Categorie: Films, televisie en internet

There are worse crimes than burning books. One of them is not reading them.

jajajajaja
Hierin houd ik het bij.

Geloof het of niet, maar ook in het tweede gedeelte van 2012 heb ik boeken gelezen en films gezien. Hoewel ik het drukker heb gehad dan in de eerste helft van het jaar, vind ik de score toch meevallen, zeker de boeken. Ik heb namelijk 17 films gezien en 29 boeken gelezen. In heel 2012 kom je daarmee op een totaal van 41 films en en 57 boeken.

Zoals ik al eerder zei werk ik met een systeem van +’jes en -’tjes. Het hoogste is ++, het laagste – -.

Allereerst de boeken. – -’tjes heb ik niet gegeven, het slechtste uit de bus kwam Things fall apart (-) van Chinue Achebe, dat me niet zo aansprak. Maar er waren wel een aantal ++ en dat is een wonder, want die geef ik niet zo vaak! Dat was bij onder andere bij Een schitterend gebrek van Arthur Japin. Het eerste boek dat ik van hem heb gelezen en het is prachtig! Ook Laten wij aanbidden van Ann-Marie MacDonald was een heerlijk, lekker dik boek. En natuurlijk krijgt Through the looking-glass van Lewis Carroll ook veel punten. Het was de tweede keer dat ik hem las en het zal zeker niet de laatste keer zijn.

De films. Na Singin’ in the rain besloot ik vaker oude films te kijken, zoals Citylights, High society en Dr. No. De absolute tegenvallers waren Mozart and the whale (-) en the Dictator (-) (don’t ask). De beste films? Moonrise Kingdom (+),  Intouchables (+) en Jagten (+). Serieus, kijk die films, je zult er geen spijt van krijgen!

Ook werd ik gedwongen door mijn vriendje om de Godfather-films te kijken (ik vond het eerste deel het leukst en het derde deel het minst leuk) en om onze relatie te redden, heb ik dat maar gedaan. Je snapt dat ik hem nu kan dwingen om een romantische film met mij te gaan kijken. Alleen waar moet ik voor kiezen: (500) days of Summer of Love Actually? Of de romantische films vergeten en toch maar voor I am Sam gaan?

Ik zal in ieder geval doorgaan in 2013 met films kijken en boeken lezen, wees daar maar niet bang voor!

En vandaag in Pauw en Witteman: LAURADENKT!!!


Ik ben zo famous.

Afgelopen maandagavond was het zo ver: ik ging met mijn minor naar Pauw en Witteman. Allereerst kregen we een rondleiding in de regiekamers (zie de foto). Als je tv kijkt, denk je er niet over na dat er zoveel mensen achter zitten. Regie, licht, geluid, er is veel voor nodig bij zo’n programma. Daarna moesten we weer naar het café om de tijd te verdoen met celebrity-spotten (althans dat deed ik): ‘Heeft die man een pak aan omdat hij ergens bekend van is of is het een random iemand?’ Daarna bleken we al de studio in te mogen en natuurlijk waren wij weer als laatsten dus kregen wij de slechtste nooitinbeeldplekken. Ik snap het wel dat ik niet zo vaak in beeld was, want dat is natuurlijk heel afleidend, dan denkt iedereen: ‘OH MIJN GOD, LAURADENKT IS OP TV.’
Maar toch.

Het was een bijzondere uitzending, want Rutte en Samsom waren er namelijk. Het is heeeeeel raar om die twee mannen in het echt te zien, nadat je ze zo vaak op tv hebt gezien. En je komt nog eens wat te weten (ik zat achter Samson, vandaar veel dingen over hem):
– Samsom is echt klein (hoor wie het zegt) in vergelijking met de andere heren dan.
– Samsom had een te korte broek aan.
– Samsom had donkerblauwe sokken aan, wat dus matchte met zijn stropdas (wat een fashionista).
– Jeroen Pauw klikt tijdens de uitzending de hele tijd met zijn pen.
– Jeroen Pauw is absurd lang.
– Pauw en Witteman moeten een kleedkamer delen. Matthijs van Nieuwkerk heeft er wel eentje voor zichzelf en die zit twee deuren verder.
– De studio (ook die van De Wereld Draait Door) is écht veel kleiner dan je denkt.
– Ik moest bijna niezen tijdens de uitzending, maar ik kon het inhouden.
– Ik viel ook bijna in slaap, ondanks dat ik koffie had gedronken, vanwege mijn nog steeds durende slaapgebrek.

Ik had gehoopt op een Pfauth-momentje*, maar helaas moesten de mobieltjes uit. Ondanks dat ik niet in beeld was en überhaupt niet als gast aan tafel zat (ik bedoel, dat is toch raar?), was het toch nog een leuke avond!

*Ernst-Jan Pfauth legde met zijn mobieltje een ruzie tussen Paul Witteman en Jan-Peter Balkenende vast, wat in allerlei programma’s kwam en dat heeft er toe geleid dat hij nu een bekende blogger is geworden.

Meer voorlichting aub

Het idee voor deze blog kreeg ik door Shirley.

Al een tijdje krijgen kindjes op school seksuele voorlichting. U weet hoe dat gaat, iets met een banaan en een condoom. Dat is normaal. Zestienjarige kindjes die zélf kindjes krijgen zoals in Amerika vaak gebeurt, willen we graag voorkomen in Nederland. Ik zou graag nog meer willen voorkomen.

Meisjes van twaalf die foto’s van zichzelf in bikini op Facebook zetten. Ouders die baby Splinter (want zo heten baby’s tegenwoordig) in bad doen, daar een foto van maken en op hun mamablog plaatsen. Pubers die twitteren dat ze twee weken alleen thuis zijn.

Wat kindjes en ook ‘grote mensen’ niet altijd doorhebben, is dat ze niet de enige zijn die op internet zitten. Op het internet zitten ook pedofielen, inbrekers, stalkers, kortom: enge mensen. En dat betekent dat je op moet passen met wat je op het internet zit. Die leuke jongen ziet jouw bikinifoto en liket het, maar de vader van je beste vriendin die je op Facebook hebt ook. Die foto van Spijker (want zo heten baby’s tegenwoordig) is wel enorm schattig, maar ook een pedofiel ziet die blote billetjes.

Zoals jullie heel misschien nog weten, ben ik een maand geleden ofzo op vakantie geweest. Daar hebben jullie niks van gemerkt. Ik ben niet anoniem en ik was met mijn ouders op vakantie en als je dat dan vermeldt, neem je een bepaald risico.
‘Hoe groot is nou de kans dat iemand leest dat jij op vakantie bent, Laura?’
Misschien niet zo groot, maar ik zou het risico toch niet willen nemen (en ik denk mijn ouders ook niet).

Maar veel mensen denken niet na over wat ze op internet zetten en vooral kinderen niet. Dus geef naast seksuele voorlichting ook internetvoorlichting op de basis- en middelbare school.

En vanaf nu dus nooit meer twitteren dat je alleen thuis bent!

Wie schrijft die blijft (7): scenarioschrijver Alexandra Penrhyn Lowe

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een brievenghostwriter of een scenarioschrijver zoals Alexandra. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Van journalist naar scenarioschrijver  

Na een carrière als journalist voor andere de LINDA. en de Esta volgde Alexandra Penrhyn Lowe een cursus scenario schrijven aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Vlak daarna raakte ze aan de praat met een producer van Nickelodeon. Hoewel ze geen ervaring had, werd ze toch aangenomen als dialoogschrijver voor de populaire kinderserie ‘Het Huis Anubis’.

De opbouw van een soapserie

Een soapserie, ook wel daily genoemd, wordt niet door één persoon gemaakt, maar met een team. Eerst komt de hoofdschrijver (of hoofdschrijvers) die de lange lijnen bedenkt, dus wat er per week gaat gebeuren. Daaronder zit de storyliner, die schrijft het treatment. Dat houdt in: wat er in een aflevering gebeurt op scène niveau, maar dan zonder de dialogen. Die worden namelijk daarna geschreven door de dialoogschrijver.

De computer als een gekooide tijger

Op de fiets bedenkt Alexandra de lange lijnen van een scenario, want dat komt meestal als ze niet aan het werk is. Maar wanneer ze daadwerkelijk begint met het schrijven, ontvouwt het zich als een film in haar hoofd die ze alleen maar hoeft te volgen. Hoewel dat goed gaat, heeft ze toch last van angsten:
‘Toen ik het eerste scenario voor ‘Het Huis Anubis’ had geschreven, moest ik huilen, want ik durfde niet te beginnen. Daardoor komt mijn uitstelgedrag. De computer wordt dan als het ware een bom die af kan gaan, een gekooide tijger. Maar deadlines helpen, want je moet wel. ‘
Maar daarna komt het verschrikkelijke wachten. Elke keer weer.

De neiging teveel te zeggen

Volgens Alexandra is er in Nederland een mooie toneeltraditie, maar minder ervaring wat betreft film. Er is vaak de neiging om alles direct te zeggen, terwijl subtekst juist belangrijk is in een scène.
‘Zo haal ik er bijvoorbeeld alle namen eruit, want dat is niet realistisch. Je noemt niet de hele tijd iemand bij de naam wanneer je met hem of haar praat.’
Als voorbeeld geeft Alexandra een scène die ze heeft geschreven voor de KRO-serie VRijland. Het speelde zich af tussen een jongen van 18 en een jongetje van 10, dat heel verdrietig was vanwege de dood van zijn moeder.
‘De suggesties die bij deze scène stonden waren veel te pathetisch. Kinderen kunnen meestal niet zo goed acteren. Dus na hard nadenken kwam ik erop om het jongetje te laten zwijgen, terwijl de jongen praatte. Dat werkte goed, het ontroerde me zelfs.’
Dat is dus een manier om de neiging om teveel te zeggen te doorbreken.

I’m a writer too!

In Nederland krijgt Alexandra de volgende vragen vaak als ze vertelt wat ze doet: ‘Als eerste: heb je wel eens wat gepubliceerd? En als tweede: kun je daarvan leven?’
In Amerika is dat echter anders, positiever. ‘Of ze zeggen dat ze het ‘awesome’ vinden of: ‘I’m a writer too!’
Daarnaast zijn er soms ook vooroordelen. Veel mensen denken dat je niets doet en bellen je dan, omdat ze met je willen lunchen of iets dergelijks.
‘Maar ik ben gewoon aan het werk, dus dat gaat niet. Daar denken veel mensen niet aan.’

20 and not pregnant

httpv://www.youtube.com/watch?v=boUqU4YZjl0

Ik heb zomervakantie. Vakanties zijn er voor bedoeld om nuttige dingen te doen zoals socializen en vakantiebaantjes. Dat doe ik uiteraard ook. Verveling is echter tevens een vast onderdeel. En wat doe je als je je verveelt? Hele slechte programma’s kijken.

Terwijl ik ook een film van Godard had kunnen kijken, besloot ik me te richten op nog niet eens het ergste MTV-programma (maar er zijn dan ook zoveel kandidaten: the X Effect, Jersey Shore, Wanna Come In en ga zo maar door). Ja, ik geef het gewoon toe: ik heb naar 16 and pregnant gekeken.

Zo’n programma is erg fascinerend. Ik weet niet hoe jij was op je zestiende, maar ik was alles behalve volwassen (nu wel natuurlijk). Geloof me: dat zijn deze Amerikaanse tienermeisjes ook niet.

Ik zou graag willen voorkomen dat jullie je tijd verdoen met dit soort programma’s (kijk liever een film van Godard), daarom zal ik in het kort weergeven hoe het nu allemaal gaat bij 16 and pregnant.

Men neme een Amerikaans meisje van zestien en haar boyfriend (uiteraard de liefde van haar leven). Het meisje is natuurlijk een cheerleader, haalt goede cijfers en is het populairste meisje van de school. Haar boyfriend is een breedgeschouderde hork (maar hij is echt heel lief hoor!). Je weet hoe die dingen gaan. Als een meisje en een jongen elkaar heel leuk vinden, houden ze elkaar stevig vast en gaan ze knuffelen. En van knuffelen komen kindjes. Natuurlijk kun je ook knuffelen met bescherming, maar ach, waarom zou je? Zoals de meisjes het zelf zeiden: ‘Ja, maar hij vond het fijner zonder.’ of: ‘Nou, eerst hadden we ook zonder bescherming geknuffeld en toen was ik ook niet zwanger geworden, dus ja…’ Stuk voor stuk goede redenen natuurlijk. Heel raar dat ze dan tóch zwanger zijn geworden.

In Amerika is abortus not done en het enige wat er dan op zit, is die negen maanden uitzitten. Dat gaat zomaar niet.
‘Oh my goddddd.’ gillen de meisjes. ‘I’m so fat.’
Ze passen niet meer in hun galajurk. Ze kunnen hun voeten niet meer zien. Zelfs hun vriendjes wagen het erop te zeggen dat ze nu toch wel erg dik worden. Dikke drama.
Bovendien krijgt het tienermeisje ruzie met haar moeder, die wil dat ze het kind ter adoptie stelt. Nou, dus echt niet. Het tienermeisje kan er heus wel zelf voor zorgen. Hallo, ze is al zestien!

En dan de bevalling. Gillen, krijsen, huilen.
‘IK WIL EEN VERDOVING!’
Na tien helse uren is het kind met vaak een debiele naam (in de trend van Apple of Pilot Inspektor) geboren. Zielsgelukkig kijken zowel vader als moeder naar hun kindje. Moeder dacht eerst dat vader misschien niet in the picture zou zijn, maar nu weet ze het zeker. Het gaat helemaal goed komen.

Eén week later. Vader heeft zich nog niet vertoond. Het kindje BMW (de vader mocht de naam kiezen) wordt om de twee uur wakker en gilt dan het hele huis bij elkaar. Het blijkt ook dat de luier wel vaker dan één keer per dag ververst moet worden (belachelijk toch?). Het tienermeisje is nu al kapot.
‘Maaaaaaam.’ zegt ze tegen grootmoeder. ‘Ik ga vanavond uit, let jij op BMW?’
Er volgt een dikke ruzie, maar moeder gaat lekker toch. Ik bedoel, haar vrienden gaan ook en no way dat ze erbij hoort als ze niet gaat.

Twee maanden later. Vader is niet meer in the picture. Moeder gaat naar school, werkt en verzorgt baby BMW. Soms, als het kindje eindelijk slaapt en moeder in bed ligt, denkt ze: had ik maar veilig geknuffeld.

Moraal van dit verhaal? Ik ben heel erg blij dat ik 20 and not pregnant ben.

(Oh en knuffelen mag! Maar wel veilig, lieve jongens en meisjes! Of zoals ze in de reclames bij 16 and pregnant zeggen: teen pregnancy is 100% preventable.)

Lees, lees, lees, lees meer


Je kunt op de foto klikken als je nieuwsgierig bent welke boeken ik gelezen heb in januari.

De titel komt van een Annie M.G. Schmidt-liedje. Want wat staat er in bovenstaand boekje? De boeken die ik afgelopen half jaar gelezen heb en de films die ik gezien heb. Sinds januari 2012 houd ik dat namelijk bij. Niet als een challenge of iets dergelijks (niet arrogant bedoeld, maar een challenge als 20 boeken in een jaar lezen haal ik sowieso wel), maar omdat het leuk is om bij te houden en later terug te zien.

Ik houd het allemaal bij in bovenstaand Beatlesboekje. Ik schrijf de titel op (en de naam van de schrijver bij een boek) en ik werk met een plusjessysteem:
– -: heel slecht en/of absoluut niet leuk.
-: slecht en/of niet leuk.
+-: mwah, gaat wel.
+: goed en/of leuk.
++: heel goed en/of heel leuk.
In zes maanden heb ik 24 films gezien. Ik moet daarbij wel zeggen dat ik voor een studievak elke week een film moest zien, dus die heb ik er ook bij gedaan. Ik moet bekennen dat ik dat wel een beetje tegen vind vallen (had er ook de laatste maand weinig tijd voor, omdat ik tentamens had), maar ik heb nu vakantie en een Hitchcockdvdbox van mijn broer geleend, dus dat komt wel goed!

Ik heb geen enkele film een – – gegeven, maar deze kregen een -: The Trial (best wel lastige film, er werd een presentatie over gegeven en toen leek hij me wel interessanter, dus eigenlijk moet ik hem nog een keer zien) en Mulholland Drive (niet leuk, ook niet interessant).
Er zijn een paar films die een heuse ++ hebben gekregen, namelijk Mr. Nobody en Be with Me. Nog een aantal andere films die ik heb gezien: An American in Paris (+), Süskind (+-), Match Point (+-) en Donnie Darko (+).

Dan nu op naar de boeken! In zes maanden heb ik 28 boeken gelezen. Ook dit vind ik een beetje tegenvallen, maar ook hier geldt voor dat ik de laatste maand weinig tijd had door mijn tentamens (die ik overigens allemaal gehaald heb, jeej :D). En ja, voor mijn studie moest ik elke week een boek lezen, dus die staan er ook bij. Ik zeg dit niet om op te scheppen, maar ik bedoel, ik studeer Literatuurwetenschap, logischerwijs lees ik veel :P

Ook hier heb ik geen – – gegeven, maar voor een paar wel een -: Christine de Pisan – Het boek van de stad der vrouwen (was eigenlijk een verzameling verhalen die veel op elkaar leken) en Madame de la Fayette – De prinses van Cleves (niet zo interessant vond ik het en teveel uitwijdingen). Deze boeken kregen een ++: Yoko Agawa – De huishoudster en de professor en Arundhati Roy – De god van de kleine dingen. En dan nog een deel van andere boeken die ik heb gelezen: Remco Campert – Het leven is vurrukkuluk (+), Hasan Ali Toptas – De schaduwlozen (+-), Marjan van den Berg – Van den Berg stort in (+) en Ronald Giphart – Ik ook van jou (+-).

Ik verwacht het volgende halfjaar meer films te zien en meer boeken te lezen, omdat een groot gedeelte daarvan natuurlijk zomervakantie is. Ik ben zondag naar de boekenmarkt in Dordrecht geweest, dus ik heb genoeg te lezen!

Houd jij bij welke films je ziet en welke boeken je leest?

Dankzij dit blogje hoef je nooit meer naar zangtalentenshows te kijken, alvast graag gedaan

httpv://www.youtube.com/watch?v=41_sXF3e0yc

Goh, wie zou er toch winnen? (Let vooral ook op de kneuzerigheid, bijvoorbeeld de manier waarop ze zwaaien naar het publiek.) 

Het was op het schoolplein.
‘Ik ben voor Jim!’
‘Nee joh, hij klinkt echt als een schaap. Jamai is veel beter!’
Ik had geen idee wie Jim noch Jamai was. Acteurs uit GTST ofzo? Nee, het bleken de kandidaten van de eerste Idols te zijn. Nou goed, als iedereen het er toch over had, wilde ik het ook wel zien. Het bleek nog leuk te zijn ook.

Nu, in 2012, zijn er vele zangtalentenshows op tv geweest. Idols, Popstars, the Voice en nog veel meer. Ik zal u even vertellen hoe dat gaat, zodat u nooit meer naar dit soort programma’s hoeft te kijken.

Allereerst zijn er de audities. Er zijn drie categorieën:
– Mensen die bizar slecht kunnen zingen.
– Mensen die redelijk kunnen zingen, maar niet goed genoeg.
– Mensen die bizar goed kunnen zingen.
De audities zijn goed te doen en zelfs leuk te noemen. Maar zodra ze voorbij zijn, raad ik je af om nog verder te kijken.

Want dan komen de liveshows. De zangtalentjes gaan dan live (of het echt live is, is altijd maar de vraag) optreden.
De liveshow begint met eindeloos gepraat (‘Het wordt weer een verrassende show. Waar moeten de kandidaten op letten, stom jurylid?’ etc.). Dan volgt een niet spectaculair en alles behalve verrassend optreden van een zangtalentje. Daarna weer oneindig lang gezeik (‘Wat vind jij ervan, onbekende persoon die een jurylid moet voorstellen? En jij dan, andere zeikerd van een jurylid?’). Elk optreden wordt bovendien onderbroken door reclames. Oh en tijdens de show zelf komt de sponsor (meestal een deodorantmerk) ook uitgebreid aan bod.
Na twee uur is eindelijk iedereen uitgezongen en kan er gestemd worden. Dat is wel een aardige duit (één euro voor een smsje), maar jeetje, stel je voor dat jouw favoriet níet zou doorgaan, dat is toch verschrikkelijk.
Denk je dat het afgelopen is, komt er nog een singoff tussen de twee mensen die het minst populair waren. Na een halfuur is dat gelukkig ook weer afgelopen en heb je je  zaterdagavond weer verspild.

Na de spectaculaire liveshows volgt een spectaculaire finale (het is al weken duidelijk wie er gaat winnen) en zul je helaas een kwalitatief goed tvprogramma moeten volgen (grapje, ik zou er niet één weten op de zaterdagavond) of natuurlijk een boek lezen (‘Wat is dat?’).

Nu niet denken dat je ooit nog iets van de winnaar gaat horen. Het spijt me, maar de smsjes waren zinloos. Jim en Jamai kwamen er nog redelijk goed vanaf en zijn de musicalwereld ingegaan. De rest heeft helaas hun oude baantje als vuilnisprikker of iets dergelijks moeten hervatten.

Net als in de film, ik wil het


Mooi oranje is niet… nou ja, misschien toch wel.

In de VARAgids van deze week (overigens heb ik de VARAgids ook een keer een brief geschreven en nooit iets teruggekregen, maar dat is even off topicgezeur) stond een interview met Jools Holland. Nu weet ik van deze beste man niet zoveel af, maar dat is ook niet relevant. Het gaat om iets wat hij zei in het interview: ‘(…) en ook een cd met pianowerk van de Franse componist Messiaen, Vingt regards sur l’enfant-Jésus. Die draai ik tegenwoordig altijd als ik in de file sta: dan is het alsof ik word opgetild uit de banale realiteit van die file, en alsof alles wat ik zie betekenis krijg in het licht van die rare, abstracte muziek.’ (blz. 8, nummer 22).
Nu ken ik die cd niet en noch ken ik het gevoel alsof alles betekenis krijgt in het licht van die muziek, maar het deed me wel ergens anders aan denken. Een bepaald gevoel en jullie kennen het ook, geef het maar toe.

Het is meestal tijdens het reizen. Ik weet niet waarom. Je zit in de auto, op de fiets of je bent gewoon aan het wandelen. De radio staat aan of je hebt de oordopjes van je mp3(4? 5?)speler in. Er komt een nieuw liedje en boem: het is alsof een film bent.

Het echte leven wordt niet begeleid door muziek, maar in films wel. Jongen en meisje kussen: romantische muziek. Meisje huilt: dramatische muziek. Jongen lacht: vrolijke muziek.
Goed, jij bent daar dus aan het fietsen en je voelt je een beetje sip. Opeens komt er een zielig Coldplayliedje (niks tegen Coldplay, maar vroegah hadden ze wel veel zielige liedjes hoor) en alles lijkt te kloppen. Je wordt gevolgd door een camera, je perst er een paar traantjes uit als een ware acteur/actrice, want dat is het: je zit in een film.
Dan is het liedje voorbij en komt één of ander vrolijk gênant Disneyster-liedje op (‘Hey, I just met you and this is crazy, but here’s my number, so call me, maybe?’) en is het moment voorbij.

Ik denk dat ik teveel films kijk.

Herkenbaar of ben ik écht gek?

Films: Nowhere Boy & Be With Me

httpv://www.youtube.com/watch?v=xHlbnjP8Wl4

Nowhere Boy (2009)

Samenvatting: Dit gaat over de vroegere jaren (de jeugd) van John Lennon, de inmiddels overleden ex-bandlid van de Beatles. John heeft het niet makkelijk, want hij heeft geen contact meer met zijn vader en ook zijn moeder ziet hij niet vaak, omdat hij bij zijn tante Mimi woont. Op een gegeven moment richt John een band op en ontmoet hij Paul McCartney, die erbij komt.

Natuurlijk is het levensverhaal (of eigenlijk een deel ervan) van John Lennon geromantiseerd voor de film, maar ik vond het toch erg vermakelijk om te kijken. Het Liverpoolse accent, de grappen en Aaron Johnson (hij speelt de rol van John Lennon) is uiteraard ook niet verkeerd om naar te kijken. Ik weet niet of het voor niet-Beatlefans ook leuk is om te kijken, maar je kan het op zijn minst proberen!
Overigens de titel van de film is gebaseerd op het Beatle-liedje ‘Nowhere Man’. Oh en nog een ander bizar feitje: Aaron Johnson (21 jaar) heeft een relatie met de regisseuse van deze film Sam Taylor-Wood, die 45 jaar is.

Wel kijken: Voor Beatle-fans die het niet erg vinden dat het verhaal geromantiseerd is.
Niet kijken: Als je dikke haat aan de Beatles hebt, maar dat zou sowieso niet leuk zijn.

Leukste quote:
John Lennon: ‘Is Nowhere full of geniuses, sir? Because then I do probably belong there.’

httpv://www.youtube.com/watch?v=9lHSrTLh2ek

Be With Me (2005)

Samenvatting: Het zijn drie verhalen die met elkaar verstrengeld zijn en allemaal in Singapore afspelen. Als eerste het verhaal over de bewaker ‘Fatty’ die verliefd is op de onbereikbare Ann, die in alles het tegengestelde is van hem. Zij heeft een succesvolle carriere, hij woont nog steeds thuis en wordt bovendien ontslagen.
Het tweede verhaal is tussen de tienermeisjes Sam en Jackie, die elkaar via een chatroom hebben leren kennen. Hun vriendschap groeit uit tot een liefdesrelatie, maar dan ontmoet Sam Brian…
Het derde verhaal is van de winkeleigenaar Chiew, die sinds de dood van zijn vrouw eenzaam is geworden. Maar dan komt hij via zijn zoon in contact met de doof-blinde Theresa.

Het zijn drie verhalen over liefde en echt, het is de beste film die ik dit jaar heb gezien. Waar je vooral op moet letten als je deze film kijkt, is de rol die de zintuigen spelen en de manier van communiceren (de brief, het chatten en smsen, eten en de typemachine). Ik vind zelf de muziek ook heel mooi. Overigens speelt Theresa in de film zichzelf: ze is echt een doof-blinde vrouw die zich, ondanks haar beperkingen, heeft weten te redden in deze wereld en ook een opleiding heeft gedaan. Echt een aanrader, kijken dus!

Wel kijken: Omdat het gewoon een goede film is (ja, ik doe even subjectief). Serieus. Geen grapjes. Ga hem gewoon kijken.
Niet kijken: Als je alleen maar naar standaard romantische komedies kijkt (saaaaaaai).

Mooiste quote:

Theresa (op haar typemachine): ‘Be with me, my beloved love
that my smile may not fade’

En: heb ik jullie een beetje kunnen overtuigen?

‘Het boek is echt beter dan de film.’

‘Het boek is echt beter dan de film.’
Hoe vaak hoor je die zin wel niet? Ik heb hem zelf ook meerdere keren gezegd. Tot ik het vak Literatuur en Film kreeg. Eén van de onderwerpen waar we het over hadden, was adaptatie (ook wel boekverfilming genoemd). Helemaal gek werd de docent van bovengenoemde uitspraak. En gelijk heeft hij.

Ik zal het even uitleggen: je hebt een boek. Bijvoorbeeld Harry Potter. Het boek is heel populair en nu wil men er een film van maken (laat het geld maar binnenstromen!). De film komt uit en uiteraard gaan veel mensen er naar toe, omdat ze het boek zo leuk vonden. Maar nadat ze uit de bioscoop komen, hoor je het overal zoemen: ‘Het boek is echter beter dan de film.’

Waarom komt dat? Als je een boek leest, is er geen beeld. Je hebt alleen taal. In je hoofd vormt zich een beeld van de personages, van de omgeving en het verhaal. Lijkt in jouw beleving Hermione Granger op een bever, blijkt ze in de film gewoon een knap meisje te zijn! Verontwaardigd ben je: hoe kon de filmmaker wel niet?

Maar: iedereen heeft een ander beeld van het boek. Simpelweg omdat iedereen een ander referentiekader (dat zijn je opvattingen, ideeën en nog veel meer) heeft. Hoe goed je iemand ook probeert te casten, je zult nooit een acteur of actrice vinden die aan ieders eisen voldoet. Dat kan gewoon niet.

En dan nog het tweede principe, wat belangrijker is: boek en film zijn twee verschillende media. Het boek is op taal gericht, de film op beeld en geluid. Mensen klagen wel eens over dat delen van het verhaal anders zijn in een film. Dat is zo raar niet, want die aanpassingen worden gemaakt, omdat dat beter uit komt voor het medium film. Als Harry Potter in het boek aan het nadenken is (bijvoorbeeld over hoe hij de horcruxes/gruzielementen kan vinden), dan kun je dat in film niet precies zo weergeven. Je kan een voice-over gebruiken, maar dat is niet hetzelfde (en bovendien niet erg origineel). Dus moet je een andere manier vinden om het weer te geven. Bovendien: elk medium heeft zo zijn kwaliteiten, dus film ook.

Dus de volgende keer wanneer je een boekverfilming kijkt, denk dan niet aan hoe jij de personages had voorgesteld en hoe anders dat nu is (want de filmmaker zou nooit aan je verwachtingen kunnen voldoen). Maar probeer te kijken wat er anders is, hoe de film bepaalde situaties aan pakt en of dat op een goede manier is gedaan.  Zo niet, ga je gang, zeg het maar: ‘Het boek was echt beter dan de film.’ Maar zo wel: waag het niet om het te zeggen!