Films, televisie en internet Archieven

If I just lay here

De eerste Amerikaanse serie die ik keek, was Grey’s Anatomy. Elke maandag om half negen kroop ik op de bank met mijn moeder. De mannen in het huis werden gemaand tot stilte: alleen wij mochten commentaar geven op wat er gebeurde. We leefden mee, we schreeuwden van ongeloof en soms drongen tranen zich op.

Inmiddels heb ik al zoveel series gezien dat ik ze niet meer kan tellen. Ze zijn altijd en overal beschikbaar en als ik dan toch een week ergens op moet wachten, zucht ik van ongeduld.

Een van de series die ik nu kijk, is jawel, weer Grey’s Anatomy, vanaf het begin. Ik zie de serie met vijftien jaar oudere ogen. Ik besef hoe onrealistisch het is en weet vaag wat er ook al weer gebeurde, wie wanneer met wie, weggaat of welk drama er nu weer aan het einde van dit seizoen is. Op de achtergrond heeft Mathijs commentaar: elke aflevering eindigend met een minuten durende monoloog over een of ander emotioneel thema en wow, wat zit er eigenlijk veel muziek in die serie? Ik weet nog dat ‘Chasing cars’ van Snow Patrol bekend is geworden door deze serie.

Maar ondanks het commentaar blijf ik doorkijken. Niet hoeven nadenken en vertrouwdheid: dat is ook wel wat waard in deze tijd.

Laura’s tiplijst

Ja hallo, hier ben ik weer en gelijk met een paar steengoede tips. You’re welcome.

Boek: C. Buddingh – Mijn katten en ik
Kattenboeken zijn natuurlijk sowieso top. Maar góed geschreven boeken met humor over katten: perfectie. Dat is dit dunne boeken vol geweldige citaten, zoals deze: Katten, je kan je voor ze inspannen zoveel je wilt, ze doen toch precies wat hen goeddunkt. En gelukkig maar ook, anders zouden ze een – overigens nog steeds zeer superieur – soort honden worden.

Documentaire: Ask Dr. Ruth
Ruth Westheimer is 1.40 meter lang (nog kleinere dan ik!!!) en ze is geweldig. Deze documentaire is na RBG (ook kijken, is geweldig) wederom een bewijs dat kleine vrouwen geweldig zijn. Maar goed, dat wisten jullie al, want jullie lezen mijn blog. Dr. Ruth is een Amerikaanse sekstherapeute die daar veel op radio en tv is. Maar in deze documentaire kom je erachter dat ze een zwaar verleden heeft: ze komt oorspronkelijk uit Duitsland en heeft haar ouders verloren door de Holocaust. In deze documentaire praat ze hierover en ook over haar carrière met als belangrijkste les: communiceren is het allerbelangrijkste als het gaat om seks.

Album: Lucky Fonz III – Multimens
Oh Lucky Fonz III is zo leuk. Hij is een beetje gek, een beetje chaotisch en heel lief (dat laatste vermoed ik alleen maar, maar ik heb veel mensenkennis jwt). Dit album is dat ook. Het gaat van techno tot singersongwriter tot hiphop. Love it. Favorieten: In De Loop Der Jaren, App Me.

Podcast: Echt Gebeurd
Bedacht door Paulien Cornelisse en Micha Wertheim. Hierin vertellen mensen in ongeveer een kwartier over iets wat ze echt overkomen is. Dat kan van alles zijn. Ook zijn er mensen die voorlezen uit hun jeugddagboek wat echt hilarisch is. Ook heel leuk om zelf een keer bij te zijn in Toomler!

YouTube: Frank James
Zoals veel mensen ben ik redelijk geobsedeerd door de Myers-Briggs Type Indicator (INFP speaking). 16 types is natuurlijk veel te beperkt voor alle mensen, maar toch is het redelijk herkenbaar (ik heb bijna alleen maar INFP’s en INFJ’s als vrienden!!!!!). Frank James doet de 16 types na, bijvoorbeeld hoe ze zijn op kantoor of bij de dokter. Hilarisch en pijnlijk herkenbaar (‘Hey, I’ve been waiting here for about five days now, I think you guys might have overlooked me. Just checking in.’)

Serie: Victoria
Te zien op NPO Start (toen ik erachter kwam dat dit maar een paar euro per maand kost, heb ik meteen een abonnement genomen en mijn leven is nu zoveel beter #nosponhelaas). Ik moest er wel even inkomen, maar man, ben ik dol op kostuumdrama’s en al helemaal als ze gebaseerd zijn op de geschiedenis. Een aflevering kijken en dan op internet zoeken wat er allemaal klopt of niet. Deze serie gaat over de vroege periode van Queen Victoria en het is heerlijk.

Zo, nu kunnen jullie weer even vooruit! Mocht je tips voor mij hebben, dan ontvang ik die natuurlijk ook graag.

Kwetsbaar

Laatst keek ik naar The Voice. Ja, ik weet het, maar ik geniet van audities. Het behoort tot het rijtje van beeldende dingen waar ik om moet huilen: praktisch alle films, soldaten die hun kinderen verrassen met een vroege terugkomst en audities dus. Lang niet altijd, maar vaak genoeg.

Vorige week gebeurde het weer. Er kwam een jongen die al The Voice Kids had gewonnen en dat nu ook bij de grote mensenversie wilde doen. Hij zong ‘Say Something’ en dat deed hij op zo’n mooie en breekbare manier dat je het meteen in je hart voelde. Nadat het voorbij was, kwamen zijn zenuwen pas. De juryleden zeiden hoe mooi het was, niet alleen het zingen, maar vooral de manier waarop. Dat hij integer was. Kwetsbaar.

Nadat hij zijn coach had gekozen, viel hij flauw.

Ali B, degene die hij gekozen had, stond hem daarna bij.
‘Ayoub,’ zei hij, want zo heette de jongen. ‘Dit is juist je grootste kracht.’

En dat vond ik zo mooi. Dat iedereen hem respecteerde hoe hij was en daar ook het mooie van zag. Want zo is het lang niet altijd als je niet uitbundig of extravert bent in een land als Nederland waar brutalen de halve wereld hebben.

Een tijdje geleden was ik bij een vriendin op bezoek. Ik praatte een beetje met haar huisgenoot, niets bijzonders, niet al te veel. Later vertelde ze wat hij over mij had gezegd: ‘Ik vind Laura echt een heel prettig persoon.’

Ik was in de war. Ik had niet mijn best gedaan, niet veel gezegd, was niet grappig of slim geweest. Waarom vond hij mij dan prettig? Juist vanwege die kalmte, die niet aanwezige aanwezigheid. Dat is even wennen als mensen vroeger (en nog steeds) niet snapten waarom je zo stil was of nog erger: zich eraan stoorden. Stille mensen zijn eng. Stille mensen zijn ongemakkelijk. Stille mensen zijn vreemd.

Nóg erger: stille mensen die, als ze dan praten, gevoelig zijn. Of zich kwetsbaar opstellen. Empathie vertonen. Bah. Doe niet zo zwak. Stel je niet aan. Terwijl de wereld niet alleen hoeft te bestaan uit mensen die de ruimte vullen met gesprekken of energie. Het is juist mooi dat er ook mensen zijn die je raken, iets wat je niet in woorden kunt vatten, maar wat je wel voelt.

Dus Ayoub en de coaches van The Voice: bedankt voor die mooie boodschap.

Summer is coming

Mocht je denken dat hier nu een blog volgt met tien redenen waarom de zomer zo leuk is: helaas, daarvoor zul je naar mijn alterego L@urAaL0v3s.blogspot.com moeten gaan.

Ik heb het natuurlijk over Game of Thrones (als je de laatste afleveringen niet hebt gezien, no problemo, want geen spoilers hier, maar wel: SHAME SHAME SHAME).

Het is heerlijk. Elke zondagavond barst ik van de voorpret. Op maandagochtend kijk ik de nieuwste aflevering in de trein, geen goede kwaliteit en niet het goede tijdstip (ik ben niet bepaald een ochtendmens en breng mijn forenzentijd het liefst met mijn ogen dicht door), maar ik kan het niet NIET kijken. De andere treinreizigers zien, als ze wel hun ogen open hebben, mijn gezichten van schrik, verachting, blijdschap en woede.

Die avond check ik alle theorieën, memes en tweets op Buzzfeed. Ik scroll door fora, op zoek naar dingen die ik zelf nog niet had gezien. De beste dingen stuur ik door naar een vriendin die net zo verslaafd is.

De volgende avond bekijk ik de aflevering opnieuw, nu met goed beeld en alle aandacht. Voor de tweede keer genieten.

Alleen zijn er nu nog maar twee afleveringen. Daarna is het klaar, schluss, over. En wat moet ik dan met mijn leven? Gewoon weer verder lezen als de zoveelste forens, slapen in de trein, andere series kijken die het nooit zullen halen bij deze?

Not today.

Hallo, ik heb duizend tips voor je

Ik lag in bed en dacht: waarom heb ik al superduperlang (als in: jaren) geen lijst met tips gemaakt? Dus dat ik ga ik nu doen. Geen dank. Ik heb trouwens geen zin in (standaard) samenvattingen en standaard tips (‘Omg je moet echt Orange is the New Black kijken’), dan weet je dat alvast. Google is your friend.

Series:
– La Casa del Papel (staat op Netflix): een Spaanse serie over een geniale overval. Ik ben verliefd op bijna alle overvallers (is dat dan ook Stockholmsyndroom). Ik weet niet wat zegt over mij.
– Please Like Me (staat op Netflix): eindelijk een keer een serie waarbij het introliedje niet verveelt (en steeds ander beeld). Ik vond het hoofdpersonage eerst heel irritant, maar iedereen eromheen maakt het goed. En het wordt steeds beter!
– The Crown (staat op Netflix): oké, dit is misschien een standaardtip. Maar wat is deze serie goed gemaakt! Echt heerlijk om na elk seizoen alles op te zoeken op het internet (heeft Jackie Kennedy echt de Queen beledigd??????).
– Veel Liefs uit Holland: oké, dit is geen fictieve serie (tvserie op Net 5), maar ik ken niemand die dit kijkt (het is een soort boer zoekt vrouw, maar dan voor expats) en er gebeuren allemaal dingen waar ik over wil praten. Dus kijk dit en praat met me.
– Brooklyn Nine-Nine (staat op Netflix): cool, cool, cool, cool, cool, cool.
– Crazy Ex-Girlfriend (staat op Netflix): weer zo’n serie waarbij ik het hoofdpersonage irritant vond. Maar die liedjes zijn hilarisch (‘I have friends, I definitely have friends’).

Films:
– Get Out: ik houd niet van horror, dus ik was er niet heen geweest toen hij duizend keer in de bios draaide. Maar tijdens de Oscars draaiden ze hem nog een keer en toen ben ik toch maar gegaan. Geen spijt!
– Call Me By Your Name: Italië, mooie muziek, liefde. Wat wil je nog meer?
– The Florida Project: even terug naar toen je klein was. En veel van wat de kinderen doen, is improvisatie. En dan die locatie!
– The Square: de trailer sprak me niet zo aan, maar ik hoorde er steeds maar goede dingen over. Heerlijk hoe niet standaard en grappig deze film is.
– Into the Wild: deze klassieker had ik dus nog nooit gezien. Huilen.
– 20th Century Women: deze krijgt twee plusjes in het boekje waar ik alle films die ik zie en boeken die ik lees in zet. Dat gebeurt bijna nooit.
– Alive and Kicking: documentaire over mijn favoriete danssoort, Lindy Hop. Hier word je sowieso vrolijk van!
– Singin’ in the Rain: over vrolijk gesproken. Dit is mijn lievelingsfilm. Kan niet ontbreken.

Boeken:
– Marijn Sikken – Probeer om te keren: gezien tijdens Dit Zijn de Schrijvers (waar ik de social media voor doe). Na haar voordracht was ik zo nieuwsgierig dat ik meteen het boek kocht. Heel fijn geschreven.
– Bette Adriaanse – Post voor Rus Ordelman: ook gekocht naar aanleiding van een voordracht. Rus is zo’n personage dat je wil knuffelen en nooit meer loslaten.
– Laurent Binet – De Zevende Functie van Taal: een roman die literatuurwetenschap en filosofie combineert. Perfect voor mij.
– Griet op de Beeck – Vele Hemels Boven de Zevende: ik huil niet zo vaak bij boeken (bij films daarentegen…), maar hier moest ik even een tissue bij pakken.
– Midas Dekkers – Miauw: een boek over katten. Dat lijkt me wel genoeg om je te overreden.

Muziek:
– Harrie Jekkers – De Man in de Wolken: een liedje met een verhaal.
– Doe Maar – Tijd Genoeg: doe mij maar Doe Maar.
– The Cat Empire – Miserere: mooooi.
– The Lemon Twigs – I Wanna Prove To You: geen idee wat ik hierover moet zeggen, gewoon leuk oké.
– Talking Heads – This Must Be The Place: ik heb toch ook wel een zwak voor dit soort jaren tachtigmuziek.
– Spinvis – Trein Vuur Dageraad: ik houd van Spinvis.
– De Jeugd van Tegenwoordig – Gemist: oké, zal ook wel standaard zijn, maar deze heb ik al duizend keer gedraaid. Gaan we gek doen? Het voelt alsof we gek gaan doen. Een beetje gek, dat bestaat niet. Het is helemaal of niets.

Let’s go to the movies

Tja, 2016 was natuurlijk geen topjaar. Niet voor de wereld en ook niet voor mij persoonlijk. Maar ik moet zeggen, ik heb ergere meegemaakt. Bovendien heb ik dit jaar een geweldige beslissing gemaakt, die mijn leven totaal heeft veranderd.

In oktober liep mijn sportschoolabonnement af. ‘Hmm, zal ik hem verlengen?’ dacht ik. Meteen doemde het beeld vol luid pratende vrouwen, kreunende mannen, met zweetspetters versierde toestellen en tvschermen met Discovery Channel op. Ik werd gelijk een beetje misselijk en mijn spieren begonnen pijn te doen. Nee, dat was duidelijk geen goed plan. Ik kon dat abonnement beter inruilen voor iets anders. Iets wat me energie gaf in plaats van kostte, iets dat een glimlach op mijn gezicht toverde in plaats van tranen en iets dat bovendien zes euro goedkoper was: een Cinevillepas.

‘Een wat?’ vragen alle niet elitaire plebs. ‘Is dat weer een nieuwe linkse hobby?’
Dat heeft u helemaal goed gezien, gemiddelde Nederlander. Met deze pas kun je namelijk zo vaak als je wil naar allerlei filmtheaters en bioscopen in Nederland. Nee, niet naar die kip van een Pathé, maar van die ouderwetse bioscopen waar je zelf mag bepalen waar je zit en niemand op zijn mobiel kijkt tijdens de film.

Niet alleen zie je hier de beste films, maar ik zie ook mijn vrienden en familie vaker, want een deel daarvan heeft ook een Cinevillepas. Niet dat je echt sociaal hoeft te doen, want je mag niet praten tijdens de film, dus twee vliegen in een klap, zou ik zeggen.

Ik ben bovendien zelfs slanker dan toen ik nog een sportschoolabonnement had, want hé, het is wel tien minuten fietsen naar de bios.

En voor wie denkt dat dit #spon (gesponsorde content, voor de niet Ellegirlforumlezers onder jullie) is: I wish. *hint*

Een bekentenis (don’t judge me)

Ik zal jullie wat bekennen. Ik ben superduperintellectueel (dat is mijn bekentenis nog niet hoor), want ik lees boeken en ik ga filosofie studeren en ik heb het woord arbitrair wel eens serieus gebruikt. Maar ik heb ook een trashy kant (wie niet?)…

Als ik tv kijk. Ja, ik geef het gewoon toe. Ik kijk niet naar Pauw & Witteman (‘Dat is ook afgelopen, doos.’ ‘Ja, maar ik wilde even een intellectueel programma noemen en ik kon niets anders verzinnen.’ ‘Houd dan gewoon je mond dicht.’) of documentaires over de economische crisis. Ik durf het bijna niet te zeggen, bang dat de elite me uit zal lachen. Maar ik doe het toch.

Ik kijk graag naar TLC en MTV. Ja. Vooral trouwprogramma’s. Dan kan ik heerlijk wegdromen en eindeloos kritiek geven (‘GEEN MERMAID DRESS, DOOS!’) en hints geven aan mijn vriend (‘Zo’n jurk wil ik als we gaan trouwen.’ ‘Gaan we trouwen dan?’ ‘JA.’). Het is fantastisch.

En MTV dan. Je hebt nu elke dag tijdens het avondeten (ja, dat eten wij gewoon schaamteloos op de bank, als een oud, uitgezakt stel) Girl Code. Girl Code is geweldig. Een aantal vrouwelijke comedians vertelt over zaken als mannen, diëten, vrouwenproblemen en wat eigenlijk niet? Dat doen ze op een grappige, maar overdreven Amerikaanse manier. Love it.

Natuurlijk zit er een diepere laag achter deze meuk kijkende verslaving van me. Soms is het gewoon zwaar, weet je, om de hele tijd met moeilijke woorden te moeten praten. En te doen alsof je Derrida snapt. ~~En uitleggen wat je met je studie kan.~~ Mijn verstand moet even op nul, zodat ik als het ware kan refreshen.

Om daarna gewoon weer superduperintellectueel te zijn.

(‘Haha, laat me niet lachen.’ ‘Houd je mond joh, drol.’)

Dokter wie?

Ik heb mensen om me heen. Echt waar. Ze roepen, ze smeken, ze gillen: ‘Doe het nou! Het is echt leuk, ik beloof het.’

Dit ging over het kijken van de serie Doctor Who. Natuurlijk geloofde ik ze niet. Kom op zeg, het is een sciencefiction-serie en als ik iets niet leuk vind, dan is het scifi wel. Daarnaast scheen het een serie te zijn waarbij de volgorde er eigenlijk niets aan toe doet en er elk seizoen een andere Doctor is. Rare, rare serie.

Nu heb ik dus ook een raar, raar vriendje en hij kijkt dus naar die onzin. Ik heb een aantal vrouwenfilms met hem gekeken en hij was zo enthousiast over de serie (en hij niet alleen) dat ik me wel gedwongen voelde om het te kijken.

Ik heb nu de eerste zes afleveringen van het eerste seizoen gekeken. Mijn gedachten tot dusver:
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Ja, maar dat is ook niet de bedoeling om het geloofwaardig te maken’).
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Jahaaa.’
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘Nu weten we het wel.’)
– Jeetje, toch wel een beetje spannend.
– Neeeeee, oh mijn god, ik kan het niet meer aan.
– Jeetje, wat ongeloofwaardig (vriendje: ‘…’).

Oftewel: dat wordt de hele winter Doctor Who kijken.

Series kijken is helemaal niet leuk

‘Jeetje Laura, waar slaat dát nou weer op? Kijk je geen series ofzo?’
Nou, beste lezer, dat doe ik wel. Een aantal zelfs. Dat gaat van het elitaire Downton Abbey tot het wat minder elitaire Grey’s Anatomy en tot de absoluut niet elitaire sitcom How I Met Your Mother. Elke keer als er een nieuwe aflevering is, kijk ik er met veel plezier naar uit, maar of ik er ook met veel plezier naar kijk? Nee, het is verschrikkelijk.

Je hebt namelijk seizoenen in series. En die moeten spannend aflopen, anders wil je niet meer na het volgende seizoen kijken, dat pas na tachtig jaar weer komt. Dus doen ze de verschrikkelijkste dingen in series. Schietpartijen, aanrijdingen, vliegtuigongelukken, noem het maar op, of het gebeurt (vooral in Grey’s Anatomy).

Meestal kijk ik met mijn moeder en ons commentaar bestaat meestal uit: ‘Jeetje!’ (mijn moeder) ‘Verdomme!’ (ik) en ‘Wat een kloteserie.’ (allebei). We raken namelijk emotioneel gehecht aan personages en dus moeten ze niet doodgaan of relaties verbreken of baby’s verliezen (vooral in Grey’s Anatomy). En vooral niet aan het einde van een seizoen.

Maar ja, ik ben een nieuwsgierig mens, dus elke keer trap ik er weer in. Gelukkig is How I Met Your Mother begonnen aan het laatste seizoen.

(of niet gelukkig natuurlijk, want wat moet ik anders doen met mijn leven?)

Wat ik niet snap van de Wereld Draait Door

De gasten in de Wereld Draait Door weten vaak pas in de middag van de uitzending dat ze überhaupt in die uitzending komen. Ze moeten snel snel snel naar Amsterdam, snel snel snel in de make-up en dan, geheel in de stijl van DWDD, snel snel snel in een interviewtje van tien minuten op de tv (en dan snel snel snel van die stoel af voor de volgende gast).

Dat lijkt me op zich al heel veel stress geven, maar daar komt bij dat dit programma door miljoenen mensen wordt bekeken. Ook al zou je het maanden van tevoren weten, het blijft spannend.

En dat is dus wat ik niet snap: hoe kunnen die gasten zo rustig en relaxt praten? Hoe krijgen ze ook maar een woord uit hun strot? Waarom wiebelen ze niet op hun stoel of plukken aan hun haar of bijten hun nagels? Waarom roepen ze niet in grote paniek ‘IK WEET HET NIET!’ uit op een random vraag van Matthijs van Nieuwkerk?

Ik denk dat ik me niet meer zou kunnen bewegen en als ik dat wel kon, dat het oncontroleerbaar zou zijn. Dat ik, die nooit stotter, niet verder kom dan: ‘I-i-i-ik.’. Dat ik per ongeluk in de camera kijk. Of mijn glas omstoot over het nieuwe boek van de schrijver die na mij komt.

Maar nee hoor, alle gasten zijn enorm ontspannen. Alsof ze een pilletje van het één of ander hebben gekregen. Ik was haast zeker van dat laatste totdat ik dinsdag een uitzending zag met kindertjes die heel goed een instrument konden bespelen. Eén jongetje wist niet zo goed wat hij moest antwoorden op de vragen van Matthijs en hield het bijna niet van de zenuwen.

Ik haalde opgelucht adem. Ze bestaan dus toch: zenuwachtige mensen bij de Wereld Draait Door.