Laura bedenkt Archieven - Pagina 9 van 15

Liefdeslessen van tante Laura: introductie plus een paar vragen

Hallo lieve lezers van Lauradenkt.nl!

Mijn naam is tante Laura en ik ben zoals ze zeggen al een oude vos die zijn streken nog niet verloren is. In de zestig jaren dat ik rond loop op deze aarde heb ik al veel meegemaakt op het gebied van de liefde. En waarom zou ik die kennis niet met jullie delen? Ik heb namelijk gemerkt naar aanleiding van vorige liefdesblogjes dat jullie daar wel behoefte aan hebben.

De komende tijd zal ik jullie tips geven, zoals ik dat al eerder over online daten online daten bijvoorbeeld heb gedaan, maar ik ben er ook om vragen te beantwoorden. Dus heb je een brandende vraag in de trant van ‘Ik heb hand in hand gelopen met een jongen. Ben ik nu zwanger?’, stel hem dan! Mijn antwoorden zijn altijd juist, dus volg mijn advies en dan komt het helemaal goed.

Heel toevallig heb ik al een paar vragen binnen gekregen, die ik dan ook meteen zal beantwoorden. Lees ze goed, misschien steek je er nog wat van op!

Diederikje: ‘Ik heb altijd ruzie met m’n vriendin over wie moet afwassen, stofzuigen, schoonmaken, boodschappen doen, koken, wassen, strijken en het vuil moet wegbrengen. Tante Laura, vindt u ook niet dat ik lekker lui op de bank mag zitten met een biertje in de hand terwijl zij haar taken uitvoert?’
Oh oh, Diederikje toch. Jij snapt er duidelijk niets van. Vrouwen zijn de baas. Jíj moet afwassen, schoonmaken, boodschappen doen, koken, wassen strijken en het vuil wegbrengen, zij niet. Oh en vergeet niet om drinken voor haar in te schenken en chocolade te geven.

V3rL3guHj0nGuhh: Ik heb een oogje op een vriendin van een vriendin, maar zij kent mij nog niet. Hoe moet ik het aanpakken?
Voeg haar toe op Facebook, vraag haar nummer via die vriendin van je, zoek uit waar ze woont en: stalken maar. Op een gegeven moment MOET ze wel ja zeggen op de vraag of ze met je op date wil.

Anoniempje: Lieve tante Laura, mijn vriend kietelt me als ik naast hem in slaap probeer te vallen. Ik vind het heel vervelend, en zeg dat ook, maar hij houdt niet op. Wat moet ik doen? -xxx-
Er zit niets anders op: zijn arm eraf hakken.

Piet: Wat is de beste plek om iemand ten huwelijk te vragen?
Als jullie op de bank Boer zoekt vrouw/the Voice/GTST aan het kijken zijn (‘Schatje, ik wil je wat vragen.’ ‘Sssssst, het wordt net spannend.’).

Dus kom maar op met die vragen!

Laura’s brieven: Charlotte

Negenenveertig mensen wilden graag een brief van mij ontvangen. Die brieven schrijven is dan ook wat ik de komende tijd ga doen! Het zijn niet alleen bloggers, maar ook onbekenden of familie. Ik stel vragen (nieuwsgierig als ik ben) en zij geven antwoord!

Charlotte

Charlotte is achttien jaar en heeft een blog met de naam ‘sommar svaelja’. Ze houdt heel erg van gedichten en schrijft ze zelf ook (en ze zijn mooi!).

Het is een lange brief, vandaar dat ik deze keer één brief doe in plaats van twee. Maar jeeeej, wat een leuke brief! Sowieso is het briefpapier geweldig, maar de inhoud ook (dus geen zorgen, Charlotte, je brief is net zo leuk en grappig als die van anderen). En ze heeft een goede smaak wat betreft gedichten, maar dat wist ik al. Het zijn alle drie gedichten/dichters die ik zelf ook goed vind. Heel mooi!

Charlotte heeft ook nog vragen aan mij gesteld, die ik even zal beantwoorden.
Ik zou graag nog eens willen liften, is dat gek genoeg denk je?
Ja, dat is gek genoeg, maar ook een beetje gevaarlijk. Ik bedoel, je bent een meisje alleen, ik weet niet of het verstandig is. Misschien kun je samen met iemand gaan? (of klink ik nu te veel als een bezorgde moeder?)

Welke gedichten vind jij het mooist?
– William Ernest Henley – Invictus (vanwege de kracht die het uitstraalt en dan vooral de regels: I am the master of my fate/I am the captain of my soul).
– Rudyard Kipling – If (straalt net als het vorige gedicht heel veel kracht uit).
– Ingrid Jonker – Ek herhaal jou (voor nadat we het geanalyseerd hebben tijdens college, maar dat is te lang om hier uit te leggen, maar als je het wil horen, zeg je het maar!)
– Toon Tellegen – Waarom schrijf ik (zoooo geweldig, zoals zoveel van Toon Tellegen).

Ben je net zo slordig als je handschrift?
Haha ehm, ik kan wel slordig zijn ja, maar ik ben niet superslordig (kan iemand die beamen alsjeblieft?).

Waarom stuur je deze brief vanaf *woonplaats ouders* en niet vanaf Oegstgeest?
Ik heb het even zwart gemaakt, omdat niet iedereen hoeft te weten waar mijn ouders wonen. Maar ik stuur het vanaf mijn ouders, omdat niet iedereen hoeft te weten waar ik precies in Oegstgeest woon en bovendien is het praktischer. Mijn ouders hebben een scanner en ik niet en het is leuk om te weten dat er brieven op je wachten!

Ben je het niet zat, al die brieven?
Het ontvangen van brieven sowieso niet! Maar het brieven schrijven is soms wel lastig, om vragen te bedenken. En ik heb het nogal druk, dus het komt er meestal niet van en ik schrijf ze alleen als ik bij mijn ouders ben (hier heb ik ook mijn briefpapier enzo en dan kan ik ze dus inscannen).

Bedankt voor je brief, Charlotte, hij is leuk! :)

Fictief interview met de winter

De enige reden dat ik lach op deze foto is omdat ik net warme chocolademelk op had. Voor de rest kijk ik altijd verdrietig dan wel angstig in de winter.
De foto is gemaakt door Caithlin die al veel te lang niet geblogd heeft (ja, dat is een hint).

Ik weet dat het dit weekend nog wel redelijk warm was voor deze tijd van het jaar. Maar wat jullie niet weten, is dat de winter om het hoekje staat te lachen. ‘Haha.’ denkt het weer. ‘Ik ga lekker iedereen in de war brengen door het dit weekend warm te laten zijn en dan komt BOEM plotseling de ijzingwekkende kou van de winter.’
Dit kan ik natuurlijk niet laten gebeuren.

Elke winter denk ik weer: hoe ga ik dit in godsnaam overleven? Ik moet bekennen dat het tot nu toe altijd gelukt is, maar dat biedt geen garantie voor de komende maanden. Al meerdere keren ben ik ’s nachts bijna vastgevroren aan mijn fiets en het heeft nog niet eens gevroren, dus dat vind ik wel een prestatie. Tijd voor een gesprekje.
‘Hé winter!’ riep ik, na eindeloos zoeken, want hij had zich goed verstopt.
Hij deed net alsof hij me niet zag, maar ik bleef maar roepen en rende uiteindelijk achter hem aan. Hij hield het rennen niet zo lang vol en terwijl hij uit stond te hijgen, kwamen er witte wolkjes uit zijn mond.
‘Nouuu Laura, wat toevallig!’ zei hij. ‘Wat doe jij nou hier?’
Ik zuchtte.
‘Doe maar niet alsof je me net niet zag. Het maakt niet uit hoe goed je je verstopt, iedereen weet dat je binnenkort tevoorschijn komt hoor.’
De winter keek teleurgesteld.
‘Zelfs de NS?’
Ik lachte.
‘Nee oké, iedereen behalve de NS. Die doen net alsof ze je niet zien. Maar goed, ik wilde het ergens met je over hebben.’
De winter keek als een kind dat wist dat het stout was geweest.
‘Nou?’
‘Zou je dit jaar alsjeblieft niet willen verschijnen? Ik ben je eigenlijk wel een beetje zat. Leven met jou is moeilijk, weet je. De treinen rijden niet, fietsen is gevaarlijk, ik kan me niet bewegen door bevroren ledematen. Die sneeuw is wel mooi, totdat het allemaal zo’n smerige, bruine boel wordt. En oké, er is kerst enzo, maar voor de rest is er dan ook echt niets leuks aan jou.’
De winter knikte begrijpelijk.
‘Nee natuurlijk, heb je helemaal gelijk in. Weet je wat, ik heb er ook geen zin in dit jaar. Ik denk dat ik gewoon op vakantie ga, naar Brazilië ofzo. Dan heb jij ook even een paar maanden rust.’
Ik haalde opgelucht adem en klopte de winter op zijn schouder.
‘Ah dat vind ik echt heel lief van je, dankje!’
We namen afscheid en blij huppelde ik weg. Ik keek nog even over mijn schouder en even dacht ik de winter achter een bosje te zien, alsof hij me achtervolgd had. Ik schudde mijn hoofd en lachte. Nee, vast verkeerd gezien. We hadden immers een deal. Toch?

Laura’s brieven: Britt en Patricia

Britt

Britt is een ikweetniethoeoud meisje (staat niet op haar blog haha) dat sinds een paar jaar met haar ouders in Zweden woont. Dat is dan ook één van de onderwerpen waarover ze blogt. Interessant om te weten hoe het eraan toe gaat in Zweden, wat er anders is. Daar moet ik natuurlijk meer over weten!

Dat is inderdaad iets wat me lastig lijkt, dat je met één been in Zweden staat en met één been in Nederland. Daar zullen vast meer migranten mee te maken hebben.

Ik vind wat Britts leraar heeft gezegd erg mooi! Misschien komt het uit een gedicht ofzo, iemand die het toevallig weet?

Patricia

Patricia is, je raadt het misschien al, ook een blogger! Ze blogt onder andere over haar kat Donder en plaatst regelmatig een photoquote, die ik erg leuk vind. Op de envelop heb ik hallo gezegd tegen Patricia, haar vriend en haar kat en dat kon vooral laatstgenoemde erg waarderen.

Haha, Donder wist gewoon dat het over hem ging, slimme kat! Ik vind de photoquote die Patricia erbij gedaan heeft erg leuk, bedankt daarvoor, Patricia :)

Laura’s brieven: Maxime en Karlijn

Maxime

Maxime is een 18-jarige blogger uit Limburg die hopelijk snel weer gaat bloggen! Omdat iedereen wel meer over wolken zou moeten weten, heb ik mijn brief geschreven op wolkenbriefpapier. Ach ja, zo ben ik, dat weten jullie.

Bedankt voor het blauwe briefpapier, Maxime, dat is altijd goed natuurlijk! Beetje jammer dat je niets over je ontgroening wil vertellen, maar dat schijnt te horen bij een ontgroening. Ik heb er zelf nooit één gehad (thank God), maar wel verhalen gehoord van anderen. Dat ze bijvoorbeeld in een hoekje moesten staan en de hele tijd ‘komkommer’ moesten zeggen (wat zal je daarna een hekel aan dat woord hebben, misschien zorgt het er wel voor dat je nooit meer van je leven komkommer eet) of de hele tijd op de grond in een rij achter elkaar moesten zitten of alleen maar brood met marmelade (smerigggg) mochten eten. Maar geen zorgen, er gebeuren ergere dingen, maar die vertellen ze natuurlijk niet!

Karlijn

Karlijn is 15 jaar en hevig verliefd op Kermit de Kikker, kijk maar op haar about-pagina. Daar wilde het fijne wel van weten natuurlijk, een blogger en een handpop die een relatie hebben, dat gebeurt niet vaak!

Oooooh nee, ik kom met een primeur, want: het is uit tussen Karlijn en Kermit de kikker. Ontzettend jammer dit. Sterkte, Karlijn…

Om even antwoord te geven: ja, ik kan hele bijzondere tongkunstjes, maar die zal ik niet laten zien, anders word je nog jaloers.

Heeeeeeel leuk dat het een brief is getypt met een typemachine en ik ben dan ook erg jaloers dat Karlijn er één heeft. Mensen die mij nu heel zielig vinden, mogen geld naar me opsturen of natuurlijk gewoon de typemachine zelf. Alvast hartelijk bedankt.

Laura’s liederenanalyse: jij bent zo… debiel

httpv://www.youtube.com/watch?v=io5a2pgiL2Q
LUISTER DIT LIEDJE NIET, DOE HET JEZELF NIET AAN.

Zo’n jaar of vijf geleden was ik samen met een vriendin in een winkelcentrum ergens in het land. We waren gezellig aan het praten, toen we iets raars zagen. Voor de Freerecordshop stond een man en hij zong het verschrikkelijkste nummer ooit. Binnen no time was het winkelcentrum leeg. We hadden geen idee wie het was, maar een paar weken later werd het een hit: ‘Jij bent zo’ van Jeroen van der Boom.

Nu was het al jammer dat het liedje niet leuk was, maar de tekst. Jeetje. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen, zo eh apart is het. Kijk maar even mee.

♫Zeg ik nee, zeg jij ja.
En wil ik gaan slapen,
wil jij ineens graag en oh
Zeg ik stop ga jij toch,
nog even door
En ik krijg geen gehoor.♫
Jeetje, wat een verwijten. Moet dit nou een liefdesliedje voorstellen?

♫Jij bent zo♫
Sorry, hoe precies?
♫Ik heb je dan nooit anders gekend, en zo
zou ik jou ’t liefste houden.♫
Hoe ben ik?
♫Je bent zo
Met jou verveel ik me geen moment, en oh
Ook al doe je echt geen moeite
Je bent zo♫
HOE DAN?
♫Ik raak gewoon nooit aan je gewend, zo
Wil ik verder leven samen met jou♫
Je hebt me nooit anders gekend, maar toch raak je niet aan me gewend. Mooi gerijmd, maar het slaat nergens op!

♫En is wit in de mode
draag jij zwart
Weet je ’t zeker
dan nog volg jij je hart
Iedereen zou zich schamen, maar
Jij bent zo♫
OH, DUS IK BEN IEMAND OM JE VOOR TE SCHAMEN, FIJN IS DAT, MENEER VAN DER BOOM, FIJN.

♫Ik wil je echt niet anders
Ook al wil je meer tijd voor jou alleen♫
Oh ja, dring je maar lekker op aan mij. Rekening houden met anderen, wat is dat ook alweer?
♫Toch voel ik me met jou zo samen een
Want ik weet dat je van me houdt♫
Eh nee. Absoluut niet.

Weet je, het is zo erg gesteld met mij en Jeroen van der Boom dat ik hem zelfs erger vind dan Nick en Simon (qua muziek en qua persoonlijkheid al helemaal). Nee wacht, ik zal het je nog sterker vertellen: ik hoor nog liever ‘Laura’ van Jan Smit dan dit liedje.

U begrijpt wel hoe ernstig dit is.

Laura’s brieven: Belle (zonder het beest)

Belle (zonder het beest)

Ik weet dat ik normaal twee brieven doe, maar dit is zo’n lange brief (die bovendien uitgetypt moet worden, omdat jullie het anders niet kunnen lezen) dat het handiger is om deze apart te doen.

Belle (zonder het beest) heet natuurlijk niet echt Belle, maar laten we haar voor het gemak maar even zo noemen in verband met privacy. Het is een 24jarig meisje uit België. Ze blogt nog niet zo heel lang, maar wel heel leuk! Genoeg materiaal om vragen over te stellen in ieder geval. Oh en het filmpje van Beauty and the Beat kun je hier zien.

Dag Laura!

Wat leuk om nog eens een echte brief op briefpapier te vinden in mijn brievenbus! Toch een zonde dat zulke tradities lijken uit te sterven. De snelheid van het internet mag dan wel handig zijn, het heeft gewoon niet zoveel charme. Briefpapier heb ik zelf niet meer, maar ik hoop dat je even blij bent met een DIY-kaartje. Erg moeilijk was het niet (printen, knippen en vouwen), maar geef toe, de uiltjes incuslief yoo-hooooo zijn uitermate schattig!
Anyway, hier volgt een antwoord op al je diepzinnige vragen:

1. Films en ik, het is geen goede combinatie. Zie blog voor informatie, maar het komt er op neer dat ik doorgaans geen titel onthoud of hoofdspeler/speelster kan onthouden, hoe goed ik de film ook vond. Eeen lievelingsfilm aaanduiden wordt dus moeilijk, maar ik kan je wel vertellen dat Belle en het Beest een goede kanshebber is als we het tot Disneyfilms beperken naast Peter Pan. Daarbuiten maakt Remember Me een grote kans. Heb je die wel eens gezien? If not, moet je zeker eens doen!
2. Toen Het Lief in beeld kwam, is het tussen mij en Het Beest nooit meer hetzelfde geweest (dat rijmt een beetje). Ik denk dat ik z’n ego gekrenkt heb. Mannen ehbben daar wel eens vaker last van. Gevolg: hij verdween. Ik vond het wel jammer, begon net op hem gesteld te raken, maar ja… Positieve noot: hij liet me achter met een kaseel vol dansend en zingend servies – het is hier best een vrolijke boel – én een prins a.k.a. Het Lief. Zo zie je maar, sprookjes lopen altijd goed af (*)
3. 11 weken geen chocolade eten wordt inderdaad je reinste kwelling voor een chocoholic als ik (dat rijmt weer een beetje). Het wordt vast als in weken geen high heels dragen… unthinkable. Misschien ben ik wel een beetje sadistisch, maar hé, het is een 10(01)-lijstje, dus het moet wat uitdagend blijven, toch?

*(Kijk, dat heb ik nu weer: ik begin te tateren, stop niet meer en mijn kaartje staat vol zonder dat ik klaar ben met wat ik wilde zeggen. Zucht, same old story. Enfin, zie notitieblaadjes dan maar!)

4. Het barcode-idee werkte ik uit toen Het Lief en ik 2 jaar samen waren. Als cadeau. Voor in zijn spiksplinternieuw appartement. Het moest een schilderij worden, een barcode, met als cijfers 11102008 (onze datum) en met een groene streep als accent (groen is de detailkleur van het appartement). Dat schilderij mislukte en dus maakte ik een paint-schets van wat het moest worden, met als doel dit door iemand met meer verstand van computers te laten maken, digitaal. Aanstaande 1110 vieren we onze 4 jaartjes en dat is nog steeds niet gebeurd…
Zo, Laura, dat was wat jij wilde weten. My turn!
– Komt je blognaam Lauradenkt verder uit het idee ‘ik denk dus ik ben’ van onze vriend Descartes?
– Hoe kwam je op het idee om verschillende bedrijven en instanties een brief te schrijven en wat vond je het allerleukste antwoord tot nu toe? Voor mijn 10(01)-lijstje ga ik ook iets of iemand bekend een brief schrijven (met dank aan jou voor dat idee). Momenteel denk ik aan Koen Wauters (duh!), een wielrenner/veldrijder/sportjournalist of studio 100.
– Heb je echt roodbruin haar of is het geverfd en zo ja, waarom dan deze kleur? Pas of, ik ben er voorstander van hoor. Het staat je beeldig!
– Wat wil je absoluut gedaan of verwezenlijkt hebben voor je dit aardse leven achter je laat?
– Ben je ooit al in België geweest? Waar? En wat vond je ervan?
Dat volstaat wel weer wat vragen betreft, er moet nog iets of wat over blijven van onze privacy. Het was aangenaam schrijven met jou, Laura, daarom een klein cadeautje, een bladwijzer omdat ik zag dat je graag leest. En omdat hij bij het thema van het kaartje past. En omdat het fijn is cadeautjes te krijgen. Die schoenen mag je dus nog nasturen hoor ;-)!

Alle liefs,

bellezonderhetbeest.wordpress.com

P.S. Als je nog eens iemand interviewt, be my guest. Het staat ook op mijn 10(0)1-lijstje en ik weet zeker dat je geweldige vragen verzint.
(*)Als het belleenhetbeest.wordpress.com was geweest had iedereen gevraagd wie Het Beest was en omdat mijn blog van mij alleen is, heb ik Het Beest maar weggelaten. Trouwens, ik heb altijd al eens gewoon Belle willen zijn.

Allereerst: wat een mooi handschrift heeft Belle! Het is alleen heeeel klein geschreven, dus daarom moest ik het overtypen. Een hele leuke brief met daarin ook vragen voor mij, waar ik maar meteen antwoord op zal geven:

1. Heb je de film Remember Me gezien? Ja en ik vond het een goede film!
2. Komt je blognaam Lauradenkt verder uit het idee ‘ik denk dus ik ben’ van onze vriend Descartes? Ik zou willen dat ik ‘ja’ kon zeggen, maar niet dus.
3. Hoe kwam je op het idee om verschillende bedrijven en instanties een brief te schrijven en wat vond je het allerleukste antwoord tot nu toe? Die vraag kwam ook bij vraagbaak Laura en de antwoorden op die vragen komen binnenkort online, dus daar geef ik later op! Het allerleukste antwoord weet ik niet, dat zijn er meerderen. Maar onder andere Loesje en het Museum voor de Communicatie.
4. Heb je echt roodbruin haar? Dat kun je hier lezen.
5. Wat wil je absoluut gedaan of verwezenlijkt hebben voor je dit aardse leven achter je laat? Een boek schrijven.
6. Ben je ooit al in België geweest? Waar? En wat vond je ervan? Uiteraard. Ik ben in Antwerpen geweest en dat vond ik een leuke stad! Ik ben ook wel eens met school naar ikweetnietwaar geweest. En ik ben vast nog wel vaker in België geweest, maar dat kan ik me even niet meer herinneren.

En bedankt voor de bladwijzer! (dat is het roze uiltje op de eerste foto)

Vage verpakkingen: cherrytomaatjes van de Albert Heijn en Samsung

Verpakkingen, handleidingen, teksten achterop shampooflessen: je leest ze, omdat je iets te doen moet hebben in de bus of omdat je niet snapt hoe het strijkijzer werkt, maar eigenlijk is het supersaai. Of toch niet? Het leek me leuk om een nieuwe rubriek te beginnen waarin ik verpakkingen (de serie heet ‘Vage verpakkingen’ vanwege de alliteratie, maar het geldt ook voor handleidingen en dergelijke, mocht je trouwens een betere naam weten, let me know!) laat zien waar iets raars mee aan de hand is, iets grappigs op staat of opmerkelijk is. Mocht jij iets gespot hebben, mail het dan naar laura@lauradenkt.nl!

Cherrytomaatjes

Nu vraag ik me sowieso af waarom ze cherrytomaatjes heten (misschien omdat het de vorm heeft en net zo groot is als een kers?) en waarom, als mijn hypothese klopt, we het dan als ‘sjerrie’ uitspreken en niet als ’tjerrie’ (op zijn Engels dus), maar goed, dat doet er eigenlijk niet toe.

Goed. Cherrytomaatjes van de Albert Heijn dus. Niet zomaar tomaatjes, oh nee, ze zijn mooi wel excellent. Goed om te weten. Waarom ze excellent zijn? Omdat ze geselecteerd zijn op basis van hun unieke vol zoete en aromatische smaak. En wat staat dan daarna? Het leven is genieten.

Beste Albert Heijn. Ik vind cherrytomaatjes lekker en inderdaad, daar kan ik best van genieten. Maar om dat nou meteen op het hele leven te betrekken, dat gaat me toch net iets te ver. Bewaar deze uitspraak maar voor één of ander zweverig tijdschrift over de feel good-mentaliteit.

Samsung

Stel je voor. Je hebt er werkelijk maanden over gedaan om de prachtige lange nagels die je nu hebt te krijgen. Ze zijn zo mooi dat je niet eens een manicure nodig hebt. Het is werkelijk fantastisch.

En dan krijg je een nieuwe telefoon.

In een nieuwe telefoon hoort natuurlijk een SIM-kaart, anders heb je er niet zoveel aan. Maar ja, dan moet je wel eerst het achterklepje verwijderen. Stel je nu eens voor dat je dat klepje verwijdert en dat dan je onwijs mooie lange nagels kapot gaan. Zeg nou zelf, dat is toch een wereldramp?

Dat weet Samsung ook wel, dat dat een wereldramp is. En daarom zijn ze bij Samsung zo vriendelijk geweest om te vermelden dat je wel voorzichtig moet zijn met het achterklepje, anders zou je zomaar je nagels kunnen beschadigen.

Nu heb ik korte nagels, dus maakt het mij niet uit, maar toch: ik geloof dat ik het goede merk heb gekozen.

Wie schrijft die blijft (8): dichteres Anne Büdgen

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een brievenghostwriter of een dichteres zoals Anne. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

En toen was er ineens een gedicht

Op een dag zat de destijds achtjarige Anne Büdgen in haar kamer toen ze plotseling voelde dat er iets op papier moest komen. Ze zocht naar pen en papier en schreef op wat er van binnen gebeurde. En toen was er ineens een gedicht.
‘Daarna probeerde ik elke dag minstens een uur te oefenen. Ik ben ook dagboeken bij gaan houden om gedachten te noteren. En zo ben ik mezelf eigenlijk tot mijn achttiende blijven ontwikkelen door heel veel te schrijven en verschillende vormen uit te proberen. Ik ging veel naar de bibliotheek om werk van verschillende dichters te lezen en te bekijken hoe ze dat deden. Ook heb ik Teleac-cursussen gedaan voor gedichten schrijven. Ik wist op de één of andere manier heel zeker dat dat het was voor mij. Dat het de basis was van alles. En dat is eigenlijk nog steeds zo.’

Van uitprobeersels tot een eigen dichtbundel

Toen Anne een jaar of tweeëntwintig was, begonnen er gedichten te komen die ze goed genoeg vond. Daarvoor waren het voornamelijk uitprobeersels. Voor haar opleiding als theatermaker kreeg ze op een gegeven moment de opdracht om te praten met iemand uit het vak. Je mocht zelf weten wat voor beroep dat was, bijvoorbeeld iemand uit een theatergroep of een schrijver. Anne besloot de uitgeverij die haar erg aansprak, de Arbeiderspers, te bellen.
‘Ik sprak af met de redacteur poëzie. Ik had me heel goed voorbereid. Ik had alles goed doorgelezen, wie ze uitgaven en waarom en wat voor poëzie dat was. Af en toe begon de redacteur een gedicht en dan maakte ik hem af. We hadden een ontzettend leuk gesprek over poëzie en aan het einde ervan vroeg ik aan hem of ik wat werk van mezelf mocht laten lezen. Hij was erg enthousiast en gedurende twee jaar heb ik gedichten opgestuurd, waar hij commentaar op gaf. Dat werd uiteindelijk een bundel, die uitkwam toen ik zeventwintig was.’

Drukke stad of in the middle of nowhere

Dichten is voor Anne een traag proces. Omdat het voor haar beter werkt als ze dat op haar eigen manier doet zonder door anderen gestuurd te worden, neemt ze op dat gebied geen opdrachten aan.
‘Poëzie vraagt van mij dat ik me af en toe heel erg terugtrek en dat doe ik door op reis te gaan. Ik neem dan veel boeken mee en doordrenkt van al die woorden begin ik met dichten.’
Wat wel opvallend is, is dat Anne daarvoor óf naar een hele grote stad moet óf juist naar een plek ergens in the middle of nowhere. Dat kan allebei veel indruk op haar maken. Terwijl als ze naar een middelgroot plaatsje gaat, er niets gebeurt van binnen.
‘Als je bijvoorbeeld in een heel stil dorpje in Frankrijk bent, dan kan die stilte echt geluid geven. Dat is overdonderend en kan alles in je overnemen. Dat vind ik heel bijzonder. Net zo bijzonder wanneer ik me in een stad bevind waarin je voortdurend geluiden hoort en beelden ziet opdoemen. Als je helemaal in stilte bent, lijkt het alsof je een beetje gek wordt. En op de rand van ‘Ik kan hier helemaal niets meer, ik moet nu indrukken hebben of mensen zien’ vind ik een heel spannend moment om te schrijven. Dan spreek je stukken in jezelf aan waarmee je normaal gesproken niet zo snel in contact komt.’

Kauwgomkauwende pubers

Naast zelf poëzie schrijven geeft Anne ook workshops gedichten schrijven. Daarbij krijgt ze vaak te maken met vooroordelen dat poëzie saai, stoffig en ouderwets is en dat het moet rijmen.
‘Die vooroordelen uit de weg ruimen, dat is stap één. En dan kun je pas beginnen met nieuwe ogen naar poëzie te kijken.’
Dat doet ze niet door meteen een speech te houden over dat poëzie niet hoeft te rijmen en dat het niet stoffig is. In plaats daarvan neemt ze een aantal verrassende gedichten mee of laat ze de mensen een paar oefeningen doen, waarbij ze per ongeluk zelf een gedicht schrijven.
‘En dan denken ze: hé, dat is eigenlijk best gaaf wat ik nu heb gemaakt. Doenderwijs en proevenderwijs ontdekken veel mensen dat. Ook kauwgomkauwende pubers met van die petten tot over hun neus getrokken die half in slaap vallen als je binnen komt. Die mogen dan eindelijk zeggen wat er allemaal aan de hand is van binnen of wat ze vanochtend op straat hebben gezien. En dan vinden mensen het eigenlijk heel leuk om een keer te proberen. ‘

Poëzie als muziek

Als tip geeft Anne om heel veel te lezen.
‘Zie poëzie als muziek. Je hebt ook veel opnamen van dichters, luister daarnaar. En lees het hardop aan jezelf voor of aan anderen. Voel niet alleen wat de taal met je doet, maar ook wat de klanken, het ritme en de opbouw met je doen. Probeer de taal tot je te nemen met al je zintuigen, niet alleen met je hoofd. En oefenen, elke dag schrijven, schrijven, schrijven. Zonder zelfcensuur, je moet alles op papier kunnen zetten. Pas als je daar weer iets van wil construeren, moet je natuurlijk kritisch zijn. Maar durf hele lappen lelijke tekst te schrijven om vervolgens daarna tot iets echts te komen.’

Dit is waarschijnlijk het laatste interview in de serie. Ik heb het erg druk met mijn studie en andere activiteiten en deze interviews nemen veel tijd in beslag. Mocht ik er onverhoopt toch tijd voor hebben, dan ga ik er wel mee door, maar ik weet niet of en wanneer dat zal zijn. Ik hoop natuurlijk wel dat ik er ooit verder mee kan gaan. Ik vond het in ieder geval heeeeeeeeel leuk om te doen :D

Laura’s brieven: Esmaralda en José

Esmaralda

Esmaralda’s blog ken ik al een tijdje. Hoewel ze houdt van de muziek van Nick en Simon (kun je het je voorstellen?) volg ik haar blog toch (zo ben ik). Sinds kort heeft ze een nieuw onderdeel, namelijk de ontdekkaarten waar ze ook voor haar werk als jeugdhulpverlener gebruik van maakt met vragen als: ‘Welke eigenschap van jezelf vind je niet leuk?’ Interessante rubriek is dat!

Leuk briefpapier!

Nou, Esmaralda, ik vind wel dat je de Klokkenluider van Notre Dame moet zien hoor! (sowieso dus, niet alleen vanwege je naam haha) Ik vind het erg interessant om te weten van welke hulpmiddelen er gebruikt worden :)

En wat betreft mijn kamer: die is af (of nou ja, een kamer is nooit af, maar je begrijpt wat ik bedoel). En sinds maandag woon ik er!

José

José heeft een leuke blog die voornamelijk over haar hobby boetseren gaat (in oktober, geloof ik, heeft ze een expositie in Leiden). Ze maakt hele leuke dames en andere beeldjes. Af en toe verstopt ze een appeltje in een stad met aanwijzingen op haar blog, zodat haar lezers het kunnen vinden.
Aangezien ze Appel van haar achternaam heet, speelt dit stuk fruit dus een grote rol op haar blog. Zijn jullie ook zo benieuwd of ze korting bij de groenteboer krijgt?

Haha wat geweldig dat José ook daadwerkelijk appeltjesbriefpapier heeft, erg leuk!

Maar jeetje, heette ik ook maar Appel van mijn achternaam, dan krijg je overal korting op! Heeft José geen broer met wie ik kan trouwen ofzo?

Ik hoop met heel mijn hart dat het José toch gaat lukken om mannetjes te tekenen, want ach, die vrouwtjes zijn zo eenzaam. Dat snappen jullie ook wel.