotterdam. Eerlijk gezegd begon ik het een beetje eng te vinden.

In de zaal kwam ik haar en de vriendin met wie ze was weer tegen (oké, heel misschien ben ik zelf naast ze gaan zitten, maar dat is niet leuk voor het verhaal).
“Ja,” zei die vriendin tegen mij. “Ik vroeg nog aan Karlijn: waar ken ik haar nou van? Ze komt me zo bekend voor.”
Ze bleek mijn blog te kennen.
“Maar ik ben niet zo’n grote fan als Karlijn hoor.”

Woorden schoten tekort. Allerlei gedachtes zoefden door me heen.
1. HOEZO BEN JIJ NIET ZO’N GROTE FAN VAN MIJ, IK BEN GEWELDIG.
2. Zo’n grote fan als Karlijn? Zo’n grote fan als Karlijn? Zo’n grote fan als Karlijn?????

U snapt het. Ik heb wéér een stalker. Misschien moet ik toch maar niet in Utrecht, waar Karlijn momenteel verblijft, gaan wonen. Help.

Hallo, ik heb duizend tips voor je

Ik lag in bed en dacht: waarom heb ik al superduperlang (als in: jaren) geen lijst met tips gemaakt? Dus dat ik ga ik nu doen. Geen dank. Ik heb trouwens geen zin in (standaard) samenvattingen en standaard tips (‘Omg je moet echt Orange is the New Black kijken’), dan weet je dat alvast. Google is your friend.

Series:
– La Casa del Papel (staat op Netflix): een Spaanse serie over een geniale overval. Ik ben verliefd op bijna alle overvallers (is dat dan ook Stockholmsyndroom). Ik weet niet wat zegt over mij.
– Please Like Me (staat op Netflix): eindelijk een keer een serie waarbij het introliedje niet verveelt (en steeds ander beeld). Ik vond het hoofdpersonage eerst heel irritant, maar iedereen eromheen maakt het goed. En het wordt steeds beter!
– The Crown (staat op Netflix): oké, dit is misschien een standaardtip. Maar wat is deze serie goed gemaakt! Echt heerlijk om na elk seizoen alles op te zoeken op het internet (heeft Jackie Kennedy echt de Queen beledigd??????).
– Veel Liefs uit Holland: oké, dit is geen fictieve serie (tvserie op Net 5), maar ik ken niemand die dit kijkt (het is een soort boer zoekt vrouw, maar dan voor expats) en er gebeuren allemaal dingen waar ik over wil praten. Dus kijk dit en praat met me.
– Brooklyn Nine-Nine (staat op Netflix): cool, cool, cool, cool, cool, cool.
– Crazy Ex-Girlfriend (staat op Netflix): weer zo’n serie waarbij ik het hoofdpersonage irritant vond. Maar die liedjes zijn hilarisch (‘I have friends, I definitely have friends’).

Films:
– Get Out: ik houd niet van horror, dus ik was er niet heen geweest toen hij duizend keer in de bios draaide. Maar tijdens de Oscars draaiden ze hem nog een keer en toen ben ik toch maar gegaan. Geen spijt!
– Call Me By Your Name: Italië, mooie muziek, liefde. Wat wil je nog meer?
– The Florida Project: even terug naar toen je klein was. En veel van wat de kinderen doen, is improvisatie. En dan die locatie!
– The Square: de trailer sprak me niet zo aan, maar ik hoorde er steeds maar goede dingen over. Heerlijk hoe niet standaard en grappig deze film is.
– Into the Wild: deze klassieker had ik dus nog nooit gezien. Huilen.
– 20th Century Women: deze krijgt twee plusjes in het boekje waar ik alle films die ik zie en boeken die ik lees in zet. Dat gebeurt bijna nooit.
– Alive and Kicking: documentaire over mijn favoriete danssoort, Lindy Hop. Hier word je sowieso vrolijk van!
– Singin’ in the Rain: over vrolijk gesproken. Dit is mijn lievelingsfilm. Kan niet ontbreken.

Boeken:
– Marijn Sikken – Probeer om te keren: gezien tijdens Dit Zijn de Schrijvers (waar ik de social media voor doe). Na haar voordracht was ik zo nieuwsgierig dat ik meteen het boek kocht. Heel fijn geschreven.
– Bette Adriaanse – Post voor Rus Ordelman: ook gekocht naar aanleiding van een voordracht. Rus is zo’n personage dat je wil knuffelen en nooit meer loslaten.
– Laurent Binet – De Zevende Functie van Taal: een roman die literatuurwetenschap en filosofie combineert. Perfect voor mij.
– Griet op de Beeck – Vele Hemels Boven de Zevende: ik huil niet zo vaak bij boeken (bij films daarentegen…), maar hier moest ik even een tissue bij pakken.
– Midas Dekkers – Miauw: een boek over katten. Dat lijkt me wel genoeg om je te overreden.

Muziek:
– Harrie Jekkers – De Man in de Wolken: een liedje met een verhaal.
– Doe Maar – Tijd Genoeg: doe mij maar Doe Maar.
– The Cat Empire – Miserere: mooooi.
– The Lemon Twigs – I Wanna Prove To You: geen idee wat ik hierover moet zeggen, gewoon leuk oké.
– Talking Heads – This Must Be The Place: ik heb toch ook wel een zwak voor dit soort jaren tachtigmuziek.
– Spinvis – Trein Vuur Dageraad: ik houd van Spinvis.
– De Jeugd van Tegenwoordig – Gemist: oké, zal ook wel standaard zijn, maar deze heb ik al duizend keer gedraaid. Gaan we gek doen? Het voelt alsof we gek gaan doen. Een beetje gek, dat bestaat niet. Het is helemaal of niets.

Annie, houd jij mijn tassie even vast

Soms heb ik obsessies. Niet snel angstig wegklikken, want het zijn geen enge obsessies. Denk aan Game of Thrones. Tijdens het laatste seizoen (en het seizoen ervoor en daarvoor etc.) had ik een vast ritueel. Op maandagochtend keek ik de nieuwe aflevering en daarna ging ik meteen door naar Buzzfeed om alles te lezen wat ik zelf had gemist. De rest van de week bleef ik maar klikken op Facebookberichten met allerlei theorieën. Heerlijk.

Maar toen was het seizoen afgelopen en mijn leven weer leeg. Ik had geen zin in nieuwe series, want niets kon hieraan toppen.

Toen bedacht ik me dat ik van lezen hield. En zag ik een boek in de kast staan: Anna van Annejet van der Zijl.

Ik wist niet dat je biografieën zo leuk kon vinden dat je maar door bleef lezen (want veel spoilers zijn er niet, zoals bij Game of Thrones). Naast het boek keek ik ook weer naar de serie Annie M.G., luisterde ik eindeloos de liedjes en zocht ik gedichten op. Annie werd mijn spirit animal, want ze is het bewijs dat niet alles goed hoeft te komen op je 26e en ik weet zeker dat ik net zo’n gemeen omaatje word als zij. Maar het boek gaat op een gegeven moment uit, de serie is afgelopen en de liedjes zijn al honderd keer beluisterd. Ik kom toch niet weer in dat lege gat?

Gelukkig ga ik in december naar de musical.

Lees maar

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik heb leren lezen. Wel dat we een letterbak kregen op de basisschool met allemaal kleine, losse lettertjes om woorden mee te maken. Onder geen beding mocht zo’n letterbak vallen, want dan zou je nooit al die lettertjes meer kunnen vinden.

Natuurlijk liet ik per ongeluk (ik zweer) de letterbak van een ander vallen.

We leerden het verschil tussen de lange en de korte ij/ei. Elke vrijdag maakte de juf een tekening op het bord waar een cijfer in zat verstopt. We moesten raden welke het was. Genie als ik was, raadde ik het elke keer goed.

Als eerste lazen we de rode, vierkante Sleutelboekjes (kennen jullie die ook?). Mijn moeder nam me naar de bibliotheek en dat is een van de beste beslissingen die ze heeft gemaakt in haar leven, naast de beslissing dat er een tweede kind moest komen natuurlijk. Ook daar las ik in de Sleutelboekjes en zo begon een obsessie. De bibliotheek bevond zich in hetzelfde gebouw als waar ik elke maandag mijn pianoles had, dus leverde ik na het piano spelen altijd mijn tien boeken (dat was het maximum) weer in om tien nieuwe boeken uit te zoeken.

Ja, ik hield zo erg van lezen dat ik dacht: ik ga het studeren. Literatuurwetenschap welteverstaan. Je zou misschien denken dat je plezier vergaat als je verplicht boeken moet lezen, maar dat geldt in ieder geval niet voor mij.

En nu? Nu heb ik zowel twee boekenkasten in mijn huis, nog een boekenkast bij mijn ouders als ook duizend dozen vol boeken. Op verjaardagen krijg ik standaard een boek van mensen (of chocolade). Lezen is dood? Helemaal niet. Lezen is het leven.

Myrthe van der Meer – UP (+ winactie voor de materialistische boekenjunkies onder jullie)

Heftig.
Dat is wat ik zou zeggen als iemand me vroeg om UP van Myrthe van der Meer te beschrijven in één woord.

Het is geen boek wat je in een dag leest, lekker liggend op het strand. Eerder een boek dat je oppakt en weer weglegt, omdat het verdrietig maakt. Toch lees je uiteindelijk verder, want het houdt je vast en laat je niet meer los.

Het is het vervolg op PAAZ, dat gaat over dezelfde Emma die opgenomen wordt op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. In UP gebeurt dat voor de tweede keer en krijgt ze naast het etiketje Asper ook de diagnose manisch-depressief te horen.

Ik vind het heel goed dat er zoveel aandacht wordt besteed aan dit boek. Er heerst nog steeds een enorm stigma op psychische ziekten. Denk aan mensen die tegen iemand die depressief zeggen: ‘Je moet gewoon naar het positieve kijken.’
Waarom accepteren we het wel als iemand een gebroken been heeft, maar ben je gek of een aansteller als je een psychische stoornis hebt? Misschien, omdat we er niet genoeg kennis van hebben. Gelukkig zijn er boeken.

Dus ik zou zeggen: lees het. Je hoeft niet eens aan te komen met smoesjes als ‘Geen geld.’, want je kunt namelijk een UP-goodiebag winnen! Op de foto zie je waar dat allemaal uit bestaat (exclusief enorm grote boekenkast vol boeken, die ik eigenhandig met collega’s erin heb gezet, want The House of Books, de uitgeverij van Myrthe van der Meer, is namelijk onderdeel van mijn oude stage).

Wat je ervoor moet doen? Gewoon reageren, het liefst iets origineels (Geen ‘Leuk geschreven!’ of ‘Ik volg jou, volg je mij ook?’ dus). En voor de mensen die enkel meedoen voor het winnen of om de boeken later weer door te verkopen: alleen mensen die al vaker gereageerd hebben of van wie ik weet dat ze mijn blog lezen mogen meedoen.

22 maart mail ik de winnaar!

(Voordat jullie denken dat ik een shady bitch ben: ik heb een boek opgestuurd gekregen als recensie-exemplaar)

Why I love this book: Helene Wecker – De golem en de djinn

‘Je MOET De golem en de djinn lezen.’ riep ik al weken naar mijn collega’s bij mijn stage. Ik gaf het boek cadeau aan een paar vriendinnen en raadde het iedereen aan. Nu wil het toeval (of niet) dat Janinke één van die collega’s was en ook voor Why I Love This Book ging werken. Blijkbaar was mijn enthousiasme toch nog ergens goed voor, want ze vroeg of ik er een filmpje over wilde opnemen.

Allereerst het concept Why I Love This Book. Het is bedacht door Marc Barteling en eigenlijk heel simpel: vertel in één minuut (ik hield me niet aan de regels en deed er wat langer over) waarom je een bepaald boek zo goed vindt. Het gevolg is dat je je nooit meer af hoeft te vragen welk boek je nu weer moet lezen (niet dat ik dat ooit heb trouwens), omdat de tips je al tegemoet komen.

Nou, jullie zijn natuurlijk superenthousiast geworden van mijn filmpje waarin ik eruit zie als een twaalfjarige en heftig met mijn ogen knipper (bleek door mijn lenzen te komen, ik dacht al: wat knipper ik veel, maar ik heb dus de verkeerde grootte lenzen). Niet getreurd als je een arme pleb bent, want je kunt hem namelijk gewoon winnen!

Klik hier om te kijken wat je moet doen en mocht je gewonnen hebben: vertel me dan vooral wat je van het boek vindt :)

(Dit filmpje was trouwens ook in het kader van ‘enge dingen moet je doen, want dat is goed voor je’) (ik wil geen presentatrice worden geloof ik)

(Oh en ook wel goed om te melden: dit is allemaal op vrijwillige basis, dus ik kreeg er niet voor betaald ofzo) (was het maar zo’n feest) (als je heel veel medelijden hebt, wat ik goed kan begrijpen, mag je me geld sturen)