Categorie: Columns

https://www.instagram.com/p/CQD7p07F3lt/

Sinds ik in dit huis woon, heb ik een tuin. Ik heb nog nooit een tuin gehad. Ja oké, mijn ouders hebben een tuin, maar daar wroette ik niet in de aarde, want ik had al betere dingen te doen zoals ehm ja dingen.

In deze tuin kon ik daar niet omheen. Er was jaren niets aan gedaan, getuige de centimeters dikke laag mos op de tegels en het onkruid dat overwoekerde. Maar hoe doe je dat eigenlijk, tuinieren?

Gelukkig heb ik een handige schoonmoeder en zij bracht me de basisprincipes bij. Ik ontdekte wat onkruid is en wat niet (dat is namelijk niet zo makkelijk, maar daar heb je tegenwoordig ook allerlei apps voor) en wanneer ik wat kon planten. Ik stopte wat teentjes knoflook in de grond en werd enthousiast toen ik zag dat daar iets uit begon te groeien. Van mijn broer nam ik een tuinbak over die ik vulde met moestuintjes van de Albert Heijn, wat groeide als een gek.

Elke keer dat ik aan de slag ging in de tuin – ondertussen had ik een heel stash vol harken, kindertuinhandschoenen en tuinaarde – voelde ik me zen worden. Ik ben normaal vooral bezig met mijn hoofd, maar het was verrassend ontspannend om ook eens iets met mijn handen te doen. Ik wist het zeker: ik zou een tuiniergoeroe worden.

Maar toen kwamen de buurtkatten. Eerst aaide ik ze nog enthousiast, totdat ik erachter kwam dat zij ook heel enthousiast de boel onder poepten en plasten.

En toen kwam het onkruid weer op. Het wikkelde zich om mijn mooie bloemen en liet zich niet zomaar uit de grond trekken.

En toen kwam de regen. En met de regen kwamen de naaktslakken. Tachtigduizend, zo niet meer, godvergeten naaktslakken. Ze verslonden alles en kwamen zelfs in de tuinbak. Ze bleven, wat ik ook probeerde.

En nu? Nu weet ik niet meer zeker of ik nog tuiniergoeroe wil worden…

https://www.instagram.com/p/BNHdXjsASqb/
Het is me eerder overkomen, toen in Cinerama.

Het was een zondag, kwart voor vijf en het weer was mooi, nog niet zo lang geleden. Ein-de-lijk waren de bioscopen weer open en daar wilde ik met mijn Cinevillepas gretig gebruik van maken.
‘Fijn dat je er bent!’ zeiden de medewerkers die klaar stonden voor de bioscoopzaal.
Ik was nog nooit zo hartelijk onthaald en keek hen een beetje vragend aan.
‘Je bent de enige vandaag.’
Mijn droom kwam uit (hoewel het wel zielig is voor de bioscoop): ik ging een film kijken in de grote zaal van het Hartlooper: helemaal alleen. Geen pratende mensen, geen etende mensen, geen mensen voor, naast, boven of onder me, just me, myself and I.

Nu zijn er misschien mensen die zeggen: wat, ga je helemaal alleen naar de bios? Sommige mensen vinden dat raar. Ik vind die mensen raar. Ik kan het iedereen aanraden. Je hoeft met niemand te praten, je kan zo snel weggaan als je wil en naar de bioscoop gaan is toch niet echt een sociale activiteit (niet iedereen denkt hier hetzelfde over, gezien het gepraat van sommige mensen tijdens de film). Na de film blijf je nog even in het gevoel hangen in plaats van dat je moet bespreken hoe het was.

‘Ja, maar iedereen kijkt dan naar me en vind me zielig.’
Nee, lezer, nee. Het kan niemand een fuck schelen dat jij daar bent in je eentje, want ze zijn meer met zichzelf bezig. Bovendien is het helemaal niet raar, want zeker in filmhuizen zijn er wel vaker mensen alleen. En als je een Cinevillepas hebt, kun je niet altijd mensen vinden om mee te gaan, omdat je zo vaak gaat. Waarom zou je je laten tegenhouden door het gebrek aan gezelschap? Ga gewoon alleen!

En dan heb je misschien ooit ook het geluk wat ik heb. Een volledig lege bioscoopzaal.

Er was een tijd, nog eens niet zo heel lang geleden, dat ik elke dag moest afwassen. El-luk-ke dag. Want dat is het met die afwas: je doet het niet even en je bent er vanaf, oh nee hoor, het stapelt zich meteen weer op. Je pakt iets te drinken, afwas, een schaaltje chips, afwas en begin maar niet aan het avondeten, want dat kan het aanrecht niet aan.

Urenlang ben je bezig met het hete water, het sopje, boenen, poetsen, afdrogen, doekje over het aanrecht. Maar lang ervan genieten, ho maar.

Soms kwamen er mensen eten. Dat is natuurlijk hartstikke gezellig, maar de nasleep is hels. Je bent moe, je bent een beetje aangeschoten en je wil gewoon naar bed. Maar die afwas hè, die ruimt zichzelf niet op.

Maar nu, lieve lezers, de dag waar ik altijd op hoopte. Na al die jaren ploeteren heb ik eindelijk een vaatwasser. Mijn huis is nog nooit zo opgeruimd geweest, want er slingeren geen lege glazen meer. Ik houd uren aan vrije tijd over en mijn handen rimpelen niet meer door al dat water.

Nu is de afwas eindelijk af.

De mensen die mij kennen weten dat het mijn grootste droom is om een persoonlijke kok te hebben. Ik vind koken namelijk verschrikkelijk. En niet zeggen ‘Ja, ik vind het ook niet leuk om alleen voor mezelf te koken, maar voor andere mensen wel.’ Voor andere mensen koken is NOG erger. De druk, het gedoe. Nee, laat mij maar dingen opeten, dat is veel leuker.

Toen Mathijs in the picture kwam, is die droom uitgekomen en hoe: hij heeft nog nooit iets gemaakt wat ik écht niet lekker vind. Soms noem ik een ingrediënt en moet hij op basis daarvan een recept maken. Of ik zie ergens iets en zet dat in de Google Keeplijst ‘Wat Mathijs voor Laura moet koken’. Denk aan gyoza (dat is inmiddels gelukt) en dat ene gerecht uit Parasite (heb ik laatst voor het eerst gezien en omg, wat een goede film). We hebben hierbij een mooie balans: ik bedenk iets, hij voert het uit en we eten het samen op. Oh ja en ik doe dan de afwas.

Sinds een tijdje werkt hij daadwerkelijk in een keuken en kan ik dus officieel zeggen: ik heb een persoonlijke kok. Dromen komen uit, echt waar.

Uitzichtje van mijn hotelkamer in het Hilton, je weet toch.

Zo ga je nooit naar Londen (dit is niet waar, maar wel leuker voor het verhaal) en zo ga je twee keer in twee weken. Het zat zo: ik had al een paar dagen Londen met mijn moeder gepland, maar toen was er een partner op werk die een event in Londen hield. Daar moet natuurlijk over geschreven worden en zo goedhartig als ik ben, stelde ik voor dat ik wel zou gaan. Geen probleem, jongens. Ik wist ze te overtuigen en zo geschiedde. Ik zal de twee bezoeken dan ook voor jullie begeleiden, want jullie zijn vast enorm nieuwsgierig.

Reis
Weekendje weg: met de trein is heerlijk relaxed. Je leest een tijdschrift, kijkt iets op Netflix of doezelt een beetje weg. Oh ja en je mag zoveel vloeistoffen meenemen als je wil.
Werk: ik kan jullie vertellen dat Rotterdam Airport heel erg saai is als je anderhalf uur vertraging hebt. Op de terugweg bij British Airways werd bovendien mijn hele tas leeggehaald door de beveiliging en mensen die mij kennen, weten hoeveel troep daarin zit.

Hotel

Weekendje weg: hier zaten we vorig jaar ook toen mijn ouders veertig jaar getrouwd waren. Mooi hotel, goede locatie (Kensington), niets op aan te merken.
Werk: als echte zakenvrouw zat ik in het Hilton, want voor minder doe ik het niet en oké, het event was daar ook. Overal in de hal rook het naar eau de cologne, want dat dragen zakenmannen. De liftdeuren waren goud en er waren ongeveer duizend kamers.

Eten

Weekendje weg: Engeland is niet compleet zonder Indiaas eten (dat klinkt zo niet logisch, maar is het wel), dus dat moest natuurlijk gegeten worden. Ook pubs kunnen niet overgeslagen worden en wat dacht je van scones? We hadden een arrangement met prosecco, dus we waren wellicht wat droeloe, of dronken droppies zoals mijn moeder het noemt.
Werk: tja, wat was er eigenlijk niet? Bij de lunch waren er toetjes. Ik eis dat voortaan altijd op werk.

Activiteiten

Weekendje weg: we zijn al vaker in Londen geweest, maar er is genoeg te doen. Denk aan het oudste warenhuis van Engeland (Liberty), chillen in Hyde Park, naar een musical (The School of Rock), the National Gallery en Old Spitalfields Market mag nooit overgeslagen worden (hoe denken jullie anders dat ik aan die leuke jurkjes kom)?
Werk: hier had ik, ja heel raar, veel minder vrije tijd. Ik besteedde mijn tijd vooral met lezingen, netwerken en eten. Maar in de tijd die ik had, besloot ik gewoon random te lopen en kwam ik uiteindelijk uit bij Kensington Garden, geen straf!

De conclusie? Londen voor een weekendje weg privé is leuker, maar met een zakenreis naar Londen voor je werk kun je wel meer indruk maken op je vrienden. Lastig, lastig.

Opruimen is niet mijn sterkste kant. Onverwachtse bezoeken tolereer ik niet, want ik laat je echt niet binnen. Zelfs niet als je mijn bff bent. Op de grond liggen pennen, tassen en elastiekjes, altijd weer die elastiekjes en oh ja, ik ben vijf boeken tegelijkertijd aan het lezen, verspreid door de ruimte.

Die ruimte is overigens maar 28 vierkante meter. Klein maar fijn, net als ik. Er staat alles in wat een mens nodig kan hebben en meer. Sinds ik hier woon, heb ik de bezoeken aan de Flying Tiger tot een minimum weten te beperken. Leuk, al die lieve accessoires (veelal katgerelateerd), maar waar moet ik het in godsnaam laten?

In de kast staan alleen maar boeken die ik nog níet heb gelezen (een schrikbarend aantal). Wanneer ik de was ophang, is het huis vol. Eén keer iets laten slingeren hier en je struikelt.

Maar het maakt niet uit. Want microwoningen zijn hip. En ik ben, dat weten jullie al, de hipste van de hipste. De early adopter. Daar heb ik graag het gebrek aan ruimte voor over.