Laura bedenkt Archieven - Pagina 13 van 15

Laura’s brieven: Ariane en Renze

Aangezien het veel tijd kost om de brieven aan bedrijven te schrijven en het nog meer tijd kost om te wachten op antwoord heb ik in de tussentijd een nieuw project.
Ik heb twaalf mensen, bloggers, mensen die ik ken, mensen die ik niet ken, een brief geschreven en zij schreven me terug. Hieronder twee daarvan :)

Ariane

Klik op het plaatje om het groter te maken.

Ariane is een achttienjarig meisje (ze is in de tussentijd jarig geweest) met een blog. Ook aan haar heb ik een kaartje gestuurd in plaats van een brief wegens de plotselinge verdwijning van mijn briefpapier (de kaboutertjes?). Waar ik vooral benieuwd naar was, was het verhaal achter de naam ‘kiss from a mango’. Ik leefde namelijk in de veronderstelling dat mango’s helemaal niet kunnen zoenen, maar is het dan toch mogelijk? Let’s find out.

Ik vind het wel grappig dat Ariane nooit mango’s heeft gegeten :P En inderdaad, het is een originele naam! Ook leuk dat ze gratis schoenen heeft gekregen. Wanneer komt er een prinsesje met de naam Laura? ;) (Ik bedoel, dan zijn er zoveel Laura’s in de wereld, maar is er niet één een prinses. Frappant.)

Renze

Renze volg ik al een tijdje. Je had het misschien al kunnen ontdekken uit mijn brief, maar inderdaad: hij heeft een blog. Wat ik opvallend vond aan Renze’s blog is dat het geen anonieme blog is (zijn url is immers zijn naam), maar dat er géén foto van hemzelf op stond.

Goed dat je een blog bent begonnen, Renze! Overigens is er niks mis mee om je eigen naam als url te gebruiken, dus waarom die niet gewoon houden? En eindelijk staat er een foto van Renze op zijn blog, jeej! Ik vind het altijd leuk om het gezicht achter een blog te zien :)
En wat betreft de stickers: leuk :) (volgens mij is Renze de enige die stickers gebruikt heeft)

Wie schrijft die blijft (1): korteverhalenschrijver Ton Rozeman

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een columniste of een korteverhalenschrijver zoals Ton. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

***

Ton Rozeman

Al vanaf het moment dat Ton Rozeman leerde schrijven op de basisschool, vond hij het leuk. Tegenwoordig geeft hij les aan de Schrijversvakschool Amsterdam, schrijft korte verhalen en heeft daar ook een boek over geschreven: Korte Verhalen Schrijven (Uitgeverij Augustus). Voor meer informatie, kijk op zijn blog: Korteverhalenschrijven.nl.

De Schrijversvakschool

Op zijn 28e ging Ton naar de Schrijversvakschool in Amsterdam: hij vond schrijven leuk, maar besloot dat het beter kon. Hij koos hiervoor, omdat Hermine Landvreugd, een inspiratiebron voor hem, ook op die school had gezeten. Ton leerde er schrijven op allerlei gebieden (filmscenario, poëzie, essay etc.), maar het interessantste vond hij korte verhalen:
‘Korte verhalen schrijven is heel economisch. Alles wat niet nodig is, raak je kwijt. Je moet denken: wat kan weglaten? Wat doet er niet toe? Het voelt goed om dat te doen, geen toeters en bellen, maar tot de kern komen.’

Voorbeelden

Volgens Ton is de grootmeester van de korte verhalen Raymond Carver: ‘Als ik het niet meer wist, haalde ik zijn boek uit mijn rugzak en ging ik een stukje Raymond Carver lezen, ook al was het voor de zoveelste keer.’
Maar ook Lydia Davis, een recentere ontdekking, is een voorbeeld: ‘Zij heeft me helemaal door elkaar geschud om me te laten zien hoeveel vrijheid het korte verhaal eigenlijk heeft.’

Zijn schrijfboek

In 2011 kwam Tons boek ‘Korte verhalen schrijven’ uit. Maar wat draagt dit boek bij aan de andere boeken over schrijven die er al zijn?
‘In Nederland was er nog niet echt een boek over korte verhalen schrijven. En er zijn veel boeken die stellig zeggen wat je moet doen, maar daar geloof ik niet in. Ik vind dat je een keuze hebt.’
Het schrijven van het boek vond hij niet moeilijk, omdat het voor hem één grote ontdekkingstocht was. Wat wel lastig was? De deadline halen…

Ik heb aan Ton gevraagd of hij een stukje wilde schrijven met het thema ‘Wie schrijft, die blijft’. Wat hij hierover te zeggen heeft, kun je op zijn blog lezen.

Het was erg interessant om met Ton te praten en om zijn boek te lezen. Korte verhalen schrijven is moeilijk, maar het boek zorgt voor inspiratie en handvatten. Een aanrader dus!

Laura’s brieven: Shirley en Wijnand

Shirley

Klik op het plaatje om het groter te maken.

Shirley is een blogger en zoals ik in de brief al zeg, weet ik niet meer hoe ik op haar blog ben gekomen. Ze heeft als blognaam glamourporfavour genomen, vandaar dat ik vraag of ze glamoureus is. Ik heb één vraag zwart gemaakt, omdat Shirley niet wil dat het antwoord daarop aan iedereen bekend wordt. Ik snap dat jullie daar heel nieuwsgierig van worden, maar sorry, ik ga toch niet vertellen waar het over ging!

En ik heb een brief terug gekregen met heel leuk briefpapier! Ik moest erg lachen om het zo glamoureus zijn als een steunkous haha. En of ik van tijgerprint houd: ik draag het zelf niet en bij anderen ligt het eraan hoe het gecombineerd wordt (als je niet op past, kan het ordinair staan).

Wijnand

Zoals in de brief al zeg, heb ik Wijand geïnterviewd. Hij werkt namelijk als machinist en dat vond ik erg interessant voor de serie Laura beroept zich. Ik ken Wijnand, omdat hij mij volgde op Twitter toen ik een blogje over Nico Dijkshoorn schreef. Grappig hoe dat soort dingen gaan! Wijnand is erg actief op Twitter, vandaar dat ik er naar vraag.

Heel leuk om een brief van Wijnand te krijgen! Al vijftien jaar geen handgeschreven briefje, jeetje. Dat zal bij meer mensen wel het geval zijn, daar moet verandering in komen, mensen!
Ik vind het leuk dat Twitter zoiets kan doen, dat het ervoor zorgt dat je met mensen in contact komt die je anders nooit zou kennen. Oh en Wijnand, ik waardeer het zeer dat je je kostbare pauze hebt gebruikt voor het schrijven van een brief, dankjewel!

Een kaartje uit Rotterdam (1969): Lieve mevrouw Bernadette

Je kunt erop klikken om het groter te maken.

Ik heb tien oude kaartjes uit Rotterdam. En achter elk kaartje zit een verhaal. Maar welke? Dat ga ik (hopelijk) samen met jullie verzinnen!

Hier de vertaling van de tekst op het kaartje (tenminste, wat ik kon ontrafelen):

Lieve Mvr Bernadette,

Van harte nog een *kaniknietlezen*. Vanmiddag ben ik nog bij mevr. Deutekom geweest. Ze slaat zich er toch nog dapper door. Zij kan zelf nog niet schrijven. Zij wil zoo graag nog eens ’n briefje van U?

Veel gr. Mevr. Roberto.

Oké, we gaan het kaartje wat beter bekijken. Mevrouw Roberto (ik dacht dat het Roberts was, maar mijn broertje zegt dat het Roberto is, als hij geen gelijk heeft, krijgt hij een pak slaag!) maakt buitensporig veel gebruik van afkortingen. Zo ook bij wat er na ‘Van harte nog een’ komt. Ik weet alleen niet wat er precies staat, weten jullie dat misschien?
Wat we weten, is dit: er is iets aan de hand met mevrouw Deutekom, iets ernstigs (ze slaat zich er toch nog dapper door), waardoor ze niet kan schrijven. Daarom schrijft mevrouw Roberto (het doet me denken aan die kapper uit Samson en Gert, heette die ook niet Roberto? Haha.) het kaartje voor haar. Mevrouw Deutekom wil namelijk heel graag een kaartje terug van mevrouw Bernadette.

Wanneer we naar het adres kijken zien we dat het kaartje gericht is aan ‘Eerw. Mevr. Bernadette’ in het klooster St. Lucia. Eerw. staat voor eerwaarde, wat een aanspreektitel voor een geestelijke is. Mevrouw Bernadette is dus een geestelijke in het klooster St. Lucia in Haarlem. Wat ik me af vraag, is waar mevrouw Deutekom haar van kent. Waren ze vroeger buurmeisjes? Hebben ze op dezelfde school gezeten? Of zat mevrouw Deutekom zelf ook in het klooster, maar is ze eruit gegaan en verloopt de band daarom zo stroef? Ik bedoel, het gaat slecht met haar, misschien ligt ze wel op sterven en denkt ze terug aan de mensen in haar leven en wil ze daarom zo graag een kaartje van mevrouw Bernadette.

Want wat is er met mevrouw Deutekom? Is ze ziek? Het is in ieder geval dusdanig ernstig dat ze niet zelf kan schrijven. Maar aangezien mevrouw Roberto schrijft dat ze zich er dapper door heen slaat, lijkt het toch niet dat ze op sterven ligt. Maar waarom wil ze dan zo graag een kaartje van mevrouw Bernadette? En waar kennen mevrouw Roberto en mevrouw Deutekom elkaar eigenlijk van en kent mevrouw Bernadette mevrouw Roberto dan ook (ze zegt wel ‘Lieve mvr. Bernadette’)?

Jongens, ik word hier enorm nieuwsgierig van. Wat denken jullie ervan?

Laura’s brieven: Sander en Nicole

Sander

Klik op het plaatje om het groter te maken (deze doet het om de één of andere reden niet, maar de anderen wel).

Sander kennen jullie wel, toch? Zo niet, kijk dan op zijn blog! Daar staan namelijk hele mooie, bijzondere foto’s op en nog veel meer (en hij zoekt overigens nog mensen voor een fotoproject). Een tijdje geleden is hij voor zijn studie naar Zuid-Korea gegaan en ook daar heeft hij interessante blogjes over geschreven.

Helaas is Sanders eerste brief (mét mooi briefpapier) nooit aangekomen bij mij :( Maar gelukkig is Sander de vervelendste niet en heeft hij gewoon nóg een brief teruggeschreven, die ik wel heb mogen ontvangen!

Oké, hij heeft dus best wel bizarre dingen meegemaakt in Zuid-Korea (levende inktvis eten?). Grappig dat hij Engelse boekenwinkels miste :P En gelukkig is de brief aangekomen, dus je hoeft niet te huilen, Sander ;)

Nicole

Nicole ken ik van de middelbare school. Ik leerde haar kennen toen ik in de eerste zat (brugwup!) en zij in de vierde (bovenwup!). Dat is een unicum: als vierdejaars ben je eigenlijk te stoer om met wupjes om te gaan en als eerstejaars vind je die superoude en grote bovenwuppen veel te eng om mee om te gaan. Maar blijkbaar was dat niet zo bij ons (ik weet eigenlijk niet meer hoe ik haar precies leerde kennen). In die tijd hielden we allebei een blog bij en uiteindelijk zijn we daar ook allebei mee gestopt.
Na twee jaar ging Nicole weg en sindsdien had ik haar eigenlijk niet meer gesproken. Totdat ik haar twee maanden geleden weer tegen kwam bij de metro!

Ik vind dat altijd wel leuk om mensen na een lange tijd weer tegen te komen (op de één of andere manier altijd in het openbaar vervoer) en bij te praten. Helaas had Nicole haast, maar ik mocht haar wel een brief schrijven.

Jammer dat Nicole geen blog wil om dit moment, maar wel interessant dat ze filosofie wil studeren (of al studeert?). Ik kan me nog haar discussies met onze filosofiedocent herinneren ;)
De dingen die ik zelf wil bereiken, zijn nog een beetje vaag, maar sowieso mijn bachelor halen en een leuke master vinden, maar dat duurt nog wel even!
En wat betreft de vragen: bij de één is dat moeilijker dan bij de ander, maar ik ga natuurlijk niet zeggen bij wie :P

Laura’s brieven: Jozefien en Lisanne

Jozefien

Klik op het plaatje om het groter te maken.

Jozefien ken ik via mijn studie (Literatuurwetenschap in Leiden). Ik noem haar altijd Joosjepoosje en zij noemt me Lauratius. Waarom? Geen idee! Net zoals ik is ze een beetje gek (op een leuke manier), maar ze zit nog een beetje in de ontkenningsfase wat dat betreft.

En dat is Jozefiens antwoord! Om maar gelijk haar vragen te beantwoorden: mijn definitie van gek, tja. Ik kan beter een paar voorbeelden geven: rare bijnamen aan mensen geven (daar zijn we allebei goed in) of hele Facebookgesprekken die over niets gaan. Er zijn natuurlijk gekkere dingen, maar dit zijn wel leuk-gekke dingen die we doen!
En eigenlijk heb ik vanwege dezelfde redenen Literatuurwetenschap gekozen als Jozefien :)

Lisanne

Zoals ik in het kaartje zeg, was mijn briefpapier op (op miraculeuze manier verdwenen, ik denk door de kaboutertjes meegenomen?), dus stuurde ik een kaartje.
Lisanne is een meisje van zestien wier blog ik al een tijdje volg. Ik ken haar niet in het echt, maar volgens mij is ze heel lief :)

Ik kreeg een kaartje terug, uit Friesland! Leuk dat Lisanne zoveel verschillende dingen wil gaan doen later, ik ben benieuwd wat ze uiteindelijk gaat doen. Zelf wil ik journalist worden en het allerliefst gewoon heel veel schrijven (dus niet alleen journalistiek), maar of dat gaat lukken?
Ik spaar zelf geen boeddha’s, maar ik heb er wel vijf (allemaal gekregen). Dat je ze zelf niet mag kopen, schijnt overigens niet waar te zijn, maar daar weet ik het fijne niet van! Jullie misschien?

Binnenkort weer twee nieuwe brieven :)

Laura’s brieven: Esra en Andrea

Esra

Klik op het plaatje om het groter te maken.

Esra’s blog volg ik nog niet zo heel lang, maar jeetje, wat kan zij goed schrijven! Heel mysterieus en beeldend. En ik vind haar blognaam ook heel mooi: silhouetten in de schemering.

Ik voel me natuurlijk zeer vereerd dat ik waarschijnlijk de eerste ben naar wie Esra een ‘echte’ brief heeft geschreven! En ook een +1 voor de alliteratie (ik vind het altijd leuk als mensen ‘lieve Laura’ zeggen of schrijven, vanwege de alliteratie en omdat ze me dan lief noemen natuurlijk). Wat betreft haar schrijven: ik weet niet wat jullie denken, maar ik vind haar echt goed schrijven en ik hoop toch dat ze er ooit iets mee gaat doen :)

Oh en ze heeft ook nog een mooie tekening op de envelop gemaakt:

Andrea

Op Twitter vroeg ik wie een brief van mij wilde. Andrea was één van de personen die reageerde. Wie het was? Geen idee! Reden genoeg om een brief naar haar te sturen dus.

Eindelijk weet ik dan (een beetje) wie Andrea is! Stiekem ben ik natuurlijk een beetje teleurgesteld dat het geen tachtigjarig omaatje is dat veel van computers af weet, maar de dingen ze leuk vindt (post, lezen, cupcakes, appeltaart) én natuurlijk het leuke briefpapier maken alles goed!

Goed, nu ben ik natuurlijk heel benieuwd wat jullie van dit nieuwe brievenproject vinden :)

Laura’s brieven: de schandpaal

Ja, dit was dan alweer het einde van Laura’s brieven, althans: van het eerste gedeelte. Later hierover meer.

In totaal heb ik zesentwintig brieven verstuurd. Dat is nogal veel, lieve mensen, zoals je op de foto kunt zien. Ik heb elf brieven, één mail en één telefoontje gekregen. Geen slechte score dus.

Maar nu vragen jullie je natuurlijk af: welke bedrijven hebben zo’n slechte klantenservice dat ze niet terugschrijven? Want dat vind ik wel: het is een stukje klantenservice om te reageren op brieven, hoe raar ze ook zijn (en zo raar waren ze nou ook weer niet).

Hier een selectie van de leukste brieven die ik geschreven heb die dus NIET beantwoord zijn:

Klik op de foto’s om het groter te maken.

Leuke brieven toch? Ik stel geen vervelende vragen, beledig de bedrijven niet en tóch sturen ze niks terug! Het meest teleurgesteld ben ik in Froot. Als je mij aan het begin gevraagd had van wie ik echt echt echt dacht een brief terug te krijgen, dan was het Froot wel. Valt me echt van ze tegen, eerlijk gezegd.

Goed, dan nu (u hoort het trommelgeroffel al) de bedrijven die NIET hebben teruggeschreven (met de bedrijven hierboven er ook bij):
– Nu.nl
– Intertoys.
– Lego.
– Froot.
– Omroep Max.
– Bruna.
– Hallmark.
– Boomerang.
– Durex.
– Donald Duck.
– De VARAgids.
– Page toiletpapier.

Ja, dat valt je van ze tegen he? Mij ook.

Goed, nu we dit treurige moment hebben gehad, nog één mededeling:

Ik heb nu al heel wat bedrijven om te gaan schrijven voor de tweede series. Maar ik ben op zoek naar wat meer instanties (dus geen merken, maar bijvoorbeeld de Kindertelefoon). Weten jullie er misschien nog een paar?

Een kaartje uit Rotterdam (1964): beste Tante Nel

Je kunt erop klikken om het groter te maken.

Ik heb tien oude kaartjes uit Rotterdam. En achter elk kaartje zit een verhaal. Maar welke? Dat ga ik (hopelijk) samen met jullie verzinnen!

Hier is weer een nieuw kaartje, ik heb de bijbehorende spelfouten erin gelaten! (ja, dat deed pijn)

Beste tante Nel,

Nog bedankt voor Uw kaarten en hoop dat het met uw rheuma iets beter gaat. Ik wil U ook wel eens komen opzoeken als het U schikt. Leen heb al enige weken *onleesbaar*, nu gaat het wel weer. Uit Schiebroek hooren we niets, was er ’t laatst met Noor haar verjaardag. Nu tante Nel me kaart is haast vol. Het beste en hartelijke groeten van Leen en mij, Loes.

De situatie is als volgt: Loes stuurt een kaart naar tante Nel. Hun relatie is dus niet slecht (anders stuurt ze geen kaartje toch?), maar wel een beetje afstandelijk: ze zegt U tegen haar tante (met een hoofdletter nog wel). De tante heeft reuma. Loes wil haar wel op zoeken, maar het klinkt niet heel erg enthousiast. Leen (de man van Loes?) heeft iets, maar wat is de vraag? Ik kan het woord niet lezen, weten jullie het misschien? Len-nogwat. In Schiebroek woont familie, waaronder Noor. Maar echt hartelijk is die band niet (waarom niet?), want ze horen er niks van. Is er een familieruzie? En waarom stuurt Loes haar tante een kaart als ze beiden in Rotterdam wonen? Kan ze niet gewoon langs gaan of bellen?

Ik denk dat de band tussen Loes en tante Nel niet heel erg goed is, dat het meer een verplichting voor Loes is. Wat denken jullie? Ga erop los, zou ik zeggen!

Laura’s brieven: Nintendo

Klik op de foto om het groter te maken.

Tja en toen dacht ik dat het afgelopen was met de brieven. Maar nee hoor, Nintendo besloot om nog wat terug te sturen! Het is mij eerlijk gezegd een raadsel waarom. Zesentwintig september heb ik de brieven verstuurd en drie (!) maanden later krijg ik antwoord. Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd of ze me gegoogled hebben en op mijn blog kwamen en bang waren dat ze aan de schandpaal kwamen ;)

Maar goed, de brief dus. Tja, wat zal ik zeggen. Het is geen korte brief, dat niet. Dus dan zullen de antwoorden er wel in staan, denk je. Eh, niet dus. Ik heb alleen antwoord gekregen op wat de naam betekent, maar niet op wie Mario en Wario heeft bedacht en wie het deuntje van Mario heeft bedacht. En dat is toch wel jammer. Weten jullie het misschien?

Dit is dan toch echt de laatste brief (gok ik, tenzij er bedrijven zijn die nog veel langer over hun post beantwoorden doen en daarom niet teruggeschreven hebben) en dus het eind van de serie. Of toch niet?

Nee, want ik heb hele enthousiaste reacties gekregen (bedankt daarvoor!) en ik moet bekennen dat ik het zelf ook heel leuk vind. Dus ik ga gewoon door (het zal nog wel even duren, voordat ze hier komen, maar er komt iets anders, in het volgende blogje van Laura’s brieven, over de bedrijven die niet teruggeschreven hebben, zal ik erover vertellen). Maar ja, dan moet ik wel bedrijven/instituties/weetikveel hebben om naar te schrijven. Venz ga ik sowieso doen (ik wil wel antwoord op mijn hagelslagvragen), maar weten jullie er nog meer?