Categorie: Laura bedenkt

Fictief interview met de metro

De metro en ik zijn dikke maatjes. We zien elkaar minstens twee keer per week en op die dagen dan ook twee keer. Waarom? Simpel, hij woont relatief vlakbij en vindt het nooit teveel moeite om me naar Rotterdam Centraal of Zuidplein te brengen. Het leek me dan ook leuk om hem te interviewen.
‘Moet je weer naar Rotterdam Centraal?’ vroeg hij me.
‘Ja, hetzelfde als altijd!’
‘Oké, maar ik moet eerst nog even langs Maashaven, Rijnhaven, Wilhelminaplein etc. om andere mensen op te halen, vind je dat goed?’
Hoe meer mensen, hoe meer gezelligheid, toch?
Er stapten twee tienermeisjes in. Ze hadden een glimmende legging aan, zo’n gouden, met een shirtje er bovenop. Ik paste twee keer in hun benen. Ik zag hun achterwerk als een gek heen en weer gaan.
‘Eh, ken jij die mensen?’ vroeg ik aan metro.
‘Ja, hoezo? Dat zijn mijn beste vrienden!’
‘Nee, zomaar.’
Metro’s vrienden zetten hun muziek keihard op. My milkshake brings all the boys to the yard hoorde ik.  Ik moest drie keer schreeuwen, voordat de metro mijn vraag hoorde.
‘Ga je eigenlijk vaak onder de douche?’
De metro kneep zijn ogen tot spleetjes.
‘Hoezo?’
‘Gewoon uit interesse.’
Ik bekeek zijn binnenkant. Een halfleeg blikje cola rolde heen en weer. Her en der lagen kranten verspreid. En wat was dat vieze luchtje?
‘Leuvehaven. Oogziekenhuis. GGD. Leuvehaven.’ hoorde ik metro zeggen.
Er stapte een breedgebouwde man met enkele gouden tanden en een joggingspak aan in. Hij keek me boos aan.
‘Is dat ook een vriend van je?’
Metro knikte.
‘Ehm metro, waarom doe je dit eigenlijk?’
Vragend keek de metro me aan.
‘Wat?’
‘Nou, je laat iedereen gewoon toe. Je bent met iedereen bevriend, maar ze komen en gaan wanneer ze willen. Ze maken misbruik van je, metro, zie je dat dan niet?’
De metro klapperde met zijn deuren.
‘Waar bemoei je je eigenlijk mee, Laura? Het maakt me niet uit hoe iemand eruit ziet. Ik accepteer iedereen. Behalve mensen met kritiek, zoals jij. Oprotten!’
Hij gaf me een schop onder mijn kont en gooide me eruit. Ik stond bij metrostation Beurs, twee haltes voordat ik eruit moest.
Voortaan neem ik de bus wel.

Zwaai, zwaai, zwaai

Afgelopen donderdag sprak ik af met Sandra, die ook in Leiden studeert. Na twee koppen thee (allebei) en twee stukjes BonbonBloc (alleen ik, oeps) besloten we station Leiden Centraal onveilig te maken.

We hebben geen prullenbak kapot geschopt of ovchipkaarten gestolen en door midden geknipt, nee, dit was een graadje erger: we gingen mensen uitzwaaien.

Ik had het idee gekregen door blijbedrijf.nl, alleen was het op die website een grootschalige actie met papiertjes voor mensen die uitgezwaaid wilden worden en minstens tien mensen en dergelijke. Het kan echter veel simpeler.

Ik zal jullie even uitleggen hoe je deze zwaai-actie het beste uit kunt voeren (overigens ook een goed idee als je aan het wachten bent op je trein en je verveelt): kies allereerst een trein uit. Het liefst een spoor met twee treinen die vlak na elkaar kunnen (hoe meer, hoe beter!). Kies een slachtoffer uit die onderin zit (is makkelijker dan boven). Probeer alvast een beetje oogcontact te maken. Dit klinkt makkelijker dan het is, want er zijn veel mensen in de trein die de krant lezen of met hun mobieltje spelen.
Ga dicht bij de trein staan, dus over de witte tegels voor slechtzienden, maar ook weer niet zo dichtbij dat je met je neus tegen het glas staat (bovendien is dat vies). Zodra de trein begint te rijden, begin je fanatiek te zwaaien (je arm in een boog-beweging van links naar rechts en weer terug bewegen) met een big smile op je gezicht. Probeer zo lang mogelijk mee te rennen met de trein. En gefeliciteerd: u heeft weer iemands dag gemaakt!

In de praktijk gaat het wat anders. Ons eerste slachtoffer was een chagrijnig kijkend meisje. Eerlijk gezegd dacht ik dat ze ons debiel zou vinden, maar nee, toen we zwaaiden, moest ze lachen! Helaas zwaaide ze niet terug.
Het tweede slachtoffer was een vrouw van middelbare leeftijd die wel terug zwaaide.
Daarna zochten we een leuke jongen uit (slim he van ons!) en zwaaiden we erop los. De jongen moest lachen, zwaaide terug en, jawel, knipoogde naar ons! Ook onze dag was weer gemaakt ;)
Zo hebben we naar ongeveer acht mensen gezwaaid, van wie er drie terug zwaaiden. Dat vind ik op zich wel een goede score. We moesten ook wel lachen om de laatste vrouw naar wie we zwaaiden. Dat was een oud vrouwtje. ‘Oh leuk.’ denk je dan. ‘Zo’n lief, oud vrouwtje zwaait wel vriendelijk terug.’ Eh niet dus. Ze keek ons aan alsof we gek waren en deed toen alsof ze het niet zag.

Daarna gingen we wat eten waar we in gesprek kwamen met een andere Leidse studente. Die vroeg hoe we elkaar hadden leren kennen (via onze blogs dus) en vroeg ook onze url. Uiteraard heb ik die van mij gegeven: yessss, nog een bezoeker erbij! (‘Ooooh, dus zó kom jij aan die bezoekers, Laura!’).

Toen nam ik de trein naar huis en zwaaide Sandra me uit. Drie keer raden wat ik deed. Terug zwaaien natuurlijk!

Laura’s brieven: nog een keer Flow Magazine


Ook hierop kunt u klikken om het groter te maken.

Een paar dagen geleden had ik geschreven over het antwoord dat ik van Flow Magazine gekregen had. Blijkbaar heeft het tijdschrift dat gelezen, want gisteren zat er iets bij de post!

Hierboven kunnen jullie het kaartje zien waarin Flow Magazine excuses maakt voor het standaard antwoord. Daarnaast heb ik een flink aantal leuke spulletjes gekregen! Een notitieboekje, een knipkunstposter, een ikweetniet (dat zwarte, weet iemand waar het voor dient?), cadeaustickers en de laatste Flow Magazine. Enorm veel dus!

Ik vind het heel erg leuk om te krijgen, maar ik moet ook kritisch zijn. Want ik heb alsnog geen antwoord op mijn vragen gekregen.

Dus mijn mening is als volgt: wat ik goed vind, is dat Flow Magazine goed in de gaten houdt waar en wat er over hen geschreven wordt. Ik heb meerdere antwoorden van bedrijven online gezet die niet zo leuk waren, maar daar heeft nog nooit iemand op gereageerd. Máár: het antwoord hoort natuurlijk in eerste instantie al gewoon goed te zijn. Bovendien is hij in tweede instantie ook niet helemaal goed, omdat ik alsnog geen antwoorden krijg.
Maar dat gezegd: ze hadden het ook zo kunnen laten. Ze hadden al die dingen niet op hoeven sturen. En ze hebben excuses gemaakt.

Ik ben dus geneigd om het door de vingers te zien, maar wel met het eerste antwoord en het niet beantwoorden van de vragen in mijn achterhoofd houdend.

Wat vinden jullie ervan?

Update: inmiddels heeft Flow Magazine zelf gereageerd op mijn blog en daarbij antwoord op mijn vragen gegeven (zie de reactie van Jocelyn) :)

Laura’s brieven: Albert Heijn en Plint

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Albert Heijn


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Ach ja, de Albert Heijn, die kennen we allemaal wel. Dus daar was ik logischerwijs wel nieuwsgierig naar. Daarom heb ik een paar vragen bedacht (de laatste vind ik het leukst, als je het filmpje niet kent, klik hier.). Maar de allergrootste vraag is natuurlijk: wat hebben ze geantwoord?

Nou, dit dus. Ik snap het wel, groot bedrijf enzo en dat ze niet alles zomaar prijs kunnen geven. Maar het blijft jammer. Dus helaas pindakaas, de supermarkten doen het niet zo goed in deze serie!

Plint

Ik weet niet of jullie Plint kennen, maar het is een geweldige webshop (en hun producten zijn ook in sommige winkels te koop). Ze verkopen namelijk posters, kussenslopen, kaarten etc. met gedichten erop.  Lief als ik ben, heb ik een aantal suggesties gedaan.


(Voor de taalnazi’s onder jullie: vind de fouten).

Op de site staat inderdaad hoe het werkt als je gedichten wil opsturen (http://www.plint.nl/meedoen/), maar niet alle eisen staan daarbij. En misschien kijk ik verkeerd, maar informatie over Plint zelf kan ik niet vinden. Dat er al een agenda was, wist ik niet, maar helaas wordt er niet op mijn voorstellen gereageerd.
Maar goed, het is alsnog een veeeeeeel betere reactie dan die van de Albert Heijn. Niet alleen hebben ze een handgeschreven kaart gestuurd, ook deden ze er nog wat boekjes over de producten van Plint bij. Leuk! :)

April: Daag jezelf uit

Niet helemaal in het juiste lettertype van Loesje, maar ach, het gaat om de boodschap!

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Zeg iedereen op straat gedag. En dan bedoel ik dus ook echt ie-de-reen (geen discriminatie s’il vous plaît).
2. Bezoek de hoofdsteden van alle provincies.
3. Doe een dansje (begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach etc.), op straat. Of in de metro. Als er maar andere mensen bij zijn. En nee, in een club tijdens het uitgaan telt niet.
4. Maak een drie (of misschien wel vier)-gangendiner. Op een doordeweekse dinsdag. Op donderdag mag ook (want dan heb je nog steeds de alliteratie).
5. Reageer en vertel me wat de drie beste films zijn die je ooit hebt gezien.

Enjoy!

(De winactie is afgelopen en de winnaars hebben inmiddels een mailtje gehad. Maar voor de mensen die geïnteresseerd waren in het boek van Ton Rozeman: 17 mei kun je in de avond een workshop korte verhalen schrijven volgen, gegeven door Ton Rozeman in de centrale bibliotheek van Rotterdam. Mocht één van jullie gaan, laat het mij maar weten, dan ga ik misschien ook weer! :))

Wie schrijft die blijft (2): beautyblogger Vera


Bron: veracamilla.nl

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een columniste of een beautyblogger als Vera. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Vera Camilla Lucker

Waarschijnlijk kennen jullie haar al: Vera Camilla Lucker. Een twintigjarig meisje dat haar geld verdient met haar beautyblog.
Vera deed een grafische opleiding, maar miste het schrijven. Daarom startte ze een blog op web-log.nl, over make-up. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer bezoekers en wilde ze het serieuzer aanpakken. Daarom kocht ze een eigen domein: veracamilla.nl en na een tijdje besloot ze ook fulltime te bloggen: ‘Mijn opleiding verliep niet goed. Ik moest opeens blijven zitten, terwijl ik hard werkte en goede cijfers haalde. Dus toen dacht ik: ik stop ermee en kijk wel wat ik in de toekomst ga doen. De aankomende jaren wil ik blijven bloggen. In de toekomst wil ik misschien voor de radio of de televisie gaan werken.’

Cijfers, geen hoofden

Vera probeert zoveel mogelijk vooruit te plannen, maar dat lukt niet altijd. Meestal schrijft ze twee dagen vooruit, zodat ze zich het kan veroorloven als er wat gebeurt (zoals ziekte) om er even tussenuit te gaan.
Soms denkt ze erover na wie haar blog allemaal lezen: ‘Wat wel moeilijk is: als ik naar mijn statistieken kijk, zie ik cijfers, geen hoofden. Daarom vind ik het heel leuk als lezeressen me aanspreken, want dan krijg ik er een beter beeld van. Maar het blijft gissen, want bijvoorbeeld oudere lezeressen zijn minder betrokken.’

Onbegrip

Wanneer Vera vertelt dat ze haar geld verdient met bloggen, reageren mensen altijd positief, maar echt begrijpen doen ze het niet. Ze snappen niet hoe je er geld mee kunt verdienen (dat gebeurt overigens via advertenties).
Ook krijgt ze wel eens te maken met vooroordelen: ‘Mensen denken dat het het eigenlijk alleen maar leuk is, lekker gratis make-up krijgen, een beetje filmpjes maken. Het is hartstikke leuk, maar niet alleen maar leuk. Je hebt wel verplichtingen en je moet ook zorgen dat het geld binnen komt.’
Ook zijn er randactiviteiten waar mensen niet zo snel aan denken: ‘Alle mails beantwoorden van lezeressen, maar ook van persbedrijven. Reacties lezen en beantwoorden. Daar ben ik echt veel tijd aan kwijt. En als ik pakketjes krijg, dan moet ik de persinformatie erover lezen en producten op de foto zetten, die foto’s bewerken. Het is niet dat je het even neer legt, klik, en klaar is het. En natuurlijk ook perspresentaties en dergelijke. Dat zijn ook allemaal dingen die veel tijd in beslag nemen, zodat je niet kan bloggen. Er blijft altijd wel onbegrip, dat mensen het niet snappen. Maar dat begrijp ik ook, dat je het gewoon echt moet doen om het te begrijpen.’

Origineel… of niet?

Wat ik vaak merk, is dat beautybloggers over hetzelfde schrijven. Wat vindt Vera daar eigenlijk van?
‘Ik denk dat het heel  goed is dat juist meerdere blogs erover reviewen, omdat je dan meer meningen hebt om te vergelijken. Dan kun je een betere keuze maken of je een product wil kopen, vooral als het iets duurders is of echt iets innovatiefs. Maar als ik al op vijf andere blogs een review heb gelezen over een product, schrijf ik er niets meer over. Daar hebben bezoekers ook geen zin in. Maar ik vind het zelf ook prettig om meerdere reviews te lezen als ik een product wil kopen. Dus ja, ik vind wel dat dat kan.’
Momenteel zijn blogjes waarbij er een kijkje in het leven een blogger (de week van, iPhone-foto’s etc.) populair. Vera vindt dat ook leuk, maar probeert er dan een eigen draai aan te geven.
‘Ik heb bijvoorbeeld een blogje gemaakt over foto’s van mijn verslavingen. Dan is het toch een persoonlijke kijkje, maar dan anders verpakt.’

Momenteel is Vera één van de grootste beautybloggers van Nederland. Wat ze in de toekomst gaat doen, is dus niet helemaal zeker, maar wie weet zien we haar wel op tv verschijnen!

Ik heb Vera ook nog gevraagd een stukje te schrijven over dit onderwerp en dit is wat ze geschreven heeft:

‘Full-time bloggen is best wel iets bijzonders. Je hebt er geen diploma voor nodig, maar het is maar voor een klein aantal van de honderden bloggers in Nederland weggelegd. En wat ga je dan in de toekomst doen? Je kunt toch niet voor eeuwig blijven bloggen? Ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg: ik weet het niet. Vind ik dat erg? Nee. Mijn beautyblog veracamilla.nl is een droom die is uitgekomen. Een droom die is uitgekomen, maar die soms nog steeds een beetje op een droom lijkt. Is dit echt? Ik knijp mezelf nog regelmatig.  

Ik heb ontzettend veel van mijn blog geleerd. Ik ben beter door gaan schrijven, fotograferen, communiceren. Ik vond het interview met Laura leuk en ik had het gevoel dat ze mij ook echt snapte. Dank daarvoor!’

Ik vond het leuk om Vera te interviewen. Het is interessant om te zien dat je geld kunt verdienen met een beautyblog, alleen beseffen veel mensen niet dat het niet alleen maar leuk is. Hopelijk biedt het interview je een ander perspectief op beautyblogs, ik ben er in ieder geval wel anders over gaan denken!

Laura’s brieven: Jumbo en Bavaria

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Jumbo


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Uiteraard kon ik het niet laten om mijn brief met ‘Hallo Jumbo!’ te beginnen. Vooral naar het antwoord op mijn laatste vraag was ik erg benieuwd. Het klinkt misschien een beetje kinderachtig, dat ‘Hallo Leiden!’ ‘Hallo Jumbo!’ wanneer er een nieuwe vestiging is geopend, maar slim is het wel, want je onthoudt het snel!

En wat krijg ik terug? Een flutantwoord. Misschien ben ik wel een bejaarde zonder computer, Jumbo. Of misschien staat het er wel niet op, Jumbo, hebben jullie daar wel eens aan gedacht? Ik bedoel, als je dan toch de moeite doet om een brief terug te sturen, kun je me net zo goed de antwoorden op mijn vragen geven.
Jammer, Jumbo!

Bavaria

Ik houd niet van bier (behalve van Guinness, dat is Iers bier, voor de mensen die geen verstand van bier hebben, hoewel ik ook niet echt verstand van bier heb). Dus ik heb geen idee of het bier van Bavaria lekker is, maar dat maakt niet uit. De grote vraag is: wat voor brief kreeg ik terug?

Jaaaa, dikke pluspunt voor Bavaria die dus wél antwoord geeft op gestelde vragen. Ik vind het heel erg grappig om te zien dat ze ‘politiek correct’ proberen te zijn over het hele bier leren drinken en over bierdrinkende vrouwen haha.

De chagrijn


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Zoals jullie weten, ben ik een dicht-talent. Ik heb al eerder een parel van poëzie geschreven, maar dat ga ik wéér doen. Ach ja, zo ben ik.

Mijn gedicht is losjes (met de nadruk op losjes) gebaseerd op het klankgedicht.  Eén van de bekendste klankgedichten is van Jan Hanlo. Het heet ‘de mus’ en het gaat zo:

Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp

Tjielp
etc.

Ik heb mijn gedicht ‘de chagrijn’ genoemd, maar het had net zo goed ‘studiegedrag’ of ‘buschauffeur’ kunnen heten.
Om het gedicht wat leuker aan te kleden, heb ik me rot gezocht naar de letters ervan in de krant en het zo op bijzondere wijze neer gezet (oh, ik ben zo creatief) (‘Oh, ik ben zo idioot, bedoel je.’ ‘Ach, houd je mond. Ik moet een paper schrijven en ik moest iets vinden om te soggen*, oké.’) Voor de mensen die mijn kunstwerk niet willen aanschouwen (je weet wel dat ik me nu heel erg beledigd voel he?), hier is het gedicht in gewone letters:

De chagrijn door de befaamde dichteres Laura Bosua (dat ben ik, voor het geval je niet wist hoe ik heette)

Argh. Argh. Grrr. Bluh.
Blablabla. Zucht.
…
Hmm.
Argh. Argh. Grrr. Bluh.
Aaaaaaaah.
Bam!

In mijn hoofd kan ik jullie geapplaudisseer al horen. Dankjulliewel.

Hebben jullie ook dichtaspiraties of geef je het op na het zien van mijn prachtgedicht?

(*Komt van SOG, dat staat voor studie ontwijkend gedrag, iets waar ik regelmatig last van heb. Zeg maar elke dag wel een paar keer. Oké, heel veel keren per dag.)

Fictief interview met mijn piano

Ik was ikweetniethoeoud toen ik op pianoles ging met mijn beste vriendin. Ik heb het A- en B-examen gehaald en daarna ben ik gestopt. En al die jaren stond mijn piano aan mijn zijde. Reden genoeg om hem te interviewen, lijkt me.
‘Hey maatje, hoe gaat het?’ begon ik het gesprek en ik sloeg hem op de rug.
De piano trok zijn wenkbrauwen op.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘Goh, wat leuk om je weer te zien.’ zei mijn piano op een sarcastisch toontje.
Oh god, daar gaan we weer.
‘Ik had het gewoon heel druk met mijn studie en mijn blog enzo.’
Mijn piano schudde met zijn hoofd.
‘Dat zeg je verdomme altijd. Het is altijd hetzelfde liedje met jou!’
Ik moest lachen om zijn woordgrapje, maar stopte toen de piano me streng aan keek. Ik zuchtte.
‘Ja, ik weet het. Ik moet vaker spelen. Maar ik vergeet het de hele tijd en ik heb geen nieuwe liedjes om te leren en ik heb geen zin om te spelen als er mensen thuis zijn, want dan staat de televisie aan en-‘
‘Smoesjes, smoesjes, smoesjes.’ onderbrak mijn piano mij. ‘Zonde hoor. Gelukkig speelt je moeder nog wel op me, want die is tenminste níet gestopt met pianoles.’
Met een schok drong het tot me door.
‘Wacht. Probeer je me nou te vertellen dat je de voorkeur aan mijn moeder geeft?’
Mijn piano knikte.
‘M-maar. Jij en ik… We zijn al zo lang samen. Een groot deel van de basisschool, de middelbare school en nu de universiteit, alles hebben we samen beleefd.’
Hij lachte.
‘Samen? Je hebt me gedumpt toen je in de eerste zat en me daarna amper aangeraakt. Ik voelde me eenzaam, snap je. Nooit meer een knuffel, nooit meer een zoen. Totdat je moeder kwam.’
Echt, het werd me teveel.
‘Weet je wat.’ riep ik. ‘Ga jij maar met mijn moeder, ik hoef je niet meer ook!’

Hij was beledigd, dat snap je wel. Maar ik voelde me verraden. Verraden door mijn bloedeigen piano met mijn bloedeigen moeder. Later heb ik hem nog een keer benaderd. Maar hij wilde niet meer. En nu is het over.

Ik zal mijn piano missen.

Laura’s brieven: Sandra en Zhen Zhen

Ik heb twaalf mensen, bloggers, mensen die ik ken, mensen die ik niet ken, een brief geschreven en zij schreven me terug. Hieronder twee daarvan :) (de laatsten!)

Sandra


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Toen ik deze brief schreef, had Sandra al een tijdje niet geblogd. Maar gelukkig is ze nu weer begonnen! Ik ken haar niet in het echt, maar ze studeert ook in Leiden (rechten).

Leuke brief terug! Roebels ken ik niet, de rest wel. De toekomstdromen van Sandra klinken heel erg mooi, ik hoop dan ook dat ze uit zullen komen!
Dan mijn antwoorden. Allereerst Sandra, bedankt voor de logeeruitnodiging, dat is heel lief :) Ik ben van plan om volgend collegejaar in Leiden op kamers te gaan. Stappen doe ik eigenlijk alleen in Rotterdam. Mijn studievereniging heeft niet veel feestjes (en het is een beetje lastig, omdat ik niet in Leiden woon) en ik zit niet bij een studentenvereniging. Maar volgend collegejaar ben ik wel van plan om ook in Leiden te stappen ja :)

Zhen Zhen

Zhen Zhen is, zoals je al kunt lezen in de brief, mijn ex-bijleskindje. Toen ik in de zesde (vijfde?) zat, heb ik haar een jaar bijles gegeven in geschiedenis. Ik heb veel bijleskindjes gehad (ja, ik vind het leuk om bijleskindje te zeggen, ook al zijn ze net zo oud haha), maar ze blijft toch echt de leukste!
Zoals je misschien wel kunt raden, is Zhen Zhen geen Nederlandse naam: het is Chinees!


Dit zat op de brief :)

Een kleurige brief is het geworden, erg leuk! En ik weet niet wat jullie vinden, maar dit is denk ik wel de grappigste brief haha. Dus dankjewel, Zhen Zhen!

Dit waren alweer de laatste brieven van de serie. Ik ben nu bezig met het schrijven van de brieven aan bedrijven (bijna klaar en dan maar wachten op de antwoorden). Dus ik ga eerst daar weer een serie van doen (de laatste) en daarna nog een serie zoals deze. Het zal nog een tijdje duren, maar als je je wil opgeven, dan kun je het alvast in een reactie zetten of mailen (laura@lauradenkt.nl). Mocht er nou enorm veel animo zijn (je weet maar nooit), dan wil ik het zo doen: een maximum van twintig mensen, waarvan tien bloggers en tien mensen die ik al dan niet ken (dus je kan ook je oma opgeven ofzo haha), zodat er een beetje een balans is. Oh en mannen: schroom niet! Er deden nogal weinig mannen mee aan deze serie, dus zorg voor de balans!
(En als je het nog niet zeker weet: ik zal dit ook nog erbij zetten bij het laatste blogje van de bedrijven-brieven, dus je kan er nog heeeeeeel lang over nadenken haha.)