Laura bedenkt Archieven - Pagina 14 van 15

Een kaartje uit Rotterdam (1963): lieve Oma en Opa

Ik was een beetje in dubio hoe ik deze erop moest zetten, aangezien de tekst er weer anders op staat, zeg maar, maar dit is het mooiste. Dus draai je hoofd maar om het te lezen of vertrouw er gewoon op dat ik het goed ontcijferd heb :P (en ja, inclusief spelfouten, dus ga me niet verbeteren, ik weet ook wel dat het fout is, maar dan is het niet meer de originele tekst). Je kunt trouwens op de foto’s klikken om het groter te maken. Oh en wat ik wel grappig vond, is dat bij het adres ‘Huize de Wezel’ staat.

Misschien, voor de mensen die mijn blog al tachtig jaar volgen, kunnen jullie je mijn Een kaartje uit Rotterdam-project nog wel herinneren. Zo niet, even een uitleg: ik heb tijdens de boekenmarkt in Dordrecht (Aanrader! Is er volgende zomer weer.) tien oude kaarten uit Rotterdam gekocht. Het idee was dat ik bij elk kaartje een verhaal zou schrijven. Juist, dat is dus hierbij mislukt.

1. Het is bij sommige kaarten echt heel erg moeilijk om te lezen wat er nou precies staat.
2. Geen inspiratie en geen tijd/zin.

Maar dat is natuurlijk wel zonde. Want ik weet dat sommige mensen het leuk vonden om te lezen/zien en bovendien zijn die kaartjes ook heel leuk. Dus daarom nu wat anders. Ik ga geen verhaal meer bij het kaartje schrijven, maar wel speculeren over wat er allemaal achter kan zitten samen met jullie. Dus hierbij ook een uitdaging voor jullie om erover na te denken!

Lieve Oma en Opa.

Fijn dat jullie nog een weekje blijven. De zon schijnt wel niet hier, maar het is tenminste droog en niet zo koud. Was het een Zaterdag een verrassing dat het stelletje kwam? Dat zal best wel. Hier gaat alles prima. Marijke is lief en ze loopt nu heel de kamer in de ronte, die boef. We gaan straks naar buiten wat boodschappen doen. Als u nog wat nodig heeft, schrijf je het dan nog? Bellen mag ook. Nog veel plezier en mooi weer. De groeten van Bert Ellij en en een kusje van Marijke.

Oké, de situatie zit dus zo: opa en oma blijven nog een weekje in Rotterdam. Hun kleinzoon schrijft naar hen en heeft een dochter, die net heeft leren lopen. Dan is er nog een stelletje. Wat wordt er bedoeld met stelletje? Een stelletje mensen (misschien wel de kleinzoon met zijn kind en nog meer mensen) of daadwerkelijk een stelletje, in de zin van een koppeltje/paartje/hoejehetookwilnoemen. En wat is daar zo verrassend aan? Wat doen oma en opa (Waarom schrijft hij ‘oma en opa’ en niet ‘opa en oma’, wat fijner in het oor ligt? Vindt hij oma liever?) eigenlijk in Rotterdam? En waarom zet hij op een kaartje dat ze het moeten laten weten als ze nog boodschappen nodig hebben, kan ze niet beter bellen? Hij gooit het kaartje niet meteen in de bus, want er zit een postzegel op.

Weten jullie het antwoord op mijn vragen? Of zit ik helemaal in de verkeerde richting en is er iets dramatisch aan de hand wat ik over het hoofd heb gezien? Ik ben benieuwd wat jullie denken!

Laura’s brieven: LINDA magazine en Tony’s Chocolonely

Wederom komt er een nieuw projectje op Laura denkt, namelijk: Laura’s brieven. De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (zesentwintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Tony’s Chocolonely

Chocola is lekker, daar zijn we het allemaal wel over eens (oké, waarschijnlijk niet, er schijnen hele rare mensen te zijn die niet van chocola houden!). Maar wanneer is het nog lekkerder? Als het fair trade is. Bijvoorbeeld Tony’s Chocolonely. Wat ik grappig bij hen vind, is dat ze eerst alleen met een melkvariant kwamen met een rode verpakking. Ze wisten (volgens mij) niet dat het een succes zou worden, dus toen moest er ook puur komen en dat was een blauwe verpakking. Dus let daar op als je die chocola gaat kopen ;)
Ik moet zeggen dat ik mijn achtergrond verhaal voor de naam erg leuk bedacht vind (‘Niet zo arrogant, Laura.’), maar het echte verhaal kun je hier lezen.

Jaaaa, een handgeschreven brief, I like! Dikke pluspunt voor Tony’s Chocolonely. En niet alleen dat: ik kreeg nog chocola van ze ook. Gelukkiger kun je een meisje toch bijna niet maken? +100000000.

LINDA magazine

De LINDA is een leuk, lekker dik blad (hoe dikker, hoe beter) en wie is de hoofdredactrice (je kunt het misschien al raden): Linda de Mol. Ik vind het een leuk blad, hoewel ik niet helemaal tot de doelgroep behoor. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik ze geen brief kan sturen!

En jawel, ik heb antwoord gekregen! Al mijn vragen zijn beantwoord en ze zijn ook blij met mijn brief, iets wat ik ook erg leuk vind. Mijn vraag over de columns was natuurlijk als grapje bedoeld (ik denk niet dat ik goed genoeg daarvoor ben en ik ben te jong voor de doelgroep van de LINDA om columns te kunnen schrijven waarin zij zich herkennen, denk ik), maar wel leuk dat ook daar op gereageerd wordt. En een week later kreeg ik nog iets.

Ik kreeg nog een LINDA-shopper. Heel erg lief :)

Ik vind allebei deze bedrijven echte toppers (‘Doe mij een toppertje en een breezer ananas.’) dat ze zoveel tijd en moeite hebben gestoken om me antwoord te geven en daar boven op nog leuke dingen hebben gegeven ook. Echt heel leuk!

Dit waren de laatste brieven van deze serie (ik zit er over na te denken om nog een tweede serie te maken, maar daarover later meer). Maar niet getreurd: er komt nog een blogpost met alle bedrijven die níet gereageerd hebben en dat zijn er heel wat meer dan die wel gereageerd hebben.

Tot de volgende keer maar weer!

Post-its, quotes en Leiden

Alleerst moeten jullie dit lezen. Geschreven door Jaap in zijn mysterieuze taal (sowieso een aanrader trouwens, zijn blog en nee, hij heeft geen reageeroptie).

Oké, nu is de vraag natuurlijk: hoeveel begrijpen jullie van dat blogje? Waarschijnlijk niet veel, dus zal ik het verhaal erbij vertellen.

Jaap en ik spraken met elkaar af in Leiden voor een koffiehuisje (ik weet niet of je het wel een koffiehuisje kunt noemen, maar ik vind koffiehuisje een leuk woord, dus). Maar in plaats van voor het koffiehuisje stond Jaap er meters naast, wat natuurlijk absoluut niet kan. Zoals ik al tegen hem zei: wat als er nou allemaal mensen voor het koffiehuisje hadden gestaan, hoe had ik dan geweten dat jij het was? Na deze knallende ruzie (grapje) gingen we dan eindelijk toch naar het koffiehuisje. Wat doet een normaal mens in een koffiehuisje? Ja, koffie drinken. Nou, wij niet dus. Ik iets met vanille en Jaap warme chocolademelk ZONDER slagroom (ja, echt!).

En toen kwam het werkelijke doel van onze afspraak naar voren: de post-its kwamen op tafel. Want wat gingen wij namelijk doen? We schreven quotes op de post-its die met boeken, kleding, muziek of de universiteit te maken hadden (of gewoon leuk waren). Na het schrijven van de post-its gingen we stad in om de post-its op boeken, kleding, cd’s of een universiteitgebouw te plakken.

Waarom? Omdat het kan. En post-its zijn leuk. Quotes ook. Logischerwijs is stiekem post-its met quotes erop plakken ook leuk.

Eerst gingen we naar de H&M. Ik maakte bijna de vreselijke fout om een boekenquote op een kledingstuk te plakken (dat had ik mezelf nooit vergeven). Vervolgens kwam de C&A aan de beurt, de Freerecordshop, de Intertoys (‘Don’t judge a book by its movie’ werd geplakt op dvd’s van boekverfilmingen) en daarna jawel: het Lipsius.

Waarschijnlijk weten jullie niet wie Justus Lipsius is en schaam je (ik weet het ook niet), maar in ieder geval is het universiteitgebouw van geesteswetenschappen (de leukste faculteit vanzelfsprekend) naar hem vernoemd. Ook daar sloegen wij onze slag.

De volgende dag vroeg ik een studiegenootje of ze er nog hingen. Ze waren verdwenen. Ik ga er maar heel positief van uit dat blije studenten ze hebben meegenomen.

(Later ging ik zelf nog checken en ik zag dat er nog één post-it op de kachel hing. Hierboven zie je het bewijs bij de tweede foto. Helaas hing de kachel boven het raam waardoor ik er geen goede foto van kon maken en was ik bang dat er mensen de trap op kwamen, maar dit staat er: Logic will get you from A to Z. Imagination will get you everywhere. – Albert Einstein)

(Als jij ook van een ludieke/gekke/rare/lieve/leuke actie houdt: mail me dan alsjeblieft, want ik vind het leuk om dit soort dingen te doen én om nieuwe mensen te ontmoeten :D)

Laura’s brieven: TU Delft, Bolletje en Moleskine

TU Delft

Klik op de foto om het te vergroten.

Ons kleine landje heeft toch maar een hoop universiteiten (gelukkig maar), waaronder de TU Delft. Ik was wel nieuwsgierig naar de verhoudingen tussen meisjes en jongens.

En ik heb antwoord gekregen! Op een originele manier, namelijk in tabellen. Wel moest ik even opzoeken wat de afkortingen betekenden. De minste meisjes zitten bij de faculteit Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI). De meeste (maar ook nog niet heel veel natuurlijk) zitten bij de faculteit Bouwkunde. Interessant om te weten!

Bolletje

Eén van de beste slogans? ‘Ik wil Bolletje!’ Alleen daarom verdiende Bolletje al een brief.

En jawel, ik kreeg antwoord.

Wat ik toch wel erg jammer vind, is dat mevrouw Bosma genoemd wordt. Ik weet niet wie mevrouw Bosma is, maar ik ben het in ieder geval niet! (maar ik heb even gekeken naar hoe ik het geschreven en nou ja, oké, je zou er een ‘m’ uit kunnen halen, maar toch!) Maar goed, dat maakt niet uit, ik heb antwoord gekregen en daar gaat het om!

En ik heb dus een kopie van ‘Honderd-uit over beschuit’ gekregen. En bah, wat een vieze suggesties. Ik zal er een aantal noemen:

– Beschuit met plakjes banaan, ham en kaas erop.
– Beschuit met boter, stukjes gaar kippenvlees, plakjes banaan en en beetje citroensap (ze houden wel erg van banaan, geloof ik). In een handomdraai een exotisch hapje.
– Beschuit met een laagje kwark, twee rolletjes salami en en schijfje augurk.
– Dek de beschuit af met geslagen room of slagroom met partjes mandarijn. Een tijdloze delicatesse. (dit heb ik niet verzonnen, dit staat er letterlijk zo)

Ik blijf bij mijn beschuit met aardbei.

Moleskine

Ik houd van Moleskine. Zelf gebruik ik hun notitieboekje (zo’n rode) om ideeën voor mijn blog in te schrijven. En moeten jullie kijken wat ik nou toch eens gekregen heb.

Het is de Daily Diary/Planner van 2011. Nou zou je stom kunnen doen en zeggen: ‘Ja, dat is van 2011, heb je niks aan blabla.’ Dat klopt, maar ten eerste: het is nog geen 2012. En ten tweede: ik kan het ook gewoon als notitieboek gebruiken. Supercool dus! En ook een pluspunt: een handgeschreven antwoord. Dus Moleskine, heeeeeeel erg bedankt! :D

De Winnie de Poeh-missie

Ik ben gek. Helemaal gestoord gewoon. En Iris ook.

Ik zal het even uitleggen, ook voor de mensen die al weten dat ik gek ben (ik ben nog gekker dan je denkt!). Ik had een keer een blogje gemaakt over originele dingen om te doen in de trein. Niet met een serieuze intentie, maar toch vroeg ik of er mensen waren die een paar dingen daarvan wilden doen. En jawel, Iris wilde dat wel. Wat dan? Voorlezen in de trein.

Dat is natuurlijk niet iets wat je dagelijks doet of eigenlijk is het iets wat je gewoon niet doet. Maar Iris en ik dus wel. Soort van.

Vol goede moed begonnen we. Als boek hadden we ‘Het huis in het Poeh-hoekje’ van A.A. Milne (GEWELDIG BOEK, echt serieus!). Hierboven zien jullie mijn supermooie exemplaar ervan, ben er heel blij mee en hij was nog goedkoop ook (zeven euro). Eerst gingen we op een bankje zitten om te oefenen. Ter illustratie zal ik hieronder een quote doen, zodat jullie het gevoel een beetje meekrijgen. Iris was Poeh en ik was Knorretje.

‘Konijn is slim,’ zei Poeh nadenkend.
‘Ja,’ zei Knor, ‘heel slim.’
‘En hij heeft hersens.’
‘Ja,’ zei Knorretje, ‘hersens heeft ie ook.’
Het was een hele tijd stil.
‘Ik denk,’ zei Poeh, ‘dat hij daarom nooit iets begrijpt.’

Geweldig toch? Maar goed, verder met het verhaal. We namen de stoptrein vanaf Amersfoort naar Utrecht. Onze tactiek was uitgedacht (alleen maar aan aardiguitziende mensen vragen). Vol goede moed liepen we de coupé in en jawel, ik deed het gewoon, ik ging naast een vrouw staan die bij het raam zat en ik vroeg: ‘Zou u het leuk vinden als wij u voorlezen?’
Ik had nog hoop toen.
‘Nee, alsjeblieft niet!’ zei de mevrouw, op een watisditvoorbelachelijks-toon.
Adem in, adem uit, Laura. Er bestaan echt nog wel vriendelijke mensen.
Oooooh, wat ben ik toch weer positief, want echt, er bestaan geen vriendelijke mensen meer en dat vind ik echt heel jammer. Want daarna gingen we naar een andere coupé (hier durfden we het niet meer te vragen), waar Iris het aan een oud vrouwtje vroeg. Die horen aardig te zijn, maar deze voldeed niet aan de eisen.
‘Nee, zeker niet!’ zei ze.

Hier, lieve mensen, word ik nou depressief van. We hadden de moed bijna opgegeven, maar kwamen toen op het ingenieuze idee om een kinderdagverblijf in Utrecht te bellen. Het antwoord? ‘Nee, dat moet je ver van tevoren opgeven.’
Altijd fijn dat mensen spontane acties weten te waarderen.

Maar ach, wij naïevelingen gingen gewoon door. Iris kwam met het idee om naar een kinderboekenwinkel te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Bleek het kinderboekenweek te zijn. Glimlachend werden we onthaald door de eigenaresse (er was iemand aan het optreden, kinderliedjes aan het zingen).
‘Kom binnen, ga maar vooraan staan!’
Wauw, misschien zou het nu wel lukken. Misschien konden wij wel na dit optreden voorlezen. Iris vroeg het. Toen glimlachte de eigenaresse niet meer.
Ik weet niet meer wat ze zei, maar erg positief was het niet en het mocht dus ook niet.
Teleurgesteld dropen we af.

Achteraf hadden we het misschien beter moeten overdenken. Al basisscholen of kinderdagverblijven bellen etc. Maar we dachten dat het wel zou lukken in de trein. Niet dus. Ik vind het echt jammer dat mensen zo achterdochtig en stom zijn.

Maar om dit blogje toch nog leuk te eindigen, hier nog een quote uit het Winnie de Poeh-boek:

‘Laten we ze allemaal eens opzoeken,’ zei Poeh, ‘want als je eindeloos in de wind hebt gelopen, en iemand laat je opeens binnen en zegt: “Hallo, Poeh, je bent net op tijd voor een hapje van het een of ander”, nou, dan kan je dag niet meer stuk.’
Knorretje vond dat je maar niet zo bij iedereen binnen kon vallen, maar als het nou bijvoorbeeld was om Kleintje te zoeken of om een ‘Expotitie te organdizeren,’, dan kon het, maar misschien wist Poeh wel iets.
En Poeh wist iets.
‘Omdat het donderdag is,’ zei hij. ‘We gaan gewoon iedereen een prettige donderdag wensen. Kom mee, Knor.’

(mensen die gekke dingen met mij willen doen, wel op een lieve, positieve manier bedoel ik dan, mogen mij altijd mailen)

Laura’s brieven: de Postcodeloterij en Madame Tussauds

De Postcodeloterij

Klik op de foto om het groter te maken.

Ik vind de Postcodeloterij wel slim, sneaky slim, maar slim. Je moet immers wel een loot kopen, stel je voor dat jouw straat de grootste prijs wint (ik wilde eigenlijk zeggen: ‘Hij kan zomaar vallen!’, maar dat is van een andere loterij), dan ben je wel mooi een arme (letterlijk en figuurlijk) loser. Vragen genoeg, zoals jullie in de brief kunnen zien.

En toen kwam er een telefoontje voor mij. Alleen: ik was (helaas) niet thuis. Dus moet ik het uit tweede hand hebben, namelijk mijn moeder (ik ben niet verantwoordelijk voor eventuele fouten!). Als je niet kunt raden van wie het telefoontje was, nou ja, dat is jammer voor je.

Goed, dus, een telefoontje. Dit is:
1. Leuk, want ze hebben blijkbaar moeite genomen om achter mijn telefoonnummer te komen.
2. Wel een beetje creepy, want hoe zijn ze aan mijn telefoonnummer gekomen? (ja, wij doen wel mee aan de Postcodeloterij, maar dat staat niet op mijn naam)

Dan nu de antwoorden:
– Iedereen mag meedoen, maar je moet wel achttien jaar of ouder zijn.
– Telefonisch kan je tot tien loten krijgen, daarboven moet het schriftelijk ingediend worden.
– Heeft de beste meneer niet beantwoord, volgens ma mere.
– Als voorbeeld gaf hij de Ben & Jerry’s-prijs: als je dat niet ophaalt, tja, dan heeft B&J geluk (wie haalt dat nou niet op?) En als je bijvoorbeeld tien loten hebt en fietsen hebt gewonnen (dus tien fietsen), dan moet je de vijf fietsen wel accepteren, maar krijg je boven de vijf het geld uitgekeerd in plaats van de fietsen dus.

De Postcodeloterij-meneer vond mijn brief erg leuk en vroeg nog hoe oud ik was (ik gok dat hij dacht dat ik tien was). Dus meneer, bedankt voor (bijna) alle antwoorden!

Madame Tussauds

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er nog nooit geweest ben. Ja, dat komt vast als een shock. En ik moet daarbij ook nog bekennen dat ik er niet per se naar toe wil. Maarrr, dat wil niet zeggen dat Madame Tussauds niet interessant genoeg is om een brief naar te sturen!

Wat ik kreeg? Antwoord (superleuk trouwens dat ze hun eigen briefpapier hebben), een informatiepakket en een foldertje. Maar de grote vraag is natuurlijk: staan de antwoorden in het informatiepakketje?

Nee, helaas niet. Maar ik vind het informatiepakket wel leuk. Deze dingen staan er onder andere in:
– De kosten van een beeld zijn ongeveer €150.000.- (o em djie)
– Er wordt echt haar gebruikt en als het haar klaar is, wordt het gewassen, geknipt en geföhnd (‘Wat doe jij voor werk?’ ‘Ik? Oh, ik doe het haar van de wassen beelden in Madame Tussauds.’)
– Het sigaretje van schrijfster Annie M.G. Schmidt zorgde voor veel commotie rondom de onthulling. Madame Tussauds werd verdacht van sponsoring door de tabaksindustrie. Hun reactie: het sigaretje een permanent gloeiende punt geven. Ze maken mensenlijk namelijk na zoals zij in het echte leven ook waren.

Dit waren de brieven weer voor vandaag! Wat vinden jullie ervan?

Laura’s brieven: De Ruijter Hagelslag en Accessorize

De Ruijter Hagelslag

Klik op de foto om het groter te maken.

Ik weet dat De Ruijter nog meer producten heeft, maar in mijn brief ging het vooral om de hagelslag (lekkerrrr). Hierboven zie je mijn brief. Leuke vragen toch?

Dat vonden ze bij De Ruijter blijkbaar niet of in ieder geval niet leuk genoeg om er tijd aan te besteden. Maar goed, ik heb dus de spreekbeurt informatie gekregen. Helaas krijg ik hier geen antwoord op mijn vragen. Het grootste gedeelte gaat over beschuit met muisjes en nou ja, daar vroeg ik niets over! Wel staat er een quote uit 1957: ‘We hoeven ons niet bezorgd te maken over de slechtere tijden, want hoe slechter de tijden hoe meer hagelslag de mensen op hun brood gaan eten.’
Lijkt me toch een goede stelling om te ondervinden voor een hagelslagonderzoek. Wie biedt? (Diegene die dit wil onderzoeken, is een held en verdient een blogje! En hagelslag.)
Dus helaas, geen antwoorden op mijn vragen. Maar toch een pluspuntje voor De Ruijter: jullie kunnen het niet zien, maar ze hebben heel mooi, luxe papier (niet het printpapier wat de ‘gewone mens’ gebruikt) en hebben dus tot nu toe de schoonheidsprijs van het papier gewonnen.
Mochten jullie een antwoord op één van mijn vragen wel weten, let me know!

Accessorize

Dit was één van de eerste brieven die ik geschreven heb, dat weet ik nog wel (‘Lekker boeiend, Laura.’ ‘Nou en.’). Ik vind de Accessorize echt een hele leuke winkel met mooie sieraden. Helaas zit hij nog niet zo veel in Nederland. Rotterdam heeft een petite shop-in-shop en that’s it. Niet leuk dus, want in Engeland zie je deze winkel wel overal.

En ik kreeg een brief terug met antwoord op al mijn vragen, heel erg leuk! Daarnaast hebben ze me ook twee briefkaarten gegeven en een boekje met hun producten erin. Leuk, leuk, leuk, maar ik word er wel hebberig van ;)

Laura’s brieven: Fristi en Metro

Metro

Klik op de foto om het groter te maken.

Binnen één week kreeg ik vier brieven en één mailtje: goede score! Eén van die brieven was van Metro. Nee, niet dat ene openbaar vervoersmiddel, maar de gratis krant.

Ook hierover mag ik melden dat mijn vragen beantwoord zijn! Leuk om het verhaal achter de naam te weten te komen :)

Fristi

Ook kreeg ik een brief van Friesland Campina: het bedrijf dat de welbekende Fristi (wie dronk het vroeger niet?) produceert.

En ik kan u mededelen: ze hebben al mijn vragen beantwoord. Helaas is het ontstaan van de naam niet bekend, maar dat geeft reden voor speculaties: wat denken jullie? En wat vinden jullie van mijn smaaksuggesties? (ik vind vooral Fristi Framboos erg goed bedacht, al zeg ik het zelf, vanwege de alliteratie dus)

Laura’s brieven: Sportlife en Marktplaats

Marktplaats

Klik op de foto om het groter te maken.

Op Twitter ontving ik een tweet van een medewerker van Marktplaats: of ik mijn e-mailadres wilde geven. En jawel, enkele dagen later ontving ik dit mailtje in mijn mailbox.

Wat ik jammer vind, is dat het een mail en geen brief is. Maar dat is ook weer logisch: Marktplaats is een website. En: ze hebben wel moeite gedaan om achter mijn e-mailadres te komen!

Sportlife

De eerste brief kreeg ik, twee dagen nadat ik alles op de bus had gedaan, van Sportlife. Ik had hen deze brief gestuurd (let niet op mijn niet zo mooie handschrift, that’s not the point).

En dit was het antwoord:

Positief: Ze hebben een brief teruggestuurd.

Negatief: Ze hebben mijn brief niet (goed) gelezen. Ik houd al jaren geen spreekbeurten meer! Bovendien krijg ik geen antwoord op mijn vragen, alleen op de vraag hoe kauwgom ontstaan is.

Wel ben er ik erachter gekomen dat ze in Japan kauwgom hebben die naar augurk smaakt (bah). En dat je pindakaas moet smeren wanneer de kauwgom zich op harde vlakken bevindt. Werkt dat niet? Gebruik dan alcohol of nagellakremover. Oh en dat ze bij Sportlife dingen heel goed weten te verwoorden op een nette manier: ‘Soms hoor je het praatje dat het slecht is om kauwgom in te slikken. Het spul zou op zijn minst zeven jaar in je maag blijven zitten en daar de boel dichtplakken. Grote onzin! Ingeslikte kauwgom komt er langs de normale weg weer uit.’

Conclusie: ik heb er weer wat van geleerd, maar helaas geen antwoord op mijn vragen gekregen. Jammer.

Bloemen en treinen

Een paar maanden geleden had Anne geblogd over haar bloemenactie en nog recentelijk blogden Kim en Ariska over hun treinavontuur. Ik kwam samen met Nicole op het geniale idee om deze twee dingen te combineren. En zo geschiedde.

Het plan: bloemen kopen (gerbera’s, want rozen hebben doornen en gerbera’s zijn ook mooi), kaartjes met leuke teksten beschrijven en met lint aan de bloemen vastmaken. Een dobbelsteen laten bepalen waar we naar toe gaan, in de trein springen en de bloemen uitdelen.

We gingen enthousiast (en ook bang, want eng en uit comfortzone en nou ja, het is eng!) naar Rotterdam Centraal en gooiden daar met de dobbelsteen. De uitkomst: spoor negen (geloof ik) naar Amsterdam Centraal. In de trein hebben we de teksten bedacht voor op de kaartjes.
We stapten uit (‘Oh, ik vind het echt eng, ik durf niet!’). Nicole ging eerst. Ze gaf een bloem aan een klein kindje die op de schoot van zijn opa zat en die vond het leuk! Daarna gaf ik een bloem aan een vrouw die zat te wachten en ook zij vond het gelukkig leuk. We gingen verder door het station en een aantal mensen (eigenlijk allemaal vrouwen) kregen een bloem van ons.

We stapten uit het station. En toen ging het mis. We probeerden en probeerden. Mannen, vrouwen, niemand wilde een bloem. Ze keken ons allemaal wantrouwig aan (alsof we er geld voor wilden, zien we eruit alsof we geld willen?). Uiteindelijk kwamen we op de Dam terecht, waar allemaal van die verklede mensen staan. Een vrouw in een kippenpak wilde dat ik naar haar toe kwam. Ik gaf haar dus een bloem en toen zei ze: ‘Photo!’ Dus Nicole maakte een foto. Wat de vrouw toen zei?
‘One euro!’
Dacht het dus even niet. Foto gewist en we gingen weer verder.

Eerlijk gezegd werd ik er een beetje depressief van. We probeerden alleen maar iets leuks te doen en het werd niet gewaardeerd. Waarom zijn mensen bij voorbaat al wantrouwig?
Uiteindelijk hebben we bloemen neergelegd op fietsen en terrasjes en de laatste paar bloemen aan van die eigenaars van restaurantjes die daar stonden gegeven (ik weet het, lekkere duidelijk zin, maar volgens mij in één van die zijstraatjes vlakbij het Leidseplein.

Conclusie nummer één: Je kunt bloemen het beste aan kleine kinderen of vrouwen van middelbare leeftijd geven.
Conclusie nummer twee: Veel Amsterdammers en toeristen zijn wantrouwig.
Conclusie nummer drie: Maar het is wel goed dat we het gedaan hebben (uit je comfort zone komen) en gelukkig waren er nog wel mensen die het leuk vonden.

Misschien was Amsterdam niet de juiste plaats. Ik weet het niet. Misschien ga ik het nog een keer doen, maar daar moet ik nog over nadenken. In ieder geval, hoewel de uitkomst anders dan verwacht was, wil ik wel vaker van dit soort dingen gaan doen. Weet iemand nog meer van dit soort acties?

Nu maar hopen dat de mensen die een bloem bij hun fiets of scooter hadden, het wel leuk vonden :)