Laura bedenkt Archieven - Pagina 11 van 15

Fictief interview met mijn trenchcoat

Misschien herinner je je het avontuur met mijn trenchcoat nog wel. Ik was die vervelende regenjas zo zat dat ik koste wat kost een nieuwe jas wilde. Ik had al besloten om de volgende dag naar de stad te gaan, toen ik een klop op mijn deur hoorde.
‘Kom binnen!’ riep ik.
Mijn trenchcoat stak zijn hoofd om de hoek en durfde me bijna niet aan te kijken. Ik schudde mijn hoofd van woede. Wat moest die flapdrol?
‘Laura… Ik wil met je praten.’
Ik legde mijn armen over elkaar en keek de andere kant op, terwijl ik zei: ‘Wat moet je?’
De trenchcoat deed de deur een stukje verder open en ging op mijn bed zitten.
‘Jij interviewt toch dingen?’
Nu keek ik hem wel aan.
‘Ja, dus?’
De trenchcoat frummelde aan zijn riem.
‘Ik zou graag willen dat jij mij interviewt.’
Ik zuchtte. Wat een moeilijk mens zeg.
‘Ja hallo, daar heb ik echt geen tijd voor hoor. Ik heb zoveel spullen die ik nog moet interviewen en daarnaast ook echte mensen, dus dat gaat niet.’
Vanuit mijn bed klonk een gesnik. Ik keek en zag dat de tranen over de wangen van mijn trenchcoat rolden. Wat een aansteller.
‘J-ja maar,’ snikte hij. ‘Ik heb gewoon het idee dat sinds jouw blog over mij je lezers een heel verkeerd beeld hebben van mij. Eerst vonden ze me nog lief en nu kijken ze me niet eens aan, net als jij… Ik wil zo graag mijn kant van het verhaal laten horen.’
Ik keek in de betraande, blauwe ogen van mijn trenchcoat. Wat een lieverd was het toch. Dit is nu al de tweede zomer met hem en stiekem heb ik hem de afgelopen dagen wel gemist.
Dus streek ik met mijn hand over mijn hart, want zo ben ik ook wel.
‘Vertel maar. Ze luisteren.’
Mijn trenchcoat ademde even diep in en begon toen met zijn verhaal.
‘Ik had een rotdag. We moesten vroeg opstaan, omdat jij zo nodig met iemand moest afspreken. Ik bedoel, we waren al een paar keer met de bus gegaan die week en ik ben die route zó zat. En dan die mensen erin. Keihard muziek afspelen, praten over onzinnige dingen. Ik had het gewoon gehad. Nou ja, we zaten dus in die bus en toen kwam er een boemboemjongere binnen. Ik weet niet meer wat ze draaide, Rihanna ofzo, maar ik hield er echt niet van. Haar muziek stond echt op het hoogste volume, heel de bus hoorde het. Mijn trommelvliezen kregen er gewoon last van. Dus verstopte ik me tussen de zijkant van de bus en de stoel, zodat ik het minder goed kon horen. Maar ik heb de laatste tijd teveel snoep gegeten, dus kon ik er niet uit… Gelukkig heb je me uiteindelijk weten te redden, maar lieve Laura, het spijt me zo!’
Hij klemde zich aan me vast en riep: ‘Vergeef het me alsjeblieft!’
Ik gaf hem een kus op de wang.
‘Natuurlijk vergeef ik het je, gekkie. Kom op!’
Ik trok de trenchcoat aan en ging weg. Op naar de bushalte.

Laura’s brieven: Wikimedia

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Ja, ik ben dus echt een debiel. Ik had nog een brief van Wikimedia die ik was vergeten op mijn blog te zetten.

Niet alleen dat was dom, ook dacht ik dat Wikimedia hetzelfde als Wikipedia was (tenminste, ik kwam daar terecht toen ik een adres zocht), maar dat blijkt dus niet zo te zijn.

Gelukkig kreeg ik ondanks dat toch antwoord op mijn vragen! Ook altijd fijn als een handgeschreven brief gewaardeerd wordt. Dus ja, ik ben er wel positief over eigenlijk :) Jullie?

(Volgende week dus écht de schandpaal!)

Een kaartje uit Rotterdam (1931): Lieve Truus

2 april 1931

Lieve Truus,
hartelijk door Juffr. Faber en mij geluk gewenscht met je 16e verjaring. We wenschen je een prettigen dag en een goed en gezegend jaar. Ook allen geluk gewenscht. Ik ben een week in R. (?) geweest. Van 21-28 Maart, gevoel me wel beter, maar toch nog slap. We hopen het jullie allen goed gaat.
Met onze vriendelijke groeten aan allen, je je toegenegene C. J. de Haan.

Ik weet dat het alweer een tijdje geleden was, maar ik had even geen zin om de kaarten die ik nog had te ontcijferen (is best lastig namelijk). Zondag heb ik echter op de boekenmarkt in Dordrecht weer kaarten gekocht én mijn vader kwam met het ingenieuze idee om een loep te gebruiken!

Goed, voor de mensen die het concept nog niet kennen: ik heb (inmiddels) veertien oude kaartjes uit Rotterdam. En achter elk kaartje zit een verhaal. Maar welke? Dat ga ik (hopelijk) samen met jullie verzinnen!

Hierboven kunnen jullie lezen wat er op dit kaartje stond. Wat me daarnaast opviel, was de stempel met: Tegen de tuberculose! Emma Bloem-collecte in april. Ik heb het even opgezocht en in 1931 werd van 13 t/m 26 april de Emma bloem-collecte gedaan in Den Haag en Amsterdam. Dat was een jaarlijkse inzamelingslactie waaraan koningin Emma haar naam aan verbond. Tuberculose was in die tijd namelijk volksziekte nummer één.

Grappig vind ik dat bij het adres ‘Jonge Juffrouw T. de Groot’ staat. De leeftijd van Truus wordt nog eens benadrukt dus!

Dan de inhoud. Truus is jarig en de afzender is waarschijnlijk familie of een familievriend(in). De afzender is ergens wat hij/zij R. noemt (het ziekenhuis?) geweest, een week en was blijkbaar ziek, maar voelt zich nu wel bezig. Niet alleen Truus wordt geluk gewenscht, maar ook allen en ‘allen’ is onderstreept. Oh wacht, ik heb hem door! Truus woont in Amsterdam en C.J. de Haan ook, dus dan slaat R. op Rotterdam (het kaartje komt uit Rotterdam). Hmm, ik vraag me af wat de afzender dan deed in Rotterdam.

Wat denken jullie ervan? Wat valt jullie op?

Laura’s brieven: Loesje

Loesje

Loesje kennen jullie wel toch? Van de posters met grappige/bijzondere/opvallende/kritische opmerkingen. Ik vind Loesje echt een geweldig initiatief en daarom moest er zeker wel een brief geschreven worden. Dit kreeg ik terug:

Dat wordt dus verhuizen naar Berlijn!
Nee, ik vind het een leuk antwoord en ook leuk met dat kasteel op wolken enzo. Wel jammer hoor, dat Loesje niet in Rotterdam zit. Overigens is mijn vraag over het liedje niet beantwoord. Ik weet niet of jullie het kennen, maar dat is een oud liedje waar later een remix van gemaakt is, die kun je hier luisteren.

Dat was alweer de laatste brief! Volgende week komt de altijd spannende schandpaal met bedrijven die niet teruggeschreven hebben.

UPDATE: Ik kreeg een mailtje van Loesje met het antwoord op de vraag over het liedje:

Wel, eigenlijk hebben we een hekel aan het lied. We worden er vaak mee geassocieerd, maar Loesje is niet het meisje van de drummer van de band. En als ze het wel zou zijn geweest (in die tijd dat het liedje geschreven is), is het vast nu uit met die drummer ;-)
Nee, we luisteren dus nooit naar.

Laura’s brieven: oproep

Hier zit het nieuwe briefpapier in. Spannend he?

Ik heb nieuw briefpapier.
‘Dus?’
Dat is goed nieuws. Want briefpapier betekent brieven schrijven. Naar wie? Naar jullie!

Voor de mensen die nog niet lang genoeg mijn blog lezen om het te weten: ik ben begonnen met een versie van Laura’s brieven waarin ik brieven met vragen aan bedrijven stuurde. De eerste serie was een succes, dus wilde ik een tweede serie (die nu dus bezig is, er komt nog één brief en daarna de altijd spannende schandpaal van bedrijven die niet geantwoord hebben!). Maar het schrijven van brieven naar bedrijven kost veel tijd en het wachten op antwoord nog meer.

Toen kreeg ik een idee.

In de tussentijd een ander brievenproject, namelijk met mensen in plaats van bedrijven. Ja ja. Als je ze wil lezen, moet je hier klikken en en een beetje naar beneden scrollen (en als je een paar keer op older entries klikt, kun je ook de vorige serie van brieven naar bedrijven lezen). Zo heb ik naar bloggers geschreven, maar ook naar een studiegenootje, mensen van twitter, een ex-bijleskindje en een oude bekende van de middelbare school.

De tweede serie brieven naar bedrijven is bijna afgelopen, maar het leek me leuk om in de tussentijd (er komt wel een derde serie hoor) weer te schrijven naar mensen (dat klinkt zo raar, maar je snapt wel wat ik bedoel). Dus nu komen er twee vragen.

1. Naar welke bedrijven/instanties/merken moet ik écht een brief sturen?
2. Wie wil er meedoen en een brief van mij ontvangen? Het maakt niet uit of je een blogger bent of niet, zolang je maar een mens bent (en geen robot bijvoorbeeld)! Je mag alleen niet meedoen als je vorige keer al een brief hebt gekregen (sorry). Maar let wel: als je denkt dat je niet zal antwoorden, doe dan niet mee. Straks kom je nog aan de schandpaal!
Het werkt hetzelfde als bij de brieven aan bedrijven. Ik zal dus zowel mijn brief naar jou als jouw antwoord naar mij op mijn blog zetten. Je achternaam en adres komen er uiteraard niet op te staan, maar je voornaam (tenzij je een pseudoniem wil gebruiken, ik vind het best) en eventueel je blog (promotie!) wel. Dat is dus wel de voorwaarde om mee te doen, dat je toestemming geeft om de brieven online te zetten. Ik zal overigens geen superpersoonlijke vragen stellen als: wanneer heb je voor het laatst gehuild? en dergelijke.

Overigens: het is niet de bedoeling dat het een penvriendenproject wordt (ik denk niet dat ik met zoveel mensen tegelijk penvrienden kan zijn :P). Maar het is eigenlijk net zoals bij de bedrijven, alleen weet je al dat je de brief krijgt. Ik stuur je een brief met allerlei vragen en jij antwoordt (hopelijk!).

Nou, hopelijk is dat duidelijk. Als je mee wil doen, reageer of mail naar laura@lauradenkt.nl en dan heb je binnenkort een (hopelijk leuke) brief van mij in de bus! :)

Laura’s brieven: LantarenVenster

LantarenVenster

Waarschijnlijk kennen jullie het niet, maar LantarenVenster is de leukste bioscoop in Rotterdam! Ik ga liever naar dit soort bioscopen dan naar Pathé, omdat het meer sfeer heeft (en goedkoper is, bovendien). Je kunt hier niet de standaardfilms zien, maar de wat meer apartere, arthousefilms. Ook zijn er veel films uit andere landen dan Amerika, bijvoorbeeld uit Frankrijk. Je kunt er niet alleen naar de bioscoop, maar er zijn elke week ook jazzoptredens (waar ik nog nooit naar toe ben gegaan, shame on me, wie wil mee?). Het bevindt zich overigens in de Kop van Zuid, ook wel bekend van Hotel New York. Goed, genoeg lof over LantarenVenster, op naar het antwoord!

De achterkant van de brief. Het is dus dat gebouw aan de linkerkant, niet die hoge toren haha.

Jeej, antwoord terug! Allereerst: mooie achterkant. Dan de brief. Ik vind het erg enthousiast klinken. Ik moet bekennen dat ik Intouchables nog niet gezien heb, maar dat is inderdaad zo’n soort film dat bij LantarenVenster wordt gedraaid.

Ik ben wel positief over de brief eigenlijk. Nu vond ik LantarenVenster sowieso al leuk, maar hier hebben ze nog meer credits door gekregen!

Laura’s brieven: de Kindertelefoon

De Kindertelefoon

De Kindertelefoon kennen we allemaal wel, toch? Een nummer dat kinderen kunnen bellen (volgens mij is chatten ook mogelijk) als ze problemen hebben en er met iemand over praten die anoniem is. Ik geloof trouwens dat ik één van mijn eerste werkstukken op de basisschool erover heb gemaakt, nu ik eraan terug denk haha (inclusief titels met dat foute word art, weten jullie nog?)

En ik kreeg een brief terug! Volgens mij denken ze wel (zoals velen) dat ik een kindje ben haha: ‘Aan alle vragen die je stelt, kan ik zien dat je erg geïnteresseerd bent in de Kindertelefoon.’ Maar dat maakt niet uit. Mijn vragen zijn beantwoord, behalve de vraag aan welke eisen je moet voldoen als je bij de Kindertelefoon wil werken.

Het lijkt me overigens heel interessant om bij de Kindertelefoon te werken, mooi werk, maar ook zwaar! Heeft iemand er toevallig ervaring mee?

Conclusie: het antwoord is goed, alleen jammer dat niet alle vragen zijn beantwoord.

Laura’s Liefdesletteren: snoepring

Oké, iets nieuws op mijn blog. Ik vind fictie schrijven leuk, maar ik maak er te weinig tijd voor vrij. Ik doe het wel, maar dat zijn meestal langere verhalen (en serieuzer) en daarom niet geschikt voor mijn blog. Zwijmelen en fantaseren over liefde is ook iets wat ik graag doe, dus wat krijg je dan? Laura’s Liefdesverhalen. Laura’s Liefdesliteratuur had qua alliteratie perfect geweest, maar het is natuurlijk geen literatuur. Laura’s Liefdeslectuur klinkt wel een beetje denigrerend naar mezelf toe. Dus Laura’s liefdesverhalen. Mocht je een betere naam weten, dan hoor ik het graag! Lenneke heeft de naam Laura’s Liefdesletteren verzonnen en dat gaat hem worden! Uiteraard is dit allemaal ter voorbereiding van Ria Romers chicklit.

***

Af en toe durfde hij een blik op haar te werpen, maar dan keek hij snel weer naar de grond. Ze moest giechelen toen hij een snoepring uit de snoepautomaat haalde, van zijn laatste zakgeld.
‘Voor jou, omdat ik je lief vind’ zei hij.
Ze stak haar hand al uit, maar hij draaide zijn wang naar haar toe.
‘Eerst een kusje.’
Ze giechelde nog een keer. De rode lippenstift van haar moeder liet een afdruk achter op zijn wang.
‘Wij gaan later trouwen toch?’
Hij knikte enthousiast.
‘Ja en dan nemen we vijf kindjes en een hond en een kat en een goudvis en een konijn!’
Hand in hand liepen ze naar de speeltuin. Af en toe keek ze naar de ring. Wat was hij toch mooi.

Kind ophalen van de crèche, boodschappen doen, de baas bellen. Ze heeft het druk en loopt met grote stappen door de straat. Ze loopt zo hard dat ze recht op hem afkomt en struikelt over de stoepstenen of misschien wel gewoon over haar eigen voeten. Haar papieren vallen op de grond. Terwijl de man de papieren opraapt, kijkt hij haar aan en ze ziet een blik van herkenning in zijn ogen.
‘Ben jij niet…?’ vraagt hij.
Ze heeft geen idee wie het is en loopt snel door. Nog zoveel te doen.
Hij kijkt haar na. Wat is ze toch veranderd.

Gedicht: de liefde van mijn leven

Laatst beleefde ik een prachtig moment. Ik ontmoette mijn ware Jakob/mijn prins op het witte paard/de ware/de liefde van mijn leven. Ik heb er een gedichtje over gemaakt. Voor de mensen die weigeren naar bovenstaand plaatje te kijken of in de war raken van de verschillende letters (ik besloot er een mooi geheel van te maken), is hier het gedicht nog een keer:

De liefde van mijn leven.

Hij roltrap op.
Ik roltrap af.
Een glimlach, meer niet.

En zo verdween hij uit mijn bestaan.

(De laatste regel moet dus eigenlijk achter elkaar, maar daar had ik niet genoeg ruimte voor op het vel papier). Voor de mensen die niet zo goed zijn in het begrijpen van een ogenschijnlijk makkelijk gedicht zal ik het even uitleggen.
Een paar dagen geleden was ik op Utrecht Centraal om aldaar de trein naar Den Bosch te nemen voor een interview (en ik ga lekker niet zeggen met wie). Daarvoor nam ik de de roltrap naar beneden. Mensjes kijken is leuk, dus bekeek ik de mensen op de roltrap naast mij, die naar boven ging. En daar was hij: de perfecte man. Ik keek naar hem, hij keek naar mij. Hij glimlachte. Ik glimlachte terug. Het was echte liefde. Helaas gingen onze roltrappen verschillende kanten op en was dat het einde van onze romance.

Maar hij heeft wel mooi mijn dag gemaakt.

Laura’s Brieven: Douwe Egberts en Uitgeverij Snor

Douwe Egberts

Ach ja, Douwe Egberts. Wie kent het niet? Vanwege de koffie of misschien wel vanwege de koffiepunten (zouden er mensen zijn die alleen vanwege de koffiepunten Douwe Egberts-koffie kopen?). Eén van de bedrijven die ik uit koos om een brief naar toe te schrijven. U bent vast wel benieuwd naar het antwoord, dus kijk maar hieronder!

Hmm, beetje een tegenvaller. Ik vind het raar dat ze wel op mijn vraag over het spaarpuntenprogramma kunnen antwoorden en niet op de rest. Oh en wat betreft de laatste zin: ik drink helemaal geen koffie haha.

Uitgeverij Snor

Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik bij uitgeverij Snor kwam (misschien via die who to follow van Twitter ofzo), maar op een gegeven moment kwam ik op de website ervan terecht en dacht ik: die ga ik schrijven! Sowieso is de naam al geweldig en ze geven leuke boeken uit, dus ik was wel nieuwsgierig.

Waarom de naam Snor? Omdat het wel Snor zit. En als je een boek aan het lezen bent, en je legt hem ‘open’ neer, dan ziet het eruit als een Snor. En dat treft, want wij maken boeken die gelezen worden en die je open neerlegt om aan iedereen te laten zien. Soms vinden we het zelf een stomme naam, maar meestal niet. Dan vinden we hem stiekem briljant.

Het meest succesvolle boek (als het gaat om de verkoopcijfers) is de Soepkalender. Op onze website kun in de boekwinkel een overzicht zien van al onze titels.

En we werken niet bij een uitgeverij, we zijn een uitgeverij! Dat wil zeggen Annemarieke Piers en Claudette Halkes. Zij zijn begonnen met het maken van boeken voor andere uitgeverijen. In sommige van onze ideeën waren ze niet geïnteresseerd en dat vonden ze jammer. Die boeken zijn ze toen zelf maar gaan uitgeven. En dat beviel zo goed dat ze er niet meer mee zijn opgehouden.

Laatst kreeg ik bovenstaand mailtje van uitgeverij Snor in mijn mailbox. Dit betekent dus dat ze me gegoogled hebben, op mijn blog hebben gekeken (die ze leuk vinden, jeej! :)) en mijn e-mailadres opgezocht hebben. Het is jammer dat ik geen brief terug heb gekregen, maar dat opzoeken kost ook moeite, dus vind ik wel iets positiefs eigenlijk. De antwoorden zijn leuk (ik vind Snor trouwens een geniale naam), maar helaas is niet alles beantwoord. Overigens dat een opengeslagen boek op een snor lijkt, was mij nog niet opgevallen! Jullie?